Well that was embarrassing

Phyrra reikte haar hand uit naar de Shinx die op één van de takken zat, maar ze kon er niet niet bij. Als er katten bij betrokken waren haalde ze wel vaker dit soort dingen uit om er maar bij te kunnen. Zelf stond ze met beide voeten op een andere, iets dikkere tak. Nog één maal strekte ze haar hand uit om bij de pokémon te kunnen komen, maar het beestje schoot weg onder haar vingers vandaan. Door de plotselinge beweging stapte Phyrra iets naar voren om haar evenwicht te houden, alleen was er voor haar niets meer dan lucht. Voor ze het wist lag ze onderaan de boom op de grond. Gelukkig was het niet al te ver naar beneden, maar hoog genoeg om toch wel een beetje zeer te doen. Daarnaast moest het er ook nog eens heel stom uit hebben gezien. Ze stond dan ook snel op en veegde de aarde van haar kleding af, terwijl ze rond keek om te zien of er iemand in de buurt was. Laten we hopen van niet.

Ze was nog niet vertrokken uit Fortree City, maar eigenlijk was ze dat wel van plan. Ze wilde haar Larvitar nog even laten weten waar ze vandaan kwam en alle mooie plaatsen laten zien en omdat de pokémon nog zo jong was, ging dat niet zomaar op een dag. Ze wilde hem natuurlijk ook niet oververmoeid maken, want dat zou niet goed zijn voor het arme ding. Bovendien wilde ze genoeg tijd besteden aan het krijgen van een bond met haar pokémon, voordat ze haar eerste lange reis richting de grote stad Mauville City zou gaan maken. Haar blik gleed over het veldje heen en ze slaakte een diepe zucht. Ze zag de appels in de boom hangen en glimlachte. ”Ik hou van appels.” Waren de woorden die ze uitsprak, waarna ze vrolijk naar haar Larvitar keek. Die random weetjes over haar waren het beste, dan wist hij tenminste waar hij haar blij mee kon geven. Een peer vond ze verschrikkelijk vies, maar appels? Jum, appels waren héérlijk! Opeens zag ze dat iemand in de appel boom stond en even dacht ze dat diegene een verse appel uit de boom wou plukken, maar toen ze de katachtige in de boom zag staan en de uitgereikte had zag, moest ze toch even glimlachen. Een Shinx stond voor de dame in de boom en voordat diegene de pokémon kon aanraken, was deze alweer weggeschoten. Het meisje had hier echter niet op gerekend en zette een pas vooruit, maar daar was niks om haar gewicht weer op te vangen en daarom viel ze ook keihard uit de boom. Geschrokken begon Annie met rennen, gevolgd door Lei. ”Oh, gaat het wel?” Zei ze, haar pas verlangzaamde weer toen ze dichterbij kwam en zag dat het meisje weer opstond.

Snelle voetstappen gevolgd door een: "Oh, gaat het wel?". Iemand had haar zien vallen. Op zijn minst was het niet een persoon die er dan bij ging staan en lachen uitbarstte, want daar had ze écht geen trek in gehad op dit moment. Een bezorgd meisje dat een tikkeltje jonger leek dan haar kon ze nog wel hebben. "Ja, het gaat wel," zei ze met een kleine glimlach terwijl ze haar hand ietwat ongemakkelijk naar haar achterhoofd bracht. Het was toch wel een beetje awkward om zo voor iemands neus uit een boom te donderen vanwege een Shinx. Haar roodbruine ogen bleven een moment hangen op de Larvitar van het meisje, voor ze haar weer aankeek. "Ik wilde de Shinx aaien," legde ze maar uit voor het geval de ander zich afvroeg wat ze daar überhaupt in die boom aan het doen was. Normaal was ze gelukkig wat minder onhandig.

Ze slaakte een opgeluchte zucht toen het meisje zei dat het wel ging met haar. Gelukkig maar, want je kon nogal onhandig vallen uit zo’n boom, ze moest eens weten hoe erg ze zich had kunnen verwonden! Annie wist er alles van, in haar jeugd had ze één keer een arm gebroken en dat was hier ergens in de buurt, toen ze een appel probeerde te plukken en de tak onder haar voeten brak en met haar mee naar beneden viel. Ze kon zich daarna niks meer herinneren van de pijn die ze toen had gevoeld, ze had meer gehuild van de schrik. Haar blik gleed naar de boom achter het meisje. Bovenin zat een Shinx, met zijn gele ogen keek hij alert naar beneden en een glimlachje krulde rond de lippen van Annie. ”Ja, die kunnen best snel zijn.” De Shinx keek even nerveus naar de Larvitar, hij moest zich vast aangevallen voelen door haar pokémon. Haar blik wendde ze op de Larvitar, die in een staar naar boven staarde. Hij leek niet zo blij te zijn met de wilde pokémon, blijkbaar. Ze duwde de pokémon even lichtelijk, zodat deze uit zijn beschermende trans kwam. Verbaasd keek hij op naar haar, maar ze gaf er niet veel aandacht meer aan. ”Ze zijn schattig hé?” Zei ze, terwijl ze omhoog keek naar de Shinx.

Phyrra knikte toen de ander zei dat de katten pokémon best snel kon zijn. Dat was één van de redenen waarom ze ze zo leuk vond. Het waren absoluut geen beestjes die zichzelf niet konden redden. Ze wisten zichzelf altijd wel uit benarde situaties te krijgen. Ook zij keek nu naar de pokémon in de boom. Het was jammer dat ze hem niet had kunnen aanraken. "Ja inderdaad," antwoordde ze toen het meisje erover begon dat Shinx schattig waren. Zelf had ze al twee pokémon die beide wel onder de categorie kat te plaatsen waren. Misschien kwam daar ooit nog wel een Shinx bij. "Ik ben Phyrra," begon ze toen maar. Het was zo vreemd om naast iemand te staan en er geen naam bij te kunnen plaatsen, terwijl ze wel aan het praten waren.

Haar blik ging uiteindelijk van de Shinx naar het meisje dat voor haar stond. Het meisje dat zich voorstelde als Phyrra. Annie bedacht zich dat ze dat nog best een mooie naam vond, zo’n naam had ze nog nooit gehoord. ”Ik heet Annie.” Stelde ze zichzelf vervolgens voor, het was namelijk wel zo beleefd om je naam te zeggen zodra een ander dat ook deed. Zo was Annie opgevoed. Ze glimlachte en wees even naar haar pokémon. ”Dit is mijn Larvitar Lei.” Ze was zeker heel trots op haar eerste pokémon, die ze per slot van rekening nog maar een dag in haar bezit was. Het was haar kleine baby en ze zou hem altijd koesteren. Haar blik ging vervolgens naar de Shinx. ”Ik kan hem misschien lokken.” Zei ze, waarna ze een berry uit haar tas tevoorschijn haalde, ze had er namelijk een paar voor Lei meegenomen zodat hij vanmiddag nog even wat lekkers kon eten. Ze was namelijk van plan geweest hier ergens tegen een boom aan te gaan zitten en Lei te vertellen wat ze hier allemaal wel niet had meegemaakt. Van al die mooie momenten dat ze achter een kleine Shinx aan had gerend en tevergeefs altijd had geprobeerd een pokémon hier te aaien, tot de akelige momenten waarin ze uit de boom was gevallen en haar arm had gebroken. Het meisje hurkte voorzichtig bij de boom neer en hield het ding voor haar uit. Maar de Shinx maakte geen aanstalten om te komen.

Het andere meisje stelde zich voor als Annie. Gelukkig was die naam makkelijk te onthouden en zou ze hem dus niet snel vergeten. Toen ook de pokémon van Annie werd voorgesteld keek Phyrra even naar beneden naar de Larvitar. Hij zag er nog jong uit dus ze kon hem ook nog niet zo heel lang hebben. Althans, zo schatte zij het in. "Ik heb een Espeon genaamd Arwen en een Meowth die Eowyn heet," vertelde ze, terwijl haar blik weer richting het meisje gleed. Annie zei dat ze de Shinx misschien wel kon lokken en Phyrra keek aandachtig toe hoe ze de pokémon op de grond probeerde te krijgen door hem een berry voor te houden. het leek er echter niet op dat het katje erg geïnteresseerd was, want hij maakte geen aanstalten om naar hen toe te komen. "Koppig beest," mompelde ze met een grijnsje. Ergens kon ze zich daar wel in vinden.

De Shinx leek niet zo heel geïnteresseerd te zijn in de berry die zij hem voorhield en daarom, nadat het meisje nog iets had gezegd over dat het een koppig beest was, stond ze weer op. ”Dan bewaar ik hem voor Lei.” Zei ze, waarna ze nog even een snelle blik op de Shinx wierp, maar die leek alleen maar bezig te zijn met vinden van een uitweg. Hij leek niet blij te zijn met de twee mensen die zijn rustige dagen waren komen verpesten. Zachtjes grinnikte Annie over die gedachte. Pokémon konden ingewikkeld zijn, sommigen hadden het helemaal niet zo op mensen. En eigenlijk kon ze dat ook wel ergens begrijpen. Haar vader had een Larvitar egg meegenomen uit Kalos, uit een of andere grot gehaald. Er waren vast ouders die hun kind nu niet meer konden vinden en als je dat van die kant bekeek, was het vangen van pokémon best sneu. ”Ach, wie geeft ze ongelijk om zo koppig te zijn.” Haar blik gleed nu weer naar het meisje. ”Dus jij hebt al twee pokémon?” Zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. Ja, ze vond het best interessant om te horen wat voor pokémon een ander vaak had. Deze vrouw had twee katachtige pokémon, althans, als ze de juiste pokémon koppelde aan hun namen.

Nee de Shinx zou hen niet gaan vergezellen. Dat was wel duidelijk. Het meisje naast haar begon weer te praten en dus richtte Phyrra zich weer op haar. Ze kreeg een andere keer nog wel de kans om een Shinx te aaien. "Dat klopt," zei ze toen de ander bevestigde dat ze twee pokémon had. Twee pokémon en klaar om ze beide te trainen en verder te komen als trainer. Hoewel ze het allemaal niet ten koste wilde laten gaan van haar eigen plezier en dat van haar pokémon. Je had er af en toe mensen tussen zitten. "Hoe lang heb je de jouwe al?" besloot ze te vragen. Ze had al opgemerkt dat hij er jong uit zag, dus om er zeker van te zijn leek haar dit wel een gepaste vraag.

Bij het horen van de volgende vraag wierp ze even een korte blik op haar Larvitar. Lei was nog maar een dag oud, om eerlijk te zijn, en daar zou ze ook echt niet om gaan liegen. Hij was gewoon nog jong en uiteindelijk zou hij groeien, maar vandaag de dag was hij nog heel jong en onervaren. Een gevecht zou hem vast zijn leven kunnen kosten op het moment. ”Oh, ik heb Lei eergisteren op mijn verjaardag gekregen in een ei en hij is gisteren uitgekomen, dus.. dat is een dag.” Ja, zo klopte het. Dan wist het meisje ook meteen waar het op stond. Lei keek nog steeds benauwd naar de pokémon boven hem, hij leek het niet fijn te vinden dat een vreemde, wilde pokémon zo dichtbij was bij zijn trainer. Maar hij zou later wel leren het fijn te vinden, want Annie was niet bepaald het soort persoon die wilde pokémon meteen wegjaagde. Ze vond het soms wel gezellig om even het gezelschap te hebben van een wilde pokémon, zonder die te vangen.