Watertown

<sub>Met een opgewekt tempo wandelde ze door de straatjes, haar Glameow die haar trouw volgde. De twee roze staartjes die vrolijk dansten door haar nogal verende pas. Haar ene arm zwierde vrolijk langs haar lichaam, terwijl ze met haar andere hand een Holo Caster vast hield en hierop druk bezig was. Zachtjes neuriënd baande ze zich zo een weg door de nog onbekende plek.
De beste manier om dingen over een plek te weten te komen was om hier ook echt naartoe te gaan en alles zelf te bekijken, zo werkte het althans voor Coraline. Sowieso onthield je dingen beter als je er een emotie aan koppelde (nu kan ik moeilijk gaan doen met biologische shit en de amygdala maar dat bespaar ik je ~) en dat ging in haar geval wat gemakkelijker als ze dingen ook echt kon zien en aanraken.
 
Vandaag was Aquacorde aan de beurt, een dorpje dat ze gemakkelijk in een dag kon afstruinen. Ze zou aan het eind wel spijt hebben van die beslissing als haar voeten pijn zouden doen, maar dat deerde haar nu toch niet.
Opeens miauwde Mittens, probeerde haar trainster te waarschuwen – maar in plaats van voor zich te kijken keek ze juist over haar schouder. ‘Wat is er Mi-’ Ze werd afgekapt door zichzelf, want ze botste gewoon tegen iemand op. Onhandig zette ze een paar passen naar achteren, struikelde over haar eigen voeten en kwam toen hard met haar koekje (ander woord voor butt :’D) op de grond terecht. De katachtige Pokémon ging naast haar trainster staan, checkte hoe het met haar ging maar hield ondertussen de ander scherp in de gaten. ‘Auw,’ murmelde Coraline zachtjes, waarna ze naar haar Holo Caster keek die gelukkig nog oké was doordat ze hem stevig in haar hand had gehouden.

OOC; Ik zag het woord open dus kom je maar lastigvallen ~
En ik ben niet zo goed in openingsdingen, maar hopelijk wordt mijn volgende post beter ;w;</sub>

_{Die val had meer pijn gedaan dan ze kon waarderen. Ze was een hard persoon en was wel wat dingen gewend, maar normaliter probeerde ze haar vallen toch wat op te vangen om het minder erg te maken: nu was het gewoon een keiharde bam geweest voor haar arme koekje.
‘Stomme mensen,’ begon ze zachtjes met vloeken, klopte wat viezigheid van haar broek af met haar vrije hand, ‘Kunnen niet eens uit hun doppen kijken… Denk je dat je er opvallend uitziet en dan zien mensen het nog niet.’ Het ging maar door en door, besteedde totaal geen aandacht aan de persoon waartegen ze eigenlijk was op gebotst – ervan uitgaande dat deze gewoon door was gelopen, want mensen konden nou eenmaal zo zijn. Coraline kennende ging ze echter wel altijd uit van het ergste in haar medemens, vandaar dus dat ze compleet blind was.
 
Ze gaf de kat een aai over haar hoofd. ‘Dank je, Mittymoe ~’ Ze had wel meerdere bijnamen voor Mittens, gewoon omdat ze ervan hield om d’r te vertroetelen. De toon waarop ze de woorden ook had uitgesproken was een beetje hoog en net alsof ze tegen een baby praatte of zo.
De jonge vrouw plaatste een hand op de grond en wilde overeind komen, richtte haar blik eindelijk voor zich en merkte de ander op. Met een frons keek ze naar boven, kneep haar ogen gedwongen tot spleetjes omdat ze tegen het licht inkeek. “Gaat het?” Hmn. Of dit moest de persoon zijn waar ze tegen op gebotst was, of dit was een willekeurig persoon die haar zo zag zitten. In ieder geval was het gedrag in haar ogen vreemd omdat de persoon een vreemde was.
Ze kwam overeind en begon toen wat vuil van haar kleren af te kloppen, achtte de ander geen blik waardig. ‘Wat gaat jou dat aan?’ merkte ze op, ‘Het is duidelijk dat het je overduidelijk geen reet uitmaakt, dus waarom zou je het dan nog vragen? Je had beter gewoon weg kunnen lopen.’ Want wat niet weet wat niet deert. Als hij weg was gelopen en haar had laten zitten dan had ze nooit geweten dat hij misschien de oorzaak was van haar val en had ze dus ook nooit een reden kunnen creëren om boos op hem te worden – wat ze overigens ook nog niet deed, ze was momenteel gewoon typisch Coraline.}

<sub>De kat gaf haar trainster een kopje en krulde vervolgens haar staart om d’r been, bekeek de jongeman waarna ze haar blik al snuivend afwendde:  ze vond hem haar aandacht niet waard. Haar trainster bleef echter wel staan, zei ook een paar woorden waarop ze natuurlijk weer een reactie moest krijgen. Verveeld rolde de kat met haar ogen en slaakte zelfs een zucht toen ze omhoog keek en zag dat haar eigenares een grijns op haar gelaat kreeg.
Zachtjes lachte Coraline, maar het werd langzaam steeds harder tot er een punt kwam waarop ze weer langzaam stopte. Ze hief haar hand op en wreef een traantje in haar ooghoek weg. ‘Sorry hoor, maar zei je nou vriendelijk?’ bracht ze met nog steeds een lacherige ondertoon uit, ‘Je bent hilarisch! Het feit dat je dat al zegt laat blijken dat je alles behalve vriendelijk bent: je bent enkel uit op eigen gewin, hoopt jezelf wat beter te voelen door vriendelijk te doen.’ Nee, ze was nooit instaat geweest om het goede in de meesten te zien, maar deze gast voor haar was in haar geval een open boek. Vandaar dat ze hem ook gewoon recht in zijn gezicht aan het uitlachen was: ‘En het is al groot, jouw ego bedoel ik! Het is nog groter dan een freaking Wailord!’ Ze barstte uit in een schaterlach, vond zichzelf o zo grappig en sloeg zelfs haar armen om haar buik en klapte een beetje dubbel. O man, was deze persoon echt serieus?

N-Niks persoonlijks ;w;!</sub>