Storm is coming

Ethan Campbell

370 words

”Gilbird, Peck!” riep de witharige man. De Rufflet schoot door de lucht heen, voor zover dat kon met de korte vleugeltjes van de pokémon, terwijl hij langs de water gun van de Wooper schoot. Hij gaf de water/ground pokémon een ferme tik op zijn kop, waarna de Wooper naar achter stapte en stevig met zijn hoofd begon te schudden. Zo, dat moest pijn hebben gedaan. ”Nu, Wing Attack!” De Rufflet vloog wat hoger de lucht in en door, iets wat dom uitziend, gewapper met zijn korte vleugeltjes viel hij de Wooper aan, die naar achter werd gegooid en onderste boven terecht kwam. “Wooper, mud shot!” riep de tegenstander. De Wooper sprong weer overeind, bolde zijn wangen en spuwde de bommen van modder in de richting van de Rufflet. ”Vlieg omhoog, Gilbird,” riep de witharige, die met alleen een kleine glimlach toekeek op het gevecht. Gilbird zou niet al te veel moeite moeten hebben om de pokémon te verslaan, het was immers maar een Wooper, die duidelijk zwakker was dan zijn Rufflet. ”Schakel ‘m uit met een Wing Attack!” zei hij rustig en voor de laatste keer lande er een aanval op de Wooper, die daarna uitgeteld op de grond bleef liggen. De tegenstander greep zijn pokémon, keek ‘m kwaad aan en rende er van door. ”Hu, Seedot,” mompelde de witharige, terwijl hij een sigaret pakte en die aanstak. Daarna keek hij naar de Rufflet die naar hem toe was komen fladderen. ”Je deed het goed, Gilbird. Hier,” zei hij kalmpjes, terwijl hij de pokémon een traktatie boven het hoofd hielt. Snel pikte de kuiken het uit zijn handen en de witharige glimlachte. Hij gaf de Rufflet een aai over zijn verendek heen en kwam weer overeind. Het viel hem op dat een jongere rood/oranje harige jongen naar het gevecht had staan kijken en de witharige man besloot dat een gesprek geen kwaad kon. Kalmpjes stapte hij op de jongere jongen af, de sigaret tussen zijn lippen bungelend. ”Vond je het interessant?” vroeg hij rustig, terwijl de Rufflet op zijn schouder was komen zitten. Hij moest de pokémon echt eens duidelijk gaan maken dat het te zwaar begon te worden, maar goed.

Ethan Campbell

242 words

Zijn mondhoeken krulde iets omhoog toen de jongere jongen zei dat het gevecht nogal eentonig was. Tja, de Wooper had dan ook niet echt geweldig veel vechtlust gehad. Hij had de trainer niet uitgekozen, het jochie was naar hem toe komen rennen en daagde hem suddenly uit voor een gevecht. En tja, wie was hij geweest om dat af te slaan, het was altijd wel leuk om te zien hoe mensen dachten het zo maar tegen een Team Rocket Grunt op te nemen. Maar goed, dan was het altijd jammer dat hij nooit vertelde waarvoor hij daadwerkelijk werkte. De witharige gaf de Rufflet een zachte por in zijn zij, waardoor die doorhad dat het te zwaar werd op zijn schouder. Hij besloot om de pokémon maar terug in z’n pokéball te stoppen. Rustig maakte hij de verkleinde pokéball groter en liet de Rufflet terugkeren. Daarna stopte hij de pokéball weg en pakte de hand van de jongen aan, om die ferm te schudden. ”Connor, aangenaam,” zei hij op een rustige toon. Hij liet de hand weer los en stak zijn handen zijn zakken. Met zijn rode ogen keek hij over de jongen heen, maar het merendeel van zijn toeschouwers waren toch al weer verdwenen. He, verdorie, hij had nog wel wat willen praten met mensen. Nou ja, dan moest hij met haar met deze rooie doen. ”Dus, waarom ben jij in dit nutteloze stadje?” vroeg hij daarna op kalme toon.