Different and the same | Dominique Lane

Ze lichtte haar lichaam van de grond tot ze stond. Ze keek rond. Hij was weg. Ze had hem laten gaan. Het was raar, maar het voelde acceptabel. Hij wilde het niet, zij stond het toe. Hij moest daar gaan waar hij zich echt wel comfortabel voelde. Wie eigenlijk? Waar ging het over? Wel, als er over hij of hem werd gesproken bij Alyss Chyou Timer, dan ging het niet over een vriendje. Ze was namelijk forever alone, stond vast. Maar ze had wel pokémon. En ze had het nu over Balcaz. Balcaz was een jonge Treecko geweest. Ze had hem gekregen van een meisje die ze laatst had ontmoet. Dominique Lane, een breeder met lang zwart haar en blauwe ogen. Het was een leuke ontmoeting geweest; ze hadden gewoon gepraat over hunzelf en elkaar en hun pokémon. Zo'n lekker cliché gesprek. Alyss had uiteindelijk de Treecko van haar overgenomen. Ze had de grass type eerst Wire gedoopt, maar veranderde dat niet veel later naar Balcaz. Dat kwam doordat de pokémon niet luisterde. Hij voerde het niet uit als de coördinator hem iets opdroeg, hij hield zich niet bezig met de andere pokémon. Hij leek eenzaam, maar liet zich niet helpen. En nu was hij weg. Hij was zojuist van haar weggelopen.

Ze zat op de grond. Ze keek haar grass type aan en hij keek terug. De stilte hield aan. Hij keek kwaad. Zij keek wanhopig terug. "Wat wil je, Balcaz?" Geen antwoord. Niet eens een geluid. Hij keek maar, en bleef kijken, zijn gele ogen priemende in haar blauwe. De stilte en het staren bleef nog voor een moment. Toen wendde de trainster haar blik af. "Dit heeft geen zin, Balcaz! Verduidelijk het dan! Hier kan ik niks mee!" Ze keek hem nu echt radeloos aan. Hij vernauwde zijn blik. Toen deed hij het. Hij wees met een poot naar een andere richting. Dat had ze verwacht. En ze knikte. Ze liet het toe, hij moest weg, hij moest naar een plek waar hij zich fijn zou voelen. "Dag... Treecko..." groette ze hem voorzichtig. Toen legde ze haar hoofd op haar handen. Maar er kwamen geen tranen, zoals je wel zou verwachten. Ze hield het droog vandaag. Alles wat er gebeurd was had ze zelf veroorzaakt. Dit was beter voor allebei. Ze zouden hun weg beter vervolgen dan ze eerder gedaan hadden.

Ze begon te lopen. Het was donker, maar het zou absoluut niet lang meer duren voor het licht van de dageraad door de nachtelijke wolken brak. Ze keek omhoog. De maan noch sterren waren te zien. Ze opende haar mond en begon te zingen. "Every demon wants his pound of flesh, but I like to keep some things to myself. I like to keep my issues drawn, it's always darkest before the dawn," Ze stopte. Ze kende de tekst eigenlijk niet meer vanaf daar. Alleen het refrein nog. "Shake it out, shake it out. Shake it out, shake it out. Shake it out, shake it out. Shake it out, shake it out. And it's hard to dance, with the devil on you back; so shake him off. Oh-oh," Eigenlijk was Alyss best wel moe. Maar ze had laatst een jongen in het bos zien slapen, en zijn spullen waren bijna gestolen door een Dunsparce. Nee, dat ging ze niet riskeren. Ze zou wel... Hoewel ze ook op haar tas zou kunnen gaan zitten. En dat plekje bij die boom was hooguit verleidelijk. De coördinator liep er naartoe, en schoof haar tas vast van haar schouder. Ze stopte haar pokéballs erin, ritste 'm dicht, en wilde gaan zitten toen ze struikelde. Lekker handig. Typisch haar, dat wel. Op het laatste moment struikelen en tegen een boom vallen. Fantastisch. Haar rugzak viel anderhalve meter verderop op de grond. Ze had erbij gekund als er niet iets in haar gezicht was gevlogen. Twee kwade rode ogen keken haar aan. Het meisje was best hard tegen die boom aan gevallen. En wat was het risico daarvan? Het risico was blijkbaar onbekend voor Alyss. Maar in de boom waar ze dus tegenaan gestruikeld was huisde een bug type. En niet een Spewpa, of Wurmple, of Caterpie, nee; het was een volledig geëvolueerde versie van zo'n miniworm. Een Beedrill keek haar furieus aan door zijn roodkleurige ogen. Zijn vleugels maakten een zoemend geluid en de punten aan zijn poten glommen in het beetje licht wat er aan de hemel verschenen was. Oh Arceus. Sprakeloos keek Alyss even terug naar de bug type, maar deze had geen geduld. Hij begon haar tegen een boom aan te drijven. Ze greep naar haar riem, maar besefte dat er niks was. Ze had haar balls net in haar rugzak gestopt. De vervelendste gewoonte ooit. Ze liep naar achter, en besloot toen iets te doen waarvan ze wist dat het heel zinloos was; gillen om hulp. Niet zo hard, maar hard genoeg om ervoor te zorgen dat iemand of iets het hoorde. Iemand of iets die haar zou willen helpen. Nog een stap. En nog één. En toen voelde ze de boom tegen haar hiel. Haar rug volgde de aanraking. Oh man. Wat ging ze nou doen? Ze kon niks beginnen tegen dit ding. Maar de Beedrill zou haar toch niet echt iets ernstigs aandoen? Hij zou haar... tenminste alleen maar waarschuwen, toch? Ze liet zich langs de stam van de grote eik achter haar rug naar beneden glijden. Voor een laatste keer ving ze de rode blik van de bug type, en toen dook ze helemaal ineen, wachtend op een teken van pijn.
Maar het kwam niet.
De volgende keek dat ze opkeek keek ze in een ander paar ogen. Gele. Ze hoorden bij een lang en groen gestalte met een blad over zijn kop en nek. Het was duidelijk een grass type, en het was nog duidelijker dat hij het vliegende wezen mogelijk nog kwader had gemaakt. Maar dit was een pokémon, en deze leek het aan te kunnen. Een pokémon die Lys op de één of andere manier bekend voorkwam. Ze fluisterde zijn naam. "Balcaz..." Hij keek om en knikte, waarop haar mondhoeken omhoog trokken. Een gevecht begon. Het was grass tegen bug-en-flying, en Alyss keek het aan zonder iets te doen. De Treecko was teruggekomen als Grovyle. En hij was teruggekomen voor haar. Ze besloot dat ze hem een andere naam zou geven zodra de Beedrill was verjaagd. Het gevecht duurde niet lang. De Beedrill siste nog iets maar vluchtte. Waarschijnlijk had hij ook niet zo'n zin om knock-out te gaan. Met een glimlach keek het meisje naar de Grovyle. "Je bent terug... Voor mij?" Kalm knikte de grote wood gecko pokémon. Op dat moment vloog ze hem om de hals. "Het spijt me... Ik noem je vanaf nu... Cespéd, oké?" vroeg ze aan hem, een naam uit het niets bedenkende. Cespéd betekende gras. Dat was wel passend. Hij knikte. Zijn trainster liet hem los en nam haar rugzak van de grond. Toen begonnen ze richting Shalour city te lopen.

OOC;; 1177 woorden & Eerste post voor Dominique Lane

Er klonk een kreet dichtbij. Een vrouwelijke stem riep iets. "Shev!" klonk het, vrij geërgerd. Shev? Wie was dat? Er klonk geen reactie. Misschien was 't een pokémon. Cespéd keek even op, en zijn geelgroene ogen spiedden van links naar rechts. Ook Alyss deed dat, misschien iets minder grondig, gezien ze gewoon door bleef wandelen. "Komje? We vinden die persoon vast wel," glimlachte de coördinator. Nu ze het vertrouwen had van de grass type wilde ze hem het liefst tot niet zo veel dwingen. Maar hij knikte wel, en volgde zijn trainer. Het duurde niet lang voordat ze inderdaad de eigenares van de stem tegenkwamen. Niet heel lang? Het duurde echt maar een kwart van een minuut, zelfs minder. Over het pad kwam een meisje aan stappen waar de coördinator in de laatste paar momenten juist ontzettend aan had gedacht. "Hey, Dominique! Hoe gaat het?" glimlachte ze vrolijk. Oké, nu ze haar ontmoette was ze wel echt ontzettend blij dat Cespéd toch bij haar gebleven was. Ze besefte dat het ook dit meisje was die net geroepen had. "Wie is Shev?" volgde de nieuwsgierige vraag dus.

Dominique stelde dezelfde vraag aan de coördinator, en die knikte glimlachend. "Met mij gaat 't goed," antwoordde ze. Na haar vraag over Shev stelde de breeder al de pokémon uit haar team voor. Eerst dus Bulbasaur Shev; blijkbaar was hij weggelopen. Verder was het hele team buiten hun ball. Alyss herkende er wel een paar, maar geen van de pokémon waren in de staat te vinden zoals ze ze vorige keer had gezien. Peaches was een Eevee geweest. Echter was deze in aanraking gekomen met een Fire stone; het was een Flareon geworden. Ook de Grovyle, Admiral, had een evolutie ondergaan. Hij was een Sceptile. Toch werd hij door zijn zoon herkend. Cespéd liep op zijn vader af en begroette hem wat afwachtend. Terwijl zich dit zo voordeed keek Alyss naar de andere pokémon. Een Deino, en een veel te blije Totodile, waar ze wel even om moest lachen. "Die ziet er ook vrolijk uit," merkte ze op met een grijnsje. Nu viste ze haar eigen vijf pokéballs uit haar tas, en klikte ze één voor één open. Eerst verscheen de Quilava, vervolgens de Leafeon. Deze werden gevolgd door de shiny Feebas, de Spheal en de Fennekin. De Fennekin was een nieuwe aanwinst. Ze was heel lief, en echt een knuffeldoos. Ze was ook superverlegen, dus ze was weinig bezig met de anderen, maar dat kwam dus vooral omdat ze zo verlegen was, en niet omdat ze er echt niet om gaf, zoals het wel geleken had bij Cespéd. Promise en Está hadden Peaches en Admiral nog ontmoet toen ze allevier nog niet geëvolueerd waren, en de fire en grass type begroetten ze dus vrolijk. De Spheal rolde ze gewoon achterna, maar eindigde bij Nerissa, en begon daar ook overly vrolijk te zijn. De shiny Feebas sprong een beetje rond. Dat zag er nogal suf uit, maar als shiny Milotic... Dat was gewoon echt een dream-come-true. "Well... Promise en Mañana zijn ook geëvolueerd, en Mañana's naam is veranderd in Está," Ze had nog Mañana geheten bij de vorige ontmoeting. Alyss voelde een snuitje bij haar been, en ze zag twee rode oogjes die haar zielig aanstaarden. Met twee handen nam ze de Fennekachtige pokémon op, en hield haar in haar armen. "Dit is Amarilla. De Spheal heet Viaje, en die Feebas heet Naranja. Oh, en de Grovyle heet Cespéd," glimlachte ze. Allemaal Spaanse namen, behalve Promise.

Het was leuk om te zien hoe de Sceptile zijn zoon herkende, kort knuffelde en toen weer losliet. Hij trok zich weer wat terug. Oké, dan was Cespéd niet de enige. Misschien moest ze hem gewoon maar laten zijn zoals 'ie was. Vervolgens liep de Totodile met grote ogen op Cespéd af. Een beetje onverschillig keek deze terug, maar toen Dominique opnieuw sprak verzachtte zijn blik een klein beetje. De water type bleek zijn halfzusje; beide hadden Admiral als vader. "Leuk!" antwoordde Alyss enthousiast. Ze was bijna vergeten dat de donkerharige reiziger een breeder was. Waarschijnlijk had de Grovyle nog een boel meer halfbroertjes en -zusjes. Het meisje besloot nu echter dat ze op zoek ging naar haar Bulbasaur, en de jonge coördinator knikte. "Zal ik helpen? Met meer gaat 't sneller," suggesteerde ze. Está, Promise en Cespéd konden goed helpen. En Amarilla kon altijd een oogje open houden terwijl ze meeging. Viaje was te ongehoorzaam, en nooit serieus. En de Feebas... Tja, dat was logisch. Dat werkte natuurlijk niet. Dus nam ze twee balls van haar riem en liet de Clap en de Fish pokémon terugkeren.

Ze begonnen zich voort te bewegen door het bos, en terwijl ze liep probeerde ze haar spulletjes op orde te krijgen. Twee van de zes balls hingen nu weer aan haar riem, maar een aantal dingen wilde ze nog in haar rugzak hebben, wat nogal een karweitje was met een Fennekin op je arm. Uiteindelijk had ze het voor elkaar. Ze ritste het dicht en gooide hem over haar schouder. Hoppa. Nu had ze plek om Amarilla met twee handen vast te houden. Het kleintje genoot van de aandacht, en Alyss glimlachte toen het dingetje een zacht piepje uitstootte. Toen keek ze rond. Dichtbij liepen Está en Promise. Cespéd liep een eindje verderop, maar wel dichtbij, en keek alert om zich heen. Eerst wilde de coördinator de naam roepen van het wezen wat ze zochten, maar ze stelde zich zo voor dat dat wat vreemd zou zijn voor de Bulbasaur. Zijn naam horen uit de mond van iemand anders; alleen maar verwarrender.