Date or disaster? [&ALANA BOUVIER] [FINISHED]

Met een bonkend hoofd kwam Connor ’s morgens vroeg overeind. Hij herinnerde zich meteen weer het gesprek met Alana vannacht. Hij deed zijn handpalmen bij elkaar, blies erin en rook. Gatverdamme. Het rook nog steeds naar braaksel. Hij stapte uit bed, rende naar de douche en begon zich snel te douchen. Het was twaalf uur ’s morgens en hij zou binnen één uur daar moeten zijn. Hij douchte zich snel en kleedde zich daarna om. Hij deed een nette spijkerbroek aan met een wit shirt met een V-hals en een zwarte trui met een mooie print erop. Hij kamde zijn natte haren en keek naar zijn bleke gezicht, waarna hij zijn tanden poetste. Hij probeerde iets van de dag van te voren te herinneren. Hij herinnerde zich dat hij met een meisje was meegegaan, dat ze naar een café waren gegaan en dat hij straalbezopen was geworden. Hij had in de tussentijd nog met ene Nathan gesms’t en had gezoend met een meisje wiens naam hij niet meer wist, maar hij vermoedde dat het iets was zoals Darcy of zo. Of Daisy. Whatever. In elk geval, nadat hij haar had gezoend en zij overduidelijk verder met hem wilde gaan door haar handen op zijn borstkas te leggen, had hij moeten overgeven. Op haar. En toen was ze weggegaan. En daarna had hij in een steegje overgegeven, waarna hij naar het Pokémon Center was gegaan. Nou, zo erg was dat toch niet? Hij duwde de gedachten aan Alana ver weg in zijn hoofd. Het was een wonder dat hij gisteren nog had kunnen herinneren én dat het alleen bij zoenen was gebleven. Wie weet wat er was gebeurd als hij niet had overgegeven. Hij deed gauw zijn schoenen aan, pakte zijn spullen bij elkaar en begon toen te rennen. Zo had hij zijn dagelijkse sport ook weer achter de rug. Hoe hij in Camphrier Town was beland, wist hij dan niet. In elk geval was hij dicht in de buurt van het Parfum Palace. Hij was vijf voor één op de plaats waar hij moest zijn en wachtte hijgend op haar terwijl hij zijn haren fatsoeneerde. Hij hoopte dat de geur van braaksel goed weggepoetst was – dankzij het tanden poetsen – en dat hij niet meer zo bleek zag. Hij zuchtte en stak zijn handen nerveus in zijn zakken. Alana mocht niet weten wat er tussen hem en dat meisje gebeurd was. Nooit.

Alana was al redelijk vroeg op, ze had alles al klaar gelegd op haar stoel en keek er glimlachend naar. Een date, hm? Eigenlijk had ze het ook niet van haarzelf verwacht. Het klonk plagerig, maar ze meende het wel echt. Stiekem. Ze deed een spijkerbroek aan met een rood blousje en kamde haar haren recht. Ze was best vroeg, maar ze moest toch nog dat héle stuk lopen. Ze had kleine hakken aan en lipgloss op haar lippen gedaan. Ze nam dit echt serieus, een date kon nooit kwaad. Toen ze het pad op liep voor de Parfum Palace zag ze Connor al staan en zwaaide ze even vrolijk naar hem. Ze liep op een iets sneller tempo naar de jongen toe en gaf hem een knuffel ter begroeting. "Hey Connor!" zei ze vervolgens, dat was een tijdje geleden dat ze niet begon met Slowpoke, maar vandaag was het anders. Vandaag waren ze op Date.

Connor’s gedachten verdwenen voor heel even toen hij Alana zag. Ze zag er werkelijk prachtig uit. Hij kon niet geloven dat ze nog steeds single was. Hij stak zijn handen weer in zijn zakken, maar haalde één eruit toen hij geknuffeld werd. Hij drukte haar even kort tegen zich aan en hoopte dat zijn mannelijk geurtje de stank van gisteren een beetje kon maskeren. De douche zou ook wel veel geholpen hebben. Hij durfde niet eens naar het gesprek te kijken die hij gisteren met Nathan had gehad, bang zijnde dat hij dan weer misselijk zou worden omdat het dan echt werd wat er was gebeurd. ‘Hoi Alana,’ zei hij vervolgens, waarna hij haar losliet. Hij draaide zich om, graaide naar zijn rugzak en haalde toen zijn portemonnee tevoorschijn. ‘Ongelooflijk dat je hier moet betalen om binnen te mogen, maar goed,’ mopperde hij, waarna hij geld tevoorschijn haalde en naar de man liep die voor de poort stond. Hij betaalde voor Alana en zichzelf, waarna hij haar voorging. ‘Dit schijnt een van de mooiste plekken van Kalos te zijn, als je die mensen in Camphrier Town mag geloven,’ zei hij, waarna hij naar het immense paleis wees. Hij was ontzettend nerveus. Hij voelde zich slecht omdat hij wat hij gisteren had gedaan voor haar moest verzwijgen. Hopelijk zou ze er nooit achter komen, want dan had hij een probleem.

Ze werd even tegen Connor aangedrukt en eigenlijk vond ze dat helemaal niet erg. Hij begroette haar en haalde meteen zijn portomonnee tevoorschijn. Hij betaalde voor haar en hem, terwijl hij haar voorging. Ze liep even snel en ging naast hem lopen. Het was echt een heel groot paleis, groter dan ze had verwacht. En daar mocht je dan gewoon naar binnen?? Ze hoorde wat de mensen in Camphrier Town hadden gezegd over deze plek. Hier was ze in geen 8 jaar geweest. Naja, niet verder dan de poort. "Het is prachtig," zei ze met een ietwat verbaasde toon. "Maar zeg eens, hoe was het nou afgelopen met jou en die chick?" ze kon het toch echt niet laten. Ze moest het weten, ze had niet eens een idee waarom. Iets in haar riep erom. Het riep om die informatie.

Connor zei niks, maar knikte beamend op wat Alana zei. Het was hier inderdaad prachtig. En zij mochten hier zomaar rondlopen. Hij verstijfde toen hij hoorde wat ze vroeg en voelde dat hij zweethanden kreeg. Zelfs nog erger dan toen hij de gym ging uitdagen. Hij keek half om naar Alana terwijl hij over een antwoord nadacht dat niet klonk alsof hij loog. Hij haalde zijn schouders op. ‘Zoals ik vannacht al aan de telefoon zei, is er niet veel gebeurd. Gewoon wat gedronken en voor de rest niks. Ze was niet zo interessant.’ Hij glimlachte naar haar, waarna hij zich weer naar voren richtte en op zijn lip beet. Dit was de vreselijkste leugen die hij ooit had moeten vertellen, maar ze mocht niet weten dat hij die chick uitgebreid had gezoend. Het was dan wel grappig – en pijnlijk, want ze had hem geslagen – afgelopen, maar dat wilde niet zeggen dat zij ermee zou kunnen lachen. Plotseling voelde hij zich woest. Zij mocht wel naar een blind date gaan en hij mocht geen lol hebben met een meisje? Toch zeurde een stem in zijn hoofd dat er misschien niks gebeurd was op haar blind date en dat zijn ‘date’ alles behalve onschuldig was afgelopen. Zijn blik gleed naar Alana en hij schraapte zijn keel. ‘Laten we wat kamers bekijken,’ zei hij waarna hij naar de grote blauwe, met goud bewerkte deuren wees. Hij deed één van de grote deuren open en zag dat de kamer leeg was. Hij liep naar het tweepersoonsbed dat er stond en liet zijn hand over het groene deken glijden. ‘Prachtig hier,’ mompelde hij, hopend dat Alana’s gedachten van het onderwerp over de chick zou afleiden.

Ze werd toch wel teleurgesteld hoor, toen hij het nog steeds niet goed wou vertellen. Niet interessant? Hij loog dat hij barstte. Hij stelde voor wat kamers te kijken waarop ze knikte. Wauw, die ironie. Een tweepersoonsbed. Alana glimlachte even toen ze hoorde wat Connor hiervan vond. Het was inderdaad heel mooi hier. "Jazeker, je hebt een mooie plek uitgezocht." zei ze tegen hem, terwijl ze bij de deur bleef staan. Hij loog zo erg, dat het haar dwars zat. Waarom kon hij het haar niet gewoon vertellen? Wat was daar zo lastig aan? Ze legde haar hoofd tegen tegen de rand van de deur aan terwijl ze glimlachte naar hem. "Hoe gaat het met je hoofd en oog eigenlijk?" vroeg ze aan hem, hij had de dag ervoor hem nog beschermd. Dus dat ze bezorgd om hem was... Was normaal, toch?

Hij glimlachte op wat Alana zei. Dat had hij zeker. Hij was blij dat hij het onderwerp had afgeleid van zijn vreselijke date van gisteren. Jeetje. Dat had hij dat meisje ook nog echt gezoend had… hij voelde zich er nog steeds niet lekker bij als hij daaraan terugdacht. Ze had hem die kus gegeven. Die kus waarbij ze heel innig met haar mond open en haar tong… oh, jeetje. Hij wilde er niet meer aan denken. Hij wilde niet meer aan die avond denken toen hij de fout van zijn leven maakte. Hij zou nooit meer alcohol aanraken. Hij wist dat hij gekwetst was geraakt door Alana’s blind date en dat hij daarom met dat meisje mee was gegaan. Haar vraag liet hem schrikken. ‘Goed,’ zei hij zo snel mogelijk. ‘De pijn wordt steeds minder.’ Hij draaide zich ongemakkelijk van haar weg en keek naar het tweepersoonsbed. Hij had zin om er even op te gaan liggen, maar dat durfde hij niet met die chique mensen die hier rondliepen. Als ze hem zouden zien, zouden ze hem misschien nog wegsturen ook en dan was hij veel te veel geld kwijtgeraakt aan dit uitstapje. Hij keek naar Alana. Hij deed zijn tas van zijn schouders af en legde deze op de grond neer. Die had hij nu niet nodig. ‘Ik moet eigenlijk nodig naar de wc. Ik heb me daarnet een beetje moeten haasten. Ik ga even een wc vragen,’ zei hij grijnzend, waarna hij langs haar liep en opzoek ging naar een wc.

Mooi dat hij minder pijn had. Ze keek even snel op toen ze hoorde dat hij naar de wc moest. Hij liet zijn tas achter dus? Ze knikte even, hij liet zijn tas achter. Ze zou... ja ze ging kijken. Ze liep rustig naar zijn tas en hurkte even waarna ze de tas open ritste. Ze graaide rond in zijn tas toen ze... yes zijn HoloCaster. Ene Nathan was de laatste waarmee hij had gepraat en terwijl ze opstond opende ze het gesprek. Ze giechelde even om het begin maar toen ze een bericht las verstijfde haar gezicht. Dat ging over haar en ze wist het. Ze las verder, ah de date. Wát?! Niks mee gebeurd amehoela. Hij had haar... hij... Hij loog tegen haar. Waarom.. waarom werd ze hier zo boos om? Het was zijn leven maar.. het deed pijn. Die berichten over haar, deden pijn. Dus eigenlijk was hij klaar met haar? Ze balde één van haar vuisten, het was oorlog.

Connor zuchtte opgelucht toen hij na tien minuten eindelijk een wc had gevonden. Hij deed zijn behoefte. Toen hij klaar was, liep hij naar de spiegel en controleerde gauw hoe hij eruitzag. Hij vond dat het er beter uitzag dan vanmorgen en liep gauw terug naar de kamer waar hij Alana had achtergelaten. Ze zou zich nu vast wel afvragen waar hij was. Hij gooide de deur open en keek verbaasd naar het tafereel dat voor hem stond. Zijn rugzak was open en Alana had iets vast in haar handen. Hij herkende zijn Holo Caster en deed een paar snelle stappen naar voren, waarna hij het ding uit haar handen griste. ‘Jij durft,’ snauwde hij haar toe, niet in de gaten hebbend hoe kwaad ze wel niet was. ‘Dus omdat je geen direct antwoord krijgt, ga je maar wat in mijn spullen zitten neuzen? Doe eens normaal, Alana!’ Hij begon steeds harder te roepen. Hij wierp één blik op zijn Holo Caster en verstijfde. Het was het gesprek met Nathan, het gesprek waarin hij zijn gevoelens voor haar had blootgelegd, maar ook het gesprek waar hij had verteld wat hij met dat ander meisje had gedaan. Hij keek Alana met een lege blik. ‘En daarom had ik dus mijn mond gehouden, maar jij moest per se door mijn spullen neuzen en erachter komen.’ Hij haalde zijn schouders op omdat hij er ook niet veel aan kon helpen en draaide zich om, waarna hij zijn Holo Caster deze keer in zijn broekzak stopte zodat ze er zeker niet bij kon en zijn rugtas over zijn schouder gooide. Vervolgens deed hij aanstalten om weg te gaan. Hij had hier geen zin meer in, in deze date. Of eerder te noemen: deze ramp.

Als blikken konden doden, was Connor allang dood geweest. Ze hoorde hoe hij naar haar snauwde, maar dat maakte haar alleen maar bozer. "Ik ben geen klein kind Connor!" riep ze naar hem. "Waarom moet je me meteen voorliegen?! Als je me niet mag zeg het dan recht in mijn face! En ga me dan niet behandelen alsof ik een klein kind ben die iedere keer aan haar handje vastgehouden moet worden!" het ging haar niet over dat meisje. Het ging over hoe hij over haar sprak. Zijn gevoelens over haar. Haar ogen stonden inmiddels gekwetst, want dat was ze. "Ik dacht dat ik je kon vertrouwen! Maar je bent net zoals al die andere jongens!" Alana voelde haar benen zwak worden en ze zakte er letterlijk doorheen. Ze sloot haar ogen, ze wou niet nog een keer huilen. Waarom was hij opeens zo gemeen. Waarom loog hij?

Connor draaide zich om en luisterde naar wat ze te zeggen had. Hij rolde met zijn ogen. Vooral op het gedeelte van dat als hij haar niet mocht, hij dat recht in haar gezicht moest zeggen. Want hij mocht haar niet, maar hij had wel een vreemde man in elkaar geslagen om haar te beschermen. Maar nee, kennelijk mocht hij haar dan niet. Met gebalde vuisten draaide hij zich om en liet zijn ogen naar beneden glijden, want daar zat ze. Ze zat op de grond. Hij had de grootste zelfbeheersing nodig om niet naar daar te gaan en haar op te rapen. ‘Ik ben zoals al die andere jongens, hè?’ snauwde hij naar haar toe. ‘Dus ik speel ook met je gevoelens en laat je uiteindelijk ook in de steek, is dat het?’ Hij keek haar woedend aan. ‘Ik snap niet waar jij zo’n probleem van maakt. Oké, ik heb tegen je gelogen en misschien was dat niet wat ik moest doen, maar wat is hier zo erg aan? Dat ik tegen je heb gelogen of dat ik die meid gezoend heb? En wat boeit jouw dat eigenlijk? Jij was gisteren op een blind date met een of andere knappe gast en dan mag ik niet uitgaan met een meisje? Beetje oneerlijk, hè?’ Hij ademde diep in en uit en balde zijn handen nogmaals tot vuisten. ‘Het is verdorie mijn leven, Alana. Jij kunt wel allemaal roepen dat ik hetzelfde ben als al die andere jongens, maar kijk eerst eens naar jezelf voordat je mij gaat beoordelen. Het ene moment ben ik je redder in nood en het volgende moment staat er wel weer een andere jongen voor je klaar.’ Hij ademde uit en zuchtte, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg. Hij keek vervolgens weg. Pikachu was inmiddels onder het bureau gekropen van een bureau dat zich naast Connor bevond. Zijn oortjes lagen plat tegen zijn kopje en hij had zijn lichaam helemaal opgekruld. Hij was hartstikke bang.

Alles boeide haar. Ze wou het niet. Ze wou het niet! "In Arceus naam! Die blind date was al afgesproken voordat ik jou überhaubt had onmoet man!" kaatste ze schreeuwend terug. De tranen welden op in haar ogen. Hij had alles mis, alles. "Het boeit mij wel!" riep ze terwijl er een traan over haar wang rolde. "Toen ik je zag weg gaan met dat meisje, die keer met die vrouw achter de kassa, ik was jaloers!" riep ze naar hem terwijl ze opstond. "Ik was jaloers op ze." klonk er op een iets zachtere toon. "Het was alsof iets mij stak, alsof iets mij overnam en me dingen liet doen zoals ik ze deed." zei ze terwijl ze haar paarse ogen dichtkneep. "Ik weet ook niet waarom ik zo doe! Bij enig andere jongen had ik hem gewoon geslagen en was ik weggelopen, maar ik kan dat gewoon niet met jou!" ze liet alles gewoon gaan. Ze begreep haarzelf niet eens, ze was in de war. Waarom? Waarom dit stekende gevoel weer?

Connor beet op zijn onderlip toen hij zag dat ze bijna moest huilen. Hij voelde zich echt ongelooflijk slecht. Hij had haar gewoon bijna weer aan het huilen gebracht. Deze keer was het zijn eigen schuld. Haar woorden lieten hem haar echter verbaasd aankijken. Hij kon zich dat met dat meisje aan de kassa nog wel herinneren, maar had geen idee gehad van haar gevoelens toen. Hij sloot zijn ogen en liet haar uitpraten. Hij keek naar haar. Hij had haar al vaker zien huilen, maar dit stak hem recht in zijn hart, want hij wel de reden waarom ze huilde. Hij vond het verschrikkelijk om haar zo te zien en wendde zijn blik de andere kant op. Hij keek naar het bureau en zag toen pas zijn maatje die helemaal bang was weggekropen. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op Alana. ‘Ik was verbitterd.’ Zijn stem sloeg over. Hij schraapte zijn keel en begon opnieuw. ‘Ik deed gisteren net alsof ik het leuk voor je vond, maar ik was jaloers en verbitterd. En toen zag ik dat meisje staan. Het was nooit de bedoeling geweest dat ik bezopen zou raken en haar zou zoenen. En Arceus weet hoe ver het wel niet was gegaan als ik niet had overgegeven op haar.’ Dat liet hem trouwens weer denken aan de klap die hij in zijn gezicht had gekregen, vlak bij zijn blauwe oog. Hij wierp zijn blauwe ogen op haar en keek daarna even naar de grond. ‘Ik weet het niet, Alana, maar het idee dat er iets gebeurt tussen jou en een andere jongen…’ Hij maakte een grommend geluid en wendde zijn blik de andere kant op. Hij liep naar het bureau toe, bukte zich en pakte Pikachu op, waarna hij de trillende en doodsbange Pokémon op het bureau zette. Hij legde zijn handpalmen tegen het bureau en steunde er met zijn onderbenen tegen, zijn lichaam naar Alana gericht en zijn rug naar het bureau. Hij had niks meer wat hij wilde zeggen. Het liefste wilde hij naar haar toegaan en haar tranen wegvegen, waarna hij haar in zijn armen zou nemen en zou zeggen dat het goed was, maar dat kon hij nu niet doen. Want het was niet goed. En hij had vandaag wel genoeg tegen haar gelogen, dacht hij zo.

Toen ze hoorde wat de jomgen zei werden haar ogen even een stukje groter. Ze had het helemaal niet door, dat het door haar kwam. Dat hij verbitterd was door die blind date, dat hij er niet tegen kon dat áls ze een date had iets tussen hun gebeurde. Ergens wou ze naar hem toerennen en hem vastpakken, maar dat kon ze niet. Ze kon het simpelweg niet. "Ik meende het echt..." fluisterde ze zachtjes. ".. deze date." vervolgde ze op een zachte toon. "Ik zei het dan wel plagerig maar... ik wou echt met je op date." Mompelde ze terwijl ze met haar handen wat tranen weg veegde. "Toen ik je weg zag gaan met dat meisje.. ik was bang dat je echt wat voor haar ging voelen.. en dat ik weer alleen achterbleef.." begon ze zachtjes te snikken. Alana kneep haar ogen weer dicht, "Ik wil niet meer alleen zijn... ik wil bij jou zijn." het floepte er gewoon uit. Het was geen leugen, alles wat ze nu zei was waar. Dit voelde ze.

Connor voelde zich lichtelijk beschaamd omdat hij zomaar zijn gevoelens aan haar had verteld, maar aan de andere kant voelde het ook wel goed om dat te doen. Het was er eindelijk uit en als ze hem nu zou afwijzen, hem zou vertellen dat ze gewoon vrienden met hem wilde blijven, dan wist hij tenminste waar hij aan toe was. Hij keek op toen hij haar hoorde praten en kon zich niet langer meer tegenhouden toen hij haar tranen zag. Hij liep naar haar toe, ging voor haar staan en veegde teder haar tranen weg met de binnenkant van zijn duimen. Hij luisterde naar haar, hoorde wat ze te zeggen had en voelde een glimlach opkomen. Hij voelde zijn hart sneller kloppen. Ze had haar ogen dichtgeknepen, waarschijnlijk omdat ze aan het snikken was en omdat alles te pijnlijk werd. Hij legde zijn vinger onder haar kin, duwde deze naar boven en legde toen zijn andere hand in haar nek, waar hij haar haren teder wegveegde. Zijn andere hand verplaatste hij naar de andere kant van haar hoofd, waar hij zijn vingers vlocht in haar haren. Hij boog zich vervolgens voorover waarna hij zijn lippen zacht op de hare drukte. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen en dacht dat Alana hem wel tot daar zou kunnen horen, maar dat kon hem niks schelen. Een explosie van gevoelens ging in hem los en duizenden vlinders leken in zijn maag rond te zweven. Haar lippen waren zacht – en een beetje plakkerig van de lipgloss of wat ze dan ook op had – en hij zou dit moment voor geen goud willen missen. Hij liet haar lippen zachtjes los door de zijne terug te trekken en legde zijn handen op haar wangen, waarna hij haar tranen wegveegde. ‘Niet huilen,’ mompelde hij zacht. ‘Daar ben je veel te mooi voor.’ Hij had zijn gevoelens misschien niet uitgedrukt in woorden, maar hij had haar wel duidelijk laten zien wat hij voor haar voelde. Hij hoopte dat het dit was wat ze bedoelde, anders had hij echt wel een probleem.

Gesponsorde inhoud

» BLIND Date || &Alana Bouvier
» Twice | Alana Bouvier
» Alana Bouvier
» Too much pain. [&ALANA BOUVIER]
» Lion power | Alana Bouvier - SPT