Arceus

Stof, stof en nog meer stof. Er was hier niks anders te zien dan vuiligheid en stof, geen struikje te vinden en geen pokémon te zien in de verre verte. Al wist Alexander wel dat er pokémon rond hingen, op het moment was er geen een in het zicht te vinden. De jongeman staarde voor zich uit terwijl hij met zijn rug tegen een steen aan ruste. Vandaag was hij weggegaan uit Lumiose City en had de drukte van de stad plaats genomen voor de rustige stilte van de Lumiose Badlands. Zijn Aron was bezig met Arsenic, zijn nieuwe aanwinst. De twee waren aan het spelen en ze hadden er plezier in, waardoor een glimlach op het gelaat van Alexander verscheen. Het was fijn dat zijn pokémon zo goed met elkaar konden omgaan. Een persoon kwam in zijn blikveld, maar hij dacht er niet meteen aan om op te kijken wie hem naderde.

& Coraline

_{Het was nog lang niet zo koud als je zou verwachtten, nu was dit waarschijnlijk wel een van de warmere plekken in Kalos – zo schatte het meisje het althans in. De katachtige Pokémon voor haar liep oplettend rond, speurde de omgeving grondig af. Ze was niet direct opzoek naar slachtoffers, als je ze al zo mocht noemen. Natuurlijk had hij het verstrooide idee dat ze vond dat mensen zich vereert moesten voelen: ze droegen bij aan een hoger doel!
De Glameow scheen wat op te merken en versnelde haar pas naar een dribbelend tempo. Het meisje rende erachter aan in een sukkeldrafje, keek ondertussen naar voren en vernauwde haar ogen iets in een poging om het beter te zien. Lang had ze niet nodig de Pokémon te zien, zag pas veel later ook de jongen erbij – de spelbreker.
Mittens stortte zich op de Aron, maar meer op een speelse manier om ervoor te zorgen dat de Mawile geïsoleerd werd. Maar voor aandacht hoefde niet gevochten te worden, want Cora hurkte neer en keek met een brede glimlach naar de Pokémon. ‘Aw, wat ben jij een schatje!’ bracht ze verrukt uit, waarna ze opkeek met een verbaasde blik, ‘O, hey! Ik had je helemaal niet gezien.’ Natuurlijk had ze hem wel gezien, maar ze wenste dat het niet zo was want hij deed gewoon pijn aan haar ogen. Bah.}

Er was een zekere verbazing in zijn blik te zien toen zijn Aron plotseling op een speelse manier werd aangevallen en een meisje met roze haar bij zijn Mawile neerhurkte en hem vertelde hoe schattig deze wel niet was. De verbaasde blik in de ogen van het meisje werden gevolgd door een paar woorden, die zeiden dat ze hem niet had gezien. Mhm, Alexander besloot om te staan en naar het schouwspel toe te stappen – desondanks dat het niet ver weg was van waar hij eerder zat. ”Hey” Glimlachte hij het meisje toe. ”Ik zie dat je mijn Mawile hebt ontmoet?” Glimlachte hij haar vervolgens toe. Het viel vast te proberen om dit meisje te leren kennen.

_{Normaliter zou men altijd gaan voor de sterkste Pokémon, maar door de jaren had Cora geleerd dat potentie zoveel meer kon betekenen. Daarbij waren zwakkere gemakkelijker te kapen en zou je er op lange termijn meer aan hebben, vandaar dat haar aandacht nu ook uitging naar de Mawile en niet naar de Aron. Ze was er enigszins op getraind om redelijk in te kunnen schatten op wat voor niveau/level een Pokémon moest zitten, maar Mittens bleef altijd de expert. De reden dat nu voor de Mawile werd gekozen was vanwege de mogelijkheid die deze bezat genaamd mega evolutie, een Aron zou dit pas later kunnen (en was daarbij ook zwaarder en dus niet zo makkelijk te stelen zonder Pokéball).
Geduld was een schone zaak, maar eigenlijk wilde Coraline dit hele mega evolutie gedoe eens met haar eigen ogen zien, dus zou ze nu haar aandacht schenken aan de Mawile – hopend op succes.
 
“Ik zie dat je mijn Mawile hebt ontmoet?” Ze wendde haar blik weer af naar de Pokémon en stak voorzichtig haar hand uit, hield deze voor de Pokémon. ‘Zo kun je het wel stellen,’ sprak ze met een bescheiden glimlach, ‘Heeft hij misschien ook een persoonlijke naam?’ Interesse tonen was altijd belangrijk, het leidde mensen af – af van haar ware intenties.}

Arsenic leek blij te zijn met de aandacht die hij kreeg en een ware vrolijke glinstering was de zien in de ogen van de baby pokémon. Alexander had hem nog maar een paar weken, maar sinds die weken had hij Ars heel goed leren kennen. Het was een schatje van een pokémon, heel lief, vriendelijk en vrolijk en paste perfect in zijn team, iets waar hij heel blij mee was natuurlijk. Het meisje leek heel blij te zijn een Mawile tegen te komen en enigszins verbaasde Alexander zich daarover. Zo zeldzaam waren ze namelijk niet hier in Kalos. ”Hij heet Arsenic,” Weerklonk zijn stem nadat ze haar vraag had gehoord. ”Ik zie dat je Mawiles leuk vindt, je kunt ze best makkelijk vangen hier in Kalos.” Als je echt goed opzoek was naar een bepaalde pokémon dan vond je hem wel hier in Kalos. Een Mawile was zeker weten te vinden hier ergens in kalos, je zou alleen even aan een eigenaar van een Mawile moeten vragen waar precies. Alexander wist niet precies waar, hij had Arsenic gekregen door hem te fokken met een andere Mawile van een andere trainer. Een man die hij niet echt goed kende, maar dat maakte niet veel uit. Hij was blij met zijn mawile, heel blij. ”Ze zijn heel lief, niet waar?” Zijn hand gleed rustig over het hoofd van zijn Mawile heen terwijl hij het meisje even snel in zich opnam. Haar had hij hier nog nooit gezien. ”Kom je uit Kalos?” Besloot hij uiteindelijk te vragen, om dan ook maar wat interesse in haar te tonen.

_{De Pokémon scheen geen macho te zijn, maar dat was niet erg: dat was juist makkelijker. Zo werd ze gemakkelijker vertrouwd en gingen dingen altijd wat soepeler en makkelijker. ‘Aangenaam, Arsenic,’ grijnsde ze blij naar de Pokémon, die precies de reacties had waar ze op hoopte – misschien zou ze nog eens in de prijzen kunnen belanden hier! ‘O maar Mittens en ik zijn niet zo goed in vechten,’ bracht ze zachtjes uit, keek hem niet aan en leek zich ervoor te schamen – waarheid was dat het een glasharde leugen was.
Nadat de jongen de Pokémon een aai had gegeven deed ook zij een poging dit te doen. ‘Ze zijn heel lief, maar dit is de eerste keer dat ik er eentje in levende lijven zie; ze zijn nog schattiger dan verwacht!’ Op zijn volgende vraag schudde ze haar hoofd, waarna ze hem aankeek. ‘Nee, Mittens en ik komen uit Sinnoh. We zijn naar Kalos gekomen vanwege de grotere diversiteit in Pokémon -’ ze richtte haar blik weer op de Mawile en glimlachte hartelijk naar deze, ‘- Ik ben blij dat ik dat gokje heb gewaagd, het is het nu al meer dan waard.’}

De woorden van het meisje verontrustte hem een beetje. Niet goed in vechten? Zijn blik gleed naar de zogenaamde Mittens, die door zijn bewegingen toch wel wat talent leek te hebben. Mhm, nee, die woorden geloofde hij niet. Niet nadat hij haar katachtige pokémon had zien stoeien met zijn krachtige Aron. ”Oh.. dat is spijtig,” Besloot hij uiteindelijk te zeggen, je moest maar voorzichtig zijn met mensen die hier rondliepen in Kalos. En wie weet was zij zo’n soort persoon. Zo’n persoon waar hij voorzichtig voor moest zijn. Ze leek helemaal in de nopjes te zijn over zijn Mawile en even fronste hij. Zoveel aandacht had een Mawile nog nooit gekregen. ”Ah Sinnoh! Daar kom ik ook vandaan.” Besloot hij uiteindelijk te zeggen. Waarna hij zijn pokémon nog een aai over zijn hoofd gaf. ”Je kunt altijd nog een Mawile kopen van iemand, ze zijn vast wel ergens bij een fokker op te halen.” Zijn blik gleed rustig van het meisje naar de glameow en vervolgens weer terug naar het meisje. Moest hij dit duo vertrouwen of niet?

_{De aarzeling, de interval tussen de woorden; het vertelde haar genoeg. Vandaar dat ze ook overeind schoot en hem opgewekt aankeek toen hij onthulde ook uit Sinnoh te komen. ‘Echt waar?!’ Zonder verder na te denken liep ze dichter naar hem toe. ‘Heb je dan ook een Pokémon van daar? Ik denk dat Mittens het heel leuk zou vinden om weer een regio genootje te zien!’ De Mawile moest ze maar even laten voor wat het was nu, als ze de jongen teveel zou afstoten kwam ze alsnog nergens. Beiden moesten haar vertrouwen: Pokémon en eigenaar, alleen dan was de kans van slagen groot genoeg voor Cora.
Bij zijn woorden over een fokker hield ze echter halt, raakte zijn neus met de hare nog net niet aan. ‘Fokker...’ echode ze hem na, waarna ze naar achteren leunde en wegkeek. ‘Ik weet niet… Het fokker idee is naar mijn mening nogal naar en wat als ik opgelicht wordt? Ik heb namelijk niet zoveel geld…’ Ze leek oprecht teleurgesteld en terecht, als ze wel genoeg geld had had ze allang alle Pokémon ter wereld gekocht – maar helaas moest het op de moeilijke manier.}

Alexander glimlachte toen ze hem vroeg of hij dan ook een pokémon van daar had. Natuurlijk had hij een pokémon van daar! Zijn eigen starter kwam van daar, zijn lieve Hydrogen, zijn stoere Piplup. Hij haalde de pokéball meteen tevoorschijn, weer helemaal verwarmd door haar enthousiasme over hun regio. Sinnoh was de perfecte regio, daar was hij nog altijd vrij zeker over. ”Ja hoor, kijk maar zelf.” Twee blauwe ogen werden meteen op het rozig gehaarde meisje gericht toen een kleine, schattige piplup tevoorschijn kwam. Hydrogen probeerde dan wel een beetje stoer over te komen en vanbinnen was hij dat ook wel, maar vanbuiten zag hij er te schattig uit om stoer te zijn. Dat kwam nog wel, zodra hij uiteindelijk in een empoleon was geëvolueerd. ”Je hoeft niet bang te zijn voor een fokker hoor, er zijn genoeg betrouwbare fokkers.” Hij knikte vastbesloten. Er waren genoeg fokkers die je kon vertrouwen, die je niet deden oplichten. ”Ik wil je anders wel helpen?” Bood hij vervolgens aan. Een beetje hulp geven om de juiste fokker te vinden kon geen kwaad.

_{De ander haalde er nog een Pokémon bij, heerlijk dit. Als ze op deze manier doorging kon ze gewoon al zijn Pokémon netjes bekijken en dan vervolgens degene eruit pikken die ze nodig had. Er kwam grijns op haar gelaat bij het zien van de Piplup; deze was zelfs nog beter dan die Mawile. Echte Starter Pokémon waren altijd in zekere zin zeldzaam, dus nu stond die pinguïn op nummer een.
Ze grinnikte zachtjes bij het zien van het gedrag van de Piplup. ‘Hij is een echte macho!’ merkte ze op, waarna ze zich tot de jongen richtte. ‘Ik heb nog nooit echt een starter uit Sinnoh gezien, vreemd genoeg… Maar op de dag dat ik er een mocht ophalen – er kwam iets tussen.’ Ze wendde haar blik weer af, pakte een arm vast met haar andere hand en keek met een bittere glimlach naar de Piplup. ‘Gelukkig hebben mijn ouders later Mittens voor mij kunnen regelen en ik ben erg blij met haar, maar je vraagt het je soms toch wel af: wat als.’ Alles wat over haar lippen kwam waren leugens, maar ze was nou eenmaal een goede actrice.
Langzaam keek ze op toen de jongen aanbood om haar te helpen met het vinden van een betrouwbare fokker. ‘Zou je dat echt willen doen?’ vroeg ze ongelovig, met een blik die de toon nog meer accentueerde, ‘Je – Je kent me amper, waarom zou je moeite voor mij doen.’ En dan voornamelijk omdat ze eigenlijk alleen bezig was met het plannen hoe ze het beste die Piplup kon stelen en dus helemaal niet met fokkers.}

Zijn Piplup was zeker niet de bangste of de meest verlegen pokémon die bestond op de hele wereld, hij was zelfs niet echt bescheiden. Helemaal niet zelfs. Als hij iets gewonnen had, oh dan moest je hem zien. Dan kon hij zo door de hele stad heen paraderen en het iedereen laten weten dat hij de winnaar was, de verloren partij een oog uit stekende. De piplup staarde terug naar het meisje en vervolgens keek hij op naar Alexander, waarna hij zich naast zijn trainer werkte. Daar stond hij namelijk het liefst. Als hij naast iemand moest staan, dan stond hij naast Alex. ”Oh, je ziet ze hier niet zo vaak in Kalos nee. Ik denk eerder dat je ze vaker in Sinnoh zult tegenkomen.” Glimlachte hij vervolgens. Je zag ze tenslotte nergens meer in het wild. Geen enkele starter namelijk. ”Wat jammer dat je je starter niet hebt kunnen ophalen toen..” Weerklonk zijn stem opeens, de glimlach verdween en hij keek haar even serieus aan. Dat was zeker jammer. Maar wat zou er gebeurd kunnen zijn dat ze hem niet meer had kunnen ophalen? Ze kon dat immers toch nog doen tot ze 18 was? ”Was je te oud?” Misschien was ze wel geen achttien meer, misschien had hij haar leeftijd onderschat. ”En waarom zou ik je niet willen helpen? Ik denk dat mensen dat eens vaker moeten doen. Helpen.” Ja, daar was hij wel zeker van. De laatste tijd waren er steeds meer gierige mensen om hem heen en hij kon er niet tegen. Hij wilde ze stuk voor stuk zo de nek breken, want daar waren ze goed voor. Sterven. Hij kon niet tegen dat soort mensen, de wereld zou tegen ze moeten zijn.

<sub>O ja, je zag ze inderdaad niet zo vaak hier en dat was hetgeen wat haar interesse prikkelde. Ze moest nog een beetje overschakelen naar de nieuwe omgeving, ze moest leren wat hier als speciaal werd beschouwd en deze lieve jongen hielp haar daar onbewust mee. Stiekem moest ze hem bedanken, maar dat zou ze wel doen als ze succesvol die Piplup had gestolen – want of dat erin zat was nog maar de vraag. Je mocht anderen nooit onderschatten.
‘Onder andere,’ beantwoordde hij zijn vraag over haar leeftijd omtrent de kwestie starter Pokémon, ‘Ik… Ik heb het er niet graag over.’ Het was waar dat er destijds obstakels waren geweest die haar ervan hadden belet om een starter Pokémon te halen en toen ze eindelijk haar vrijheid had verkregen had ze Mittens al en voelde ze niet meer de behoefte om nog een andere Pokémon aan te schaffen.
 

Zijn volgende opmerking zorgde er bijna voor dat ze zich slecht voelde. Helpen… Als hij toch eens wist wat er allemaal in haar hoofd omging dan zou hij er niet eens aan denken om haar te helpen. En juist daarom voelde ze zich er niet slecht over. ‘Maar je weet mijn naam niet eens,’ merkte ze op, keek even naar Mittens die steeds verveelder omging met de Aron. Ze zakte daarom ook maar door haar knieën, wat een teken was waar de kat gelijk op reageerde: al snel kwam ze bij haar trainster die haar optilde. ‘En misschien wil je me niet helpen omdat je me niet vertrouwt omdat je me amper kent,’ verklaarde ze nogal luchtig terwijl ze naar de kat in haar armen keek en deze in haar nek krabde. ‘Ik kan de motieven van mensen die niet zomaar anderen helpen best begrijpen.’</sub>