(siu) The evil pianist

Ze had ze wel gezien, een ruziënd koppeltje was iets dat je wel vaker zag zo nu in dan in Lumiose. Zij zat aan de andere kant van de straat en keek naar hen. Op haar schoot zat een Sandile. De Pokémon had zich opgerold en lag te slapen terwijl hij haar ook wat warmte gaf. Het was niet de beste Pokémon om warmte aan te vragen, maar het was iets. Ze had Maybel, dat was waar, maar in zo'n stad als Lumiose liet ze niet zo graag haar eruit. Het feit dat er hier zoveel engerds rondliepen zorgden ervoor dat ze afstand nam van die dingen. Toen ze opeens een stem hoorde, keek ze op. De witte sjaal rond haar nek draaide mee. Het duurde niet lang, twee zinnen had het gekost en toen... BAM! Ze staarde wat naar de bruinharige die zojuist een klap had verkocht aan de andere en begon toen, na enkele tellen, zachtjes te grinniken. Law deed zijn ogen open en keek even kort rond. Zonder echt eerst aanstalten te maken recht te staan, sprong ze als het ware overeind en kwam de ground dark Pokémon dus zo op de grond, hard en echt niet elegant. Ze grijnsde even kort en keek naar de jongen. Met kleine pasjes naderde ze hem aangezien hij er best geschrokken uitzag. "Kon je niet wat harder slaan?" zei ze terwijl ze naar hem toeliep. Een paar meter achter hem stopte ze. De ogen Sandile verscheen naast haar, hij had een tunneltje gegraven in de sneeuw en nu kwamen enkel zijn oogjes nog boven de grond.

Hij was geschrokken, dat was duidelijk. Daarom grinnikte ze ook even zachtjes. Hij was dit duidelijk niet gewend, hij was vast geen vechterstype. Hij wreef over zijn hand, wauw, had hij dan zo hard geslaan tegen het gezicht van die persoon? Ze grijnsde even kort aangezien ze dit wel grappig vond. "Zou ik wel willen, maar helaas ben ik niet zo heel erg sterk." Ze knikte even naar hem en sloeg haar handen achter haar rug. Lawrence had er niks beter op gevonden dan terug onder het zand te verdwijnen en tunneltjes te graven in de platgetrapte sneeuw. Het blonde meisje volgde even het spoor, dat je duidelijk zag en lachte even zachtjes. "Ken ik," zei ze met een knikje. Opeens kwam de Sandile achter de jongen uit de sneeuw gesprongen en probeerde hij te happen naar zijn kuiten. Tawn keek er even naar. Wat had hij opeens?

Ze knikte bij zijn woorden, maar toen Lawrence uit de sneeuw kwam, keek ze toch even bezorgd. De Pokémon had nog nooit iemand aangevallen, hij viel enkel Pokémon aan soms. Volgens haar was het omdat hij vond dat ze er vast lekker uitzagen. Ze vroeg zich ook vaak af waarom hij altijd dingen verzamelde, naja niet echt altijd, gewoon meestal. Toen de jongen opsprong, wat vrij natuurlijk was als er een Sandile naar je benen hapte, verscheen er opeens een Swablu. Opeens was er overal mist en Tawn fronste even terwijl ze even kort rondkeek. "Lawrence, laat dat!" zei ze dan maar gewoon. Ze hoopte maar dat de Sandile zou luisteren... Toen ze opeens een zacht gesnuif hoorde en toen opeens het bruine diertje op haar af zag lopen, bukte ze en ving ze deze zo op waarna ze overeind kwam. Ze keek even kort rond. "Uhm... gaat het?"

Vlak nadat ze haar vraag had gesteld klaarde de mist wat op en Tawn knipperde enkele keren met haar ogen waarna ze even naar hem keek. Ze had de Sandile nu echt als een soort knuffel vast en hij lag er ook erg... Derp bij. Gewoon echt alsof het een knuffel was. Je zag ook niet dat men elke dag een Sandile knuffelde en ronddroeg. Tawnee was gewoon wat gehecht geworden aan hem en hij was een van de enige Pokémon in haar team die ze nog kon rondsleuren waar ze wilde, buiten het ei dan, maar dat was geen Pokémon. "Sorry, ik denk dat dit haar reflex was." Ze knikte even naar hem. Het viel haar op dat hij begon te blozen, maar ze keek er niet echt naar. "Maar er is gelukkig niets gebeurd. Doet 'ie dat vaker?" Ze schudde haar hoofd en kwam wat dichter waarna ze bruine Pokémon wat dichter tegen zich drukte, hij vond het fijn. "Nee, nee... Nog nooit eigenlijk," murmelde ze zachtjes. "Sorry..." vervolgde ze terwijl ze hem kort aankeek.

"Dan heb ik waarschijnlijk de mooiste kuiten van heel Kalos." Ze grinnikte even zachtjes. De Sandile in haar handen wrikkelde even en duwde toen zijn snuit tegen haar wang aan waarna hij zachtjes een 'San' uitbracht. Tawn tilde een van haar handen op en duwde hem uit haar gezicht. "Maar ik ben Andy en dit is mijn maatje Scout." Ze knikte even naar hen. "Aangenaam, ik ben Tawnee en dit is Lawrence," De ground, dark type keek even nijdig naar de jongen, maar legde toen wel zijn kopje terug tegen Tawn. Ze zuchtte even zachtjes aangezien ze blij was dat hij niet raar begon te doen.