Even the little ones can be strong.

i never thought this would be me♥

”Hey, kom terug!” Uitgeput en met zeer voelbare pijn op de borst stopte de brunette met rennen en leunde op haar knieën om uit te hijgen. Voor haar sloeg een kleine pokémon een steegje in en verdween in de schaduwen. Het meisje kwam overeind en wandelde moeizaam in de richting van het steegje, om daar te zien hoe de pokémon was verdwenen. Ze slaakte een zucht en bleef tegen de muur staan, haar ademhaling piepend bij elke keer dat ze inademde. Direct schoot er een liedje door haar hoofd heen en met enige moeite zong ze; ”Inhale, exhale, why is it so hard to breathe? Inhale, exhale, why isn’t this working!?” Haar hartslag kalmeerde lichtelijk en ze haalde enkele keren diep adem om volledig tot rust te komen. Ze moest echt eens wat meer aan d’r conditie gaan doen en maakte een mentale notitie dat ze weer zou gaan joggen, zodra ze die pokémon te pakken had gekregen tenminste. Ergens vroeg ze zich af of ze een van haar eigen pokémon zou kunnen inzetten daarvoor, maar ze was nou niet echt van plan om een Charizard door de lucht te laten glijden puur om een kleine Eevee te vangen. Dat zou misschien een klein beetje overkill zijn. Ze zou wel Kratos kunnen inzetten, die zou het spoor zo te pakken kunnen krijgen. Eventjes dacht ze na, het begon immers al laat te worden en ze had geen idee waar de pokémon naar toe was gegaan. Nee, misschien was het beter als ze een kamer zou vinden voor de nacht en het morgen nog eens zou gaan proberen. Haar hartslag was inmiddels weer gedaald tot normaal niveau en ze kon weer wat beter ademhalen. Gelukkig maar, want ondanks dat ze niet astmatisch was, had ze wel eens een astma aanval gehad en dat wilde ze niet nog een keertje krijgen. Terwijl ze zich afzetten tegen de muur, dook ze diep in haar warme jas en zuchtte zachtjes. Haar adem vormde een wolkje in de lucht, een teken dat het gewoon ontzettend koud was. Ze huiverde eventjes en keek naar de lucht die langzaamaan paars begon te worden. Ja, het begon echt laat te worden en ze had nog niets gegeten. Eerst dat maar eens doen en daarna een kamer zoeken, morgen zou ze haar zoektocht wel weer door gaan zetten.
Ze draaide zich om en liep een drukke winkelstraat in, diezelfde als waar ze net had gerend om die pokémon te kunnen vangen. Waarom was een Eevee zo klein en zo snel? Zo kon ze d’r nooit te pakken krijgen. Haar gedachten bleven maar de hele tijd wegglijden naar hoe de pokémon haar telkens weer tegen kwam en hoe ze weer wegvluchtte op het moment dat Vivienne dichterbij kwam. Zou ze echt gewoon bang zijn, of zou ze haar ergens heen proberen te lokken? De brunette wist het niet, maar het zat haar gewoon ontzettend dwars. Ze kon er sowieso al slecht tegen als pokémon niet goed behandeld zouden worden, maar het leek wel heel erg te zijn met deze Eevee. Telkens weer als ze haar tegen kwam, wat nu bijna dagelijks begon te worden over de afgelopen paar dagen, leek ze er slechter uit te zien. Magerder, doffer en een heel erg angstige blik in haar ogen. Als ze weg wilde vluchten ergens voor, maar niet wist waar ze heel moest gaan. De brunette zuchtte en schoot het eerste de beste restaurantje binnen wat ze tegen kwam. Daar regelde ze een tafeltje voor één bij het raam en keek naar buiten. Door het licht wat in het zaakje branden, kon ze bijna niet meer naar buiten kijken, iets wat haar ontzettend irriteerde. Mensen kijken was iets wat ze graag deed om rustig te worden, of eigenlijk om van gedachten af te komen. Maar nu leek die kans verkeken te zijn en bleef ze maar lopen piekeren over een Eevee die niet eens van haar was geweest. Ze keek op toen er opeens een bord voor haar neus werd neergezet en deed protesterend haar mond open, maar de ober glimlachte alleen maar. ”Van die meneer daar,” werd tegen haar gezegd en ze werd toe geglimlacht door een jongen aan de bar. Beschaamd keek ze naar het bord voor haar neus, waar een heerlijke geur vanaf kwam. De jongen had een lasagne voor haar besteld, iets wat ze gelukkig lekker vond. Ze draaide zich om naar de jongen om ‘m te bedanken, maar zag dat hij al weer verdwenen was. Oké …. dit begon een klein beetje vreemd te worden. Maar goed, ze had gratis eten, dus wie was zij om gaan klagen. De jongen was verdwenen, zij was verward achter gelaten, maar de lasagne rook heerlijk. Ze pakte haar bestek op en begon heerlijk te eten. Ondertussen kon ze die Eevee toch niet uit haar gedachten krijgen. Ze had een nogal groot zwak voor pokémons die mishandeld werden of waren achtergelaten. In ieder geval, zolang ze een slechte geschiedenis hadden gehad, waren ze welkom bij haar. Zo had ze Cypher gehad, de Tropius die ze in Hoenn had gevonden langs een weg aan een touwtje. Ze hoopte echt dat die grote bullebak een goed thuis had gekregen, nadat ze hem in de Wonder Trade had gedaan. Echt spijt van had ze nooit, maar goed, het was nooit leuk om een pokémon waar je zo veel mee had meegemaakt weg te doen. Ze zuchtte zachtjes en keek naar het bord half opgegeten lasagne. Een plotseling gevoel van misselijkheid zorgde ervoordat ze haar vork er terug in stak en het bord van zich af schoof. Misschien dat ze zo dadelijk nog wat verder zou eten, maar voor nu had ze eventjes genoeg gehad. Met haar kin in d’r handpal keek ze naar buiten toe, waar ze met enige moeite nog wat van de mensen kon zien. Als ze zichzelf iets wat breder maakte, zou ze het meeste licht tegen houden en dus wat kunnen zien buiten, maar dat was een moeite waar ze niet echt veel energie aan wilde besteden. Dan maar niet naar buiten kijken. Ze zuchtte eventjes en dacht aan de welzijn van haar andere pokémon. Eigenlijk waren de meeste van haar pokémon redelijk … ‘normaal’, om het zo maar te zeggen. Alleen Cypher had ze gered van het feit dat die achtergelaten was. Ja, oké, ze had Ryuu ook gered, maar dat was eigenlijk niet de intensie geweest. Marcel had gewild dat ze de Gabite zou vangen en ze had toevallig geluk gehad dat deze Gabite alleen was met een terroriserende tweeling Gible. De Gible had ze daarna eigenlijk niet meer terug gezien, maar gezien het feit dat haar broer bij Team Rocket zat, had ze er maar niet meer naar gevraagd. Ze wilder er niet eens aan denken dat een onschuldige pokémon mishandeld zou worden daar in dat hoofdkwartier. Ze huiverde. Nee, daarvoor zou ze Team Rocket nog eens flink op hun donder geven, vooral met die roodharige Seedot erbij.
De brunette stond op, betaalde alsnog maar voor de lasagne en pakte haar tas. Ze moest maar eens een kamer gaan zoeken, want zo begon alles wel een beetje heel erg uit te lopen. Ze stak d’r handen in d’r zakken en zetten het op een lopen. Gelukkig was het droog vanavond, het weer was zo ontzettend onvoorspelbaar dat het af en toe niet leuk meer was om door de regen te moeten ploeteren. Al hoefde je ook niet vreemd op te kijken als je opeens door de sneeuw heen liep. Nee, ze was niet echt blij met het snel wisselende weer van Kalos. Maar goed, dat was in Hoenn en Sinnoh precies hetzelfde geval. Als je eerst nog door een leuk bos heen wandelde, stond je geen meter verder in een drie meter dik pak sneeuw. Af en toe werd je er echt knettergek van.
De brunette keek op, in gedachten verzonken was ze gewoon ergens heen gewandeld. Pas nu de lantaarnpalen waren gestopt aan het einde van het pas keek ze op. Waar was ze nu weer in vredesnaam? Om haar heen stonden drie grote stenen overeind en ze zetten een stap achteruit om alles goed te kunnen zien. Wat moest dit eigenlijk voorstellen? In haar ogen was het niet echt veel belangrijks, maar oké, ze was nou niet echt thuis in architectuur. Met haar hoofd schuin keek ze naar de drie stenen en zag toen dat tegen een van de stenen een jongen stond geleund. Dat was diezelfde jongen als die haar eten had betaald. “Heeft het gesmaakt?” werd er aan haar gevraagd, terwijl de jongen op haar afkwam gelopen. Het viel haar direct op, waarom had ze dat niet in het restaurant gezien, dat hij helder blauw haar had en net zo’n zeeblauwe ogen als zijzelf. Ze knipperde om zichzelf niet te laten weglopen met zijn ogen, Arceus ze zagen er prachtig uit. Ze slikte moeizaam en draaide zichzelf verlegen weg van de jongen. ”Ja, het was lekker. Uh… dank je,” mompelde ze wat ongemakkelijk tegen de jongen, die haar met een grote grijns aankeek. Hij zag er op zich best wel stoer uit, een loshangend zwart leren jack met een gescheurde jeans. Een ketting aan zijn broek hangend, die zo te zien in contact stond met zijn pokéballs. Dat blauwe haar in combinatie met die helder blauwe ogen maakte het dan toch wel helemaal af. Ze voelde hoe haar hart een slag oversloeg toen hij op haar af kwam gelopen. ”Waarom?” mompelde ze zachtjes, terwijl ze huiverde toen een ijskoude vinger over haar kaaklijn streek. Haar kin werd omhoog geduwd en ze keek recht in zijn blauwe ogen. Direct voelde ze hoe het bloed naar haar wangen stroomde en ze een knalrood hoofd kreeg. “Omdat je er zo alleen uit zag,” zijn adem rook naar naar pepermunt en ze betrapte zichzelf erop dat ze onbewust dieper adem had genomen. Toch zetten ze angstig een stap achteruit, het beeld van Jace door haar hoofd heen flitsend. Ze mocht dit niet doen, ze moest haar hoofd erbij houden. Ze had een vriend en die zou zichzelf nog eens zwaar in de problemen werken als ze iets verkeerds zou doen. Ze kon nog heel goed herinneren hoe kwaad hij was geworden toen ze hem had uitgelegd wat er precies gebeurd was de dag dat hij zijn oog was kwijt geraakt. Sindsdien had ze hem eigenlijk gewoon bij zich willen houden, wetend dat hij dan tenminste niet achter Team Rocket aan zou gaan. Misschien moest ze Enya maar eens naar Marcel laten zoeken, dan zou ze hem kunnen waarschuwen. Maar was ze dan niet een verraadster? Haar hoofd werd overspoeld door vragen en ze klapte dubbel van de plots opkomende hoofdpijn. ”Laat me met rust,” mompelde ze, toen ze merkte dat de jongen op haar af kwam gelopen. ”Laat me met rust!” Een flits volgde en opeens stond er een Charizard naast haar die dreigend haar vleugels uitsloeg. Direct zetten de jongen een stap achteruit en draaide zich om, waarna hij weg sprinten de duisternis in. De Charizard schoot meteen naar voren toe, maar bij het horen van haar trainer die op de grond zakte, stopte ze haar achtervolging en vloog terug naar de brunette. ”Enya,” mompelde ze zachtjes, terwijl ze omviel en in de vleugel van de oranje hagedis viel. ”Kom, we zoeken een kamer,” kwam er zachtjes achteraan, wat voor de Charizard het teken was om haar trainer in d’r armen te houden en op te stijgen.
Nog geen minuut later landen ze weer in de stad, bij iets wat eruit zag als een redelijk hotel. De brunette probeerde recht te blijven staan, wat nog redelijk lukte. Ze liet de Charizard terugkeren in haar pokéball en strompelde het hotelletje binnen. ”Heeft u nog een kamer vrij?” vroeg ze, hopend haar hoofdpijn een beetje te kunnen remmen. Snel pakte ze de sleutel aan die haar voor d’r neus werd gehouden en strompelde naar boven toe. Daar wandelde ze naar het bed toe, gooide de riem met pokéballs in een hoekje en liet zich op bed vallen, waar ze van pure vermoeidheid direct in slaap viel.

De volgende dag voelde ze zich al weer een heel stuk beter. Ze had geen idee wat er precies gebeurd was de voorgaande avond en wat al helemaal vreemd was, was waar die vreselijke hoofdpijn opeens vandaan kwam. Ze kreunde zachtjes, terwijl ze uit d’r bed kroop en nog met half dichtgeknepen ogen toekeek hoe de zon door haar gordijnen probeerde te komen. Met enige moeite kwam ze overeind, maar zakte direct weer terug in een golf van duizeligheid. Niet te snel opstaan dus, ze was nog niet helemaal hersteld. Gelukkig had ze een persoonlijke nurse bij zich en nog geen tel later had ze een shiny Gardevoir uit d’r pokéball gehaald, ondanks dat ze voor de pokéball eerst kruipend over de grond naar de andere kant van de kamer had moeten gaan. De pokémon keek geschrokken naar hoe haar trainster er aan toe was en al snel voelde de brunette hoe de helende krachten van haar pokémon door haar heen gleden en de hoofdpijn en duizeligheid deed verdwenen. Ook de andere lichamelijke kwaaltjes leken te verdwijnen, waaronder de constante pijn in haar armen. Terwijl de Gardevoir door ging met het doorstralen van haar helende krachten, stroopte het meisje d’r mouwen op en controleerde de plekken op haar armen. Gelukkig hielt de medicatie die ze dagelijks slikte de zwarte plekken van verdere spreiding, maar echt gezond zag het er niet uit. De plekken waren zwart, alsof de huid erom heen dood en vergiftigd was. Wat eigenlijk ook precies was, wat er aan de hand was. Een tijdje geleden had ze de plekken laten zien aan Kratos, de Houndoom die ze had en een soortgelijke pokémon als die haar de brandwonden had gegeven. Het enige wat de pokémon had gedaan was zacht geblaft en er een lik over geven, maar ze wist dat het niet zou uitmaken. Een Houndoom zou haar nooit van de brandwonden af kunnen helpen, niemand zou haar ermee kunnen helpen. Ze had die strijd al lang geleden op gegeven, ze zou er maar gewoon mee leren leven, dat was zo’n beetje het beste wat ze zou kunnen doen. Toen de Gardevoir klaar was en ze zich weer wat helderder voelde glimlachte ze naar de pokémon. ”Dank je, Fiora,” zei ze zachtjes, waarna ze haar pokéball pakte om de shiny pokémon terug te laten keren. De Gardevoir glimlachte en maakte een lichte buiging, voordat ze werd opgeslokt door de rode straal. De shiny pokémon was momenteel de pokémon die ze al het langst bij zich had. De brunette zuchtte, ze moest eigenlijk weer eens kijken hoe het met haar andere pokémons was gesteld. Vooral één pokémon moest ze echt meer aandacht gaan geven, maar ze had momenteel geen ruimte meer in haar team voor de Weavile. Ze beet op d’r lip, terwijl ze zich begon om te kleden. Misschien dat ze later de Weavile weer eens uit d’r box zou halen, maar voor nu had ze een belangrijkere taak om zich op de focussen. Vandaag zou ze met haar Houndoom op pad gaan en die Eevee gaan opzoeken. Vandaag moest en zou ze erachter komen wat er aan de hand was met dat kleintje en waarom ze zo ontzettend slecht eruit zag.

Niet veel later stond de brunette weer buiten, het weer was een heel stuk opgehelderd sinds gisteravond en ze voelde hoe er een prettig zonnetje in haar nek scheen. Ze keek eens goed om zich heen en rekte zich uit. Echt comfortabel had ze niet geslapen vannacht, wat ze begon te voelen in haar nek en schouders, maar ze was in ieder geval goed genoeg uitgerust. Geosenge Town was ook een stuk levendiger, en heel wat minder griezelig, dan voorheen gisteravond het geval was. Dat was iets waar ze zeer zeker blij mee was. Een huivering liep over d’r rug heen, terwijl ze nadacht aan die vreemde jongen die ze tegen was gekomen gisteravond. Later zou ze misschien Jace er maar eens over opbellen, maar ze wilde ook weer niet dat hij zich zorgen ging maken over haar, want ze kon best wel op d’r eigen benen staan en had een sterk pokémon team achter zich staan. Vooral dat laatste, want waarschijnlijk zou niemand haar snel durven aan te vallen als ze met een Garchomp, Charizard, Volcarona en Gardevoir aan kwam zetten. Dat samen met een heethoofd van een Houndoom en een Absol die het liefst niets anders doet dan vechten. De brunette grinnikte zachtjes, ja, dat was altijd leuk als dat zou gaan gebeuren. Ze rommelde eventjes tussen haar spullen en pakte een licht beschadigde pokéball. Het was duidelijk te zien dat ze deze pokémon al heel lang had, al was dat niet echt het geval. Ze had de pokémon niet eens zelf gevangen, maar gekregen van iemand waarvan ze niet precies wist of ze hem vriend kon noemen. Ze gooide de pokéball op en een redelijk grote Houndoom kwam eruit. Hij keek met een koele blik om naar zijn trainster. Hij had haar gelukkig geaccepteerd als trainster, nadat ze de pokéball in bezit had gekregen. Dat was wel zo’n beetje haar grootste angst geweest, want nadat ze tot twee keer toe was aangevallen door een Houndoom had ze een zekere angst opgelopen voor de pokémon. Gelukkig had deze Houndoom haar daar weer een beetje overheen weten te krijgen. Ze gaf de pokémon een, toch nog wat voorzichtige, aai over z’n rug heen en glimlachte. ”Vandaag ga ik je nodig hebben, Kratos,” zei ze tegen de Houndoom, die haar aankeek met een vragende blik. ”Ik wil dat je achter een geur aan gaat,” De Pokémon gromde zachtjes, hij was er niet blij mee om ingezet te worden als speurhond. De brunette zuchtte zachtjes. ”Ik weet dat je het niet leuk vind, maar toe Kratos, voor één keer,” smeekte ze de pokémon bijna. De Houndoom snoof, maar liet het uiteindelijk toch maar toe. Met een glimlach pakte ze haar tas erbij en haalde er een stukje vacht uit. De Eevee had dit een paar dagen geleden achter gelaten, toen ze vast was komen te zitten in een hek werk, nadat ze weg was gerend voor de brunette. De Houndoom snoof even aan het stukje vacht en draaide zich toen naar de wind toe, om te kijken of hij de geur kon oppikken. Nog geen tel later stormde de pokémon weg. Gelukkig had ze hier rekening mee gehouden, ze haalde een tweede pokéball te voorschijn en met een luide brul stond een Charizard naast haar. ”Achter Kratos aan,” commandeerde ze de Charizard, terwijl ze in haar nek sprong en de oranje hagedis met enkele stevige slagen van haar vleugels de lucht in schoot.
Vanuit de lucht was het een stuk makkelijker om de Houndoom in het oog te houden. De gestroomlijnde zwarte Hellhound pokémon schoot als een gek door de straten heen, waarbij hij enkele mensen bijna omver rende. De brunette zuchtte zachtjes, terwijl ze neer keek op hoe Kratos door de straten heen rende. Ze hoopte maar dat hij de Eevee kon vinden, dan waren ze al een stuk dichter bij hun doel gekomen. De Charizard sloeg loom met haar vleugels, terwijl de brunette haar pokémons in het oog hielt. Ze glimlachte eventjes, waarom had ze dit gister eigenlijk niet al gedaan? Dan had ze misschien die vreemde confrontatie kunnen omzeilen en daarbij die jongen niet hoeven te ontmoeten. Ze huiverde eventjes bij de gedachten aan hem en hoopte daadwerkelijk dat ze hem niet meer hoefde tegen te komen. Ondertussen was de Houndoom een steegje ingeschoten en had een aanvallende houding aangenomen, wat voor de brunette het teken was dat ze konden landen. ”Enya, daar zo,” zei ze tegen de Charizard, terwijl ze wees op de ingang van het steegje. Terwijl de Charizard in vaart minderde en daalde in hoogte, pakte de brunette een pokéball en liet de Charizard terugkeren op het moment dat ze uit haar nek sprong en op de grond landen. Daar stond de Houndoom al, grommend en met zijn staart in een aanvallende houding. Ze grinnikte zachtjes en dacht er eventjes aan om haar Absol er ook uit te laten. Alice, de Absol die ze in bezit had, was immers een dochter van de Houndoom en had daarbij ook zijn heethoofd karakter geerft. Terwijl ze langs de Houndoom wandelde en keek aan het einde van de steeg stond daar niet diegene die ze had willen zien. Zijn blauwe haar viel direct op, de geur van pepermunt kwam in een vlaag naar haar toe gedreven en liet d’r bijna kokhalzen. ”Waarom ben jij hier?” vroeg ze op dwingende toon, terwijl ze de jongen voor haar aan keek. “Ah, daar is het restaurant meisje. Prachtige collectie pokémon heb je, zo te zien. Een Charizard en een Houndoom, sterk hoor,” zei de jongen op kalme  toon, duidelijk haar vraag ontwijkend. ”Waarom ben jij hier!?” sneerde ze in de richting van de jongen. De Houndoom had duidelijk haar verandering in karakter opgemerkt, want hij blafte luid en gromde nog een keer. Hij was zeker niet blij met wat er voor zijn neus afspeelde, zijn trainster was in gevaar. “Tè tè, niet zo aggressief. Immers ben jij diegene die telkens achter mijn Eevee aan rent,” zei hij op beschuldigende toon. De jongen zetten een stap opzij en achter hem zag ze trillend de kleine Eevee zitten, in elkaar gedoken en angstig kijkend naar het meisje. Haar hart brak door het aanzien en ze voelde hoe haar knieën slap werden. ”Waarom? Waarom doe je een onschuldige pokémon zo iets aan?” vroeg ze jammerend, terwijl haar blauwe ogen gericht bleven op de Eevee. ”Wat voor een monster ben jij?” Ze balde haar hand tot een vuist en had de neiging om op hem af te rennen en een flinke mep tegen zijn kaak te verkopen. “Ik ben geen monster, dit beestje is gewoon veel te zwak om tegen een normale pokémon op te kunnen. Ik wil sterke pokémons in mijn team hebben, maar in plaats daarvan zit ik opgescheept met dit kreng. Ze kan nog niet eens een besje fatsoenlijk opeten zonder dat ze zit te jammeren. Wat heb je daar nou weer aan. Maar ik kom maar niet van d’r af. Ze blijft maar terug keren, telkens als ik d’r aan een touwtje achter laat in het bos.” De jongen snoof en gaf de Eevee een schop, waardoor die zachtjes piepte en zichzelf nog kleiner maakte. Zelfs vanaf haar positie zag ze hoe de pokémon hevig aan het trillen was van angst en paniek. Nee, dit was niet hoe je met pokémons om ging, dit was helemaal niet hoe je met pokémons om ging. Het maakte haar kwaad, woest bijna. Dit was gewoon nog erger dan toen ze met Geralt aan het vechten was, toen ze een koppige pokémon had die weigerde naar haar te luisteren omdat ze een meisje was. Die Scizor had ze toen respect af gedwongen door met hem te sparren, één op één en dit gevecht in zekere zin ook nog te winnen. Ze had zijn trots gekrenkt en daardoor zijn respect gekregen, al was hij nog steeds ontzettend pissig op haar. De brunette gromde nu zelf en zetten zich stevig af tegen de grond, om vervolgens een vuistslag tegen zijn kaak aan te laten landen. Maar de jongen was snel en bukte, waarbij er een helse pijn door haar buik heen schoot. Zijn elleboog had zich een weg in haar maag gewurmd en al snel lag de brunette op de grond. Ze rolde zichzelf op tot een bal en kreunde in pijn, waarbij ze opeens een poot voor haar werd neergezet. Kratos was voor d’r komen staan, zijn bek omringt met vuur terwijl hij een Flamethrower op de jongen afstuurde. Snel dook de blauwharige weg en greep daarbij de Eevee, die een klagend gejammer liet horen. “Oh, dus je wilt een gevecht. Kom dan maar,” riep hij, terwijl hij een pokéball pakte en op het knopje duwde, waardoor ‘ie werd vergroot. Moeizaam kwam het meisje overeind, terwijl een witte flits volgde en een grote pokémon boven haar uittorende. Haar gezicht trok wit weg. Oh Arceus.

Torterra is a bulky quadruped Pokémon resembling a tortoise, with a large shell covering its back. There is a single, oak-like tree and three triangular, stony extensions resembling mountain peaks on the top of the shell. There is a patch of brown, resembling soil, next to the tree. A white rim surrounds the shell, and forms a diamond-shaped continuation on the front. Torterra's body appears sectioned, with the upper half being green and the lower half brown. Its mouth is jagged and at the end of its snout is a dark brown beak, giving it the appearance of a snapping turtle. Its lower jaw is green and there are two large spikes protruding from its cheeks. Torterra's small, red eyes are encircled by a black ring. Its legs are thick and they have four toes each, which appear as if they are actually jagged stones. There are three toes on the front and one on the heel. Torterra's large and clean shell supports the lives of many small Pokémon, which occasionally gather and build their nests upon the shell. Some are born and spend their entire life there. Torterra migrate in search of water, creating the illusion of "moving forests". However, it is typically immobile. Met zware klappen stond de Torterra voor haar neus en snel krabbelde de brunette weer overeind, de pijn in haar buik zo veel mogelijk proberen te vergeten. Kratos probeerde ondertussen weer een vuur aanval op de pokémon af te schieten, maar ze had er andere plannen voor. ”Laat maar Kratos, jij mag zo meteen,” zei ze tegen de Houndoom, die ze terug liet keren in zijn pokéball. Daarna greep ze snel een andere en met een witte flits fladderde er opeens een anderhalve meter hoge mot in de lucht. Ze glimlachte duister naar de jongen die haar even vreemd aankeek. Ja, ze had een sterk team achter zich staan en dit gevecht zou ervoor zorgen dat hij haar met rust zou laten voor de rest van haar dagen hier in Kalos. Of tenminste, dat hoopte ze dan maar. ”Nuria, Flame Wheel!” riep ze luid en de Volcarona branden letterlijk op. Een ring van vuur vormde zich om haar vleugels heen en verspreide zich over de rest van haar lichaam, waarna ze als een wiel van vuur op de Torterra afschoot. Het geluk van haar tegenstander was dat het gewoon een bakbeest was en niet snel in ontwijken, maar die defensieve laag was daar in tegen welk lastig om te doorbreken. Dus dat was iets waar ze goed aan moest werken. De Volcarona ketste tegen het harde pantser van de Torterra af en liet enkele plukjes gras erop branden. Het had misschien damage gedaan, je zag er weinig van. “Torterra, gebruik Leech Seed!” werd er opeens geroepen en uit het niets schoten zaadjes in de richting van de mot pokémon. Een roodachtige gloed verscheen over de Volcarona heen, terwijl ze een pijnlijke kreet slaakte. ”Nuria!” riep de brunette angstig, terwijl ze moest toekijken hoe de pokémon van haar energie werd ontdaan. ”Nuria, probeer jezelf los te krijgen met een Flame Wheel aanval!” Weeral wikkelde de mot pokémon zichzelf in vlammen, waarna de Leech Seed aanval werd verbrand en op de grond viel. Op hoge snelheid schoot de Volcarona op de pokémon af, waarbij ze ditmaal het voor elkaar kreeg dat de Torterra flinchte op het moment dat de aanval raakte. Dit was het moment waarop ze wist dat ze door het pantser heen kon breken en deze pokémon aan kon. Snel keek de brunette nog een keer op haar pokédex, naar de weaknesses van de Torterra en kwam tot een leuke verbazing te staan, kijk daar kon ze nou tenminste iets leuks mee. “Torterra, Wood Hammer!” werd opeens geroepen en voordat de brunette iets kon doen, zag ze hoe een gigantische poot van de Torterra groen op lichte en met een luide klap op de Volcarona terecht kwam. ”Nee, Nuria!” riep ze uit, maar de Mot pokémon leek snel genoeg te zijn geweest om de aanval op het laatste moment te kunnen ontwijken. ”Arceus zij dank,” mompelde ze opgelucht. ”Nu, zet die Torterra aan de grond met String Shot!” De Volcarona vloog de lucht in en met silk achtig drad zetten ze de vier poten van de pokémon vast aan de grond. ”Nu, draai rondjes om ‘m heen, blijf String Shot gebruiken,” ze wist wel hoe ze moest vechten, maar ze kon hierbij ook haar ervaring met de contest gebruiken. De Volcarona begon rond de Torterra te draaien met haar String Shot en al snel had de blauwharige jongen door wat ze aan het doen was. “Torterra, maak de string shot los met je Razor Leaf,” werd gecommandeerd, maar voordat de Torterra iets kon doen, trok de Volcarona de touwtjes letterlijk aan en viel de grote pokémon op z’n zij. ”Nu, gebruik Bug Buzz!” De Volcarona schoot in de lucht en fladderde hoog met haar vleugels, waardoor een hoog zoemend geluid werd geproduceerd. De Torterra liet een brul horen van pijn horen en trok zichzelf terug in zijn schild me een Withdraw aanval. ”Goed bezig, Nuria!” riep de brunette vrolijk uit. Deze Torterra was genoeg gemarteld nu om zijn verdediging te laten varen, nu was het tijd om de aanval in te zetten en door zijn defensie heen te breken. ”Nu, Heat Wave!” Direct werd de lucht warm en droog en kreeg een licht rode kleur. Kleine vlammetjes ontstonden op het schild van de Torterra, die van binnen zijn schild een kreet slaakte. Hij wist zichzelf zo heen en weer te rollen dat die uiteindelijk op zijn rug terecht kwam. Een foute keuze, een hele foute keuze, want nu kwam die niet meer overeind. “Torterra, probeer terug te rollen met je Earthquake,” riep de blauw harige toen opeens. Maar de brunette had er al rekening mee gehouden dat er een tegenaanval zou komen. ”Hou ‘m tegen met je Flare Blitz!” Oranje vuur vormde zich rond de Volcarona, terwijl ze op hoge snelheid naar de Torterra dook. Halverwege veranderde de kleur vlammen naar blauw, die zich uitspreiden naar de continent pokémon, op het moment dat de aanval raakte. De Torterra werd uit zijn schild geslagen en bleef bewusteloos op de grond liggen, uitgeschakeld. De brunette keek op naar de Volcarona, die verzwakt wat lager ging vliegen en rode spark over haar lichaam had van de energie die het gekost had om de aanval uit te voeren. Dit was precies de reden waarom ze dit niet vaak deed. Al snel volgde er een rode flits en de grote pokémon werd terug gekeerd. De blauwharige keek haar aan alsof hij haar ter plekken aan wilde vliegen en liet toen op een snauwerige toon horen; “heb je nu je zin! Je hebt me verslagen met dat, dat, ding daar.” Zijn blauwe ogen gleden naar de Eevee, die het hele gevecht had gevolgd van achter een vuilnisbak. Hij griste de pokémon van de grond en gooide haar het speelveld op. “Maak jezelf nuttig en laat zien dat je kan vechten,” gromde hij kwaad naar de pokémon, die direct in elkaar dook door de toon waarop haar trainer naar haar sprak. De brunette liet haar Volcarona terugkeren en pakte een andere pokéball erbij. Ze hoopte maar dat dit gevecht goed ging aflopen, ze moest deze jongen duidelijk maken dat hij niet goed voor zijn pokémons aan het zorgen was. Snel gooide ze de pokéball op en de Houndoom kwam er weer uit, die verbaast naar de Eevee keek die voor hem stond. Net had hij nog haar geur moeten volgen en nu wilde zijn trainer dat hij tegen haar ging vechten? Deze dag werd vreemder en vreemder.

Eevee is a mammalian, quadruped creature with primarily brown fur. The tip of its bushy tail and its large furry collar are cream-colored. It has short, slender legs with three small toes and a pink paw pad on each foot. Eevee has brown eyes, long pointed ears, and a small black nose. This Pokémon is rarely found in the wild, and is mostly only found in cities and towns. However, Eevee is said to have an irregularly shaped genetic structure that allows it to adapt to many different kinds of environments. Eventually, Eevee may evolve to better suit its surroundings. According to Pokémon Mystery Dungeon, Eevee has a naive personality. Ze was geschrokken van het gepiep van haar pokédex, eigenlijk had ze het idee gehad dat ze de pokémon eral in had staan. Maar nu bedacht ze zich dat het Jace was geweest die haar had gescanned en niet zij. Dat verklaarde al een hele hoop. ”Oké Kratos, nu is het aan ons. We zullen hem laten zien hoe je met pokémons om moet gaan,” zei ze, terwijl er vlammetjes branden in haar blauwe ogen. ”Begin met Howl en daarna Thunder Fang!” Een oorverdovende huil was te horen toen de Houndoom zijn kop in z’n nek gooide. De aanval was bedoeld om de aanvalskracht van de pokémon te verhogen, waardoor ze dit gevecht makkelijk zou kunnen laten verlopen. Of ten minste, dat hoopte ze. Terwijl de huil wegstierf en de Eevee nog steeds op de grond genageld stond van angst, schoot de Houndoom op haar af, met zijn bek overlopend van elektriciteit. Hij greep de Eevee vast bij de keel en beet één keer hard door, voordat ze haar tegen de muur naast de blauwharige smeet. “Zie je nou wel, je kan niets. Nu ga terug op dat veld en gebruik je Covet,” gromde de trainer naar zijn pokémon, die haar kopje schudde en op de Houndoom afschoot. Kratos zetten zich schrap en probeerde weg te duiken toen de Eevee op hem af kwam gerend, maar het beestje was slim en veranderde op het laatste moment haar aanvals richting, waardoor de aanval alsof tegen de zijkant van de Houndoom raakte. Versuft keek de Houndoom naar de Eevee, die een zekere vechtlustheid in haar bruine oogjes had gekregen. De brunette grinnikte, als ze de Eevee genoeg kon uitdagen zou ze de trainer kunnen laten zien dat een Eevee, hoe klein ze ook waren, wel sterk konden zijn. ”Kratos, Sludge Bomb!” Een grote … bel, daar leek het dan toch wel het meeste op, werd in de richting van de Eevee geslingerd. Deze ketste af tegen het hoofd van de pokémon en direct zag de Eevee wat paarsig en leek het erop alsof ze niet helemaal goed werd. De brunette grinnikte zachtjes, mooi zo, haar plan werkte. De Sludge Bomb had de Eevee vergiftigt, nu zou dit gevecht snel genoeg afgelopen zijn. “Eevee, sta niet zo dom te doen daar. Gebruik Charm!” Met grote ogen keek de brunette toe hoe de Eevee, hoe vergiftigd ze ook mocht zijn, naar de Houndoom toesprong en ‘m een kusje op zijn snuit gaf. Ze kon bijna zien hoe de liefde groeide en de Houndoom met kwispelende start de Eevee een lik gaf. Vervloekte Charm aanval. Als Jace hier nu was geweest en Abyss dit had gezien, oei, dan was die er geweest. Die Absol had hem aan fladeren gescheurd. ”Kratos, kom op. Gebruik Flamethrower,” commandeerde ze de Houndoom, maar die had echt alleen nog maar oog voor de Eevee. “Eevee, Double Edge!” werd geroepen en het lieve gedrag van de kleine pokémon verdween. Er ontstond een soort van goude aura om de kleine pokémon heen en op grote vaart knalde ze tegen de Houndoom aan. Nu kon je goed zien dat er een geweldige kracht in de Eevee school, aangezien de Houndoom tegen een muur aan werd geslagen en daar even versuft bleef zitten. Kratos schudde zijn kop en het was duidelijk dat de Charm was uitgewerkt door de klap die hij had gekregen. De Eevee daar in tegen stond nog maar moeizaam op haar pootjes. De Poison en recoil van de Double Edge begonnen haar bijna te veel te worden. De brunette vroeg zich af of ze haar signature aanval voor Kratos wel kon gebruiken hier, misschien op kleine schaal wel dan. ”Kratos, let’s make chemistry!” riep ze alleen maar. De Houndoom blafte een paar keer en bij elke blaf vormde zich een paar wolkje van een Smog aanval. Toen er een gemiddelde wolk aan giftige stof ontwikkeld was, sprong de Houndoom achteruit en liet een kleien spark ontstaan met een korte Flamethrower aanval. Bij het eerste moment dat het vuur de wolk aanraakte zag je een chemische reactie ontstaan en een felle ontploffing was het resultaat. Door de klap hoorde ze een gil aan de andere kant van de explosie. Toen de rookwolk was opgetrokken, lag de Eevee op de grond, zeer verzakt en de blauwharige jongen tegen de muur aan. Hij was blijkbaar tegen de muur aan geduwd door de aanval. Terwijl hij moeizaam overeind kwam, had hij een pokéball in zijn handen die hij kwaad op de grond gooide. Geschrokken hapte de brunette naar adem en keek toe hoe de pokéball op de grond kapot viel. “Klaar, ik ben er helemaal klaar mee. Je kan ook helemaal niets goeds doen, stom rot beest dat je bent!” riep de blauwharige pokémon woedend. hij greep zijn tas, liet de Eevee liggen voor wat het was en stormde weg. Kratos gromde en blafte, maar de brunette schudde haar hoofd. De Eevee was belangrijker nu. Ze knielde naar de pokémon neer en pakte haar op. ”Hey, gaat het een beetje?” vroeg ze zachtjes aan de pokémon, terwijl ze haar een aai gaf. De Eevee keek haar eventjes angstig aan en piepte terwijl ze naar de kapotte pokéball keek. De brunette glimlachte en haalde een paar besjes uit haar zak. ”Hier, dit zal je helpen tegen de vergiftiging,” zei ze rustig, waarna ze de besjes aan de Eevee voerde. ”Kom, dan breng ik je naar een pokémon center,” zei ze daarna zachtjes, maar de Eevee sprong wat moeizaam uit haar armen en drukte haar snuitje tegen d’r aan. ”Wat? Wil je niet meekomen?” vroeg ze wat verbaast, ze had geen idee wat de pokémon precies van haar wilde. De Eevee rende naar haar kapot gevallen pokéball en duwde er tegen met haar snuitje, om de scherven naar haar toe te duwen. ”Oh, je wilt dat … ik?” Met een kwispelende staart keek de Eevee haar aan. ”Oké, goed dan,” zei ze op een rustige toon. Ze pakte een lege pokéball uit haar tas en gooide deze zachtjes tegen de kop van de Eevee aan. De kleine pokémon werd erin gezogen en de ball viel op de grond, nu was het wachten.

tag: No-one words: 6506 notes: Laatste 2 allinea’s voor het gevecht, laatste voor de vangst van Eevee.