I kissed a girl and I liked it

Zijn humeur in de morgen was niet bepaald gewoon. Hij was een jongen met een ochtendhumeur – iets wat je misschien niet zo denken van dit vrolijke persoon. Maar van ochtenden moest hij het toch echt niet hebben. Je moest hem dan ook niet uit zijn slaap wekken als hij het ’s morgens nog lach te slapen, helemaal niet, want van het moment dat hij opstond tot het moment dat hij de deur uit was, had hij een lang gezicht. Hij hield er niet van. Die ochtenden. Dan was hij altijd veels te moe en om eerlijk te zijn moest je hem eigenlijk met bed en al de deur uit gooien om hem een goed humeur te krijgen. Want pas als hij buiten was voelde hij zich lekker, dan kon hij doen wat hij wilde en dan kwam die bekende glimlach weer op zijn gezicht. Vandaag was het weer een van die typische dagen voor Alex. Hij was uit bed gejaagd door een hard geluid in het appartement onder hem, geschreeuw en geruzie van de familie die daar woonde. Natuurlijk had hij meteen met beiden voeten op de grond gestampt en was het lawaai wat verminderd, maar zijn ochtendhumeur was alweer tien keer zo erg als wat het normaal was. Hij gooide wat ijskoud water in zijn gezicht, at een snel klaar gemaakte boterham, poetste zijn tanden en probeerde zijn haren wat in de juiste richting te kammen. Ze lagen altijd wel wat wild door elkaar, maar zo was hij gewoon. Het zag er wel leuk uit bij hem, sommigen meiden vonden het zelfs schattig. Knap zelfs. Hij moest even terugdenken aan dat ene meisje dat hem zo in de war had gebracht. Ze was op hem afgestapt, had hem een kus gegeven en was weer verdwenen. Met de simpele uitleg dat ze ‘dit nodig had gehad’. Een bedankje had hij gekregen. Maar voor wat? Voor het terug zoenen? Hij was in de war geweest hierna, maar had besloten het aan de kant te schuiven. Hij zou het haar nog wel eens vragen, zou hij haar ooit nog eens tegen komen.

Nadat hij zijn pokéballs, zijn pokédex en alle benodigde dingen bij elkaar had gesprokkeld om het appartement te verlaten – eigenlijk was het meer een hotelkamer, hij moest toch ergens slapen nu hij hier een paar dagen in Lumiose City was gebleven. Echter noemde hij het zelf een appartement. De benaming ‘Hotel’ vond hij maar ordinair, daar hield hij niet van. De sleutel leverde hij onder bij de balie in, waarna hij zich op de puntjes van zijn voeten soepel omdraaide en vertrok met een simpele rugzak over zijn rug heen, rood van kleur net zoals zijn haren en ogen, en zijn pokéballs en pokédex op zak. Buiten was hij weer de Alexander die iedereen kende. Een jongeman met een glimlachje, vriendelijk zoals altijd. Het was een raar fenomeen. Toen hij jong was hadden zijn ouders het geprobeerd te verminderen door hem alle ramen in zijn kamer open te gooien, maar door de kou was hij verkouden geworden en had hij de griep opgevangen en die morgen was hij niet bepaald te genieten. Hij wist de woorden van zijn ouders nog. ‘ga eerst naar buiten voordat je je boterham opeet’ zeiden ze zo vaak toen hij naar onder was gekomen om zijn boterham te gaan smeren. Ach, iedereen had zo zijn trekjes. Hij keek de straat door en bedacht zich waar hij nu naartoe zou gaan. Naar welke stad zou hij reizen? Hij moest natuurlijk ergens zijn eerste gym uitdagen, maar hij had nog niet zoveel zin om voor een gymleader te staan. Hij wilde eerst zeker ervan zijn dat hij deze gym zou kunnen verslaan en met de momentele levels die zijn pokémon hadden was hij nog niet ervan verzekerd. Zijn blik viel echter op een meisje. Haar figuur, haar houding, haar ogen en haar. Hij herkende haar. Maar waarvan? Hij fronste en staarde haar een hele tijd aan. Waarna uiteindelijk het beeld weer terug in zijn hoofd verscheen. Het moment dat een meisje op hem af was gestapt, rond zijn leeftijd was ze geweest, haar lippen tegen die van hem had gedrukt en vervolgens mysterieus weer was weggelopen. Hij kwam meteen tot beweging. ”Hey!” Weerklonk zijn stem. Iets te hard en iets te enthousiast misschien, maar hij kon het niet laten. Hij zou eindelijk zijn antwoorden krijgen! Of in ieder geval, dat hoopte hij.

& Zoey Greene

When everyday is the same old routine
People change it up - kill monotony
I don't like to blend in with the crowd
I don't like to be quiet I like it loud
Haar paarse ogen stonden recht naar voren. Wat ze zag was simpel. Een perfecte huid, twee rijen witte tanden en misschien wel de meest onschuldige glimlach die je ooit vinden zou. Heldere, paarse ogen die bijna net zo goed afkleurden met haar zwarte haar als blauwe ogen doen zouden. Het meisje zag er, gezien haar hoogte, niet ouder uit dan zestien, al was zij zeker achttien jaar oud. Een lichte giechel verliet haar mond, terwijl ze voor een laatste keer met de mascara over haar wimpers gleed. Al zou perfectie nooit bereikt worden, kwam ze graag zo dicht mogelijk in de buurt. Ze legde het ding dan ook terug in haar make-up tasje en draaide een rondje, om tevreden weg te lopen van de spiegel.

Een roze jas, blauwe wanten, een blauwe sjaal, een zwarte skinny broek en witte laarsjes zorgden ervoor dat het meisje er lang niet zo depressief bij liepen als sommigen ‘s winters nodig leken te achten. Haar vrolijk gekleurde kleding maakte haar opvallend, al was ze dat sowieso al gezien haar persoonlijkheid. Met een lichte giechel zette het meisje een stap in de sneeuw, iets wat kraakte onder haar laarsjes. Sneeuw was iets wat het meisje toch wel gemist had. Vorig jaar had de sneeuw op zich laten wachten, dus dat er iets lag maakte haar vrij vrolijk.
Een begroeting. Sierlijk draaide het jonge meisje zich om, haar paarse ogen richtend op een jongen. Even oud als zij, al schatte ze hem net iets ouder, met rode ogen en rood haar. Oh, Arceus. Dat was iets wat ze niet snel vergeten zou. Waarom zou ze ook? Ze had voor haar kleine testje iemand uitgekozen waar ze normaal alleen van een afstandje kort naar zou kijken. Je had altijd zo’n type, zo één waarvan je dacht dat als hij dichterbij kwam je je zou verspreken. Zoey was niet de slimste en wist zich altijd met die types te mengen. Derpo die ze was.
“Hey,” groette ze hem liefjes terug. “Is er iets?” Ze hief haar wenkbrauwen en keek de jongen aan, wie vrij enthousiast had geklonken in zijn begroeting. Oh, Arceus… Niet ernaar vragen, niet ernaar vragen… Dat zou zijn beeld van d’r niet veel goed doen.

I'm spontaneous, delirious and all between
Live like there's no tomorrow
Know what I mean

Hij vroeg zich af of ze hem nog wel kende, want aan haar blik leek het van niet. Hij fronste rustig, was ze hem nu al vergeten? Was hij gewoon een pion geweest die ze had moeten zoenen? Misschien een stomme opdracht van haar vriendinnen, dames konden zo’n rare dingen verzinnen soms. Nee, dat kon niet. Ze herkende hem nog. Hij zag hoe haar houding was verandert, ja, ze wist wel wie hij was. Nu kon hij gewoon zijn vraag stellen en dat zou hij ook zo doen. Hij was een beetje onsubtiel op dat gebied, als hij iets wilde weten dat vroeg hij het geweest. Al zou dit wel heel awkward kunnen worden. Wilde hij het antwoord op zijn vraag eigenlijk wel weten? ”Ik euh..” Begon hij, even over de achterkant van zijn hoofd wrijvend en zachtjes glimlachend. Hij was hier een beetje zenuwachtig over, natuurlijk, het was dan ook iets wat niet dagelijks gebeurde. Dit was hem eigenlijk nog nooit gebeurd, om eerlijk te zijn. ”Ik.. ik wilde weten of..” Hij slikte. Nee, dat ging niet goed. Andere zin. ”Wat betekende..” Nee, dat was te bot. Te snel. Hij slaakte uiteindelijk een diepe zucht en sloeg het eruit. ”Waarom?” Meer kreeg hij er niet meer uit. Hij wist niet hoe hij het haar moest vragen en hij hoopte erop dat ze nog van de kus afwist. De kus waar hij een paar dagen lang over had nagedacht. Het had hem een goed gevoel gegeven, natuurlijk, want iemand zoende je niet zomaar. Iemand zoent je alleen maar als diegene aantrekking naar je voelt. Het was niet zijn karakter geweest, want hij had dit meisje om eerlijk te zijn nog nooit in zijn leven gezien. Nee, het moest door zijn uiterlijk komen. Hij rechtte zijn rug een beetje en keek haar even vragend aan. Ging ze nog antwoorden?

De jongen stamelde en wat verbaasd hield Zoey haar hoofd schuin, haar paarse ogen gericht op de knul voor haar neus. Terwijl hij sprak, moest ze toch opnieuw toegeven goed te hebben gekozen. Hij zag er enorm schattig uit en het feit dat hij zich zorgen maakte hierom en het niet allang vergeten was, liet toch zien dat hij niet dagelijks alle meiden bekte. Was er ook weer een kans minder op een gekke kissing disease die hij had opgelopen door één of ander smerig grietje. Tegenwoordig wist je namelijk maar nooit waar mensen hun neus - en tong - in staken.
“Hoezo?” Verbaasd hief het meisje haar wenkbrauwen terwijl ze hem vragend aankeek. “Was het niet goed?” Nog altijd verbaasd keek ze hem aan. Het gebeurde toch vrij vaak dat mensen elkaar zoenden? Na het dansen, in een bar… En dan kenden ze elkaar ook nauwelijks. Zij had nog een reden, al ging hem dat echt geen ene Muk aan.
“Of juist wel? Wil je nog een keer?” Geamuseerd ontstond er een enorme grijns op het gezicht van het meisje, terwijl ze de jongen vragend aan bleef kijken. Nu was ze toch wel heel benieuwd naar zijn antwoord, hoor.

Hij verstarde bij haar volgende woorden. Was hij niet duidelijk geweest? Waarom vroeg ze dat nou weer? Hij opende zijn mond en sloot die direct weer, met verbazing geslagen. Zijn rode ogen keken haar even vragend aan. Ze deed net alsof het een doodnormale zaak was, alsof ze het vaker deed bij anderen, maar het was niet normaal. Verre weg van normaal. Hij mocht dan wel niet uit Kalos komen, maar hij was hier alweer een paar maanden en hij had nog nooit een zoen gekregen uit het niets. Eigenlijk nog geen één, maar dat was ook wel logisch, de jongen was best onsubtiel als het ging om flirten. Niet zijn beste kant, namelijk. Haar volgende vraag maakte hem juist nog zenuwachtiger. Hij wist niet wat hij erop moest antwoorden en keek haar met een verbijsterde blik aan. Was ze gek geworden? Vond ze hem echt leuk? ”Ik euh..” Stamelde hij. ”Je bent mooi.” En bam, daar ging hij weer op zijn gezicht. Niet letterlijk natuurlijk, maar hij was zo onsubtiel. Dit was precies hetzelfde wat hij gezegd had tegen de dame waar hij te lang naar gestaard had, misschien was het ook wel het enige wat hij in zo’n situatie tegen zo’n mooie dame als deze meid voor hem kon zeggen, en die meid op het bal. Hij slikte, zijn keel voelde droog aan van de zenuwen en het liefst draaide hij zich om en liep hij weg. Maar dat ging niet, dan kreeg hij zijn antwoord nooit.

Subtiel.

De paarse ogen van het meisje stonden vol interesse, terwijl ze de jongen aankeek. Hij was niet slecht om te zien. Heck, zeker niet zelfs, dus ze was zeker benieuwd verder. Want al mocht je een boek niet op zijn kaft beoordelen, was en bleef het ‘t eerste wat je zag. En man, wat was rood toch een gave kleur. Misschien moest zij haar haren ook eens rood verven, al zou het vloeken met haar oogkleur… Nope, zij was gedoemd tot een zwart-harig bestaan. Het was ‘t enige wat paste bij haar ogen en om nou d’r oogkleur te gaan veranderen door elke dag contactlenzen te dragen was ook niets voor haar.
Ze was mooi. Haar wenkbrauwen schoten omhoog en een lichte giechel kwam er uit haar mond. “Dank je!” Al had ze niet echt een idee of dat een ja, een nee of een falende actie was, besloot ze dat het niet anders kon zijn dan een compliment en hey; die waren welkom!
“Ik ben Zoey,” stelde ze zich voor en ze stak haar hand uit. Misschien werd het toch eens tijd dat ze van elkaar wisten hoe ze heetten. Immers was ze al closer geweest met hem dan de meeste jongens die ze kende.

Sorry, heel laat!

Hij faalde in de liefde, hij faalde in flirten en alles wat daarmee te maken had. Behalve als het voor de grap was natuurlijk, want dan was het niet echt, dan was hij minder bang om in de grond te worden gestampt door een meisje dat hij aantrekkelijk en leuk vond. Maar nee, hij kon het gewoon écht niet. Lief, vriendelijk en een echte gentleman? Ja, dat kon hij wel zijn voor een meisje. Maar flirten? Vraag hem niet over flirten. Desondanks dat dat misschien wel het begin en de basis vormde van een relatie, kon Alexander er weinig van. Misschien als hij ooit wat closer kon worden met een meisje dat het makkelijker ging, dat het minder raar voelde, maar op het moment voelde het nog raarder dan bij andere meisjes. Hij had haar immers gekust, of nee, zij had hem immer gekust. Het was een rare situatie en hij kon zijn vinger en niet op leggen. Waarom kreeg hij niet gewoon een reden van haar te horen? Waarom zei ze niet gewoon waarom ze dit had gedaan. In zijn gedachten fronste hij en pas toen hij haar lippen zag bewegen drongen de woorden tot hem door.
Ze bedankte hem voor zijn falende compliment, ze bedankte hem! Een zachte glimlach verscheen op het gezicht van de roodharige jongen, maar hij was nog steeds zenuwachtig. Zenuwachtig om het wederom te verprutsen, net zoals hij gedaan had bij dat ene meisje op het nieuwjaarbal. Na de kus had hij eindelijk wat meer zelfvertrouwen over dat hij wel heel aantrekkelijk was en dat meisje had hem helemaal de grond in getrapt met haar klap. Ze leek zo lief te zijn, maar uiteindelijk had ze het staren van hem niet gewaardeerd. Helaas. Hij was er kwaad over geworden, maar hij verweet zichzelf er nog steeds van dat hij haar zo behandeld had uiteindelijk. Niet dat hij haar iets had aangedaan - nee zover was het niet gekomen, maar hij had haar wel gewaarschuwd dat ze moest oppassen voor hem. Maar waar moest ze nou eigenlijk voor oppassen? Hij was niet gevaarlijk, helemaal niet zelfs. Nadat het meisje zich had voorgesteld besloot hij haar hand aan te nemen en zijn eigen naam gleed al snel over zijn lippen heen. "Alexander," Stelde hij zichzelf voor. "Woon je hier in de buurt? Of reis je gewoon rond?" Hij glimlachte en besloot dat hij misschien een normaal gesprek moest aanknopen, wie weet zag hij haar nooit meer en dan zou hij zich altijd afvragen waarom ze hem had gezoend. Nee, hij moest en zou het weten.