Google Maps.

_{Dit alles was om te kotsen, gadver.
De route die ze liep was de bekendste en vandaar dat veel nieuwe kersverse trainers er vrolijk rondhuppelden. Ze kon het vrij goed met mensen vinden, maar kinderen… Kinderen haatte ze gewoon. Het feit dat ze zelf eigenlijk ook nog een tiener was zorgde ervoor dat ze even een vies gezicht trok. Toch bekeek ze alle koters vrij goed, moest balde haar handen tot vuisten in de zakken van haar jas – kneep ook stevig op de stof tussen haar vingers. Kinderen waren zwak, je trapte ze in principe zo om, maar ze maakten veel geluid. Er waren zoveel Pokéballs die ze al had kunnen wegritsen van een kind, maar ze was geen zakkenroller. Ze was secuur, maar niet zo secuur.
 
Netjes ging ze zitten, liet haar handen even over haar jas glijden zodat deze ook goed onder haar kont zou zitten en plaatste zich zo op een bankje in de buurt van het lab. Ze plaatste haar handen op haar knieën, tapte er een beetje verveeld op met haar handen. Het liefst liet ze Mittens nu uit de Pokéball, ze voelde zich altijd fijner met de kat in de buurt, maar misschien was dat wel ongepast… Haar mobiel holo caster checken was ook geen slim idee, wat als haar gids net aan kwam lopen en zij als een geobsedeerd mens zonder leven naar dat scherm zat te staren.
Een diepe zucht verliet haar keel, waarna ze weer eventjes opkeek – maar al gauw weer wegkeek. Stomme kinderen, het beeld prikte in haar ogen. Zachtjes begon ze te neuriën, bleef ongeduldig wachtten. Ze wist niet hoe de ander eruit zag, was het vergeten te vragen maar had het niet meer gedurfd toen zaken al waren afgesproken. Hij zou haar komen zoeken en niet andersom: zij had geen macht. Wat inhield dat hij… Hij kon er ook voor kiezen om niet te komen.
Bij die gedachte balde ze haar handen langzaam tot vuisten en maakte ze haar rug wat boller, klemde haar kaken op elkaar en staarde strak naar haar handen. Wat als hij niet kwam?}

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Zoekend keek de jonge man om zich heen. Hij bekeek haast iedere persoon individueel en keek waar ze heen gingen. In een drukke stad als Lumiose City was het niet altijd even simpel om iemand te vinden. De persoon had roos haar. Daar was hij vet mee. Er liepen wel meerdere mensen rond met rood haar of iets roos. Allemaal kleuren die voor Floyd juist een andere tint hadden, maar niet hard van elkaar verschilden. Groen. Het had allemaal wel een tint in die kleur en makkelijk was het daarom niet om iemand te vinden met een specifieke kleur. De zwart harige jonge man nam het lepeltje van zijn koffie weer vast en roerde er maar mee in de warme drank die voor hem op het tafeltje stond. De drank stak in een beker met deksel, dus als hij weg zou moeten kon hij het makkelijk kunnen meenemen. Het lepeltje was ondertussen van gewoon plastic en zou hij weg gooien wanneer het niet meer bruikbaar was. Wanneer hij vanuit zijn ooghoeken een meisje kon zien keek hij even op. De persoon bleef voor het lab van de professor staan en keek ook om zich heen. Zou ze iemand aan het zoeken zijn? Zo ja dan kon zij wel eens degene zijn die hij zocht. Floyd maakten al aanstalten om recht te gaan staan. Hij plaatste het deksel op de beker van zijn koffie en was klaar om recht te staan wanneer hij een ander meisje zag aflopen. Letterlijk lopen. Ze liep naar de andere persoon en sprong bijna in haar armen. Dat was dus niet degene die hij zocht. Zonder verder nog te twijfelen ging hij maar weer zitten en nam hij een slok van de koffie. Natuurlijk moest hij dat weer hebben. Floyd kon moeilijk de naam van het meisje over het staart gaan roepen. Haar naam. Voor die te roepen moest hij ten eerste weten wat die weer was.
Floyd nam zijn Holo Caster uit zijn zak om te zien wat haar naam was. Coraline. Dat was het. Nu moest hij het enkel zien te onthouden. Hij stak het machientje maar weer weg, en dat was ook wanneer zijn blik viel op iemand anders. Een jonge dame die zich neerzetten in de buurt van het Lab. Ze was precies ook op iemand aan het wachten, maar niemand ging op haar af. Floyd deed nog maar eens een tweede poging. Hij stond recht, nam zijn koffie vast en liep op de persoon af. ‘Coraline?’ vroeg hij terwijl dat hij haar aan keek en een slok nam van de warme drank.}

<sub>Haar handen trilden een beetje, kneep er zo hard in had ze voelde hoe haar nagels voor afdrukjes zorgden in haar handpalmen. Haar kaken had ze strak op elkaar geklemd, probeerde het ergens letterlijk van zich af te bijten. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe twee meiden elkaar omhelsden, elkaar hadden gevonden. De druk op haar tanden werd minder en haar wenkbrauwen trokken iets naar elkaar toe.
Langzaam wendde ze haar blik weer af naar haar handen, vervloekte zichzelf zachtjes in haar hoofd. Het zich werd nogal onduidelijk door de ophoping aan vocht in haar ogen, voelde de tranen prikken – maar o wee dat ze ze ook echt zou laten varen. Ze was dom geweest om dit te doen, ze had het moeten weten: mensen waren niet te vertrouwen, ze waren ontrouw en gemeen. En toch… Toch voelde ze zich zo naar dat zij hier nu alleen zat en niet een van die meisjes was geweest die een knuffel had gegeven of ontvangen. Ze haatte mensen, maar ze kon ook niet zonder ze.
 
Haar ogen werden iets groter wanneer ze haar naam hoorde, keek met een ruk op naar de ander. ‘Floyd,’ prevelde ze zachtjes en vrijwel onverstaanbaar.
Het duurde niet lang of ze schoot overeind, met een blik van een vijfjarige waarvan het ijsje op de grond was gevallen. ‘Floyd.’ Haar stem harder en vaster deze keer, ze schreeuwde het nog net niet. Misschien kwam het door het beeld van de twee meisjes die elkaar omhelsden dat ze het volgende deed, of misschien omdat ze gewoon Cora was. Ze vloog hem om zijn nek, bleef zo staan op haar tenen. ‘Ik ben zo blij,’ fluisterde ze zachtjes.
Ze was blij ja, blij dat ze het verkeerd had gehad. Blij dat ze zo dom was geweest om te twijfelen aan team rocket: ze zouden haar nooit in de steek laten! En Floyd was daar nu even het levende bewijs van en dus uitte ze haar vreugde op hem.
Nadat ze zich realiseerde dat ze bekeken werd en wat voor beeld ze wel niet creëerde bij de ander (hij staat hoger dan haar ofc, ze is de newbie atm – denk dat de sms’jes dat ook wel lieten blijken) liet ze hem resoluut los en zette een stap naar achteren. Haar blik schoot verschillende kanten op, haar mond ging open en dan weer dicht alsof ze paar keer iets probeerde te zeggen maar zich toch weer bedacht. Uiteindelijk stopte haar blik toch bij hem. ‘Mijn excuses,’ verontschuldigde ze zich zonder enige moeite of vorm van schaamte, ‘Ik hield mijn gevoelens even niet in toom, het zal niet meer gebeuren.’

Ik was je nog een knuffel verschuldigd, hij's niet van Leroy - maar 't is er wel een :'D</sub>

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd had een rustige houding aangenomen wanneer dat het het meisje aan had gesproken. Hij vermoedde dat het de juiste was, anders stond hij goed voor schut. Eén hand stak in ieder geval in zijn zak en het andere niet, want daar moest hij zijn beker mee vast houden. Het was al wanneer dat hij zijn naam twee keer uit haar mond hoorde komen dat er een kleine frons op zijn gezicht kwam. Dat moment. Het was een moment om te onthouden. De eerste keer dat iemand blij was hem te zien. Wonderen waren duidelijk de wereld nog niet uit. En de wonderen bleven komen, al mocht de laatste gerust weer verdwijnen. Twee armen werden om zijn lichaam heen geslagen en Floyd bevroor haast ter plekken. Hij kon voelen hoe dat de greep rond zijn beker koffie verslapte en het de grond op viel. Zijn hersenen draaide op volle toeren om erachter te komen hoe hij moest reageren. Eén hand ging richting haar rug om er zachtjes op te kloppen. Zo iets als een schouderklopje, maar ze ging alweer achteruit, nog voor zijn hand haar rug kon raken.
Zodra de andere zich begon te verontschuldigen herpakten de zwart harige jongen zich snel weer. Hij hing zijn kleding weer goed en hoesten even zacht om zijn keel te schrapen. ‘Laten we hopen dat dit de eerste en laatste keer was.’ zei hij uiteindelijk. Floyd had zich herpakt, maar je kon nog steeds in zijn stem horen dat het nog niet allemaal oké was. ‘Maar dus,’ begon hij maar. Ondertussen zetten hij ook de zwarte muts op zijn hoofd weer goed, en zijn blik was gericht op de koffie die de grond op was gevallen. Dat was al de tweede keer dat hij zijn koffie verloor. Het moest een vloek zijn. ‘, je wilde een rondleiding of wat?’ hij was wel gekomen om vraag van...iemand, maar hij wist lang niet wat er allemaal van hem verwacht werd.}

_{Gelukkig scheen de ander het niet heel erg te vinden, hij duwde haar niet weg en de woorden die hij daarna sprak kwamen niet perse waarschuwend over. Ze moest zich inhouden om niet opgelucht een zucht te slaken, want dat wilde ze eigenlijk wel. Stel je voor het was iemand geweest die helemaal niet van lichamelijk contact hield, o jee dan had ze een probleempje gehad. Floyd leek er wel oké mee te zijn, wat ergens niet zo goed was – want het zou ervoor zorgen dat zij zich gewoon moest misdragen. Cora was gewoon Cora en dat hield in dat ze nogal apart was op dit soort gebieden als het erop aankwam.
Ze bracht haar handen achter haar rug en vouwde ze in elkaar, leunde iets naar voren. ‘Jup,’ glimlachte ze, ‘Of tenminste naar -’ Ze kapte zichzelf af en keek even om zich heen, ‘Die plek.’ Haar blik dwaalde daarna af naar beneden, waar ze het bekertje zag en de vloeistof die er eerst inzat – iets wat ervoor zorgde dat haar blik weer langzaam omhoog kroop. ‘Dat is mijn schuld,’ gaf ze eerlijk toe, waarna ze naast hem ging staan en naar hem opkeek, ‘Ik regel wel een nieuwe voor U, dat is het minste wat ik kan doen!’
Ze wilde een stap naar voren zetten, maar bedacht zich en fronste. ‘Eh…’ Ja dat was best een goede vraag: waar had hij die koffie vandaan gehaald? ‘Laten we daar mee beginnen: een uitstapje naar waar U die koffie vandaan heeft gehaald? Dan kan ik een nieuwe voor U halen.’ Ze had een ietwat beschaamde grijns op haar gelaat, schaamde zich er wel een beetje voor dat ze zo… Hulpeloos was, ze wist niet eens waar ze koffie kon halen!}

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Het was gewoon onmogelijk dat hij altijd de vreemde types moest ontmoeten. Waarom? Werden ze soms tot hem aangetrokken? Dat kon gewoon niet anders. Coraline had in ieder geval wel wat klaargespeeld dat niemand was gelukt. Of dat weinig mensen was gelukt. Ze irriteerde hem niet vanaf het eerste moment. Iets wat meeste mensen tot zijn spijt wel hadden. Wonderen waren de wereld nog niet uit, maar het viel nog maar af te vragen of dat het ook effectief zo ging blijven. Door eerdere gebeurtenissen wist hij dat mensen dat meestal wisten te verpesten. Tot dan was ze in ieder geval nog...uniek. Als hij het zo kon noemen in ieder geval.
Floyd knikten wanneer ze begon over die plek. Het was niet meer dan logisch om ook naar daar te gaan. ‘Die staat zeker op de planning.’ voor haar was het wel de belangrijkste plek om te weten. De andere plaatsen kon ze zelf wel zoeken. Floyd zou straks misschien een kaart in haar handen kunnen duwen als hij het beu was. Wanneer ze over de verspilde koffie begon gingen ook zijn gele ogen naar de vloeistof op de grond. ‘Dat klinkt perfect.’ hij moest toegeven, het klonk misschien als muziek in zijn oren. Nu moest hij er niet perse zelf een nieuwe gaan kopen. Coraline leek ondertussen al te willen vertrekken, maar de zwart harige bleef stil staan en volgde haar bewegingen. Het was al duidelijk. Ze wist niet eens waar ze heen moest. Haar woorden bevestigde dat alleen maar. ‘Deze kant op.’ en hij draaiden zich al om, terug naar het koffietentje waar hij eerder was. Volgens Floyd was dat ook de plek met de beste koffie van Lumoise.
‘Ik zal je eerst het koffietentje laten zien, nadien de belangrijkste plek voor je en als je wilt ook de Gym. Als je die wilt uitdagen in ieder geval.’ en hij keek even naar Coraline. ‘Het is misschien ook de moeiten om naar boven in de Prism Tower te gaan, daar heb je een mooi zicht over heel Lumoise City.’ het was wel iets dat ze ook wel eens gezien moest hebben vond Floyd.}