Pure perfection

Hij haalde zijn hand even door zijn gitzwarte haren. Ah ze zaten wel goed voor nu. De lederen jas die hij droeg paste perfect bij zijn jeans en zijn donkere shirt. Hij zuchtte even zachtjes en stopte voor de raam van een winkel waar hij even zijn haren goed legde. Jep, nu lagen ze weer goed. Hij zuchtte zachtjes en grijnsde even naar zijn eigen spiegelbeeld. Ah daar was die snelle gast terug, pure perfectie vond je niet zo vaak, hij elke keer als hij in de spiegel keek. Hij draaide zich om en wandelde verder, zijn handen zakten weg in zijn lederen jacket terwijl hij even kort rondkeek. Hij torende echt boven de mensen uit he? Hij zuchtte even. Tja, dan kon iedereen zijn perfectie aanschouwen, zo had ieder zijn deel. Wat was ie toch gul. Hij zuchtte zachtjes en grijnsde toen zachtjes terwijl hij zijn ogen over de mensen liet gaan. Hij zag er waarschijnlijk erg imponerend uit met zijn lange lichaam en zijn 'stoere' kleding. Dat zou best kunnen hoor. Zijn bruine ogen, ja hij had vandaag bruine lenzen in, gleden nogmaals langs de mensen heen, maar echt iets doen deed hij niet, hij zoch eerder iets.

{& Open, wie ow wie waagt het? xD}

Ja, ze had het weer voor elkaar. Haar blauwe haar hang stijl achter haar en reikte bijna tot aan de grond, terwijl haar blauwe ogen, omrand door even blauwe wimpers en blauwe wenkbrauwen, stonden ijzig en kill. Toch had ze in haar armen een baby Eevee zitten, die ze eigenlijk niet meer los had gelaten sinds ze het ding gekocht had. De pokémon lag te slapen, terwijl de ijzige vrouw door de straten van Lumiose City dwaalde. Ze had haar ochtend rondje al gemaakt en deed nu weer haar best om zo ver mogelijk weg te komen van het hoofdkantoor van Team Rocket. Echt veel zin om bepaalde mensen weer onder ogen te komen had ze toch niet. Vooral nu het nieuws haar bereikt had dat Marcus zich gepromoveerd had tot Elite Leider. Nee, als er bekend zou worden wat er tussen die twee gebeurd was, dan zwaaide er wat en was haar reputatie echt naar de haaien.
Haar blauwe ogen vingen een jongere man die duidelijk andere aan het observeren was. Hij zag er best "strak" uit, met z'n stoere kleding en kalme blik. Alysha trok een wenkbrauw vragend op en wandelde er naar toe. "Mensen aan het observeren?" vroeg ze op een gebruikelijke ijzige toon, terwijl de Eevee een vrolijke "Ee~" liet horen.

Het gebeurde wat snel, dat was duidelijk, maar de vrouw kwam op hem af. Hij trok even zijn beide wenkbrauwen op en keek naar haar met zijn bruine ogen. Wat was die nu van plan? Toen deze echter voor hem stopte, stopte hij met wandelen. Hij keek op haar neer, dat deed hij bij zowat iedereen dus hij was het gewoon, en lachte even naar haar. Hij bekeek haar snel en merkte in de eerste instantie niks speciaals op. "Mensen aan het observeren?" Matthew bekeek haar nogmaals en grijnsde toen even naar haar. "Jep," zei hij, daarna verplaatste hij zijn blik naar de Eevee. Even knipperde hij een paar keer met zijn ogen terwijl hij zich afvroeg of dat ding wel gewassen was.

Die blik, ze herkende die blik wel. In de gebieden waar ze door heen had gerezen, voor zover ze het zich nog kon herinneren tenminste, had ze wel eens vaker zo'n blik gezien. Het was de blik van iemand die veel te veel gaf om alles wat mooi was en in zekere zin smetvrees had. Haar mondhoek ging iets omhoog, kijk, daar kon je nou nog eens mensen mee pesten. De Eevee had zich inmiddels los getrokken uit haar armen en klom snel omhoog om in haar nek te gaan liggen als een soort van sjaaltje, met haar staart om haar nek geslagen. Eigenlijk was het niet zo slecht om een Eevee bij zich te hebben, ze waren in ieder geval lekker warm. Al had ze het toch niet echt koud. Ze was de kou gewend. Ze snoof zachtjes en liet haar ogen over de jongen heen gaan. Hij was een jaar of vijf jonger dan haar. "En dat doe je omdat?" vroeg ze daarna kalm, ze liet helemaal niets merken, haar gezicht was neutraal. Waarom zou ze ook niet, ze was niets van plan. "Oh ja, en voor het geval je het nog niet gemerkt hebt, er zit een vlek op je jasje," zei ze daarna nonchalant.

Het was stil, naja, niet helemaal stil, hun gesprek lag gewoon stil. Hij stond daar maar met zijn perfecte smile op zijn perfecte gezicht. Het was het moment waarop de behaarde rat naar boven klom en zich in de nek van de persoon wikkelde dat het erg maakte en hij even een rilling over zich kreeg. Hij had 'geluk' met zijn Pokémon aangezien zij ten eerste geen haar hadden en ten tweede ook niet zo in de modder zouden rollen... Misschien Mary wel. "En dat doe je omdat?" Hij keek haar aan. "Omdat het kan?" zei hij met een klein grijnsje op zijn lippen. "Oh ja, en voor het geval je het nog niet gemerkt hebt, er zit een vlek op je jasje," Zijn gezicht werd vast een tint bleker en wel meteen haalde hij zijn handen uit zijn vest en trok hij deze uit. Hij sloeg de jas voor zich uit en begon te zoeken naar de boosdoener. Hij slikte even. Dat moest dus betekenen dat hij ergens vuil was geweest. Geweldig... Niet dus. Toen hij er zeker van was geweest dat hij twintig keer naar zijn lederen jas had gekeken, keek hij even naar haar... Er was niks. Wel meteen kwam die lach terug op zijn lippen. "Dat heb je je vast ingebeeld,"

Een duistere blik verscheen in haar ogen toen de jongen wit wegtrok en zijn jas uitdeed om te kijken waar de vlek zat. Ze had dus toch gelijk gehad over dit figuur, hij was zo iemand, zo'n perfect iemand. Ze huiverde eventjes, irritante mensen waren dat. Hadden altijd wel iets aan te merken op andere. Eens zien hoe gek ze hem zou kunnen maken. Dit zou meteen een leuke opdracht zijn voor haar nieuwste team lid. "Nee hoor, kijk maar daar," zei ze nonchalant, terwijl ze haar hand uitstak en haar perfect geveilde en verzorgde nagels bijna de boort van zijn jack aanraakte. De Eevee om haar nek keek op, ze was nog niet heel erg goed afgericht, maar snapte wel al enkele gebaren die Alysha maakte. Ook nu rende ze lichtvoetig over haar arm heen en sprong in de nek van de onbekende jongen, waarna ze zich een rondje draaide, zich afzetten tegen zijn schouders en op z'n hoofd sprong. De blauwharige vrouw glimlachte. Oké, dit was gewoon leuk.

"Nee hoor, kijk maar daar," Haar hand vloog naar voren en wel meteen zag hij de nagels. Hij keek even kort naar nagels en knikte ernaar. "Mooi gedaan," zei hij met een klein lachje, toch voelde hij zich nerveus, bedankt... Niet echt. Hij keek snel terug naar zijn lederen jas en bekeek deze nog even. Ondertussen had hij deze maar tussen vier vingers vast, elke hand mocht nu nog maar 2 vingers op het ding leggen. Toen hij opeens iets op zijn nek voelde verstijfde hij. Het duurde dan ook niet lang voordat het op zijn haar zat... Oh nee, alles behalve het haar. Hij trok wit weg en wel meteen viel de jas uit zijn handen en probeerde hij de Eevee van zich te krijgen. Nog even en hij zou echt doorslaan.

Alysha, die normaliter zich niet zo snel liet gaan, liet een zacht gelach horen, achter haar hand. Oké, dit echt heel leuk en zo kwam haar Eevee toch nog eventjes van plan. Het bolletje pluis had zich inmiddels tevreden gemaakt op het hoofd van de jongen en was gaan liggen, waarbij haar staartpuntje voor zijn neus heen en weer bewoog. Ze vroeg zich af of ze hem nog meer kon stangen door Lloyd, haar Scizor, en Daryan, haar Staraptor, op hem af te sturen. Maar aan zijn bui te zien ging dat niet echt lukken.
Inmiddels was de jongen zo ver doorgegaan dat hij probeerde om de Eevee van zijn hoofd te krijgen en de blauwharige vrouw besloot dat het wel welletjes was zo. Anders dan zou ze straks haar pokémon kwijt zijn en daar was ze niet zo opgediend. Ze floot zachtjes en de oren van het bolletje pluis sprongen overeind. Ze kwam overeind, zetten zich af tegen het voorhoofd van de jongen en sprong terug in de armen van Alysha, die haar een liefelijke aai over d'r kopje gaf. "Geen zorgen, ze is vanmorgen gewassen, geborsteld en ontvlooit," zei ze kalmpjes, terwijl ze afwezig de Eevee bleef aaien.

Toen hij begon met zijn handen te wapperen leek de vrouw een besluit te nemen en te fluiten. De Eevee, die zich afzette tegen zijn voorhoofd, lande in haar armen en wel meteen wreef hij over zijn voorhoofd heen. Na enkele tellen viste hij een plooibare kam uit zijn broekzak en opende hij deze met een snelle haal van zijn hand. Snel haalde hij het voorwerp door zijn haren, de jas zou hij laten liggen, hij kon een nieuwe kopen, dat kon hem niks schelen. "Geen zorgen, ze is vanmorgen gewassen, geborsteld en ontvlooit," Hij keek haar even kort aan, klapte de kam toe en stak deze terug weg. "Goed," zei hij, maar die stralende lach kwam niet.