Tyson had besloten om toch nog even te gaan trainen met zijn Pokémon voor de gym en Santalune City achter zich te laten. Hoe hij het had gedaan mocht Arceus weten, maar opnieuw bevond de dertienjarige knul, zich in een vreemde stad, overal waar hij keek lag er sneeuw. Tyson draaide zich al lopend naar de Lucario die achter hem liep en keek het wezen met een grijns aan. De Pikachu op zijn schouder weerspiegelde zijn uitdrukking. “Dit noemen ze nou sneeuw, Dai,” legde Tyson met een vrolijke ondertoon in zijn stem uit. Kyro sprong van zijn schouder af en balde grijnzend zijn handjes tot een vuist. Daichi keek even met een verdwaasde blik naar het vreemde spul dat op de grond lag en knielde vervolgens naar de grond om een handje vol sneeuw op te rapen maar het spul glipte tussen zijn poten door, en dwarrelde langzaam op de grond. Tyson grinnikte even waarna ook hij voor de Pikachu neerknielde en ook een hoopje sneeuw in zijn handen pakte en dit vervolgens tot een bal maakte. Zonder enkele waarschuwing gooide hij de sneeuwbal naar Kyro die niet op tijd kon ontwijken en kreeg de witte bal volop in zijn gezicht, Tyson begon daarop hard te lachen, Daichi kon echter zijn lach niet langer inhouden en barstte toen ook in lachen uit. Geïrriteerd veegde Kyro de witte substantie uit zijn gezicht en liep dreigend op de lachende jongen en Lucario af, met zijn staart schopte hij een hoop sneeuw naar de twee toe, die overdonderd op de grond vielen. “Vroeger toen ik nog in Kanto woonde met opa, speelde ik elke dag met Kyro in de sneeuw,” sprak Tyson , half lachend tegen Daichi die naast hem in de sneeuw lag, en zijn hoofd opzij draaide om de jongen aan te kunnen kijken. In plaats van dat er een droevige blik in zijn ogen te zien was, was erbij Tyson enkel een vrolijke twinkeling in zijn ogen te zien. Tyson kwam overeind en wenkte naar de twee Pokémon dat ze mee moesten komen. Ze liepen een stukje verder naar een plek met genoeg ruimte, waar de drie verder geen overlast konden veroorzaken. Het was aan de rand van een bos, dat zich net scheidde van de stad. De jongen liet hier de rest van zijn Pokémon uit hun Pokéballen, en keek naar de Eevee, Chimchar en Mudkip die voor zijn voeten stonden. Zijn Lucario en Pikachu kwamen er bij staan, afwachtend wat Tyson van plan was te gaan doen. “Goed, zoals jullie weten wil ik zo snel mogelijk de eerste gym gaan uitdagen,” sprak Tyson en legde zijn armen over elkaar heen terwijl hij zijn ogen sloot in dat proces. Al zijn Pokémon lieten een vrolijk geluidje horen ten teken dat ze allemaal luisterde. Hij wist eigenlijk niet zo goed hoe hij de training van Daichi moest voortzetten, nu hij eindelijk geëvolueerd was.. zijn opa had hem nooit vertelt hoe hij de daadwerkelijke kracht van zijn Lucario naar boven moest halen. Althans hij wist niet of de Lucario de aanvallen kon die Ryuji; Daichi’s vader en partner van zijn opa, kon. In ieder geval kon de rest inclusief zijn Pikachu, wat gaan ontspannen de Pikachu had nu echter wel genoeg aan training gedaan. “..Uhm.. ik denk dat jullie wel kunnen gaan spelen, jij ook Kyro. Je hebt het verdiend, maatje,” sprak Tyson tegen de Pikachu en de rest van zijn Pokémon. “Pika..?” reageerde het gele wezentje ietwat overdonderd maar het maakte de Pikachu verder niet echt uit. Tyson pakte zijn bamboe zwaard tevoorschijn uit zijn tas en hield deze voor zich uit, terwijl hij grijnzend tegenover de Lucario ging staan. Finn en Chiara ging beide op een dichtstbijzijnde rots zitten en keken beide toe hoe de Lucario op hun trainer afrende en een schop met zijn achterpoot deed. Tyson wist de trap snel te blokkeren met het zwaard in zijn handen.
Kyro wendde zijn blik van de jongen en Lucario af en richtte zijn zwarte kraaloogjes op de eenzame gestalte van een Chimchar, die wat onzeker om zich heen keek. Aitaro was nog steeds zoals hij de Chimchar in de boom had leren kennen in Santalune City, bang voor alles dat bewoog. Kyro liep eigenlijk zonder dat hij het besefte naar de eenzame Chimchar en ging vervolgens zonder een woord te zeggen tegen hem, ging de Pikachu naast hem zitten. Aitaro draaide langzaam zijn hoofd opzij zodat hij Kyro vragend aan kon kijken. “Er zit je iets dwars of niet soms..?” sprak de Pikachu ietwat abrupt tegen het oranje vuuraapje en klopte hem op zijn smalle schouder. Aitaro haalde enkel zijn schouder en richtte zijn grote grijze ogen op de Mudkip en Eevee, die op een rots zaten te kijken naar de training van Daichi en Tyson.. ze waren nu in plaats van een gevecht aanvallen aan het oefenen op een zelfgemaakte doelwit. “..Niemand praat tegen me,” mompelde Aitaro binnensmonds en keek terneergeslagen naar de besneeuwde grond. Kyro keek hem even niet begrijpend aan maar besefte toen al snel dat het aapje zich inderdaad eenzaam en opgesloten had gevoeld in de Pokéball.. hij had er immers een lange tijd in gezeten voordat Tyson hem had gekregen van zijn opa. Kyro begreep het ergens wel dat de Chimchar zich niet echt begrepen voelde door de rest van het team.. Finn had de Chimchar niet echt gesproken, noch Chiara, noch Daichi. Kyro slaakte een zucht en zette een kleine glimlach op zijn snoet. “..Nou ja.. ik praat nu toch tegen je?” grijnsde de Pikachu lichtjes en sloot zijn ogen om de grijns meer effect te geven. Aitaro kreeg een klein glimlachje op zijn gezicht en knikte wat verlegen. Kyro grinnikte. Plots spitste de Pikachu zijn oren en stopte vrijwel meteen met lachen toen hij voetstappen achter zich hoorde, alert gooide hij zijn zwarte neus de lucht in. Eigenlijk nog voordat de Pikachu kon reageren sprong er ineens een wilde Sneasel over de Pikachu en Chimchar heen, het was een vrouwelijke Sneasel want de linkerkant van haar oor was kort, ze landde precies voor de Chimchar die angstig ineen dook, toen de Sneasel met haar klauw uithaalde. “Aitaro, kijk uit!” riep de Pikachu waarschuwend naar de kleine Chimchar en sprong zonder te aarzelen voor de kleine vuuraap terwijl hij de scherpe klauw van de vrouwelijke Sneasel probeerde te blokkeren met zijn korte pootjes. Kyro stond echter niet zo stevig op zijn achterpoten omdat hij uit alle macht probeerde om de Sneasel niet in de buurt van Aitaro te laten komen.. ze gaf enkel zo een kracht in haar Scratch-aanval dat de Pikachu moeite moest doen om haar tegen te houden. Kyro voelde opeen gegeven moment dat de Sneasel hem losliet waardoor hij naar achteren wankelde en vervolgens met een rake Scratch tegen de zijkant van zijn kleine lichaam aan de kant werd gegooid, daarna verdween de Sneasel even, om vervolgens vlak achter de Chimchar te komen. Zo snel als dat de Pikachu overeind kon komen gooide hij zich in die ene cruciale minuut voor de aanval van de vrouwelijke Sneasel die hem met veel kracht tegen een boom aansmeet, om vervolgens langzaam naar de grond te glijden met zijn ogen gesloten. Geschokt staarde Aitaro met tranen in zijn ogen naar de Sneasel die inmiddels Tyson in de gaten kreeg en ervandoor stoof door de bosjes in te verdwijnen. “Kyro..” mompelde de Chimchar enkel.
Tyson en Daichi draaide zich snel om toen de Mudkip naar hem toe kwam lopen en vervolgens naar de ingezakte gestalte van zijn Pikachu in het oog kreeg. Hij zag nog net een schaduw de bosjes in verdwijnen en zag vervolgens een geschrokken Aitaro naast Kyro zitten, liep de jongen met zijn Lucario snel naar de twee Pokémon toe, gevolgd door een ongeruste Finn en Chiara. Tyson knielde naast de Chimchar neer en legde een geruststellende hand op het hoofdje van het beestje neer. De jongen nam vrijwel meteen een beslissing.. voor het geval dat moesten ze meteen naar een Pokémon Center. Tyson deed zijn jas uit en wikkelde de Pikachu in zijn jas waarna hij overeind kwam met het gele wezentje erin gewikkeld.. Tyson wist niet precies wat er gebeurd was maar vanuit zijn ooghoeken had hij wel gezien dat de Pikachu Aitaro had beschermd.. tegen een Pokémon.. hij wist enkel niet de soort meer. Kyro was de enige die iets op tijd had kunnen doen want anders was Aitaro de gene geweest die naar het Pokémon Center gebracht moest worden. Tyson keek naar zijn vier Pokémon en knikte met zijn hoofd naar de wezentjes dat ze moesten volgen, waardoor de jongen meteen in de gaten kreeg dat Aitaro zich enorm schuldig voelde. Tijd daarvoor had de jongen niet en kwam snel in beweging om een poging te doen om het Pokémon Center te zoeken. Lang duurde het niet. Tyson wist enkel na een paar stappen een rood dak in de verte op te merken. Even wierp hij een blik op het slapende gestalte van de Pikachu in zijn armen en voelde meteen een enorm schuld gevoel omhoog kruipen.. dat hij niet eerder had kunnen ingrijpen.. Daichi had de Pokémon gemakkelijk aan gekund. Doordat hij zo bezig was met zichzelf merkte Tyson niet eens dat hij het Pokémon Center binnen was gerend en hierdoor een heleboel ongeruste blikken op hem gericht had staan. Zuster Joy kwam met haar Wigglytuff naar hem toegelopen en richtte haar ogen bezorgd op de Pikachu in de armen van Tyson. “Wat is er gebeurd?” vroeg de vrouw vrijwel direct zodra haar Wigglytuff met een brancard kwam aanlopen. De jongen slikte moeizaam en keek even naar Aitaro die zich uit alle macht probeerde te verstoppen achter het been van Tyson. “..ik weet het niet precies maar.. op de een of andere manier werd Aitaro zonder rede aangevallen. Kyro.. Kyro probeerde hem te beschermen,” verklaarde Tyson en keek de zuster even aan. Deze knikte begrijpend. “Dit is al de zoveelste keer..” verzuchtte zuster Joy en vroeg vervolgens zonder enkel woord om Kyro op de brancard te leggen. Tyson deed meteen wat de zuster wilde dat hij deed en legde het gele wezentje zorgvuldig op het stalen blad.. daarna verdween de vrouw voor een lange tijd een behandel kamer in. Tyson ging zuchtend op een bankje in de wachtkamer zitten.
Tyson wist niet hoelang hij op deze bank zat te wachten. Daichi was naast hem gaan zitten terwijl zijn Mudkip en Eevee in slaap waren gevallen op de grond, had de dertienjarige jongen zijn oog gericht op het raam waar Zuster Joy bezig was met zijn Pikachu. De Chimchar had vanaf het moment dat ze hier hadden gezeten geen moment afgeweken van het raam, waardoor Tyson langzaam overeind kwam en naar Aitaro toeliep onder toeziend oog van zijn Lucario, vervolgens knielde de jongen naast het wezentje neer en legde zijn hand op diens hoofdje. Hierdoor keek het oranje aapje even op met betraande ogen. “Aitaro..” begon Tyson langzaam en wreef zachtjes over zijn hoofdje heen. Een klein glimlachje verscheen op de jongen zijn gezicht waarna hij de Chimchar van de grond tilde, die zijn handjes over zijn arm legde zodat hij zich stevig vast kon houden. Opdat moment gingen ook de klap deuren open en kwam zuster Joy naar hem toegelopen met haar Wigglytuff aan haar zijde, geschrokken keken Tyson en Aitaro op. “Je Pikachu is in orde.. hij heeft alleen een behoorlijke klap tegen zijn hoofd gehad,” sprak de zuster waarop Tyson knikte en wierp even snel een blik op zijn andere Pokémon, Daichi liet een papiertje zien aan de jongen. “Hé! Dat is de Pokémon die mijn Chimchar aanviel!” zei Tyson ietwat opgewonden terwijl hij het blaadje aanpakte van de Lucario. De zuster keek over zijn schouder mee waarna haar ogen groot werden van verbazing maar er was ook herkenning in te zien.. alsof de vrouw deze Pokémon al eerder had gezien of gehoord. “..Deze Sneasel valt voornamelijk trainers met vuur Pokémon aan.. je bent namelijk niet de eerste die binnen komt na zo’n aanval van.. haar,” legde de vrouw uit en wenkte dat hij mee moest komen. Tyson liet zijn Eevee en Mudkip terug keren terwijl hij snel de zuster op de voet volgde, gevolgd door Daichi en een Aitaro die op zijn schouder was gaan zitten. “Hoezo valt ze alleen maar trainers met vuur Pokémon aan?” vroeg Tyson nieuwsgierig toen hij de vrouw volgde naar een zaal waar allemaal gewonde Pokémon lagen.. voornamelijk vuur Pokémon lagen er. “Tja.. niemand weet eigenlijk precies waarom.. ik vermoed dat Akira ooit een trainer heeft gehad die haar niet goed behandelde,” reageerde de vrouw. Tyson knikte en merkte toen dat hij bij het bed van Kyro stond. De Pikachu lag vredig te slapen, buiten het feit dat hij een verband om zijn hoofdje had, zag hij er nog vrij goed uit. “Akira?” herhaalde Tyson de naam die de zuster net vertelde, deze knikte vervolgens bevestigend, waarop de jongen aandachtig naar de zuster staarde. “Veel dorpelingen hier.. noemen haar zo. Akira terroriseert Snowbelle City al een paar maanden, hoewel al een paar trainers geprobeerd hebben haar te vangen.. is ze hen telkens weer te snel af,” legde de vrouw uit waardoor Tyson zijn blik liet rond gaan en zag dat er op Kyro na, een hele rij met vuur Pokémon lag die vergezeld werden door hun trainers. Hij vond het verschrikkelijk voor deze Pokémon die hier zwaargewond in het Center lagen.. Maar Tyson geloofde niet helemaal dat een Pokémon zómaar op het slechte pad terecht zou komen.. daar zat namelijk altijd wel een verhaal achter.. net als bij mensen.Opa had hem altijd op het hart gedrukt dat er altijd een rede achter zat want bijna niemand koos om vrijwillig het slechte pad op te gaan. “..Als je me nodig hebt zit ik bij de balie.” Tyson keek toe hoe de vrouw vervolgens de zaal verliet, waarna de jongen zich tot Daichi en Aitaro wendde. De laatstgenoemde was op de witte lakens van het bed gaan zitten en had zijn grijze ogen op de slapende Pikachu gericht, Tyson deed hetzelfde die inmiddels ook het pootje van de Pikachu in zijn hand had geklemd.
De dertienjarige jongen beet vertwijfelt op zijn onderlip en staarde wat afwezig naar het slapende gestalte van zijn Pikachu. Hoewel hij twijfelde of hij de Sneasel het kwalijk kon nemen dat ze zijn Pokémon had aangevallen, wist hij niet.. het was immers niet haar schuld dat ze ‘slecht’ was. Vooral omdat het geen eerlijk gevecht was geweest omdat Aitaro toch nog vrij jong en onervaren was, vond hij het niet eerlijk. Als Kyro zijn daadwerkelijke kracht had laten zien dan had Akira waarschijnlijk geen schijn van kans gemaakt.. hoewel het verleidelijk leek om haar nu gewoon op te zoeken en de Sneasel uit te dagen tot een gevecht met zijn Lucario. Tsja.. misschien was dat ook nog geen eens een slecht idee. Tyson liet het pootje van zijn Pikachu los en keek vervolgens naar zijn Lucario die hem vragend aankeek, toen hij de veelbetekenende blik van zijn trainer zag. Daichi gromde iets naar de jongen, die hem op zijn beurt weer aankeek en een kleine glimlach op zijn gezicht toverde. “Dai, laten we Akira gaan opzoeken..” grijnsde Tyson en had in de tussentijd zijn hand tot een vuist gebald, ten teken dat hij zelf verzekerd was. Bedenkelijk legde de Lucario een poot onder zijn kin terwijl hij diep na scheen te denken.. hoewel Tyson zag dat Daichi zo zijn twijfels had hierover om Akira te zoeken en uit te dagen, stemde de Lucario toch in. Daarbij was het ook meteen een goede training voor de gym in Santalune City en misschien overwoog hij wel om de Sneasel te gaan vangen… vooral nadat Wolf was weggelopen en hij de Poochyena niet meer had gezien dus daarom leek het hem wel een goed idee. Tyson wist namelijk dat Sneasel sterke Pokémon konden zijn als je ze op de juiste manier trainde.. hoewel dat voor elke Pokémon gold.. daarbij konden Sneasel best gevaarlijke Pokémon zijn dus moesten ze voorzichtig zijn. Vooral na het verhaal van Zuster Joy was voorzichtigheid geboden met deze Pokémon. Tyson keek verdwaasd op toen zijn Chimchar een van zijn handjes op zijn hand had gelegd en hem zelfverzekerd aankeek, ook al zag hij dat Aitaro lichtjes trilde van angst. “Chim.. Chimchar,” sprak het oranje aapje en balde vastbesloten zijn andere handje tot een vuist. Aitaro wilde overduidelijk “Goed, dan gaan we opzoek,” reageerde Tyson met een lichte grijns maar toch keek hij even met een moeilijk gezicht naar het slapende gestalte van zijn Pikachu. Hij moest Kyro hier wel in het Pokémon Center laten.. ook al voelde het absoluut niet fijn. De Pikachu had zijn rust nodig. Opdat moment voelde de jongen dat zijn Chimchar op zijn schouder was geklommen, wat voor hem een teken was om van zijn stoel overeind te komen en zijn pet weer op zijn hoofd te zetten. “Daichi, Aitaro.. we gaan dit voor Kyro doen, oke?” mompelde de jongen de Lucario en zijn Chimchar, die instemmend een geluidje lieten klinken. Snel wenkte hij zijn partner en begon langzaam naar de uitgang van de slaapzaal te lopen terwijl hij ondertussen zijn jas aandeed. Tyson voelde opeens een heleboel adrenaline door zijn lichaam stromen wat niks met zenuwen te maken had. Hij was zich er niet van bewust dat hij werd nagekeken door de trainers die aan het bed van hun Pokémon zaten, de jongen had enkel oog voor het komende gevecht. Waarschijnlijk dachten de meeste dat hij gek was geworden maar wat zij dachten kon Tyson weinig schelen, zijn besluit stond vast.. daarbij had hij Daichi bij zich, dus hoefde hij zich geen zorgen te maken. De dertienjarige jongen passeerde de balie waar zuster Joy achter stond die hem ietwat bezorgd nakeek, de vrouw liet haar Wigglytuff hem de weg versperren waardoor Tyson vragend opkeek. “Wat ga je doen?” vroeg de vrouw zodra ze naast haar Pokémon stond. De jongen keek de vrouw aan en sloeg zijn gebalde hand tegen zijn vlakke hand aan terwijl hij dat deed sloot hij zijn ogen. “Ik ga Akira uitdagen tot een gevecht,” reageerde hij en keek even naar zijn Lucario, die hem twijfelachtig aankeek. Zuster Joy kreeg een klein glimlachje rond haar lippen waarna ze naar de jongen knikte en vervolgens een opgevouwen sjaal aan hem overhandigde. “Met deze sjaal heb ik haar de eerste keer ontmoet toen Akira zwaargewond binnen werd gebracht.. misschien bedaard ze als je haar dit laat zien,” legde de zuster uit waarbij de jongen het kledingstuk aanpakte en er even naar keek. Het zag er behoorlijk oud en versleten uit, een indicatie voor het feit dat deze sjaal al heel wat jaren oud was, gezien het kledingstuk allemaal scheuren en moddervlekken bevatte. Tyson kreeg een brede grijns rond zijn lippen en wikkelde de sjaal om de nek van de Lucario heen.. hij wist niet of zijn plannetje ging werken omdat hij niet precies wist wat er had gespeeld in het verleden van de Sneasel. Zuster Joy vertelde hem vervolgens om voorzichtig te zijn waarbij Tyson haar ervan verzekerde dat hij dat zou doen, vervolgens liep hij de automatische schuifdeuren uit naar buiten.
Toen hij eenmaal buiten stond pakte hij de twee overige Pokéballen van zijn riem en liet vervolgens Finn en Chiara uit hun Pokéballen, die verbaasd opkeken naar hun trainer. Buiten was het inmiddels de zon aan het onder gaan wat aangaf dat het langzaam begon te schemeren en de avond aan het vallen was. Tyson keek naar de Mudkip en zijn Eevee die in de sneeuw aan zijn voeten stond, beide Pokémon keken de jongen vragend aan. “Jullie zullen je vast afvragen wat we gaan doen,” sprak Tyson tegen Finn en Chiara die beide knikte en vervolgens een blik op de Lucario wierpen die een lange sjaal om zijn nek had. In het kort legde de jongen uit aan zijn andere twee Pokémon wat hij van plan was die het vrijwel meteen begrepen. “Well, als laatst wil ik aan jullie vragen om mee te helpen zoeken.. ik heb vooral jouw hulp nodig Finn,” sprak de jongen waarop de jongen naar de vin op zijn hoofdje doelde. De Mudkip knikte zelfverzekerd waarna hij snel de jongen op de voet volgde. Tyson wist wel waar hij de Sneasel kon vinden maar hij wist dat Akira zich niet snel zou laten zien dus moest hij een plan verzinnen, eentje waar de Sneasel geheid op af zou komen. Blindelings liep hij dus weer de route terug naar de rand van het bos waar hij de Sneasel had gezien toen hij aan het trainen was met Daichi. Nu pas voelde hij zich wat nerveus worden. Hoe graag hij Akira ook aan zijn team wilde toevoegen.. het bleef nog altijd een wilde en gevaarlijke Pokémon… hij was bang dat zijn Lucario wat zou overkomen. Of een van zijn andere Pokémon. Zonder dat hij het eigenlijk doorhad was hij op de trainingsplek aangekomen waarbij de omgeving nu toch wel griezelig was geworden. Het donkere bos grensde er schuin tegenover en overal hij keek dacht hij Akira te zien. Totdat ineens de vin op het kopje van Finn begin te trillen en Daichi zachtjes begon te grommen, een teken dat er gevaar op de loer lag. Snel pakte hij de Pokéballen van de Mudkip en Eevee die hij veilig terug liet keren in hun Pokéball. “Ooooi! Akira! Ik weet dat je hier ergens zit!” riep Tyson en klemde zijn arm om het lichaampje van zijn Chimchar heen. Er kwam echter geen reactie. Opdat moment stak een gure wind op toen opeens een geritsel uit bosjes te horen was, en Tyson nog net kon zien dat een schim van een Sneasel met haar klauwen uithaalde naar de jongen. “Woah!” riep Tyson geschrokken uit maar Daichi sprong al tussen hem en Akira in en greep een van haar klauwen vast met zijn poot. De Sneasel sprong naar achteren en rukte zich hierdoor los van Daichi waardoor ze nu tegen over de Lucario stond. Tyson grijnsde enkel en knikte lichtjes naar de wilde Sneasel. Zoals verwacht ging Akira gelijk in de aanval, vrijwel meteen werd de jongen alert toen de Sneasel met haar klauw een scratch uitvoerde. “Daichi, gebruik je armen om de Scratch te blokkeren!” riep Tyson als eerst naar de Lucario, die zijn armen al gebruikte om de aanval van de Sneasel af te weren. Akira snoof toen ze niet langs zijn verdediging kwam, hierdoor verwachtte de Sneasel niet dat Daichi het bevel kreeg om een Force Palm uit te voeren. Deze kreeg een rake klap toegediend van de Lucario en werd even naar achteren gesmeten. Zoals verwacht was de Sneasel niet plan om zich zomaar te laten verslaan en verdween eventjes van haar plek om vervolgens vlak achter Daichi te komen, maar deze had al aangevoelde dat de Sneasel een Feint Attack uitvoerde en sprong snel aan de kant. Het fijne hiervan was dat Daichi de Aura kon voelen van andere Pokémon en mensen en dus precies wist wat die gene van plan was. Tyson besloot echter geen moment te twijfelen of medelijden te tonen en vrijwel direct in de tegen aanval te gaan. Net als Akira die met een Quick Attack naar zijn Lucario afkwam. “Daichi, blokkeer haar aanval op dezelfde manier!” De Lucario knikte toen hij het bevel kreeg en kruiste opnieuw zijn armen om de Quick Attack van Akira te incasseren, Daichi kreeg wel wat schade toegediend maar dat was ergens ook wel de bedoeling van een Counter attack. “Force Palm!” brulde Tyson naar de Lucario die een witte gloed om zijn poot heen en de Sneasel tegen haar borst aan klap verkocht. Voor eventjes vloog Akira de lucht in en knalde met een klap tegen een boomstam aan, terwijl de Sneasel langs de stam naar beneden gleed. “Goed gedaan Daichi!” complimenteerde Tyson zijn Lucario die even ongemakkelijk achter zijn hoofd krabde en schaapachtig naar de jongen keek. Tot zijn grote verbazing kwam Akira gewoon weer overeind hoewel de Sneasel wankel op haar benen stond en kwaad naar de jongen en Lucario keek. Akira was nog niet klaar met het gevecht.
Tyson had hier al op gerekend en keek naar zijn Pokémon die nog geen enkel schrammetje had opgelopen enkel wat schade van de Quick Attack en Scratch. De Feint Attack had hij gemakkelijk afgeweerd dus eigenlijk was het al een verloren zaak voor de Sneasel.. geen van haar aanvallen had effect op de Lucario deels omdat Daichi van het staal type was. De jongen wist niet precies wat er ineens was met de Sneasel maar het leek alsof Akira niet haar volledige kracht naar buiten bracht.. kwam het.. kwam het door de sjaal die Daichi om zijn nek had? Hij hoopte van niet natuurlijk. Akira kwam weer in beweging en sperde haar mond wijd open om een Icy Wind uit te voeren maar Daichi ontweek het waarna de Lucario zelf achter de Sneasel verscheen. “Force Palm nog een keer!” riep Tyson naar de Lucario die met een flinke uithaal van zijn poot omringd door een wit licht, tegen het lichaam van de Sneasel aankwam en knalde met een doffe klap op de besneeuwde grond. Daar bleef de Sneasel roerloos op de grond liggen waardoor Tyson een lege Pokéball pakte uit zijn zak en op de knop drukte om het ronde voorwerp groter te maken. Nu pas zag de jongen ook dat er vonkjes licht van haar vacht afkwamen wat aangaf dat de Force Palm van de Lucario haar had verlamd. Hij wist niet zeker of het wel genoeg was maar toch gooide hij de Pokéball met een ferme zwiep naar Sneasel die even van het wezentje stuiterde en haar vervolgens met een rode straal opslokte, en in de Pokéball werd gezogen.. zou ze blijven zitten?
