Illusions ~

Een roze bal verscheen voor de voeten van het meisje en verbaasd hief zij haar wenkbrauwen. De Ralts aan haar zijde opende haar mond, maar voor er ook maar een (voor het meisje onverstaanbaar) geluid uit kwam, verscheen er een klein meisje - zij zelf. Verbaasd hief Roxy haar wenkbrauwen en staarde ze naar wat leek op haar spiegelbeeld. Ze opende haar mond, klaar om wat te zeggen, voor ze deze weer sloot. Verbaasd bleef ze zo staan, terwijl haar blik langs het lichaam van het meisje gleed, tot… Verbaas greep ze naar haar eigen billen. Nee, daar hing geen staart. Waarom bij die voor haar dan wel? “H-H-Hallo?” Zoals men van haar gewend zou zijn, klonk haar stem slecht en hoog, omdat het voor haar zo goed als onmogelijk was om te letten op de tonen wanneer ze zich niet helemaal op haar gemak voelde. Ze stapte wat ongemakkelijk naar achteren, tot ze de hand van de Ralts tegen die van haar voelde. Verdwaasd keek ze om naar de kleine Pokémon, wie haar hoofdje heen en weer schudde. ‘Het is een illusie,’ weerklonk er. De Ralts liet haar los en teleporteerde naar achter de dubbelganger. Zodra de Ralts de staart beet had, was het roze ding weer zichtbaar en stond daar een enorm schattig, zwart… Vosje? Roxy zakte neer voor het wezentje en stak haar hand uit, wat het mannelijke diertje (wat vreemd dat wat net voor haar stond een mannetje was) toch leek te accepteren, waardoor ze over de kop van het diertje kon aaien. Roxy glimlachte. “Wat ben je leuk,” vertelde ze het diertje - wetende dat ze toch wel moest spreken tegen een wezentje als deze, wilde ze duidelijk maken hoe ze zich voelde.
Maar, het werd weer tijd om te gaan en het meisje met de oranje haren stond op. “Laat niet te veel mensen schrikken.” Ze grijnsde haar witte tandjes bloot. Al hoorde ze de door haar gesproken woorden niet, wist ze hoe tonen klonken omdat ze niet doof geboren was. Altijd oefenend, wist ze het redelijk te verbergen. Het klonk meer als een mild spraakgebrek dan als een doof persoon.

En toen begon het diertje te huilen. Dat het een Fake Tears was, was iets waar Roxy snel genoeg achter zou komen. Ze stapte namelijk op het beestje af en hoorde net te laat hoe de Ralts haar telepathisch waarschuwde. De Zorua schoot langs haar en voerde een Pursuit af op de Ralts, waarna deze even wild haar kop schudde. Ze gromde zacht, al hoorde Roxy dit niet en zag ze alleen de mondhoek van de Pokémon wegtrekken. Roxy balde haar vuist en klemde haar kaken op elkaar. Als de Zorua wilde vechten, dan kon ze het krijgen ook! “Disarming Voice,” sprak ze. Het was jammer dat Ralts geen gedachten schenen te kunnen lezen en alleen in haar brein kon inbreken. Maar, ook dat was al heel erg makkelijk, aangezien Roxy anders nooit meer een stem zou horen. En complete stilte was iets wat ze vreesde, de simpele reden dat de Ralts altijd aan haar zijde te vinden was. Het verminderde het. Want, wanneer het donker was, was het meisje doodsbang - zou zoiets ooit gebeuren, was de stem van de Ralts er om de pijn te verzachten.
De Zorua kwam weer in actie en leek er dit keer voor te kiezen om de Ralts te naderen met zijn Fury Swipes. Helaas was Roxy te laat. Ze had haar Ralts willen zeggen te teleporteren, maar was te laat. Haar adem stokte in haar keel en ze had haar mond geopend, maar ze voelde dat er geen geluid uit kwam. De Ralts werd drie keer geraakt voor ze naar achteren wist te stappen. Roxy wist dat een Confusion niet helpen zou, dus moest ze het op een andere manier gaan doen. De enige aanvallen die ze verder dan kon uitvoeren om schade te doen, waren Magical Leaf en Disarming Voice. Roxy fronste, haar nagels strakker in de palm van haar hand zettend. “Magical Leaf,” commandeerde ze haar Pokémon. De Ralts knikte en vuurde een storm aan glinsterende bladeren af, welke de Zorua volop raakten. Goed zo! De Ralts keek even achterom bij het voelen van de enthousiasme die haar trainster uitstraalde en schudde glimlachend haar hoofd. Ondertussen werkte de Zorua zich overeind, om zacht te grommen. Opnieuw iets wat Roxy enkel registreerde door het zien van de opgehaalde lip, immers hoorde ze toch niets.
‘Ik houd mijn Teleport gereed.’ Roxy hief haar wenkbrauwen bij het horen van een stem in haar hoofd, maar knikte uiteindelijk toch. De Zorua bleef nog even staan, maar schoot weer op de Ralts af met zijn Pursuit-aanval. Net voor deze raken zou, gebruikte de Ralts haar Teleport en verdween het doelwit van de Zorua. Nog voor deze goed en wel door had wat er zojuist gebeurd was, stond de Ralts achter hem. “Disarming Voice,” commandeerde Roxy. Immers was dat de super effectieve aanval die Pride tot haar beschikking had. De Zorua kreeg opnieuw de kans niet om de aanval te ontwijken en werd er vol door geraakt. Het arme beestje schoof enkele meters vooruit op de grond, zijn kin over de grond schrapend, voor hij zichzelf weer overeind werkte. Maar, Roxy kon zien dat het niet zo soepel meer ging als eerder. Nee, de Pokémon werd moe. Immers hadden er al twee super effectieve en één normale aanval geraakt. Het leek haar immers geen enorm zwakke Pokémon, maar enorm veel zou deze toch niet kunnen hebben.
“Dan nog eens Disarming Voice,” zei Roxy zacht. Dit ging meer onbewust dan bewust, maar de Ralts knikte en schoot op de Zorua af. Roxy begreep de aanval niet, snapte niet meer hoe geluid zeer kon doen, maar was blij toen de aanval de Zorua raakte omdat deze niet langer de energie had om zichzelf aan de kant te werken en de aanval te ontwijken. Het ding zakte tegen de grond en zonder te twijfelen greep Roxy naar haar Pokéball, wetende dat deze Pokémon een interessante aanwinst binnen het team zou zijn. Hij zou de eerste Pokémon zijn die ze zelf ving. Ze vergrootte de ball en twijfelde nog een seconde, voor ze het ding gooide en zag hoe het open klapte tegen het hoofd van de mannelijke Zorua. De ball bewoog stilletjes - voor haar, voor ieder ander zou het ‘t irritante geluid maken - heen en weer… Alsjeblieft, smeekte ze.