Completely Bonkers.

Een diepe zucht kwam uit de mond van een jonge vrouw. Haar enorm lange haren waren in een knot op haar hoofd gevouwen, terwijl ze languit op een ligstoel te vinden was. Aan het voeteneind lag haar trouwe Tepig, een Pokémon die ze al enkele jaren in haar bezit had en die nooit van haar zijde leek te wijken, ondanks de situaties waarin de jongedame zich regelmatig verkeerde.
Als je haar op het eerste gezicht zou zien, zou je niet van haar denken dat er zoveel kwaads in schuilde. Toch was de jonge vrouw niet standaard. Onlangs was ze gepromoveerd van Team Rocket Grunt tot Elite, wat betekende dat haar complete leven zou veranderen. In plaats van het stelen van Pokémon, was haar basistaak nu om op de mensen te letten die dit deden. Zij was degene die opdrachten uitdeelde en stond recht onder Giovanni, de grote baas die vanuit zijn luie stoel Team Rocket wist te managen. Een groots man. Ooit wilde zij ook iets bereiken, respect afdwingen met enkel haar naam. Een groep leiden en haar ideeën gebruiken om de nieuwe te leiden. Ja, ze was iemand die graag leidde. En, nu ze gepromoveerd was, zou dit eindelijk haar kans zijn om te stralen.

Altijd al was ze een oogappeltje geweest binnen het Team. Geïntroduceerd door haar destijdse vriend, gebruikte ze haar onschuldige uiterlijk om mensen te misleiden. Want, mensen maakten altijd fouten. Altijd. Niemand was perfect, niemand stond altijd op alert. Nee, het was simpel wachten… Iedereen liet een keer zijn alertheid zakken, was voor een klein momentje kwetsbaar. En dan, net op dat moment, moest je voorbereid zijn. Ze zag het bijna aankomen, zag hoe mensen steeds kwetsbaarder werden en hoe het makkelijker werd om situaties naar haar eigen hand te draaien. Alles veranderde in een simpel spel, waar zij de spelleider was en niemand een match was voor haar.
Maar, dat was Unova. Nu was ze op weg naar Kalos en de kans dat het hier anders zou gaan, was groot. Immers zou ze zich nu meer onder de radar moeten houden. Het was niet de bedoeling dat mensen zouden weten wie ze was, immers had ze nu een hoge en belangrijke rang. Ze kon het niet riskeren. Het was nu aan haar om nieuwe leden te werven en de huidige in toom te houden. In alle eerlijkheid was ze enorm benieuwd hoe dit zou gaan, maar ze wist zeker dat ze het aardig goed zou doen. Immers deed ze altijd alles goed.

Eenmaal aangekomen in Kalos, stapte ze rustig van de boot af. Aan haar voet was de kleine Tepig te vinden, wie zoals altijd vrolijk knorrend om zich heen keek. “Hmmm,” kwam er bedenkelijk uit haar mond. Het meisje had een wit, kort jurkje aan en droeg hoge kniekousen, zoals altijd. Met haar gekleurde haar viel ze enorm op. Dit was enkel goed, want niemand zou haar ooit verdenken iets slechts te doen. Immers was haar Tepig niet eens geëvolueerd! Hoe sterk kon die nou zijn? Hetzelfde gold voor haar Shuppet en Petilil. Want, ah, kijk dan hoe schattig. Die konden toch onmogelijk enige slechte bedoeling hebben?! Even snoof het meisje zacht en schudde ze grinnikend haar hoofd. Mensen zouden eens moeten weten. Met een zucht haalde ze de knot los, waardoor haar lange haar langs haar rug viel, om voorbij haar heupen naar beneden te vallen.
‘Mevrouw Lenier?’ klonk er twijfelend en Allison draaide zich om, haar blauwe ogen strak op een jongen gericht. Ze schatte hem een jaar of negentien. Duidelijk verward en ietwat verlegen keek hij haar aan. ‘I-Ik moest u naar Lumiose brengen…’ sprak hij zacht. Allison zette een glimlach op haar gezicht. “Maar natuurlijk,” zei ze rustig. “Ik wachtte al op je,” grijnsde ze toen. Vriendelijkheid, manieren en een verzorgd uiterlijk. Simpele dingen waardoor mensen je niet aanzagen voor een slecht persoon. Het glimlachen als reactie op iemand, af en toe weg kijken, naïviteit spelen… Er waren zo veel kleine details die belangrijk waren.
De rit in de auto van de jongen was stil, iets wat haar irriteerde. Ze had hem al snel genoeg verteld dat haar Pokémon meer waarde voor haar had dan hij, waardoor hij het maar gewoon geaccepteerd had. Immers was hij een beginnende Grunt, iemand die wist dat hij haar niet op haar zenuwen moest werken. Je wilde geen ruzie hebben met de hogere rangen in een groep als deze, want ze toonden geen medelijden. Zo stonden ze allen bekend en ze zou er zeker van zijn zelf ook zo bekend te staan. Ze weigerde genoegen te nemen met een gebrek aan respect.

Bij aankomst in Lumiose City, had ze besloten eerst wat te verkennen. Immers was ze enkele uren te vroeg aangekomen, dus had ze ruim de tijd om even rond Lumiose te gaan kijken.
Al snel kwam ze dan ook aan bij de Badlands, waar de Power Plant zich bevond. “Fetch en Nilin, kom maar,” sprak ze rustig, twee balls voor zich houdend, voor ze deze terugklikte aan haar tas. Bij het witte jurkje paste immers een witte tas. De Shuppet en Petilil kwamen hun balls uit, beiden vrolijk om weer vrijheid te zien. De Petilil vond meteen haar plek in de armen van haar bazin en de Shuppet zweefde vrolijk rond, terwijl deze rondkeek met de Tepig. Een nieuwe regio was immers spannend voor ze.
‘Yo,’ klonk er. De lichtblauwe ogen van het meisje schoten naar het persoon van wie de stem afkomstig was. De Shuppet en Tepig begonnen samen te spelen, maar hielden beiden de jongen vanuit hun ooghoeken in de gaten, klaar om aan te vallen indien nodig. “Hallo,” zei ze rustig. Haar blik richtte ze op de Power Plant. Dus, een Power Plant, he? De stroom in Lumiose City bedienen was misschien nog wel iets wat ze zou willen doen… Misschien zouden ze dat gebied ooit maar eens eigen moeten maken. Voor nu hield ze zich echter liever stil en was het handig niet al te veel aandacht op de groep te vestigen, vooral niet na het overvallen van het lab.

‘Allison Lenier,’ klonk er. De jongen, die zij niet kende, kende haar schijnbaar wel. Haar blauwe ogen lieten niet zien dat ze verbaasd was. Immers was ze het niet gewend dat mensen haar kenden. Natuurlijk was het meteen binnen heel het team bekend gemaakt wie de nieuwe Elite Leider was, dus haar naam ging redelijk rond de laatste tijd.
De jongen zei nooit gedacht te hebben haar hier zo tegen te komen, waarna hij zich voorstelde als Ethan Campbell. ‘Team Rocket Grunt,’ zei hij er nonchalant achteraan, alsof het niets was. Dit was het moment voor haar om een kleine glimlach op haar gelaat te toveren en één wenkbrauw op te heffen. Dus… Dit was een Rocketlid, he? Ze was benieuwd of hij al lang in Kalos was… Vast niet. Leden van elke regio waren juist hierheen getrokken, team rocket had daarvoor vrij weinig betekend in Kalos.
De jongen ging door en vertelde een heel verhaal over roodharigen, waarna ze fronste. “Sorry?” herhaalde ze met een fronsje. “Wie is Billy dan?” zuchtte ze. Alsof zij alle leden kende. In alle eerlijkheid, kende ze niemand. Niemand van het ‘team’ waar zij in had gewerkt was meegegaan. Vooral aangezien haar voormalige vriend nogal boos was dat zij was gekozen.
De jongen vroeg wat een Elite op zo’n barre plek deed en ze keek even om zich heen. “Denk je niet dat deze plek perfect is?” vroeg ze, haar stem geïnteresseerd. “Ik denk dat het een hele mooie plek is. Pokémon met geweldige potentie lopen hier rond. Gibles en Trapinches kunnen geweldige aanwinsten zijn voor een team, immers moet je sterk zijn wil je iets bereiken,” zei ze toen, voor ze hem weer aankeek.

De jongen begon een grote uitleg over Billy en het hoofd van de jonge vrouw ging een tikje scheef staan. “Sorry, ik heb nooit van hem gehoord,” sprak ze droogjes. “Ik ben immers nog niet lang in Kalos… We moesten nog veel regelen in Unova,” zei ze toen. Ja, ze had enorm veel uitgelegd gekregen. Alle taken, et cetera. Verplichtingen en rechten kwamen er ook bij. Maar, een hoge rang was zeker niet verkeerd. Vooral niet aangezien ze flink wat geld had nu, wat betekende dat een wit jurkje als deze niets meer was.
De jongen zei deze plek niet te moeten en zei dat het zijn Pokémon overstuur maakte, waarna hij zijn Blitzle liet terugkeren. Met een fronsje keek Allison naar de Petilil in haar armen, maar die leek nergens last van te hebben. Ze keek naar de Tepig en Shuppet, wie gestopt waren met spelen, maar ook deze leken niet anders dan normaal. Ach, dan was het goed… Immers ging Stitch nooit in de ball. “Oh, dat is minder…” zei ze toen met een fronsje.
Ethan vertelde het niet te hebben op Trapinches en zei ooit de kaken van zo’n ding om zijn enkel gehad te hebben. Ze glimlachte wat onschuldig. “Ik denk dat de Trapinch die dat doet, nooit meer zijn kaken zal gebruiken,” sprak ze, nog altijd even onschuldig. Nee, de eerste die aan haar huid, haar of kleding zat, had een probleem. Als je aan Stitch zat, was je dood. Zo simpel was het.

Toen de jongen zei dat hij ook uit Unova kwam, hief ze haar wenkbrauwen op. “Dus jij komt ook uit Unova?” vroeg ze. “Oh.” Dit klonk al weer heel wat minder geïnteresseerd. Dus… Ze had nog nooit van hem gehoord. Spijtig, toch. Dan zou hij vast niet heel belangrijk zijn geweest, aangezien Nathaniel - haar destijdse vriend - nogal enthousiast was over de elite leiders. Hij praatte er altijd over door alsof hij verliefd op ze was.

‘A-Ah,’ klonk er en hij vroeg hoezo ze dat zei. Ze keek hem ietwat verbaasd aan. “Je denkt toch niet dat ik een Elite ben geworden omdat ik zo vriendelijk en leuk ben?” glimlachte ze liefjes, waarna ze kort grinnikte. Soms leken mensen te vergeten dat ze lang niet zo onschuldig was als haar uiterlijk deed doen denken. Al had ze niet veel fysieke kracht, was ze zeker niet dom en wist ze wel iemand te pakken waar het pijn deed.
“Als iemand, ongeacht Pokémon of mens, mijn huid of haar verpest, moet ik hier toch wel zeker iets aan doen,” zuchtte ze toen. Immers was dit voor haar een gigantisch probleem! Haar haren kwamen tot langs haar heupen, wat betekende dat het flink lang had geduurd voor het deze lengte had bereikt. Ook haar huid was kras- en vlekloos. Als ze eens geen kousen droeg - iets wat zeldzaam was - hoefde ze zich dus ook niet te schamen voor haar benen.
“Heb jij ook een starter opgehaald in Unova?” vroeg ze met opgeheven wenkbrauwen. Veel Rocketers begonnen immers als trainers, aangezien ze in het team geen tienjarige hyperactieve kinderen nodig hadden. Zelf had ze haar Tepig. Ze was benieuwd wie hij had. Oshawott? Snivy? Ook een Tepig?

De blik van de roodharige jongen tegenover Allison veranderde en het was duidelijk dat hij even uit zijn doen was. Zijn hoge grinnik maakte het enkel beter en Allison zette een kleine glimlach op haar gezicht. Zolang hij het maar niet vergeten zou. Vroeg of laat zou ze vast wel een keer een snap krijgen en uitvallen, maar over het algemeen wist ze altijd vrij erg haar hoofd erbij te houden, waardoor ze haar… Masker nooit verpestte. Immers dacht niemand dat een meisje van haar grootte, onschuldig als ze eruit zag, Elite was van Team Rocket. En dat hield ze graag zo.
De Grunt liet zijn Oshawott eruit nadat ze hem had gevraagd om zijn starter en ze fronste. Oshawott, he? Hij noemde de Oshawott Chirean en Allison bleef er stilletjes naar kijken. Toen de Oshawott echter in de staart van de Tepig beet, fronste Allison. Drie, twee, een…
Een Smog verliet de bek van de Tepig, net nadat de Oshawott losliet. Een boos geluid verliet zijn mond, voor hij hard snoof, waardoor vuur uit zijn beide neusgaten kwam. Het was duidelijk dat hij niet gediend was van het spelen met zijn staart.
“Tjah,” zei Allison droogjes. Een excuus zou je niet van haar verwachten en dat was maar goed ook. Immers zou ze zich nooit verontschuldigen voor een uitval van de Tepig. Stitch zou nooit iets fout doen in haar ogen en al zijn acties waren juist. Ieder ander moest hier maar genoegen mee nemen.

“Maar, ik word ergens verwacht. Ik ben benieuwd of het nodig is je naam te onthouden, Ethan,” sprak ze, voor ze zich omdraaide. De Petilil en Shuppet werden teruggedaan in hun Pokéball en de Tepig voegde zich aan haar voet, voor ze weg liep. Ze was benieuwd of deze jongen zich ooit als een waar Team Rocket-lid zou gedragen. Voor nu was ze niet erg onder de indruk.