Justice is gone

Danique keek eventjes naar de pokéball van de nieuwe pokémon die ze gekocht had. Hey, ze kon die Bulbasaur daar gewoon niet laten staan. Dat hoofdje. Jeetje, ze was echt meteen verliefd op die pokémon – naja figuurlijk, anders was het best wel vreemd. Dus toen had ze bijna al haar geld op de tafel gesmeten en nu had ze een Bulbasaur pokéball in haar hand. Merrick keek nieuwsgierig naar het meisje en de pokéball. Ze knikte eventjes naar Merrick. “Hey, beloof je rustig te blijven?” sprak ze toen, waarna ze de Larvitar aankeek. Deze knikte. “Geen aanvallen, niet zomaar erop af rennen, niet slaan, niet bijten, niet pletten, niks, begrepen?” sprak het meisje vervolgens streng. Merrick was erg braaf meestal, maar kon soms wat onstuimig reageren als er een nieuwe pokémon bij kwam en vooral als het een nieuwe pokémon van Danique was. Toen ze het ei kreeg, dacht hij dat hij het ei uit moest broeden of zo, dus ging hij erop zitten. En Danique wist zeker dat het niet echt een goede eerste indruk was voor de Bulbasaur als Merrick erop ging zitten. Ze zag hoe de Larvitar opnieuw knikte en ging zitten in het kleine laagje sneeuw. Danique knikte eventjes en drukte op het witte knopje, waardoor de pokéball open schoot en er doormiddel van een rode straal een kleine Bulbasaur voor Danique kwam te staan. Merrick stond meteen vrolijk op. De Bulbasaur keek eventjes om zich heen, om vervolgens een klein, schattig geluidje te laten horen. Merrick staarde de Bulbasaur ineens wantrouwend aan. Danique fronste. Wat was er met Merrick? Die Bulbasaur was bijzonder schattig en zag er lief uit, maar Merrick leek de kleine pokémon totaal niet te vertrouwen. Okay.. Vreemd.
Algauw leek de Bulbasaur zich bijzonder op zijn gemak te voelen, iets te snel voor haar gevoel. Hij leek zich al helemaal thuis te voelen en af en toe keek hij met een zelfvoldane blik naar de Larvitar. Deze keek geïrriteerd terug. Danique hurkte zich even neer en strekte haar hand uit naar de Bulbasaur, welke meteen vrolijk naar haar toe liep. “We moeten je nog een naam geven..” sprak ze toen langzaam, nadenkend. Merrick keek eventjes naar Danique en de Bulbasaur, waarna hij langzaam naar ze toe liepen en wat tegen de Bulbasaur zei. Deze keek vrolijk naar Merrick en knikte. “Hey ik weet een naam voor je,” sprak ze toen, nadat ze eventjes nagedacht had. “Ik noem je Shev,” sprak ze toen met een grote glimlach. De Bulbasaur liet een vrolijke brul horen – al klonk het wat gay omdat hij nog zo jong was. Merrick klopte de Bulbasaur op zijn schouder en keek vervolgens naar Danique, met een blik waarin duidelijk te lezen was dat hij dit niet leuk vond. Hij leek bijna te roepen om help. Maar ja, pokémon konden over het algemeen niet praten, dus roepen kon hij ook niet. En dat was maar beter ook, want anders kreeg ze vast veel te vaak geïrriteerde woorden naar haar hoofd geslingerd. Hij zuchtte vaak als ze weer iets gemeens zei en schudde dan met zijn hoofd. En als ze iedere keer dat hij zuchtte iets erbij moest zeggen, kwam Merrick nooit meer zijn pokéball uit. Want dat was vaak. Veel te vaak.
Shev en Merrick leken een kort moment vrede te hebben, Merrick richtte geen bijzonder geïrriteerde blik meer naar Shev en Shev keek hem niet meer aan alsof hij de koning was, maar dat alles veranderde toen de Bulbasaur met zijn kleine, enorm scherpe tandjes hapte naar de Larvitar. “Shev, hey,” sprak Danique streng tegen de Bulbasaur, welke zich extreem onschuldig omdraaide. De blondine schudde haar hoofd en keek naar Merrick, welke enorm verbaast naar Shev gekeken had. Danique zuchtte. “Merrick, Shev, normaal doen.”

+ Allison.
{ Flutpost, idk.

Eventjes keek Danique op, toen ze een pokémon voor haar zag verschijnen. Het leek een beetje op een mega. Een mega.. Lopunny of zo. Ze fronste eventjes. Shev keek naar de grote – tenminste voor hem, pokémon, met een hooghartige blik in zijn kleine, blauwe oogjes. Merrick keek enkel stilletjes naar de voeten van de mega. “Ey” sprak een vrouw vervolgens. Danique schatte in dat dit haar pokémon was. Merrick voelde zich wat bedreigd door de houding van de grote pokémon. Hij keek eventjes naar het blondharige meisje. “Hey,” sprak Danique rustig. Waarom had de mega zo een aanvallende houding aangenomen. En waarom kreeg het meisje vreemd genoeg rillingen van de vrouw. Ze fronste eventjes, terwijl haar rode ogen ietwat doordringend naar de grote Lopunny keken. Shev snoof eventjes en draaide zich om. Hij leek niet bijzonder geïnteresseerd in de grote pokémon te zijn. Danique vond het echter ergens wel interessant. “Gave pokémon heb je daar, een mega, right?” sprak ze rustig. Wist zij veel, dat ze een bijzonder eng gevaarlijk persoon voor haar had. Dat dit de Elite van team Rocket was. En dat ze waarschijnlijk niet zou ingrijpen als die Mega van haar uit zou flippen. Wel wist ze dat Merrick de grote pokémon nooit aan kon. Het meisje zuchtte eventjes, toen Shev met een hongerige blik naar haar tas keek. Zijn groene tentakels – of hoe het ook heette, richtte hij op een van de pokéballen die op haar tas zaten. De bal viel van haar tas af en schoot open. De kleine Bulbasaur verdween in de pokémon. Hey, dat ging makkelijk. Danique pakte de pokéball op en klikte deze weer aan haar tas. “Ik ben Danique,” stelde ze zichzelf vervolgens voor. Ze keek niet eens meer vragend naar de vrouw, aangezien dit in haar thuis regio altijd opdringerig over kwam. Als de vrouw haar naam wilde zeggen, dan deed ze dat als ze daar zin in had. Zo niet, dan deed ze dat niet.