Weak and helpless

Ze keek even schuin naar de Sandile. Ze had de pokemon nog nooit in gevecht gebruikt, maar deze had zich eigenlijk al twee keer bewezen. En hoe langer ze Lawrence had, hoe meer ze eigenlijk de pokemon leuk begon te vinden, maar toegeven dat het zo was zou ze niet doen. Dat lag echt niet in haar aard. Ze keek terug weg van de dark ground type pokemon en zuchtte even zachtjes. Dit trok natuurlijk de aandacht van de Sandile, die haar even aankeek. Zijn ogen bleven even op haar gericht maar zodra hij doorhad dat ze niet in hem geïnteresseerd was, keek hij teleurgesteld terug weg. Soms vroeg Tawn zich af waarom de pokemon zo gehecht was aan haar, ze had hem amper een paar weken, misschien nog maar een handvol dagen, en toch kleefde de pokemon al aan haar alsof ze elkaar al jaren kende. Misschien moest Lawrence wel denken aan een goede vriendin van hem, een oude vriendin. Hij had waarschijnlijk wel een grof en raar verleden achter zich als je bedacht van wie ze de pokemon had gekregen. Ze zuchtte even en kwam overeind, wel meteen reageerde de Sandile door vooruit te schieten en naast haar te verschijnen. Zijn ogen ontmoette de hare en ze kon het niet laten nogmaals te zuchten bij de hoop die ze zag branden in zijn ogen. Ze schudde even haar hoofd en zette een stap vooruit waarna ze rustig begon te wandelen. Er was echter iets in het gras dat haar aandacht trok. Met een schuin oog keek ze er even naar en ze had het willen negeren, maar toen ze nogmaals keek, bleef ze staan. Een ei? Een pokemon ei? Ze keek even naar Law, die haar ook even kort aankeek en toen waagde ze dichter te komen. Het ei lag er eenzaam in het schare grasveld en de vorst die erop rustte moest niet goed zijn voor wat er ook in zat. Het goede in Tawn kwam naar boven. Ze was misschien wel soms hard, maar ze was geen moordenaar... Misschien maakte ze wel een uitzondering als het om een bepaalde Sandile ging... Even keek ze subtiel naar de bruin, zwarte pokemon die het ei goed in de gaten hield, alsof hij verwachtte dat het zou aanvallen. Daarom zuchtte ze even, rolde ze met haar ogen en zette ze nog een stapje dichter, waarna ze bukte en het ei optilde. De sjaal die ze rond haar nek had geslaan, maakte ze met een hand los en ze wikkelde deze ietwat onhandig met een hand rond het ei. Dit zag er belachelijk uit en het zou vast niet helpen... Oh en ze had ook geen pokemon die het ei warm kon houden, want haar team bestond uit een ice type en dan nog uit een rock-steel, ground-dark, normal en grass-normal type... Ze beet even op haar onderlip. Amy kon misschien helpen, maar dan opnieuw, ze zou het nooit doen. Daarom zuchtte ze even en keek ze even radeloos naar haar Sandile, die ook niet goed wist wat hij moest doen. Ze had ook echt niks aan die pokemon hè? Waarom stopte ze hem gewoon niet op de box? Of was ze diep vanbinnen toch wel blij met de dark, ground type. Ze schudde snel even haar hoofd, nee, nee, ze hield niet van die pokemon, die was raar en saai en volledig niet haar type. Ze zuchtte even. Haar team was eigenlijk best raar nu ze er zo aan dacht. Ze had Sachi, de elegante Glaceon. Dan had ze Kido, de bodybuilder van haar team en overgins nog eens een redelijk lui type ook. Dan kwam Amy, een schattige, pluizige normal type die erg bang en onzeker was. Tawn dacht ook soms dat ze profiteerde, maar echt zeker wist ze het niet. Dan kwam Lawrence, de Sandile. Deze ground, dark pokemon had een zwak voor zijn trainster en had echt jagersbloed in zijn aderen. Hij hield ervan om pokemon te bijten als ze op prooi leken, zoals haar Deerling en buneary. Maar hij was loyaal en vocht graag, ookal was het een echte creep zo af en toe... Okay eigenlijk gewoon altijd. Als laatste kwam Leyla. Deze jongedame was een pokemon die ze had geadopteerd. Ze leek optimistisch en erg wild en hyper. Ze hield van rondlopen en dartelen en ze was ook dol op alle bessen en eten. En nu had ze dit ei in haar handen. Ze zou het niet aan zijn lot overlaten en was vastberaden om het op te voeden en het te laten leven. Wie weet zat er wel een sterke pokemon in, een pokemon met sterke moves, goede typing en een goede look. Maar al bij al zou ze het niet kunnen laten de pokemon achter te laten. Misschien wel Law, maar dat is nog iets anders. Het ei had ze niet in haar handen gepropt gekregen zoals de Sandile. Ze zuchtte even zachtjes en keek even schuin naar de dark, ground type, die haar vragend aankeek. Oelewapper.

Met snelle passen wandelde ze verder. Het ei dat ze in haar handen hield was niet groot en paste dus perfect in haar handpalm. Het zat in haar sjaal gewikkeld waardoor het ei amper zichtbaar was. Ze had het al vast zoals ze Amy vroeger droeg. Het was een gewoonte, maar het was raar om te beseffen dat het zoveel woog en dat het zo klein was. Sachi's ei was een stuk groter geweest, dus Tawnee kon er al van uit gaan dat deze pokemon klein zou zijn. Maar dan opnieuw kon niks erger zijn dan Lawrence, de rare Sandile. Dus ze kon echt van alles verwachten. Misschien kwam er wel zo'n spinachtige pokemon uit... Dat zou best wel freaky zijn en ze zou echt wel de pokemon wegdoen dan... Maar zou ze dat wel kunnen? Net zoals ze Lawrence had willen wegdoen maar de wereld haar steeds tegenhield... ze zuchtte even. Al haar pokemon zatten in hun bal, dat was best zeldzaam, en ze wandelde werkelijk doelloos verder, niet goed wetend wat ze moest doen. De vest die ze aan had, had een kap die bij het kledingstuk paste en natuurlijk lag deze op haar hoofd, zoals gewoonlijk.

& Marcus eerste post~