So, who are you? +Dastan Odiar

Aangezien hij toch in de drukke stad was aangekomen, had hij besloten er even een tijdje te blijven. Zijn Pokémon hadden sowieso wat rust nodig na de harde trainingen en hij eigenlijk ook. Hij had besloten zijn pokémon voor nu nog even in hun pokéballs te houden, hij wilde namelijk geen onverwacht gezelschap hebben vandaag. Deze morgen had hij zich verplaatst naar een winkeltje waar ze heerlijke berries verkochten, daar had hij er een paar gekocht en was hij meteen doorgelopen naar een bankje, waar hij zich naast een witharige jongen met een ei neerzette. Hij deed de berries in zijn tas en pakte de twee pokéballs tevoorschijn, waarna hij ze stilletjes uit hun pokéball haalde. Hij had geen indrukwekkende zin nodig om zijn pokémon op te roepen, die kwamen er wel achter als ze opeens niet meer in hun ball zaten. De twee keken verbaasd op bij het zien van de stad om hen heen. Ze waren nog niet zo vaak in een stad geweest, want hij hield er namelijk niet van om ze in het openbaar te showen. Maar vandaag had hij geen andere keuze, hij moest ze een traktatie geven. Meteen haalde hij het zakje met de berries tevoorschijn en gaf aan zijn metang één en daarna ook aan zijn Deino één. Zijn twee pokémon leken te genieten van het eten en terwijl zij bezig waren, had hij zijn blik op de pokémon op de jongen naast hem gericht. Een pokémon die net uit het ei was gekomen. Even fronste hij, dat had hij nog nooit meegemaakt. Gewoon uit het niets was het ei gaan breken en nu kwam er ook nog eens een deerling uit. Het was niet de meest interessante pokémon, vond Dastan, maar het was een pokémon die met de seizoenen mee veranderde - een uiterst mooie pokémon. "Dat is een mooie Deerling die je daar hebt," Weerklonk zijn stem, hij vond het nooit zo moeilijk om contact te maken met zijn medemens. Echt verlegen was hij namelijk niet.

Zijn Deino was gelukkig nu gefocust op haar berry, anders had ze zich vast ergens anders op gericht en was ze iets gaan aanvallen, zo impulsief was ze wel. Gelukkig deed ze er altijd wel redelijk lang over om iets op te eten, want ze leek altijd wel van haar eten te willen genieten. Zo lang als het kon. Metang had zijn berry eigenlijk al meteen opgegeten, zo snel als hij kon, en had zich nu gericht op de mensen die allemaal langs liepen. Hij vond het interessant om mensen te bekijken en over ze te leren en Dastan was er bijna zeker van dat deze ook veel informatie opsloeg hiermee. Informatie die hem te pas kon komen over het soort persoon die iemand was en daar was Dastan ergens wel blij mee. Met twee hersenen had hij namelijk een veel slimmere pokémon aan zijn zijde dan hij zelf was. De man naast hem bedankte hem, maar meer was ook niet nodig. Hij complimenteerde zijn eigen pokémon ook en zachtjes knikte hij. Zijn twee pokémon waren sterke pokémon ja, ze zouden goed van pas komen als hij later zijn daden voor team rocket zou gaan doen, maar nu nog niet. Nu waren ze nog te onervaren. Zijn Deino deed maar wat, had geen techniek en was soms een beetje te impulsief, zichzelf pijn doend moet zijn eigen aanvallen. Daar moest hij uiteindelijk iets op vinden, maar voor nu was zijn grootste doel om wat hoger te komen in de levels. Ze waren nu beiden level 20 en daar was hij niet bepaald heel tevreden mee, het kon namelijk veel beter. Jammer genoeg had hij toen hij jong was er niet veel aandacht aan geschonken, het was meer het stelen wat hem enorm beviel en de connecties maken met andere mensen, maar nu had hij het als doel om ze sterker te maken. Het zou alleen maar in zijn voordeel zijn. "Dastan," Stelde hij zichzelf uiteindelijk voor. "En dit zijn Caleb en Eden." Hij wees even naar zijn pokémon, zijn Deino leek bijna klaar te zijn met haar berry en hij bedacht zich dat hij haar straks terug moest roepen. Want anders ging het nog eens goed verkeerd lopen hier in de stad. Deino's waren namelijk niet bepaald de liefste pokémon.

Deino leek nog even na te genieten van de berry die hij zojuist had opgepeuzeld, want het bleek weliswaar zijn favoriete berry te zijn – gelukkig wist Dastan dat, want hij had geen zin om een Dragon breath op hem afgevuurd te krijgen of wat dan ook. Eden was namelijk zo impulsief dat ze zich door al haar emoties liet leiden, ook al was het teleurstelling, ze kon zomaar uit haar slof vliegen en op je af schieten. Daarom zorgde hij er ook altijd voor dat Metang er ook was om Deino mogelijk tegen te houden, zou deze eens de arm van een kind willen afbijten. Opeens, na ongeveer drie seconden, leek de Deino iets anders gehoord of gevoeld te hebben en hij begon om zich heen te kijken. Alsof hij zich meteen aangevallen voelde en de Metang leek dit ook te merken. Dastan greep meteen naar zijn pokéball en net voordat de Deino een of andere voorbijganger probeerde te bijten, wist hij de pokémon de ball in te halen. ”Ik denk dat het slim is om haar nu terug te roepen,” Zei hij, waarna hij de bal weer terug in de tas die tussen zijn benen stond legde. ”Deino’s staan er bekend om dat ze alles aanvallen wat in hun pad komt en nu ze haar aandacht niet meer op de berry hoeft te focussen, kan het nog wel eens mis gaan met mijn impulsieve meid.” Hij keek naar zijn metang die nog steeds relaxt rond aan het kijken was. Wat had hij toch twee verschillende pokémon. De man naast hem haalde een pokéball tevoorschijn en riep zijn Deerling erin, dat was best een slim idee eigenlijk. Er waren genoeg dieven hier in Kalos. Niet alleen de instantie waar hij bij hoorde, Team rocket, maar ook particulieren die gewoon wat geld wouden verdienen liepen hier wel vaker rond. Dan was hij natuurlijk niet zo bang dat zijn Metang gestolen werd – want over het algemeen was Metang zeer slim en zeer sterk – maar zijn Deino kon wel eens snel verzwakt raken door haar impulsieve aanvallen waarbij ze zelf ook soms verwondingen opliep. ”Dat is helaas het enige nadeel aan een Deino, ze kunnen niks zien en het maakt ze ook weinig uit wat ze verslinden, als ze het maar kunnen verslinden.” Stiekem vond hij het niet eens een nadeel. Van hem mocht zo’n irritant kind wel verslonden worden, of een arm kwijtraken aan de Deino, dan moesten ze maar niet dichtbij komen. Ook boeven mochten eraan geloven, als ze hem ooit aan zouden raken dan zou Deino ze zo doormiddel bijten. Zijn Deino was geen lieverdje, maar hij hield ook niet van lieverdjes. Zijn Metang was een ware spion, iemand die anderen zo leek te bekijken dat hij iedere geheimzinnige actie zou opmerken en zijn trainer erop zou wijzen. Nu werd de witharige jongen die naast hem zat strak aangestaard door de pokémon. Alsof hij een psychische aanval op hem probeerde uit te werken, wat natuurlijk niet was, want wat de metang alleen deed was staren om deze onbekende te observeren, maar meer ook niet.

Dastan besloot geen aandacht te schenken aan zijn Metang, dit deed hij altijd als hij iemand niet leek te vertrouwen. Maar dat maakte voor Dastan niet zo heel veel uit, hij had zijn eigen gevoelens of hij iemand wel of niet kon vertrouwen en zolang zijn Metang niet een of andere aanval zou uitvoeren op de persoon naast hem, was staren goed. De man leek zich in ieder geval niet op zijn gemak te voelen hierdoor, niet dat Dastan er veel aan zou doen. Zijn Metang deed nou eenmaal zijn werk. Al was Caleb nadat de man niet leek te breken er klaar mee en begon hij anderen aan te staren en misschien wel een beetje ongemakkelijk te laten voelen. Sommige mensen keken hem even verwijtend aan hierdoor, maar weinig aandacht schonk hij eraan. "Ik ben nog maar net in Kalos, misschien een paar weekjes. Ik heb lang in Unova gewoont." En gewerkt, want dat was zijn uiteindelijke doel daar in Unova, anders was hij vast alweer ergens anders geweest. "En jij?" Zijn ogen liet hij nu weer op de jongen vallen. Hij leek wel een beetje het type voor Team Rocket, maar hij kon er moeilijk iets over gaan zeggen.

Hij moest glimlachen bij het horen van de regio Hoenn. Zijn thuis, dat zou het altijd zijn. Alleen dat maakte niets uit voor de jongen naast hem, het zou alles behalve interessant zijn voor deze witharige jongen - dus niet nodig om te vertellen. Hoenn was zeker de plek waar hij naar terug zou keren.. ooit, als hij zijn doel hier in Kalos had bereikt. Hij moest wel, als hij Giovanni tevreden wilde houden. Team Rocket echt ontwijken ging namelijk niet bepaald lukken, er was geen ontwijken aan. Giovanni vond je toch wel, uiteindelijk, als hij het heel graag wilde. Zijn blik gleed weer terug naar de witharige jongeman, veel werd er niet meer gesproken tussen de twee. "Weet je misschien een goed café hier in de buurt?" Als hij toch in een drukke stad was, dan moest hij op zijn minst wat gezelligheid opzoeken. En wat was er nou minder gezellig dan een café waar hij een paar drankjes kon opdrinken en naar de mooie ladies kon kijken? Niets dus.

De simpele knik die de jongen gaf na zijn vraag was al genoeg. Een uitbundig antwoord had hij niet nodig op zijn vraag, als hij maar een goed café kon vinden waar hij even een drankje achterover kon slaan, of wel meer. Nee, hij was geen alcoholist, maar soms had hij het gewoon nodig. Dan moest hij even alles vergeten, dat hij een team rocket lid was die eigenlijk niet zijn taken goed uitvoerde, dat hij nog steeds na zoveel jaren een van de zwakkere trainers was. Hij kon het gewoon niet uitstaan dat hij die bepaalde ambitie niet had die anderen wel hadden. Als het hem niet lukte kon hij zo gemakkelijk een paar jaar stoppen, om zich na die paar jaar een trap onder zijn kont te geven voor hoe dom hij wel niet was geweest om te stoppen en op te geven. Hij moest zich iedere keer er weer aan herinneren dat hij door moest, anders zou hij zo in een café blijven zitten om daar uiteindelijk door een gevecht met andere mannen eruit gegooid te worden. Nee, hij was niet bepaald een goed voorbeeld voor jongeren. Rustig stond hij op en volgde hij de man, zijn pas wat versnellend zodat hij weer naast de witharige jongen kon lopen. Hopelijk bracht die hem naar een fatsoenlijke plek, niet naar een plek waar allemaal rijke lui zaten of zoiets, maar gewoon een plek die goede drank aanbood. Geen plek waar je achteraf van een glaasje moet overgeven, omdat de drank over de datum was. ”Nog hier voor bepaalde redenen? Of gewoon een beetje de toerist uithangen?" Koeltjes haalde hij zijn schouders op. Natuurlijk ging hij niet praten over de geheime organisatie waar hij lid van was, de witharige jongen zou hem verbaasd aanstaren - behalve als hij natuurlijk ook lid van Team Rocket was, maar daar wilde hij eerst zeker van zijn voordat hij erover begon. "Ik blijf niet graag in een regio, ik hou van reizen." Nieuwe mensen leren kennen, ver weg zijn van alle dingen die hij had uitgehaald - ja, daar was de jongen wel degelijk goed in. Hij verdween vaak uit een regio, om na een paar jaar er weer terug te keren als hij geen zin meer had in de regio waar hij nu rondliep. Misschien ging hij ooit weer terug naar Hoenn, als hij daar zin in had. Team Rocket maakte hem daar weinig bij uit, hij zei gewoon dat hij even vakantie nodig had. Ze hadden vast nog genoeg rekruten om de organisatie lopend te houden.

Al snel kwam er een café in zijn zicht en hij keek even opzij naar de witharige jongen, fronsend alsof hij wilde vragen of dat het café was. Waarna hij er gewoon naar binnen liep, ervan uit gaande dat dit de plek was waar Ren naartoe liep. Hij ging aan de bar zitten en bestelde zijn drankje, waarna hij zijn blik door de ruimte heen liet gaan. Serveersters liepen door de tafels heen, om de bestellingen bij te houden en de drankjes af te leveren. Terwijl mensen aan de tafels zaten te praten, sommigen nuchter en sommigen.. tja, niet nuchter om het maar even netjes te benoemen. Hij grijnsde zachtjes en zijn blik gleed toen weer terug naar de bar, waar een ijskoud biertje voor hem neergezet werd. Hij was niet zo van de dure alcohol, bier was ook goed genoeg voor hem. Hij nam er een grote slok van om zijn dorst te lessen, waarna hij weer richting de witharige jongen keek. "En jij? Waarom ben jij hier?" Hij moest het gesprek toch maar gaande houden, misschien kwam de jongen later nog wel van pas.