Booo!

Met Milan naast zijn zijde liep de witharige door de straten van Lumiose City, de man raakte de Big Jaw Pokémon bijna kwijt in de drukte dus snel pakte Ren de blauwe Pokémon op, gewoon er zeker van zijn dat het beestje niet de weg ging kwijt raken. Omdat de man maar een paar seconde stilstond werd er al meteen door diverse mensen gemopperd, al negeerde hij ze gewoon, hadden hun dat dan nooit? Dat hun iets of iemand moesten oppakken? Misschien niet, misschien wel, het maakte Ren niet bepaald veel uit met wat andere mensen in hun dagelijks leven deden. Rustig liep de man met de stroom van mensen mee, eigenlijk had hij over het algemeen geen idee wat hij kon gaan doen, misschien nog zijn Pokémon trainen maar dat was het wel. Een random steegje werd ingeslagen waar hij de Totodile losliet, zonder al die drukte zou Ren Milan een stuk beter in het oog kunnen houden terwijl deze gewoon zijn gang kon gaan. Terwijl de Big Jaw Pokémon heen en weer aan het rennen was viel hem een bekend blond koppie op, een grijnsje speelde rond zijn mond, Ren zou haar eens een keer moeten laten schrikken en nu leek daar de perfecte kans voor te zijn want voor zover de witharige het had gemerkt had , had Keira hem nog niet gezien en ze wist ook nog niet dat hij Milan had, wat niet raar was, hij had het beestje pasgeleden gekocht. De witharige hurkte bij de Totodile en zei tegen hem, zo zacht dat het meisje hem waarschijnlijk niet kon horen ”Milan, ja moet haar eens laten schrikken maar probeer wel stil te zijn.” de man lag extra nadruk op het ‘stil’ gedeelte aangezien Milan nogal druk was. De Totodile rende op de blondine af en sprong, zoals altijd vrolijk tegen haar rug.

Yes! Gelukt! dat was de eerste gedachte van de witharige toen Milan ongezien tegen de rug van de blondine sprong, tot ze een kreetje sloeg en hard op de grond viel. De witharige trok een pijnlijk gezicht, dat had vast en zeker vrij veel pijn gedaan, rustig liep hij richting Keira en hurkte bij haar terwijl hij een hand uitstak welke ze zou kunnen pakken om overeind te komen "Sorry." eigenlijk kon het de witharige vrij weinig schelen wat er gebeurde met andere mensen maar toch, als hij eerst het vertrouwen van het meisje ging winnen, dan zou hij nog wel zien wat er ging gebeuren. "Het was niet m'n bedoeling om je te laten vallen." zelfs al klonken zijn woorden waar, was het moeilijk voor Ren om een kleine grijns op zijn gezicht te kunnen onderdrukken.