I hate you {Cayla}

Ze keek even nijdig naar de Pokéball van de Sandile, die ze nog geen naam had willen geven. Ook Amy zat in haar Pokéball, te bang om eruit te komen en anders liep ze weg. Tawn zuchtte even luidkeels en gooide de bal naar voren, in de hoop dat deze zou wegrollen en nooit meer zou terugkomen. Maar tot haar verbazing sprong de bal open en verscheen de irritante Pokémon voor haar. ze snoof lichtjes geïrriteerd en keek recht in de ogen van de krokodil. De Pokémon knipperde een keer met zijn oogjes. Ze zuchtte en kwam overeind. "Ga maar, ik moet je niet," zei ze met een norse blik waarna ze zich omdraaide en wegliep van de kleine Pokémon. Hij mocht doen wat hij wilde, want zij keek er niet langer meer naar, stomme Sandile.

Camphrier town, dat was waar ze zich nu bevond. Eventjes keek het meisje verbaast om zich heen. Dit was wel een mooie stad! Ook de Cyndaquil die naast haar liep, keek verbaast om zich heen. “Mooi hé, Laya?” vroeg het meisje tegen de kleine pokémon, maar die kon uiteraard geen antwoord geven. Ze keek achter zich. Daar bevond zich een meisje, waarschijnlijk zo oud als haar. De Cyndaquil draaide zich ook om en keek naar de aparte pokémon van het meisje. Maar echt heel blij leek ze er niet mee te zijn. Cayla fronste eventjes en zag dat het meisje wegliep. Was dat niet haar pokémon? Ze liep richting het meisje. “Ehm hey! Is dat niet jou pokémon?” vroeg ze toen. De kleine Cyndaquil was achter haar aan komen rennen en keek omhoog. Dat was wel apart.

Ze keek even nijdig toen ze zag hoe een meisje op haar afkwam. Vast iemand die dacht dat ze het beter wist. Dat had zij weer. Ze zuchtte even zachtjes en kneep lichtjes haar ogen tot spleetjes, maar zweeg verder en liet geen blik van minachting zien zoals ze normaal zou doen maar keek enkel naar haar. “Ehm hey! Is dat niet jou pokémon?” Ze keek even om naar de Sandile, die nog steeds naamloos was. De Pokémon keek haar vragend aan, hij begreep er niks van. Ze haalde haar schouders op en keek naar de nieuweling. "Technisch gezien niet," zei ze dan maar.

Het meisje keek boos. Als dit haar pokémon was, moest het wel echt een terrorpokémon zijn, als ze hem achter wilde laten. Of ze gaf gewoon snel op, kon ook. De Cyndaquil van het zwartharige meisje keek naar de Sandile. Cayla fronste eventjes toen het meisje het volgende zei. "Technisch gezien niet," had het onbekende meisje gezegd. Aha. Technisch gezien. Dus hij was wel van haar. "Ah okay, dat gebeurd ook niet elke dag.." sprak het meisje toen. Ze keek even naar de Cyndaquil die nu naar de onbekende keek. Cayla dacht even na. "Wat is ermee dan?" vroeg ze toen. Het was zielig als ze de pokémon achterliet in het wild, als deze dat niet gewend was, behalve als ze haar redenen had - zoals dat de pokémon heel haar team probeerde op te eten of zo..

Ze was nog erger geïrriteerd toen dat mens dacht dat ze het beter wist. Ze zuchtte daarom ook even. Als ze nu gewoon weg was gegaan, zou de Pokémon haar misschien nooit meer terugvinden, ja! Doen. Maar goed, dat kon ze nu niet meer doen natuurlijk. Ze keek even om naar de Pokémon. "Ah okay, dat gebeurd ook niet elke dag.." Ze rolde even met haar ogen. Het gebeurde ook niet elke dag dat er iemand een Pokémon in je handen kwam duwen. Ze bleef de trainster strak aankijken. Als ze nog lang hing zitten zagen zou ze Kido uithalen, snel gedaan, snel afgerond. "Wat is ermee dan?" Ze keek nogmaals naar de bruine Pokémon en knipperde even droog. "Oh hij is niet van mij," zei ze nuchter waarna ze recht in haar ogen keek. "Een raar mens kwam hem in mijn handen duwen," zei ze. "En hij wilt mijn Buneary opeten," zei ze. Daarna keek ze terug naar de nieuweling.

"Oh hij is niet van mij," sprak het meisje. Langzaam knikte het meisje. "Een raar mens kwam hem in mijn handen duwen," vertelde het meisje toen. Alright. “Oh okay,” mompelde ze toen maar. Dit mens was ook niet echt aardig. Misschien was het allemaal veel beter geweest als ze het meisje en de pokémon had genegeerd en heel hard er vandoor was gelopen. Maar dat was dan weer zo zielig voor die Sandile. "En hij wilt mijn Buneary opeten," had het meisje gesproken. Cayla fronste eventjes. Ze dacht aan haar Trapinch. “Dat is niet zo best,” sprak ze toen. “Dat is die vast daarom weggedaan?” vroeg ze toen. Misschien moest ze stoppen met vragen. Misschien moest ze haar pokémon oppakken en vluchten. Ze keek naar de Cyndaquil, die iets vreemds deed. Vuur kwam uit de gaten in de rug van de pokémon. “Ohoh..” mompelde ze en ze zag hoe de kleine pokémon een Ember op de Sandile afstuurde. Oeps.

Het zwartharige meisje fronste even en zij keek haar aan, zoals het al heel de tijd hing. “Dat is niet zo best,” Ze knikte even, maar was toch lichtjes geïrriteerde, ze had het gevoel dat deze dacht dat ze er niks van wist. Goed, fijn. Ze zuchtte even, maar zweeg voor de rest. “Dat is die vast daarom weggedaan?” Ze haalde haar schouders op en keek naar de Pokémon achter haar. Tot haar verassing zag ze een Cyndaquil, hey die had ze nog niet gezien, en deze vuurde een Ember op haar 'Pokémon'. “Ohoh..” Zei het meisje. Tawn keek enkel toe met halfopen ogen, totaal niet geïnteresseerd in hoe de Pokémon dit zou aanpakken. De Pokémon werd recht geraakt en schoof wat naar achter. Wat gras voor hem had vuur gevat, maar brandde niet lang. Een beetje rook steeg op. Zie je wel, waardeloos en nog eens irritant. Opeens schoot de Pokémon uit de rookwolk, een Assurance aanval uitvoerend door een stevige klap met zijn staart uit te delen. Hij gromde en draaide zich meteen om waarna hij naar voren schoot en zijn tanden in het vlees van de Fire Type Pokémon wilde zette met een Bite aanval. Hij wilde tenminste vechten, dat was al iets...

Ineens schoot de Sandile door een rookwolk heen. Hij raakte hard met zijn staart de Cyndaquil, die een heel stuk naar achteren schoof. Cayla keek fronsend naar de kleine pokémon. Deze keek uitgeput naar de Sandile en schudde even haar kop, maar de lege blik in haar ogen vertelde dat het pijn gedaan had. De Sandile kwam met een bite richting de Cyndaquil. Deze duwde haar kaken op elkaar en liep een luid geluid horen, waarna er vuur uit de gaten van de pokémon sprong. Het was veel heftiger dan het vuur wat er normaal uit sprong, veel meer. De Cyndaquil lag uitgeput op de grond, het laatste wat ze kon was het vuur. Ze legde haar kop op de grond. “Sukkel,” gromde Cayla tegen Laya, die hiermee begonnen was. Ze fronste eventjes en keek naar de pokémon. Het meisje pakte de pokéball van de Trapinch en liet deze eruit. “Zorg er eens voor dat die weer wakker wordt,” mompelde ze tegen Fang, die meteen naar de Cyndaquil stormde en deze een harde beet in haar rug gaf. De vuurpokémon maakte een hard geluid en keek omhoog. “Sorry voor Laya, ik weet ook niet wat er mis met haar is,” mompelde ze toen fronsend en ze pakte de pokéball van de Cyndaquil. Ze liep de pokémon in haar bal verdwijnen en pakte de Trapinch op. “Ik ga denk ik maar eens richting het pokémon centre..”

De Pokémon vocht best goed en binnen de kortste keren had hij gewonnen. “Sukkel,” zei het meisje en even moest Tawn een grijnsje van haar gezicht werken, maar omdat ze niet naar haar keek zag ze deze niet. Toen ze opeens een Trapinch zag verschijnen keek ze even om. “Zorg er eens voor dat die weer wakker wordt,” De bruine Pokémon liep naar de Fire Type en beet in diens rug. Wow, zachtaardige aanpak zeg. “Sorry voor Laya, ik weet ook niet wat er mis met haar is,” ze keek even naar het meisje en knikte enkel, maar zij verder niks. Ze keek toe hoe het meisje haar Pokémon liet terugkeren. Ze pakte daarna de de Trapinch op. “Ik ga denk ik maar eens richting het pokémon centre..” Maar nog voor ze verder iets kon doen stapte de Sandile op haar af en hing deze op haar voeten liggen, alsof deze had gekozen daar te liggen. Hij sloot zijn ogen en gaapte even, maar verplaatste zich niet. Oh, hij had haar gevangen genomen. Brave Sandile...?

Ineens ging de pokémon van het meisje op haar voeten zitten – ook al was die technisch gezien niet eens van het meisje, zei ze. Cayla keek eventjes naar de pokémon. Ze zou deze er niet vanaf schoppen, dat was ook weer zo wat. Eventjes keek Het meisje naar de pokémon. “Kan je je pokémon er vanaf roepen? Ik wil graag naar het pokémon center,” snoof het meisje. Ze vond Tawnee niet echt geweldig. Eerlijk vond ze het eerder een irritant wijf. Eerst een pokémon achterlaten en dan boos worden omdat iemand er iets van zegt? Dat is pas zwak. Ze bukte en schoof de pokémon van haar voeten af, om zich om te draaien en te gaan zoeken naar een pokémon center.

Ze lachte even zachtjes, maar legde al snel haar hand op haar mond zodat deze niet zichtbaar was. “Kan je je pokémon er vanaf roepen? Ik wil graag naar het pokémon center,” Zei het zwartharige mens. Tawn knipperde een keer met haar ogen en haalde toen de hand van haar mond, een neutrale streep was nu te zien. "Hij is niet van mij," zei ze droogjes tegen het meisje. Toen het meisje bukte om de Pokémon van haar af te schuiven, sprong deze op en greep deze de Pokéball van de Cyndaquill, waarna hij wegschoot. Ze keek hem na met een lege blik. Daarna draaide ze zich om. En zo lieve mensen, kom je van een Pokémon af.