Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Het had haar ouders echt verbaasd, dat ze op pokémonreis wilde. Het had haarzelf eigenlijk ook heel erg verbaasd. Zo een 5 jaar geleden had ze een verschrikkelijke angst voor pokémon, negeerde ze alle pokémon die ook maar in haar buurt kwamen of rende ze er vandoor. Ze durfde door de pokémon zelfs haar huis niet uit, voor een langere tijd. Nog steeds vond ze pokémon eng, alleen haar ponyta en haar blitzle waren leuk. Maar misschien veranderde het nog wel, misschien ging ze door deze reis ook wel andere pokémon leuk vinden. Ze had gehoopt dat er misschien nog wel meer pokémon waren zoals ponyta en blitzle, paardachtigen dus eigenlijk. Ze vond die Shinx van haar ouders stiekem ook wel leuk, maar in de buurt komen durfde ze niet. Ze had eens zo een bliksemschicht uit die pokémon zien komen en man, als die tegen je aan kwam had je echt problemen. En die shinx had spark nog niet geheel in controle en ze herinnerde zich nog een voorval dat er een struikje in de fik gevlogen was, dus kwam ze liever toch niet in de buurt van die pokémon. Alleen haar ponyta vertrouwde ze, met haar blitzle twijfelde ze of die ook een aanval had die niet onder controle was. Met grote ogen keek ze om zich heen, het verbaasde haar hoe erg Kalos verschilde van Sinnoh. “Geef je nog een belletje als je aangekomen bent?” had haar moeder gevraagd en ze had – natuurlijk – braafjes geknikt. Maar de omgeving en de nieuwe dingen hier interesseerde Elisia een stuk meer. Ze had sinds dat ze hier was aangekomen met de boot niet meer op haar telefoon gekeken. Ze pakte uit haar tas een pokéball, een die ze vaker in haar hand had, maar waarvan ze heel erg twijfelde of ze de pokémon eruit mocht laten. Ze had van haar moeder enkele berries meegekregen, om de band met Dusty, haar blitzle, beter te maken. Ze wist amper hoe zo een pokéball werkte, laat staan dat ze er pokémon mee kon vangen. Er zat een of ander knopje aan de voorkant van de bal, waar ze voorzichtig, maar vooral nieuwsgierig op drukte. Met een straal kwam de blitzle van Elisia de bal uit, die niet meer de bal uit gekomen was sinds ze op de boot gegaan was. Daarvoor liep hij gewoon altijd mee, waren de pokéballen gewoon bijzaak. “Hallo Dusty,” sprak het meisje vrolijk, kijkend naar de pokémon die ook verbaast om zich heen keek. “Ja, alles is heel nieuw,” sprak Elisia vrolijk, ze rijkte haar hand uit naar de blitzle, die meteen zijn neus tegen haar hand duwde. Had hij honger? Konden pokémon honger hebben? Ze glimlachte en pakte een berry uit haar tas, een die haar moeder weleens gebruikte als ze naar Hearthome city ging om een berriesnack te maken. Pokémon vonden dat heerlijk, dus misschien kreeg ze zo een betere band met de blitzle en werd ze niet geëlektrocuteerd door een verkeerde aanval, al wist ze natuurlijk wel dat het niet expres gegaan was. Ze gaf de blitzle een berry. “Nu mag Tally ook maar eens haar bal uit,” sprak ze met een glimlach en ze pakte de bal van de ponyta uit haar tas. Ze herhaalde het ritueel wat ze bij Dusty ook gedaan had en een ponyta schoot uit haar bal. “Tally!” riep ze vrolijk en ze gaf de merrie een aai over haar schouder. Of ze ooit een goede pokémon trainer werd wist ze niet, ze vond het niet leuk als haar pokémon pijn hadden, maar het liefst wilde ze heel haar team vullen met blitzle’s en ponyta’s!
Met een kleine frons op zijn gelaat keek Samuel naar de Pidgey die verderop stond. Hij had als klein kind al altijd een grote Pidgeot willen hebben, dus misschien was dit wel zijn kans. Even keek hij naar zijn Teddiursa, wie vrolijke kreetjes slaakte alsof deze instemde met zijn gedachten. Oké, maar welke Pokémon zou hij dan moeten gebruiken? Al wilde hij eigenlijk graag zijn Teddiursa gebruiken, besloot hij dat het beter was om te gaan voor zijn Houndour, Envy. Dit omdat een Pidgey kon vliegen, dus was het hebben van niet-fysieke aanvallen, zoals Ember, misschien handig. “Oké, Envy, jouw beurt!” riep hij uit, zijn Pokéball richting de Pidgey gooiend. Vlak voor de neus van de kleine vogel kwam de Houndour tevoorschijn, wie al snel een enorm valse blik op haar gelaat toverde, duidelijk geamuseerd door het feit dat deze Pidgey haar vuur zou proeven.
“Envy, begin met een smog!” riep hij. Dit was een aanval die ze pas hadden geleerd, maar het deed damage en had de kans om de ander te vergiftigen. De Houndour deed zijn aanval en de Pidgey vloog geschrokken weg nadat deze geraakt had, in de lucht blijven hangend omdat deze het gevecht schijnbaar wel wilde afmaken. Een Gust kwam Envy’s kant op. Deze kon ze niet op tijd ontwijken, waardoor ze zacht gromde bij het voelen ervan en de Pidgey met een duivelse blik aankeek. “Envy, sintel!” riep Samuel vervolgens en de Houndour opende haar bek om een sintel op de Pidgey af te vuren. Deze gebruikte echter nogmaals haar vleugels, waardoor de Sintel terug kwam op Envy. Deze wist echter enkel een valse blik op haar gezicht te zetten, aangezien vuur-aanvallen haar aanvalskracht enkel versterkten gezien haar Ability. “Envy, sintel!” riep Samuel toen de vogelpokémon een tackle inzette. Deze wist echter ook de Sintel te ontwijken, waardoor Envy opnieuw geraakt werd en even zacht gromde. “Nu, Sintel!” riep Samuel, ietwat wanhopig nu, toen de Pidgey met haar rug naar Envy gekeerd stond. Deze keer raakten de kleine vlammetjes de Pokémon wel, waardoor deze even naar beneden leek te vallen, maar al snel haar kracht terugkreeg en kon blijven vliegen. Kon zijn Houndour nou geen Pidgey aan? De Pidgey begon op nieuw met haar vleugels te slaan, een Gust creërend. Terwijl Envy deze ontweek, kwam de vogel echter met een Tackle op haar af en werd de Houndour tegen de grond geslagen. “Envy!” riep Samuel geschrokken. Ze had nu al twee Tackles en een Gust tegen zich gehad, de Pidgey enkel een Smog en één Sintel. Het begon erop te lijken dat de Pidgey zou winnen… “Envy, kom maar terug,” sprak hij zuchtend, waarna hij zijn Pokéball naar voren hield en de Pokémon terugriep. Hij zou vandaag pas later langs een Pokémoncenter komen, dus hij wilde haar niet te veel belasten.
“Fame, showtime,” zei hij toen, waarna zijn Teddiursa de plek van de Houndour op het veld overnam. Een grote grijns stond op het gezicht van de Pokémon, al wist Samuel maar al te goed dat deze niet al te zeker van zichzelf was, aangezien dit veel gevechten in een verlies had doen omdraaien omdat de kleine Pokémon niet goed was met risico’s. Hij hoopte maar dat dat deze keer anders was. De Pidgey kwam opnieuw aan met een tackle. “Wacht en doe Scratch,” sprak Samuel zacht, kijkend hoe lang zijn Ursa het vol zou houden om te wachten. Hij sprong net iets eerder dan hij had gehoopt opzij, maar liet zijn scherpe nagels wel langs de Pidgey glijden, waardoor deze op de grond landde en boos weer opstond. Nu begon het duidelijk te worden dat de volgende rake klap weleens de laatste kon zijn. Envy had goed werk verricht. De Pidgey deed weer een Gust, maar Fame wist deze zonder problemen te ontwijken en stond rustig op zijn plek, wachtend tot de Pidgey weer in de aanval zou schieten. Dit deed deze al snel genoeg, waardoor hetzelfde plan in werking zou worden gezet. Helaas scheen de Pidgey het dit keer te verwachten en raakte deze Fame alsnog, nadat deze haar had gekrabd. De Pidgey landde op de grond na de tackle en was duidelijk zwaar uitgeput. “Maak het af met je Fury Swipes,” zei Samuel, waarop de Ursa haar nagels tweemaal langs de Pidgey liet glijden, voor deze niet meer overeind leek te kunnen komen.
“We kunnen dit,” zei Samuel, voor hij een gloednieuwe Pokéball van zijn riem klikte. Hij gooide het richting de Pidgey en zag hoe de rode straal deze opzoog. Nu was het hopen…
GEFELICITEERD! PIDGEY LV. 9 IS GEVANGEN! Pidgey is toegevoegd aan je team slot Geef Pidgey een nicknaam? Ja/Nee
Member
Elisia Frost
Punten : 455
Gender : Female ♀
Age : 14 years
Type : Trainer
Icon :
Onderwerp: Re: Get it! vr jul 25, 2014 3:27 pm
“Fame, showtime,” klonk er ineens en nieuwsgierig keek Elisia achter zich. Een jongen – ouder dan haarzelf schatte ze – met een Teddiursa stond tegenover een vogelpokémon, een die het meisje nog nooit gezien had. Wauw, hier kwamen echt andere soort pokémon voor zeg! De blitzle keek met grote ogen naar de vechtende pokémon. Zelf wilde hij ook weleens vechten, dat deed hij namelijk vader met de vader van Elisia, wist ze, maar Elisia was nooit zo op het vechten. Ze vond het best wel eng om te vechten, aangezien ze zelf bang was voor pokémon en niet wilde dat haar ponyta of haar blitzle gewond raakten. Ze zag hoe de vogel met een tackle op de Teddiursa afkwam. Met grote ogen staarde ze naar het schouwspel. Wilde de jongen die pokémon vangen? Ze zag geen andere trainer staan, dus een oefengevecht was het niet. “Wacht en doe Scratch,” had de jongen gezegd. Elisia sloeg haar arm om haar blitzle heen, die hard trok om mee te doen met het gevecht. “Laat dat,” sprak ze een beetje boos, anders ging de pokémon er vandoor en verpestte die heel het gevecht, en dat zag Elisia niet helemaal zitten. Ze keek naar het gevecht van de pokémon. De Teddiursa leek sterker te zijn dan de vogel. De ponyta van het meisje keek naar het schouwspel, de blitzle deed er alles aan om los te komen, maar zag dat de hoop opgegeven was toen de jongen een bal naar de pokémon gooide om deze te vangen. Wat was er zo leuk aan het vangen van een pokémon? Dat deed die pokémon toch alleen maar pijn? Elisia keek fronsend naar de jongen, de bal ging enkele keren heen en weer, maar stopte toen. Toen de blitzle wat gekalmeerd was stond ze op en liep ze met kleine pasjes naar de jongen. “Wow, mooie vangst!” sprak ze opgewekt. Ze bleef op kleine afstand staan, kijkend naar de Teddiursa. De ponyta was haar gehoorzaam gevolgd, de blitzle rende opgewekt naar de pokémon van de onbekende jongen. Elisia zuchtte. Blitzle was echt een heel erg opgewekte pokémon, een pokémon zoals alle pokémon die verder wilde komen en wilde werken voor zijn eigenaar. Enkele murmelende geluidjes kwamen uit de mond van de blitzle. “Welke pokémon heb je nu eigenlijk gevangen?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze had vandaag al twee nieuwe pokémon gezien, een Teddiursa, waarvan ze alleen verhalen gehoord had en enkele foto’s van had gezien en dan die vogel. Ook de ponyta kwam nu dichterbij de pokémon om deze nieuwsgierig te besnuffelen. “Sorry, mijn pokémon zijn altijd heel erg open,” sprak ze glimlachend. “Hebben ze toch iets van hun eigenaar overgenomen.”
Het geluid van de heen en weer wiebelende Pokébal deed Samuel zijn vuisten ballen. Hij zag dat zijn Teddiursa, van een meter of twee afstand, er vol verwachting naar zat te kijken. Al had de jongen al twee Pokémon, was geen van beiden door hem gevangen. Deze Pidgey zou de eerste zijn en hij wist dat het geen al te laag level had, aangezien Gust pas rond level 9 geleerd werd. Hij hoopte zo hard dat de bal stil zou komen te liggen, dat hij zijn eerste Pokémon succesvol aan het team toe zou kunnen voegen. Pling! klonk het en Samuel keek opgelucht naar de bal. Zijn Teddiursa nam het in zijn handen en slaakte een vrolijke kreet, om het naar zijn eigenaar toe te brengen. “We hebben haar!” zei Samuel enthousiast, trots kijkend naar de Pokéball. “Welkom in het team,” sprak hij zacht. Hij had al een naam voor haar, maar die zou hij zometeen zeggen, als ze kennis kon maken met Envy.
‘Wow, mooie vangst!’ klonk er en Samuel keek om. Zou het meisje het gevecht gezien hebben? Hij keek toe hoe haar zebrapokémon (voor hem onbekend) naar Fame toe rende, welke geschrokken tussen de benen van Samuel dook en met een angstige blik naar de grotere Pokémon keek. Toen deze echter enkele geluiden maakte, kwam de kleine Ursa wat verder tevoorschijn. Met een kleine glimlach op zijn kop probeerde hij zich voor te stellen als Fame, in hun bekende Pokémontaaltje. Het meisje vroeg hem welke Pokémon hij had gevangen en verontschuldigde zich over haar eigen Pokémon toen ook haar Ponyta dichterbij kwam. Samuel grinnikte even kort. “Het is niet erg, Fame is nooit een held geweest,” sprak hij, ietwat liefkozend over zijn Teddiursa. “Het was een Pidgey,” zei hij, voor hij de ball voor zich hield en de Pidgey eruit liet komen, om die ball aan zijn riem te klikken en vervolgens ook zijn Houndour los te laten. Hij zakte voor de Pokémon neer, om te hurken. “Hey,” zei hij, hopend dat het meisje het niet raar zou vinden dat hij eerst even kennis maakte met zijn nieuwste teamlid. “Ik ben Samuel en dit zijn Fame en Envy,” zei hij. De twee Pokémon maakten een geluid zodra hun naam werd genoemd. “Welkom in ons team, Vision,” zei hij toen vriendelijk, waarop de Pidgey een enthousiast geluid maakte en enthousiast op zijn hoofd kwam zitten, waardoor hij weer overeind kon gaan staan en het meisje glimlachend aankeek.
“Zoals ik al zei, mijn naam is Samuel, geboren en getogen in Johto,” sprak hij vriendelijk. “En jij bent?”
De Teddiursa dook achter de benen van de jongen. Een kleine glimlach ontstond op het gelaat van het meisje. En dat terwijl de pokémon in het gevecht helemaal niet bang leek. De pokémon kwam na wat murmelende geluidjes van blitzle tevoorschijn en murmelde ook wat in de pokémontaal, waarvan Elisia nog altijd benieuwd was wat het nou allemaal betekende. De blitzle keek nieuwsgierig naar de pokémon en ook de ponyta had de aandacht op de Teddiursa gericht. “Het is niet erg, Fame is nooit een held geweest,” sprak de jongen. Ze keek even naar haar ponyta en haar blitzle, die juist altijd wel heel open waren, al was haar ponyta niet echt dol op vechten, misschien doordat ze daardoor gewond geraakt was. Dusty daarin tegen vocht graag en was open, al was hij ook wel erg ambitieus, en dat terwijl hij niet zo sterk was. Hij zocht echt de problemen op door anderen uit te dagen. “In het gevecht was hij anders wel heel dapper,” glimlachte Elisia vriendelijk, kijkend naar de pokémon. De ponyta had zich alweer aan haar zijde genesteld, de blitzle leek heel erg geïnteresseerd in de Teddiursa en murmelde vele woordjes, alsof hij veel te vertellen had. De jongen hurkte zich voor zijn pokémon neer en zei wat. Logisch, leek haar. Ze had weinig ervaring met pokémon vangen, dus wist het ritueel hierna niet, maar het leek haar wel logisch. Ze aaide daarom dus maar voorzichtig over de hals van haar ponyta, die geïnteresseerd toekeek hoe de jongen en zijn nieuwe pokémon elkaar leerden kennen. Ze herinnerde zich wel dat ze inderdaad tegen haar ponyta had gepraat toen ze deze gewond had gevonden. Toen de jongen overeind kwam schoot het meisje weer in de realiteit. “Zoals ik al zei, mijn naam is Samuel, geboren en getogen in Johto,” stelde hij zichzelf vriendelijk voor. Zoals hij al zei? Wow, ze had wel heel wat gemist in die periode dat ze even afwezig was. “En jij bent?” vroeg Samuel toen. “Ik ben Elisia, geboren in de Sinnohregio,” glimlachte ze vriendelijk. “De blitzle heet Dusty en is een beetje te enthousiast, bij iedere pokémon die hij ziet denkt hij dat hij mag trainen,” glimlachte ze vriendelijk, kijkend naar haar blitzle. “En de ponyta heet Chantal, die is een stuk minder enthousiast,” glimlachte ze vriendelijk, waarna ze nog één keer met haar hand over de schouder van haar ponyta streek. “Je hebt een mooie pokémon, waar komt die vandaan?” vroeg ze doelend op de Teddiursa.
Het meisje zei zijn Teddiursa dapper te hebben gevonden in het gevecht, waardoor hij het ding even aankeek. Deze slaakte een trots geluidje en een grijns sierde Samuel’s gezicht. “Ja, je bent hartstikke stoer, Fame,” knipoogde hij naar zijn Teddiursa, waarna hij het meisje aankeek. “Dat is fijn om te horen,” bedankte hij haar toen.
Het meisje stelde zich voor als Elisia, geboren in Sinnoh. He? Wat raar! Hij wist niet dat Ponyta’s ook voorkwamen in Sinnoh. Dat was interessant. Hij keek naar de Blitzle, wie ze voorstelde als Dusty. Twijfelend pakte hij zijn Pokédex erbij, terwijl hij luisterde hoe ze haar Blitzle wat te enthousiast vond. Ze stelde de Ponyta voor als Chantal. ‘Blitzle, the Electrified Pokémon. Blitzle catches electricity and stores it in its mane, which glows when the electricity is discharged,’ sprak de Pokédex over de zebrapokémon. “Hmn,” klonk er geïnteresseerd uit de mond van Samuel. De Ponyta hoefde hij niet te checken, dat soort kende hij al. Als kind had hij er weleens op gereden, maar dat was nooit een hobby van hem geweest, moest hij toegeven. Het meisje zei hem dat hij bezit had over een mooie Pokémon, waarna ze vroeg waar hij vandaan kwam. Hij volgde haar blik naar Fame en glimlachte. “Fame is een Teddiursa, die komen vrij veel voor in Johto,” glimlachte hij. “Nu is het nog heel schattig, maar de evolutie is een enorme beer,” zei hij toen. Nog altijd twijfelde hij of Fame ooit zou gaan evolueren. Als hij eenmaal een Ursaring was, was er geen weg meer terug. Dan was het optillen en op schoot zitten er niet meer bij. Ja, misschien andersom…
