Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Een jongen liep met enige twijfels het Spookhuis binnen, terwijl zijn Ponyta aan zijn zijde liep. De jonge Ponyta was met (gifvrije) verf bedekt en haar lichaam was nu zwart, met een wit skelet erop getekend. In de duisternis van het spookhuis leek het alsof ze een lopend pony-skelet was, iets wat er redelijk angstaanjagend uit zag. Samuel zelf had zijn gezicht wit gemaakt, met kleding die uit de twintigste eeuw leek af te stammen. Wit stofachtig spul was ook vindbaar op de kleding, even als enkele nagebootste schotwonden op zijn borst en één op zijn rechterslaap, waar het leek alsof het bloed er vanaf droop.
Toen een geestpokémon plots aan kwam zetten, steigerde de Ponyta en deed Samuel een stap achteruit, waardoor hij tegen iemand aan botste. Oh, Arceus! “H-H-Het spijt me zo!” bracht hij beschaamd uit, waarna hij zich omdraaide, zijn helderblauwe ogen focussend op een voor hem onbekend meisje. Toen de geestpokémon echter weer een geluid maakte, liepen de rillingen over de rug van de jongen. “F-Flame Wheel, Pride!” commandeerde hij de Ponyta. Voor een moment lichtte de ruimte op met het vuur van de pony pokémon, waarna de ander zich had laten wegjagen. Een opgeluchte zucht kwam uit de mond van de blonde jongen. Hij was niet goed met enge situaties…
"Veel plezier," zei de vrouw achter de balie terwijl ze Keira een Dusk Ball in de hand drukte. Je mocht maar één pokémon meenemen in het spookhuis en omgeving, maar voor haar was dat niet zo'n groot probleem. Haar Fennekin met de cape en heksenhoed sprong vrolijk in het rond en rende als eerste naar de deur die hen toegang zou geven tot het bos, here we go. Keira stopte de Dusk Ball in haar zak en volgde haar Fennekin, duwde de deur open en stapte de grote duisternis van het Santalune Forest in. Een stukje verderop zag ze het grote spookhuis al, en het zag er echt afschrikwekkend uit, met de maan hoog aan de hemel en de oude, kreunende en heen en weer zwiepende bomen van het bos. "Ember," zei ze met een wat trillende stem en de Fennekin blies een kleine vlam uit, zodat hun pad voor een paar tellen verlicht was geweest en ze kon zien dat er geen obstakels waren op dit pad. Ze liepen samen het trappetje op van het oude spookhuis op en Keira duwde de oude, krakende deur open. Het spookhuis was een en al duisternis. Het leek alsof ze in haar rug geprikt werd en zo nu en dan kwam Fennekin een paar centimeter van de grond. Toen ze de hoek om kwam was er plots een hoop kabaal en stootte er iets tegen haar aan waardoor ze met een klap naar achteren viel. “H-H-Het spijt me zo!” zei een stem en ze vond twee helderblauwe ogen in de duisternis. Wauw, dit was al de tweede keer die avond dat ze gevallen was. Er klonken wat enge geluiden voor hen, waarschijnlijk een spook pokémon. “F-Flame Wheel, Pride!” mompelde de jongen en binnen een paar seconden was de ruimte verlicht. Keira was overeind gekrabbeld en pakte haar piratenhoed met de rode veer weer van de grond af, die bij haar piratenkostuum hoorde. "Ach, kan gebeuren, niet?" zei ze en tilde Piper op van de grond, het feit niet vertrouwende dat de spook pokémon het leuk vonden om haar zo nu en dan op te tillen. "Ik ben Keira Jones, en dit is Piper."
De Ponyta kwam weer tot stilstand en keek haar trainer met een verbaasde indruk aan, waarna de jongen zijn gezelschap met een schaapachtige glimlach aankeek. Gelukkig leek ze niet boos om de botsing. Helaas was hij wel te laat hersteld van de shock om haar van de grond te helpen, wat misschien een beetje asociaal stond. Zou ze dat erg vinden? Hij hoopte van niet… Toen het meisje sprak dat het kon gebeuren en zich voorstelde, keek hij haar met een fronsje aan. “Oh, wat een leuke Pokémon!” bracht hij glimlachend uit, zijn blik richtend op het ding wat zich aan haar zij bevond. Vervolgens zette hij een grote grijns op zijn gelaat. “Ik ben Samuel en dit is Pride,” stelde hij zichzelf voor, knikkend naar de Ponyta die enthousiast hinnikte en enkele passen wegzette, om rond te gaan kijken. “Ik… Vind spoken niet heel… geslaagd... ” bracht hij fronsend uit, haar aankijkend. Oh, wat was hij toch een held. Ahum. Sarcasme. Niet echt dus. Nee, in tegendeel zelfs. Hij vroeg zich af of hij voor altijd een watje zou blijven, wat erg zeg…
De jongen leek een beetje van zijn stuk gebracht vanwege alle spoken in dit spookhuis. “Oh, wat een leuke Pokémon!” zei de jongen, doelend op de starter die ze voor de zekerheid in haar armen had gelopen. “Ik ben Samuel en dit is Pride,” stelde de jongen hen voor en de nog onbekende pokémon stapte een stukje bij hen vandaan. Keira pakte haar pokédex en scande zijn pokémon snel. "Ponyta, a Fire Horse Pokémon. Its mane is made of intense flames." Ze stopte haar pokédex weer veilig terug in haar zak en glimlachte naar de jongen. "Aangenaam kennis te maken dan, en Pride is echt geweldig," zei ze toen, doelend op het bijzondere 'kostuum' van zijn pokémon. “Ik… Vind spoken niet heel… geslaagd... ” bracht de jongen vervolgens fronsend uit terwijl hij haar aankeek. "Ik ook.. ik ben nooit echt fan geweest van spookpokémon.." Haar Fennekin maakte een gniffelend geluidje, duidelijk niet bang voor dit alles. Ja, Piper was best wel dapper aangelegd, een echte tegenpool van Keira zelf. "Zullen we samen verdergaan? Met z'n viertjes is het vast minder eng."
Het meisje zei dat het aangenaam was om kennis te maken, waarna ze zei dat Pride geweldig was. Ietwat verlegen glimlachte Samuel naar de blondine. “Bedankt! Het kostte heel veel tijd,” sprak hij glimlachend. Hij was ook heel trots op hoe het geworden was en Fame was direct van de Pokémon geschrokken toen hij het had mogen zien. Samuel was normaal zeker geen trots type, maar als hij ergens hard aan had gewerkt kon hij het soms toch niet helemaal onderdrukken. Toen het meisje zei ook geen fan te zijn van spoken en vervolgens vroeg of het een idee was om samen te gaan, knikte Samuel enthousiast. “Dat klinkt als een prima idee!” glimlachte hij haar vriendelijk toe. Natuurlijk zou hij nooit afslaan met iemand hier rond te lopen als de andere optie was alleen te gaan en tot nu toe leek dit meisje hem best wel oké! Samuel haalde een keer diep adem, voor hij haar met enige zekerheid aankeek. “Laten we maar gaan, dan!” sprak hij, voor hij begon te lopen richting de Ponyta, wiens vlammen het gebied rondom haar voor een klein deel wisten te verlichten.
“Bedankt! Het kostte heel veel tijd,” zei de jongen toen trots glimlachend. "Dat wil ik wel geloven ja," zei ze terwijl ze naar de zwarte vegen keek die over het lichaam van de Ponyta liepen, het was een origineel idee en leuk uitgevoerd. "Ik ook.. ik ben nooit echt fan geweest van spookpokémon.." zei ze terwijl Piper zachtjes gniffelde. "Zullen we samen verdergaan? Met z'n viertjes is het vast minder eng." De jongen knikte enthousiast, wat voor haar ook weer een hele opluchting was. Dan hoefde ze tenminste niet alleen verder en dat was al een hele last die van haar schouders afviel. “Dat klinkt als een prima idee!” zei Samuel vervolgens en Keira glimlachte. De jongen nam een teug adem en keek haar vervolgens zo zelfverzekerd mogelijk aan. “Laten we maar gaan, dan!” sprak hij waarna hij in de richting van zijn lichtgevende Ponyta ging. "Goed idee," mompelde ze en liep achter hem aan met Piper in haar armen. Een koude rilling liep over haar rug heen en ze draaide zich om, een andere aanwezigheid voelen, maar verder zag ze niet veel. Snel draaide ze zich weer naar Samuel en zijn Ponyta toe en volgde hen op de voet. "Waarom doe ik dit ook al weer..?" mompelde ze zachtjes.
Het meisje leek totaal niet op haar gemak en Samuel glimlachte wat schaapachtig. Oh, als hij nou wat stoerder was geweest was hij misschien enige hulp geweest, maar het leek erop dat haar Fennekin dapperder was dan hij! Een zuchtje kwam uit de mond van Samuel en toen het meisje vroeg waarom ze dit ook alweer deed, lachte Samuel even kort. “Als jij het weet, vertel je het me dan?” grapte hij, doelend op het feit dat hij het van zichzelf ook niet zo goed wist eigenlijk. Toen een Gastly plots voor hem te vinden was, deed Samuel geschrokken een stap achteruit, zijn ogen verwijd van schrik terwijl hij hapte naar adem. Al gauw kneep hij zijn ogen dicht en schudde hij zijn hoofd enkele malen, voor hij zijn hartslag weer ietwat op normaal tempo wist te krijgen. “Dus… Had je een goede reden om je hier binnen te wagen?” vroeg Samuel lacherig, hopend een gespreksonderwerp te vinden waardoor de geesten hen met rust zouden laten. Oh, Arceus, hij vond ze echt niet zo heel leuk hoor…
It's funny how some distance, makes everything seem small. And the fears that once controlled me, can't get to me at all. It's time to see what I can do, to test the limits and break through. No right, no wrong, no rules for me. I'm free! Let it go, let it go. I am one with the wind and sky. Let it go, let it go. You'll never see me cry. Here I'll stand, and here I'll stay. Let the storm rage on.
Well, now they know!
“Als jij het weet, vertel je het me dan?” Keira glimlachte wat nerveus en richtte haar ogen op de muren van het spookhuis. Er hingen schilderijen, meestal met wat vreemde aftekeningen en gebroken glas. Het huis was koud en het tochtte, echt de ideale plek voor spookpokémon. Met die soort had ze nog nooit wat gehad, en ze kwam dan ook liever niet in hun buurt. Helaas moest haar pokémon zo nodig wat adrenaline hebben. Ze schrok toen er een Gastly voor hen opdoemde, net zoals Samuel. De pokémon verdween weer, maar het kippenvel bleef op haar huid staan. “Dus… Had je een goede reden om je hier binnen te wagen?” vroeg de jongen toen wat lacherig. Waarschijnlijk was hij ook niet zo'n fan van het spookhuis, want zijn houding kwam nogal onzeker over. Keira schudde haar hoofd, maar bedacht zich dat een kleine verwoording ook wel op z'n plek zou zijn. "Nee, het was eerder omdat Piper hier zo graag eens wat leuk wilde doen.. Jij?" vroeg ze en keek toen even op naar de jongen. Toen ze haar ogen afwendde bleek het dat er een vals lachende Misdreavus naast haar zweefde, en de blondine schrok dan ook zo erg dat ze een kreet slaakte, een stap naar achteren deed, struikelde en tegen Samuel aan viel.
words: 217 // tag: Samuel Smoke // notes: Erg laat sorry <'3
thanks <3
Member
Samuel Smoke
Punten : 455
Gender : Male ♂
Age : 16
Type : Trainer
Regions : Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: [HF-SH] Ghosting. || &Keira! zo nov 09, 2014 2:21 am
Taste the moment
Samuel moest toegeven hier met erger gezelschap te kunnen zijn. Het leek erop dat het meisje niet heel veel jonger was dan hij en enorm overdreven reageerde ze niet, dus het was best uit te houden hier. Hij was allang blij haar tegen te zijn gekomen: in zijn eentje zou hij het hier absoluut niet overleven, vooral aangezien de jonge Ponyta vast niet de perfecte beschermengel zou wezen. Toen het meisje opmerkte hier te zijn gekomen voor haar Pokémon en vroeg wat Samuel hier deed, zette hij een schaapachtige grijns op zijn gelaat. “Ik dacht dat het wel mee zou vallen,” gaf hij zachtjes toe. Hij was heus geen opgever en was juist het type dat alles heel graag wilde proberen, alleen was hij niet de grootste held en beangstigden dingen hem snel. Toch probeerde hij altijd door te gaan, waardoor het fijn was als er iemand aan zijn zijde liep. Toen het meisje schrok en tegen hem aan struikelde, keek Samuel geschrokken op en zette hij een pas naar achteren, haar aan beide armen beetpakkend om ervoor te zorgen dat beiden niet tegen de grond aan zouden komen. Zijn blonde wenkbrauwen schoten de lucht in en hij lachte kort. “Gaat het?” vroeg hij met een lichte grijns, allang blij dat ze niet samen op de grond lagen.
