Changes

Silvie liep door de drukke straten van Lumiose. Na het contest was ze er in geslaagd Nova in haar pokébal te krijgen. Eindelijk kon ze over straat lopen zonder na gestaard te worden voor haar Salamence. Als iemand had verteld dat dat zou gebeuren toen ze het ei vond twijfelde ze of ze het ding wel had meegenomen. Uiteindelijk wel natuurlijk, ze kon geen verlaten, koud ei achterlaten. Silvie passeerde veel verschillende winkels, vooral met veel kleding. Daar was ze nooit zo geïnteresseerd in geweest, op het contest had ze ook maar gewoon een simpele jeans en shirt aan gedaan. De wedstrijden gingen om de pokémons en niet om degene van wie die was. Al was Silvie van mening dat je een pokémon niet kon bezitten, pocketmonster, wie dat had verzonnen. Ook vroeg ze zich wel eens af hoe dat werkte met vechten, waarom leerden pokémons daar aanvallen van en werden ze zo sterker? Vechten was naar haar idee niet echt nodig, al hadden verschillende pokémon er vaak  zin in. In het wilde werd ook vaak door wilde pokémons gevochten, maar dat was meer om niet opgegeten te worden of om de nieuwe leider van een groep te worden en dat soort redenen. Gevangen pokémons moesten niet vechten, en deden het toch, omdat het moest en omdat ze het leuk vonden. Om van het onderwerp af te komen dwong Silvie zich te kijken naar de gebouwen die ze voorbij kwam. Ze stond nu voor een... asiel? Nieuwsgierig keek de breeder naar binnen, het was inderdaad een asiel, waarschijnlijk voor ongewilde pokémon en die die op straat werden gevonden. Silvie twijfelde, zou ze naar binnen gaan? Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het van de twijfel en liep ze naar binnen. Binnen werd ze meteen vriendelijk begroet door een vrouw die vertelde dat ze vrij mocht rondkijken, maar geen pokémons mocht aanraken of iets in die richting. Wat vrolijk liep Silvie naar binnen, haar humeur werd wat minder toen ze de kleine pokémons zag. Er waren er niet erg veel, dit was maar een kleine zaak, maar de meeste waren klein, schattig en hadden een wat verdrietige blik. Een Burmy hing slapend aan een stok, naast hem zat een Venonat die haar met grote ogen volgde en een jonge Blitzle liep rusteloos heen en weer door zijn kleine stal. In een hokje zaten twee eieren. Toen Silvie beter keek zag ze dat het geen eieren waren, maar twee kleine babypokémon. Twee Togepi. De aanblik van het stel was hartbrekend, een Togepi was aan het slapen, maar de andere keek Silvie met grote ogen aan, er blonk verdriet achter. En naar de idee van de brunette zelfs iets beschuldigends. Silvie draaide zich om om te gaan, hier wilde ze niet blijven. Als zij een asiel op zou zetten zouden de pokémon veel meer ruimte krijgen, maar ze had een fokkerij. Dat was mogelijk ook een van de redenen dat de pokémons hier zo veel werden gedumpt. Waarom een wilde pokémon als je er ook een van zuiver bloed kon krijgen? En meestal waren die pokémons van ‘zuiver bloed’ kinderen van wilde, er zat geen logica achter. Silvie draaide zich om om weg te lopen, ze was er alleen heen gegaan om te kijken wat een asiel precies was, maar dit was hartverscheurend. Opeens piepte de Togepi, de brunette draaide zich om en keek in de kleine oogjes van de eiachtige pokémon. “Ik zie dat je Marlowe hebt ontmoet,” klonk een stem achter haar. Wat verbaast draaide Silvie zich om en keek in de ogen van de vrouw die haar vriendelijk had gegroet. “Marlowe?” Vroeg ze aan de vrouw, die waarschijnlijk de eigenares was van het asiel. De vrouw knikte en keek even naar de Togepi. “Die Togepi, hij is wat eenzaam, zijn zusje is niet erg sociaal.” Silvie draaide zich om en keek nog eens naar de slapende pokémon, nu ze beter keek kon de pokémon zich net zo goed verstoppen in zijn eierschaal. Ze hoorde een zucht achter haar en draaide zich weer om. “We moeten binnenkort sluiten,” zuchtte de vrouw van het asiel. “We halen het niet en daarna moeten we deze donderstenen los laten, dan gaan ze naar een ander asiel. Dat is in de buurt van Champrier Town, maar ik ben bang dat Marlowe zich niet goed kan plaatsen in een nieuw huis, hij hecht zich nogal aan mensen.” Silvie keek naar de vrouw die spijtig naar de twee insectsoort pokémons keek. Daarna draaide ze zich, alweer, naar Marlowe en keek in de grote ogen van de Togepi. Ze kon hem mee nemen, ze kon het doen. Nu ze had besloten Aqua en Storm thuis te laten had ze een plekje vrij. Maar of de babypokémon zich er in kon vinden? Marlowe piepte weer en keek wat nieuwsgierig naar het meisje voor hem. Silvie wilde de kleine pokémon dolgraag meenemen, Marlowe had een soort smekende blik in zijn ogen. “Zal ik hem meenemen?” Vroeg ze zachtjes. De vrouw keek op en glimlachte. “Dat zou kunnen, voel je een klik?” Silvie keek weer in de ogen van de babypokémon en knikte, Marlowe sprak haar aan. Er was iets achter de blik van de Togepi waardoor ze hem graag wilde meenemen. “Goed, als je mij wilt volgen, dan kan ik je de papieren geven en zo.” Silvie knikte weer en liep met de vrouw mee naar het kantoor. Daar nam ze dingen door en uiteindelijk werd Marlowe gehaald door een jonger meisje, blijkbaar iemand die hier vrijwilligers werk deed. Marlowe keek Silvie met grote ogen aan, hij gaapte, blijkbaar wat moe. Silvie keek de kleine Togepi aan op haar beurt en dacht even over hem na. Marlowe was een wat rare naam, misschien kon ze nog een andere verzinnen, maar ze wist het nog niet zeker. Na al het nodige te hebben gedaan liep Silvie met de Togepi in haar armen naar buiten, ze had wat betaald voor de adoptie en had de pokébal van de kleine babypokémon gekregen. Marlowe maakte in haar armen tevreden geluidjes.

De volgende dag stond Silvie op route 5, ze wilde naar huis vliegen met Nova en daar Storm en Aqua thuis laten. De beide pokémon hadden nu niet erg veel aandacht en daar konden ze wat rust hebben. Ze pakte de pokébal van de Salamence, Nova had al die tijd in de pokébal gezeten omdat je niet goed een een meter grote draak in het pokécenter kon proppen. Nova was blij eindelijk uit haar bal te mogen, ze strekte vrolijk haar vleugels en brulde een hallo. Toen viel haar blik op de eiachtige pokémon in Silvie’s armen en boog ze nieuwsgierig naar voren. Marlowe slaakte blije kreetjes en keek de Salamence voor hem nieuwsgierig aan. Silvie had al gemerkt dat de Togepi een erg vrolijke pokémon was, Marlowe had een erg opgewekt karakter en piepte vaak blij. Nova keek toen haar trainster met een verontwaardigde blik aan, de blik zei; en hij mag WEL uit zijn pokébal? Silvie zuchtte en pakte de pokébal van de Togepi en liet de vrolijke babypokémon terug keren. Ze kon geen kleine kinderen gebruiken op een Salamence. “Ik wil graag naar huis vliegen, Nova, kun je dat?” Nova keek bijna beledigd, alsof het onmogelijk was dat ze dat níét kon. Silvie glimlachte en klom op de rug van de draak. De Salamence vloog bijna meteen op, zodat haar trainer bijna meteen er af viel, bijna. Silvie twijfelde of de draak het expres deed, maar ze kreeg het voordeel van de twijfel. Nova vloog omhoog en scheerde door de wolken, als snelst vliegende pokémon zou het waarschijnlijk niet lang duren tot ze thuis waren. Silvie had al een paar keer gevlogen, maar ze wende nooit aan het prachtige uitzicht. Beneden haar zag ze velden voorbij schieten en meren die als blauwe flitsen verschenen en verdwenen. Toen ze een berg zag wist ze dat ze er al in de buurt kwamen. De berg die verschillende tunnels verbond, en Geosenge lag er ergens achter. Nova brulde blij en vloog wat lager om over de berg te vliegen. Silvie glimlachte en hield zich nog eens steviger vast aan de nek van de pokémon, je wist het nooit met de Salamence. Toen de bekende, mysterieuze stenen in beeld kwamen keek ze weer op. Ze waren er bijna, bijna bij Geosenge. Nova vloog door en lande uiteindelijk in haar ‘tuin’, het was eigenlijk een groot veld omringd door een hek wat achter haar fokkerij lag. Night kwam aangerend en wachtte ongeduldig tot Silvie van Nova af was gegleden. De Salamence snoof, ze was blijkbaar nog steeds niet dol op de Umbreon, en keek een andere kant op. Silvie bukte en aaide de zwarte pokémon, Night legde zijn kop snorrend tegen zijn trainers hand. Een bruine flits kwam aangerend, een kleine Eevee ging naast de Umbreon zitten en keek nieuwsgierig naar het meisje wat op het veld haar vader aaide. “Hey, het is al weer een tijdje geleden dat ik jou zag,” mompelde de brunette tegen de jonge pokémon, het was toen ze pas waren geboren dat ze het nestje Eevee’s had gezien. De Eevee keek het meisje verbaast aan, of ze het verstond betwijfelde Silvie. De jonge pokémon trok zich er niks van aan en huppelde vrolijk rond. Silvie pakte de pokébal van Storm, de moeder van de kleine pokémon, en liet de Zebstrika er uit. Storm werd niet meteen herkend, maar na even wat gehinnik en gemauw kreeg de Eevee een lik van haar moeder over zich heen. Wat gingen die een plezier hebben, dacht Silvie met een grijnsje. De bruine pokémon leek niet zo blij met de lik en verstopte zich achter haar vader. Night maakte een lachend geluid en keek de Zebstrika vrolijk aan. Natan kwam naar buiten en glimlachte bij het zien van Silvie. “Leuk je weer eens in het echt te zien en niet op een schermpje,” begon hij al vrolijke begroeting. “Ook leuk jou weer te zien,” antwoordde Silvie terwijl ze Storm over haar nek aaide. “Hey, ik dacht, misschien mag ik je eens uitdagen voor een gevecht,” verbaast keek Silvie op, ze wist niet eens dat Natan pokémon had. “Eh, tuurlijk, wat voor gevecht?” De jongen gaf bijna meteen antwoord met een enthousiaste dat Nova niet eens had op goede dagen. “Ik dacht aan vier tegen vier, maar een van mijn pokémon is niet zo lekker-,” hij wees op een bundel die Silvie eerst voor gras had aangezien, maar in werkelijkheid een Skiddo was. “-dus ik wilde vragen of ik Night mocht gebruiken.” Silvie keek even naar de Umbreon, de katachtige leek inderdaad op Natan gesteld te zijn. “Oke, wil je het hier voeren?” Een enthousiast geknik was het antwoord. De brunette liep naar achteren, gevolgd door Storm, Nova en Day, ze moest nog eens nadenken over die naam. Night bleef bij Natan zitten en keek toe. De jongen pakte een pokébal uit zijn zak en wierp die in de lucht, een rode straal schoot er uit en materialiseerde een pokémon op de grond. Een erg grote pokémon, groter dan zij en Natan, een Arcanine. Silvie pakte haar pokédex en scande de grote hond, zo een wilde ze al heel lang. “Arcanine, a Legendary Pokémon. The evolved form of Growlithe. Arcanine is known for its bravery and fierce loyalty. Growlithe evolves into Arcanine from its use of a Fire Stone. Arcanine runs so smoothly, it appears to be flying and is known for its majestic cry. Its magnificent bark conveys a sense of majesty. Anyone hearing it can't help but grovel before it. A Pokémon that has long been admired for its beauty. It runs agilely as if on wings.” Silvie keek Natan ongelovig aan. “H-Hoe heb je hem gekregen?” Vroeg ze wat ontstelt, ze kreeg een brede grijns terug, blijkbaar vond Natan het wel leuk dat ze zo verbaast was. “Ik kreeg hem voor mijn tiende verjaardag, maar Fury is niet mijn sterkste pokémon hoor.” Grijnste hij haar toe. “En je hebt hem nooit aan mij laten zien?” Vroeg Silvie wat verontwaardigd, de jongen schudde zijn hoofd. “Nee, hij was nogal waaks en wilde niet van huis weg, daarom mocht je ook nooit langskomen, dan werd hij wild. Maar nu hij een steen heeft gekregen is dat weg.” Silvie dacht kort na en knikte toen, ze pakte de drie pokéballen van de pokémons die nog niet buiten waren. Uit de eerste kwam Marlowe, de Togepi keek om zich heen en piepte vrolijk, daarna liep hij naar Nova, die jaloers op het feit leek te zijn dat ze kleine was dan de hond, en kroop tegen de Salamence aan. Blijkbaar mocht de kleine pokémon de draak wel, aan haar gedrag te zien. “Je gaat toch niet met dat vechten, hé?” Silvie negeerde het commentaar en liet Mimi uit haar pokémon. Meteen daarna vroeg ze zich af of dat wel een goede actie was geweest, de Misdreavus slaakte een kleine gil en vloog tot achter Nova, zich verstoppend achter de grote vleugels van de draak. Ze zou later wel een gevecht doen, tot die tijd zou ze mogen kijken naar de nieuwe pokémons en zo. De brunette richte zich tot Natan en keek hem met een glimlach uitdagend aan. “Klaar voor?” Hij grijnsde terug. “Al lang.” Daarna liet ze de pokébal open klappen en kwam Aqua er uit. De Croconaw keek nieuwsgierig naar de gigantische hond voor haar, ze had duidelijk zin in een gevecht, had ze al lang niet gedaan, en stond met haar scherpe tanden in haar mond klaar voor wat actie. “Water gun,” Silvie had de openingszet gemaakt en Aqua reageerde meteen. De krokodil bolde haar wangen en vuurde een harde straal water op de Arcanine af, de straal raakte doordat de grote hond er niet op voorbereid was. “Flame Wheel.” De Arcanine bedekte zich met vlammen en rende op zijn tegenstander af om die te raken met zijn vurige aanval. Aqua wist niet goed wat ze moest doen, ze was niet snel genoeg om weg te komen, en echt veel aanvallen om de grote vuurpokémon tegen te houden had ze niet. “Ice fang,” op het moment dat Aqua werd geraakt beet ze zich vast in een van de twee voorpoten van Fury, en liet niet meer los. De Arcanine was duidelijk even in paniek en schudde wild met zijn poot om de krokodil los te laten. Silvie zag hoe Natan zijn pokédex pakte, had hij die?, en de Croconaw scande, de stem van de pokédex klonk over het veld. “Croconaw, the Big Jaw Pokémon, and the evolved form of Totodile. It opens its mouth wide and attacks, and if it loses its teeth, they regrow quickly. Once it bites down on something, it won't let go until it loses its fangs. There are always 48 fangs lining its mouth.” Natan vloekte, maar dat was niet verstaanbaar, hij herstelde zich al snel en richtte zich tot zijn grote pokémon. “Thunder fang.” Nu was het Silvie’s beurt om even te vloeken, binnensmonds dan, ze had een nogal strikte opvoeding gehad die zei dat ze niet mocht schelden en zo. Fury beet met zijn elektrische tanden diep in het vlees van de pokémon die hem in een pijnlijke houdgreep had. Aqua brulde, waardoor ze los liet, en viel op de grond. De Croconaw krabbelde overeind, maar kon niet verbergen dat ze duidelijk veel schade had opgelopen. Aqua en Fury waren zo ongeveer even sterk, maar zelfs met het typevoordeel was de Croconaw niet erg sterk genoeg om de hond te verslaan. “Crunch.” Silvie wist niet zo goed wat ze moest doen, maar ze kon maar beter een paar aanvallen gebruiken, ze kon Natan geen vrij spel geven. Aqua rende met nieuwe moed op de gigantische, voor haar dan, hond af en beet zich vast in zijn poot. Dat dacht ze, maar Fury was naar achteren gesprongen en had de aanval behendig ontweken. “Flame Burst.” Fury’s bek bolde op en hij vuurde met een ongelooflijke kracht een vuuraanval op zijn tegenstander af. Aqua kon het nog net verhinderen door een water gun af te vuren die de aanval neutraliseerde. Een grote hoeveelheid stoom kwam van de plek af. Silvie keek nieuwsgierig naar de plek waar haar pokémon was verdwenen in de stoom.De stoom trok snel op en liet de waterpokémon weer zien. Aqua stond wit te gloeien, de Croconaw veranderde langzaam van vorm. Ze groeide gigantisch, werd groter dan Nova en Fury, kreeg grotere tanden, langere klauwen. Silvie pakte snel haar pokédex, net als Natan, en scande de Feraligatr op het moment dat het licht brak. “Feraligatr, the Big Jaw Pokémon. The final evolution of Totodile. Once a Feraligatr has clamped its powerful jaws around an opponent, it won't let go until the opponent is defeated. When it bites with its massive and powerful jaws, it shakes its head and savagely tears its victim up. It usually moves slowly, but it goes at blinding speed when it attacks and bites prey.” Ontstelt keek Silvie naar Aqua, ze was geëvolueerd, en nu kwam ze sterker uit. “Scary face, en water gun.” Aqua was niks verandert en volgde de order meteen op, met een boze blik kwam ze met een ongelovelijke snelheid op de Arcanine af. Ze vuurde op een erg korte afstand de wateraanval uit en beet zich daarna, op haar eigen houtje, vast met een crunch. Fury piepte en vuurde een niet echt effective ember op de gigantische krokodil af die zijn poot verbrijzelde. Aqua deed alsof ze het niet voelde en beet harder, de hond piepte harder en beet nog eens met thunder fang. Hierdoor liet de Feraligatr wel los en ging wat naar achteren, om afstand te creëren. “Take down.” Blijkbaar was Natan wanhopig, want de aanval zou schade toebrengen aan zijn eige pokémon. “Watergun.” Fury kwam op Aqua afgerend met een verbazende snelheid, dat de pokémons zó snel waren wist Silvie niet. De Feraligatr bleef staan en vuurde een krachtige waterstraal op haar tegenstander af. De Arcanine rende er doorheen en tackelde de grote krokodil. Aqua bleef moedig staan, maar dan ook maar net. Fury hijgde hard, hij had het moeilijk tegen de waterpokémon. De Feraligatr had ook het idee dat hij het moest afmaken, ze bolde haar wangen en blies een laatste keer een water gun tegen haar grote tegenstander. Dit was te veel voor de machtige Arcanine en de grote hond viel om. Natan was wat geschrokken en riep zijn grote pokémon terug, om daarna met een vechtlustige blik naar zijn tegenstander te kijken. “Klaar om verder te gaan?” Vroeg hij met een vaste stem. Silvie dacht een seconde na en hief toen haar hand op dat hij even moest wachten. De brunette liep naar haar nieuw geëvolueerde krokodil en keek die aan. Aqua was duidelijk nogal moe en zou het niet lang meer volhouden, maar het was een gevecht tot je alle vier de pokémon van je tegenstander had verslagen, dus zou de Feraligatr nog even moeten doorvechten. Nova kwam aangelopen en keek haar teamgenoot ontstelt aan, Aqua was zeker een halve meter groter dan de Salamence, en die was al groot voor een van haar soort. “Jaloers?” Vroeg Silvie grappend aan de pokémon, Nova snoof en keek even een andere kant op, ja dus. “Laten we verder gaan,” mompelde de brunette en ze liep terug naar haar plek, haar pokémon ging ook klaar staan. Natan pakte een nieuwe pokébal en gooide die in de lucht. Een grote pokémon kwam er uit, al Natans pokémon waren blijkbaar groot. Een gigantische draak kwam uit de pokébal, Nova, die al jaloers was op Aqua met haar één meter twintig, kreeg ogen als schoteltjes toen ze de Gyrados zag. Silvie pakte snel haar dex en scande de gigantische pokémon. “Gyarados, Atrocious Pokémon and the evolved form of Magikarp. This Pokémon has a vicious temperament, so use extreme caution. Its fangs can crush stones and its scales are harder than steel. In ancient literature, there is a record of a Gyarados that razed a village when violence flared. Rarely seen in the wild. Huge and vicious, it is capable of destroying entire cities in a rage.” De brunette keek met ontzetting naar de grote Pokémon, de Gayrados was ruim zes en een halve meter groot. De draaksoort pokémon richtte zich op en keek met zijn ability, Intimidate, naar de watertegenstander. Het was bijna net zo eng als de blik die Nova had gekregen, bijna. “Bite,” de Gyarados boog naar voren om de Feraligart te bijten, die sprong opzij en krabte de visachtige met wit opgloeiende nagels. Het leek de krachtige pokémon niks te doen, de vis beet zich hard vast in de staart van zijn tegenstander en sloeg de pokémon met een grote boog om de grond. Aqua had geen kans en lag uitgeschakeld op de grond. Silvie liep naar haar verslagen krokodil en klopte zachtjes op de snuit van de Feraligatr. Aqua deed haar samengeknepen ogen voorzichtig open en kreunde. De trainer van de pokémon pakte een posion en lapte de pokémon op. De grote krokodil kroop overeind, klaar met het gevecht, en liep voorzichtig naar Nova en de rest waar ze ging zitten om naar het volgende gevecht te kijken. Storm kwam aangelopen en hinnikte even vragend, met wat bezorgdheid, ze was de hele tijd bij Day geweest. Maar nu liet kwam ze even met haar beste vriendin praten. Silvie had gemerkt dat de Zebstrika en Feraligatr goed met elkaar overweg konden en daardoor beste vrienden waren. Aqua kreeg een wat jaloerse blik van Nova, de Salamence wilde blijkbaar de grootste zijn, maar trok zich, net als Night, zich er niks van aan. “Gaan we vandaag nog verder?” Silvie draaide zich om en zag de half geamuzeerde, half geïrriteerde blik van Natan. “Oke,” glimlachte ze, ze richte zich tot haar pokémon en keek de Zebstrika aan. “Storm? Ben je er klaar voor?” De zebra hinnikte opgewonden en ging voor de Gyarados staan. “Ion deluge,” begon de brunette, het was een handige aanval aangezien de krachtigste aanval van de draakvliegsoort pokémon een normaalsoort aanval was. Storm’s vacht knetterde en via haar poten verlieten elektrische ladingen haar lichaam. Natan, die waarschijnlijk geen idee had wat ion deluge deed, reageerde als verwacht. “Thrash,” de Gyarados kwam met zijn vreselijke snelheid op Storm af en sloeg de pokémon keihard, de elektriciteit knetterde er van af. Natan had blijkbaar ook niet door dat er iets niet klopen, al klonken er wat geschrokken kreten van het publiek van hoe de gigantische vis de zebra sloeg. Storm had niks, ze had de nu elektrische aanval geabsorbeerd en stond met knetterende manen voor haar tegenstander, ze werd er alleen sterker van. “Spark en shock wave.” De Zebstrika rende op de Gyarados af en tackelde het grote doelwit met haar krachtige elektrische aanval. De grote vis viel door de kracht van de aanval, maar krabbelde al snel overeind om de zebra weer te trashen. Dit had overnieuw geen enkel effect en Storm hinnikte alleen uitdagend toen de pokémon klaar was met haar slaan. Ze vuurde vanaf haar manen een elektrische lading af op de Gyarados, de visachtige leed er duidelijk schade onder. “Spark en shock waves.” Silvie’s tactiek was duidelijk, gewoon zo veel elektrische aanvallen gebruiken als mogelijk was, want Gyaradossen hadden een extreem hoge defence. En het was dus moeilijk de grote pokémons te verslaan. Storm ging door met haar krachtige aanvallen, die waren krachtig tegen de halve vliegende pokémon, en ontweek de pogingen van de Gyarados haar te raken met trash, een of twee keer. Daarna was de vis klaar en leek in de war, door alle trash aanvallen was hij in de staat van confusion geraakt. Dat was in het voordeel van Silvie en Storm. De Zebstrika had al een paar keer de onraakbare elektrische aanval gedaan waardoor de Gyarados wat wat verslapt, maar jammer genoeg niet erg veel. “Dragon Rage, Gyro.” Gyro, Silvie keek even naar de draak, was dat de naam, klopte wel. Gyro was, jammer genoeg voor Natan, in de staat van confusion en toen hij de paarse bol af wilde vuren schoot hij die tegen zijn eigen staart. Storm hinnikte spottend en maakte zich weer klaar voor een nieuwe elektrische aanval, daar was ze goed in. “Stomp.” Riep Silvie naar haar pokémon, Natan reageerde ook en riep naar zijn vechtende visachtige. “Twister.” Storm rende op haar tegenstander af, maar werd onderweg gevangen door een tornado. Ze struikelde en hinnikte geschrokken toen ze viel. Snel krabbelde de zebra weer overeind en rende weer op haar krachtige tegenstander af. Met een snelle draai trapte de Zebstrika tegen het grote lijf van de Gyarados waardoor die brulde en naar de zebra beet. “Trash.” Gyro leek ondertussen uit zijn status conditie en kwam met een gerichte snelheid op Storm af, hij sloeg haar tegen de grond met zijn machtige staart en brulde. De Zebstrika slaakte een kreet en bleef liggen, haar ion deluge was uitgewerkt en de krachtige aanval had de zebra hard geraakt. Het was te veel voor Storm en de Zebstrika was uitgeschakeld. Gyro leek nog fit als eest, maar zelfs Silvie zag barsten in zijn sterke houding. Ze liet haar verslagen pokémon terug keren, deze keer wel in de pokébal, Storm was veel te moe, en keek naar haar overgebleven pokémon. “Mimi.” De Misdreavus schrok toen haar naam werdt genoemd, moest ze tegen dat monster vechten waar ze niet in het voordeel was? Ze rilde en vloog schuw naar voren, duidelijk wat angstig tegen de gigantische Gyarados. Natan keek wat spottend. “Moet dát Gyro verslaan? Wat is het eigenlijk,” mompelde hij achter zijn spottende vraag na. De jongen pakte zijn pokédex weer, Silvie had best veel pokémon uit andere regios, Natan kende Storm al, en Aqua, maar Mimi nog niet, of Marlowe de Togepi, die zou vast ook nog een scan krijgen. Maar verder... “Misdreavus, the Screech Pokémon. Misdreavus are extremely mischievous and like to cry out at night just to startle people. Misdreavus loves being mischievous by pulling people's hair and shocking them. It gets nourishment from fear that it absorbs into its red orbs. In daytime, it sleeps in darkness.” Natan leek nog steeds niet overtuigd van Mimi, de Misdreavus was niet eens sterk  tegen zijn grote draakachtige pokémon. Silvie was ook wat twijfelachtig, ze had nog nooit met Mimi gevochten, wel een paar keer getraind, maar dat was iets heel anders dan vechten. De brunette nam de kans om als eerste aan zet te komen. “Confuse ray en vervolg met een hex.” Een handige combinatie die Mimi misschien zou redden, als de Misdreavus Gyro snel genoeg kon ontwijken had ze een kans, een goede kans. De geestsoort pokémon vloog naar voren en vormde voor zich een klein, lichtgevend balletje wat met een grote snelheid op zijn doelwit afvloog. Gyro werd gevangen door het balletje, het ding cirkelde om de Gyarados heen en verdween toen die klaar was. Opeens leek de grote pokémon erg in de war, de halfe vliegsoort wist niet wat te doen en toen zijn trainer ‘twister’ riep, schoot hij de aanval in de verkeerde richting waardoor Day en Night moesten wegduiken, de Umbreon wierp een boze blik op de grote pokémon. Mimi vormde ondertussen paarse vlammen, net als Nova deed bij sommige draaksoort aanvallen, en liet ze naar haar tegenstander vliegen die, hij was toch al niet te missen, geen kans had om te ontwijken. De vlammen vlogen rond de Gyarados rond en raakten die toen hard tegen de blauwe schubben. De niet erg effectieve aanval was opeens erg krachtig en Gyro kromp ineen, duidelijk in pijn. Silvie grijnsde Natan aan, nu was Mimi opeens niet meer een zwakke pokémon. “Nog een keer.” Riep ze met zo een enthousiasme naar de pokémon dat die ook wat meer moed kreeg. Mimi maakte weer betoverde vlammen en liet ze de grote tegenstander raken. Gyro had geen kans, de aanvallen waren bijna net zo sterk als trash, die geen effect op Mimi had, en hij had ook geen kans die te ontwijken. De Misdreavus had haar trainer wel begrepen en viel de Gyarados aan met een paar verschillende hex aanvallen. Na even leek Gyro kapot, maar de confusion was ook uitgewerkt, de grote vis keek weer gefocust uit zijn ogen en was klaar om te doen wat, de wat wanhopige, Natan wilde. Dit was een dragon rage, een normale draaksoort aanval. Een paarse bal, net zo paars als Mimi’s vlammen, verliet de grote bek van de nog grotere pokémon. De bal vloog op de Misdreavus af die het op een haar na kon ontwijken, opeens was Mimi niet meer zo zelfverzekerd. Silvie beet op haar lip, Gyro was moe na de vele krachtige, maar niet effectieve, aanvallen, veel kon hij niet meer hebben, dat was duidelijk. “Psybeam.” Hopelijk was de aanval voldoende, ook al was die net als hex niet echt actief, dit was echt lastig. Mimi vuurde een roze straal af van voor haar, de straal raakte de gigantische, visachtige pokémon. Gyro viel naar achten en bleef liggen. Natan, die net er voor had moeten zorgen dat hij niet werd geplet door zijn verslagen pokémon, keek even ongelovig naar de Misdreavus en liet zijn grote vis terug keren om een nieuwe pokébal te pakken. Silvie keek hem met een victorieuse blik aan, een grijns sierde haar lippen en ze was klaar om verder te gaan, Mimi had geen schade gekregen omdat Gyro een groot deel van het gevecht confused was, ze kon zo nog een pokémon neerhalen. Natan glimlachte toen hij zijn volgende pokémon tevoorschijn, een Alakazam, Silvie wist niet veel van de pokémons, maar echt mooi waren ze niet. Deze keer pakte zij weer haar pokédex en scande ze de pokémon van haar tegenstander. “Alakazam, the Psi Pokémon, and the evolved form of Kadabra. With the brain like a super computer, it possesses many different supernatural powers. Its brain cells multiply continually until it dies. As a result, it remembers everything. Its brain can outperform a super-computer. Its intelligence quotient is said to be 5,000.” De brunette keek naar de pokémon, slim was hij zeker, ze keek naar de rest van de informatie. Een grijns kwam weer terug op haar gezicht toen ze las dat de pokémon zwaar in het nadeel was tegen Mimi, dit werd nog makkelijker dan de Gyarados. “Confuse ray.” Zei ze met een duidelijke stem tegen haar spook. Lag het nou aan haar of kreeg Natan nu een vrolijkere uitdrukking? Dit was zijn derde pokémon net als bij haar, ze stonden tot nu toe gelijk. De lichtgevende bal van Mimi kon de Alakazam makkelijk raken, te makkelijk. Opeens leek Mimi ook in de ban van haar eigen aanval, de Misdreavus kreeg een glazige blik en leek niks meer duidelijk te kunnen zien, net als haar tegenstander. Silvie vloekte binnensmonds en richte de pokédex die ze nog steeds vast had op de Alakazam, ze had iets over het hoofd gezien, maar wat? ‘Synchronize. Passes poison, paralyze, or burn to the Pokémon that inflicted it.’ Las ze onder de ability van de psychische pokémon. Handig, in dit geval dan, het was een goede ability, beter dan de andere hier. “Hex.” Probeerde ze, misschien kon ze het proberen, Natan deed hetzelfde en droeg zijn pokémon op om een psybeam te doen. Beide aanvallen liepen in het honderd, Mimi schoot haar paarse vlammen op een struik af die even groot was als de Alakazam waar ze tegen vocht, Aqua bluste de magische brand snel, en de Alakazam richte zijn aanval op Natan die snel weg sprong van de roze straal. Silvie zuchtte, ze had een wat rustigere uitdrukking, en keek haar tegenstander aan, confusion had verschillende duren, het kon vijf minuten duren, maar ook een half uur, al was dat erg onwaarschijnlijk. “Weet je, als je genoeg pokémons hebt, mag je wel een extra pokémon gebruiken.” Riep ze Natan toe, het zou nog even duren tot Mimi en de Alakazam weer normaal waren. De jongen dacht er even over na en riep toen terug. “Goed, maar het zal een experiment worden.” Silvie had het gedaan omdat ze wist dat Night niet sterk genoeg zou zijn om Nova te verslaan, dus het zou beter zijn als hij nog een extra pokémon kreeg, voor de eerlijkheid. De brunette richtte zich weer op het gevecht, er was geen tijd om te gaan praten over koetjes en kalfjes. “Hex, nog een keer.” Riep ze haar pokémon toe, ze moest de aanval gebruiken zolang de Alakazam onder de confusion was. Mimi toverde weer haar vlammen tevoorschijn en vuurde ze deze keer wel in de juiste richting, waarschijnlijk een gelukstreffer. Maar gelukkig keek de Misdreavus ook al weer wat scherper uit haar ogen en was de wazige glans een beetje weggetrokken. Jammer genoeg was dat ook het geval bij de Alakazam, de pokémon schoot zijn psybeam in de richting van zijn tegenstander, al was dat nog steeds een meter te ver weg van de geestsoort pokémon. Nova keek verontwaardigd toen de roze straal vlak langs haar snuit vloog, ze snoof geïrriteerd en keek even boos naar Natan, die ze toch al niet zo goed kende. Marlowe was een beetje weggekropen tegen de Salamence terwijl hij het gevecht met grote ogen volgde. De hex had meer succes en kwamen hard tegen de Alakazam aan. Silvie glimlachte en keek Natan kort aan, zij was aan de winnende hand, waarom had ze hem een extra pokémon gegeven? “Astonish.” Riep de brunette naar haar pokémon, Mimi schoot naar voren om de Alakazam te tackelen. Dit deed ze in de richting van Night die boos zijn haren opzette, de confusion was nog niet helemaal verdwenen. Deze keer had de Alakazam geluk, of nee, de pokémon was al uit zijn confusion staat. De psychische pokémon schoot een psybeam, alweer, op de Misdreavus af, deze keer raakte die. Mimi had geen kans, door de confusion was ze in de war en was ontwijken haast onmogelijk. Er zat ook een positieve kant aan, door de krachtige aanval leek de Misdreavus weer tot haar positieven te komen. Mimi slaakte een kreet en keek met een angstige, maar ook zelfverzekerde, blik naar haar sterke tegenstander. De geestpokémon leek gelukkig weer uit haar positieven komen en was klaar om verder te gaan met het gevecht. Hex zouden ze kunnen gebruiken, maar geen confuse ray meer, dat zou gevaarlijk worden. Anders werd nog iemand onschuldigs geraakt, Marlowe of Day, of zo. Silvie keek naar de Alakazam, het was een slimme pokémon, maar als snelheid het van slimheid moest winnen... ze wist niet hoe dit zou eindigen, maar zij had nog maar een pokémon en Natan nog een plus Night. Als hij de Umbreon nog wilde laten vechten, al verwachte de brunette niet dat hij terug zou krabbelen. Silvie keek naar Mimi terwijl ze bedacht wat ze het best kon doen, ze moest snel zijn aangezien Natan al klaar leek met zijn beslissing. "Confusion. En dan Disable.” Confusion was een gemene, bijna niet te ontwijken aanval, maar Silvie was niet zo zeker over disable. De Alakazam concentreerde zich en Mimi kromp ineen toen de psychische aanval haar raakte. “Growl en mean look, dan nog een hex.” De brunette was er niet zeker van of dit een beetje te veel was, maar beter veel dan te weinig. Mimi ontsnapte aan de aanval door een ijzingwekkende gil te slaken. Silvie drukte haar handen tegen haar oren en zag verschillende pokémon hetzelfde doen. Day verstopte zich achter haar vader, Aqua kromp ineen terwijl ze haar gigantische klauwen tegen de zijkant van haar kop drukte en zelfs Nova leek onder de invloed van de aanval. Ook Natan verborg zijn oren in zijn handen en keek met een gepijnigde blik. De Alakazam was ook onder de invloed, daar ging het om, en zwaaide hard met zijn lepeltje. Daarna kreeg hij van de Misdreavus een vuile blik waar hij in gevangen leek te zitten. Mimi staarde hem aan met een niet veranderende zwarte blik, ze leek echt op een spook nu ze zo keek. De Alakazam leek niet door te hebben dat betoverde paarsblauwe vlammen op het af kwamen tot zijn tegenstander het oogcontact verbrak. Maar hij kon ook niet meer ontsnappen, de aanval raakte hem en hij viel naar achteren waar hij snel overeind krabbelde. Voor een pokémon met een gigantisch intellect leek hij best dom, elke soort had zijn buitenbeentjes. De Alakazam knipte met zijn vingers en er gebeurde... niks. Silvie keek even kort naar de pokémon en riep toen naar Mimi dat die een Astonish moest doen. De Misdreavus schoot naar voren en botste toen kort tegen iets aan, maar ze vloog er doorheen en ging dwars door haar tegenstander heen. De Alakazam leek weer te struikelen, maar kon zich net nog redden, hij leek niet meer zo dreigend als eerst. “Hex.” Als ze de Alakazam snel kon verslaan zonder dat Mimi nog veel schade kreeg zouden ze kunnen winnen. De Misdreavus toverde weer met gemak de vlammen tevoorschijn en vuurde ze op haar tegenstander af. Die reageerde op reflex en schoot een psybeam vanaf zijn lepel af die Mimi in de verrassing raakte. De geestsoort pokémon werd naar achteren geblazen en maakte even een piepend geluid, ze zag er niet echt goed uit, maar de Alakazam was erger. Nog een paar aanvallen en de pokémon zou niet meer overeind kunnen staan. “Doorgaan Mimi,” riep Silvie enthousiast naar haar pokémon, de Misdreavus was goed bezig, ze was er beter in dan dat ze had gedacht. De geestsoort pokémon maakte met eenzelfde enthousiasme nog meer betoverde, blauwachtige, of meer paarse, vlammen. De dingen begonnen met het achtervolgen van hun doel tot ze die hadden geraakt. Mimi kreeg er zelfs plezier in, dit beangstigde Silvie wat, en herhaalde de actie keer op keer. De Alakazam kon niks er tegen doen, steeds als de aanval voorbij was zette de vijandige pokémon een nieuwe in, en hij was niet snel genoeg om ze te kunnen ontwijken. Uiteindelijk stortte de pokémon dan ook ten aarde, Natan liet de pokémon terug keren en mumelde wat tegen de bal. Silvie zag duidelijk dat hij Mimi had onderschat. “Night.” Zijn stem klonk duidelijk over het veld en de Umbreon kwam naar voren. Day piepte nog een protest, maar dit was iets wat de pokémon wilde doen. De katachtige nam een vechthouding aan voor Natan en keek met een uitdagende en enthousiaste blik naar zijn tegenstanders. Zo kende Silvie de pokémon, zij had ook zulke dingen gedaan met hem als Eevee. Ze gaf de eerste beurt aan Natan, al zou Mimi het niet lang meer volhouden, aan de andere kant was Night niet zo sterk... “Bite.” Het commando van de aanval liet de brunette weer opschrikken, ze keek op en zag Night naar voren schieten. “Hex.” Hier was de Umbreon al op voorbereid, hij had alle gevechten gekeken. De pokémon zette een quick attack in en kwam op een snelheid die hem bijna onzichtbaar maakte langs de paarse vlammen. Silvie glimlachte, hij was het nog niet verleerd. De katachtige, naar Silvie’s idee dan, pokémon sprong omhoog naar de verbaaste Misdreavus en beet in het mantelachtige lijf van de pokémon. Mimi schreeuwde, iedereen drukte zijn handen weer tegen zijn oren en Night liet erdoor los. “Confuse ray.” Silvie zag het voordeel dat Night had, hij kende de bewegingen van Mimi nu hij haar had bestudeerd, had een type voordeel en zijn tegenstander was nogal moe van de andere gevechten. Mimi zou dit nooit kunnen winnen. In haar gedachten zag ze Nova al grijnzen bij het idee dat ze eindelijk tegen haar, in de Salamence haar ogen, rivaal kon vechten. Hoe dat hele rivalen ding was ontstaan kon Silvie niet met zekerheid zeggen, maar waarschijnlijk had het er mee te maken dat Nova snel jaloers werd. Doordat ze in gedachten verzonken was zag de brunette niet dat haar uitgeleende pokémon weer de aanval in zette nu hij daar de kans toe had. Night beet zich weer vast in Mimi, die uiteraard weer gilde, maar liet deze keer niet los, ook al kromp hij ineen bij het horen van de vreselijke schreeuw. De Misdreavus verloor haar krachten door de super effectieve aanval, Mimi worstelde en wist Night uiteindelijk van zich af te krijgen door door een boom te vliegen. Voor de Umbreon iets kon doen werd hij geraakt door een hex van een boze Misdreavus. De zwarte katachtige had het moeilijk, maar het was niet zo effectief en Mimi was erger gewond. Night moest nog een bite uitvoeren, het was een erg effectieve aanval tegen de ghostsoort pokémon. Mimi vloog hoger zodat de Umbreon haar niet kon bereiken, maar had, jammer genoeg, geen rekening mee gehouden dat Night hier al erg lang woonde en een manier had de ontwijkmanoeuvre te omzeilen. De katachtige klom in een boom, die stonden in het veld, en kon de Misdreavus met zijn verbazende snelheid verrassen. Mimi viel flauw en werd terug geroepen door haar trainster. Silvie glimlachte en keek even naar haar pokémon die ze vast had, Mimi had het erg goed gedaan, beter dan ze had verwacht. Daarna richtte ze zich tot de toekijkende pokémon en Nova kwam automatisch naar voren. Natan floot en keek een beetje bewonderend naar de pokémon. Natuurlijk kende hij Nova al, maar je kon moeilijk geen respect hebben voor de Salamence. Een vuur brande in de ogen van de draak, Nova keek er naar uit om tegen haar ‘rivaal’ te vechten, dat schreef Silvie toe aan kinderachtigheid. “Swift.” Night maakte zich klaar voor de aanval en schoot stervormige dingen af. Silvie wist na al die tijd dat ze met haar Salamence had samen gereist hoe ze dit soort dingen moest aanpakken. “Protect, en dan ember.” Een schild vormde zich rond Nova en de sterren sloegen er tegen kapot, daarna blies de draak een kachtige vuurstraal naar haar tegenstander. Night was omgevallen, eerst had hij vol energie gezeten, maar door een aanval van de machtige Salamence had hij een groot deel van zijn krachten verloren, en hij was burned. Nova vond het maar niks, kon ze eindelijk vechten tegen de Umbreon, viel hij na een aanval haast om. Night kreunde en viel om door de burn, Silvie zag hoe Natan de pokémon snel terug riep, natuurlijk had hij de pokébal en een beetje spijtig keek. Toen leek hij zich te herinneren dat hij nog een pokémon mocht gebruiken en haalde er eentje uit zijn zak, langzaam. Hij leek te twijfelen, maar na een korte arzeling gooide hij het ding in de lucht en kwam er een pokémon uit. Silvie pakte haar pokédex en scande de pokémon. “Combusken, the Young Fowl Pokémon. Combusken is the evolved form of Torchic. Its quick and powerful legs are capable of dishing out ten kicks in one second. As a Fighting Pokémon, it has the ability to breath raging fire from its beak and to unleash high-powered kicks. It emits sharp cries to intimidate foes. During a battle, the hot flame in its body increases. Its kicks have outstanding destructive power.” Wow een starter, dat had ze niet verwacht. Snel bekeek ze de aanvallen van de Combusken. Natan riep zijn vuurpokémon toe dat die een slash moest doen. Silvie keek op en zag dat Nova klaar stond om te doen wat ze moest doen, ze had alleen een order nodig. “Dragon breath.” Nova blies een paarsachtige wolk uit die richting van de kipachtige pokémon op ging, nogal snel. Maar de Combusken kon die ontwijken en deed een poging tot het krabben, de Salamence was jammer genoeg voor de pokémon al op gevlogen en brulde uitdagend. De kip reageerde er op door een gefrustreerde ember achter de draak aan te schieten, ten minste daar leek het op. Toen Silvie beter keek zag ze dat de pokémon echt heel kwaad keek, blijkbaar had de pokémon een nogal kort lontje. Nova zag het ook en kreeg kort een nerveuze uitdrukking, ze herstelde zich al snel en bedekte de Combusken nog een keer met ember, maar die leek er niet al te veel van te merken. Blijkbaar was de vuurvecht pokémon nieuw en niet zo een makkelijke, vandaar dit ‘experiment’. Silvie dacht even na, wat kon ze wel doen? “Fly.” Besloot ze uiteindelijk, een erg effectieve aanval tegen Combusken. De Salamence vloog omhoog en dook na een salto weer omlaag, de Combusken, die blijkbaar, na Natan’s geschreeuw, Blast hete, had alleen een gefrustreerde ember naar de draak geschoten. Toen Nova naar onder dook was dat best plotseling, Blast werd geraakt door de aanval en door de stofwolk die was opgevlogen zag Silvie niet wat er was gebeurt. Er gloeide iets op in het midden van de stofwolk en al snel kwam er een grote pokémon uit, deze was óók groter dan Nova, de Salamence snoof afkeurend en geïrriteerd. Silvie had deze pokémon een keer erder gezien, dus pakte ze haar pokédex en scande ze de pokémon. Blaziken, the Blaze Pokémon,evolved form of Combusken and last stage of Torchic. Flames surround to come out of its wrists, making its punches extremely damaging and dangerous. When it meets a powerful enemy, fire burns around its arms and legs. Its powerful legs are strong enough to leap over buildings. Blaziken is able to easily leap over 30 story buildings with its great lower body strength. When facing a tough foe, it looses flames from its wrists. Its powerful legs let it jump clear over buildings.” Natan keek even ongelovig naar zijn Pokémon, en herstelde zich toen snel. Hij had zijn pokédex vast en riep een nieuwe aanval; High jump kick. Nova vloog nog steeds, maar toen de Blaziken zich af zette kwam hij best in de buurt, de uitgestoken voet, of eigenlijk was het meer een klauw, miste de Salamence op een haartje. De draak had een erg geschrokken uitdrukking gekregen. “Thunder Fang.” Nova dook achter de vallende grote, niet meer zo kipachtige pokémon aan en deed een poging tot bijten. Dit mislukte door een goed gerichte ember die de Salamence van haar zicht beroofde. Silvie beet zacht op haar lip en riep dat Nova nog een fly moest doen, anders zou ze de Blaziken niet kunnen verslaan, en dat moesten ze doen, Natan eens laten zien hoe sterk ze was. Vroeger plaagde hij haar er altijd mee, dat ze meer tijd moest brengen met één pokémon en die zou trainen. Maar ze hield nu eenmaal van alle pokémon, behalve een paar fairy types, en wilde ze allemaal aandacht geven. Daarom wilde ze ook een paar pokémon achter laten, hier hadden ze rust en er waren altijd wel mensen die met vriendelijke pokémon wilde spelen, of uitdagen voor een gevecht. Nova slaagde er in een goede fly uit te voeren, en Blast was nog gewond van de val van de high jump kick, een aanval waar Silvie niet dol op was, in elk geval van die aanvallen die schade gaven als je miste. De Blaziken was duidelijk minder sterk dan de kleinere, Nova had er de pest in, draak voor hem. Daardoor werd de Salamence alleen nog meer gedreven, zonder order schoot Nova een goed gerichte draco meteor de lucht in, haar signature move. De draaksoort pokémon was o zo trots op het leren van de krachtige aanval en gebruikte die meestal om het gevecht te eindigen. Gelukkig was het enige wat ze raakte haar tegenstander. Silvie had een bezorgde blik op haar andere pokémon geworpen, maar zag dat Aqua Marlowe en Day beschermde die het met elkaar leken te kunnen vinden. Blast bezweek onder de krachtige aanval en werdt terug geroepen door zijn trainer. Natan keek Silvie niet aan, ze liep naar hem toe.

Na een gesprek besloot Silvie dat ze verder wilde gaan, naar Cyllage City, voor de tweede gym. Haar kacht uitoefenen was een van haat favoriete bezigheden, ook al hadden ze het contest niet gewonnen, dat was niet erg, dan kon je er van leren voor de volgende keer. Toen het meisje wilde gaan moest ze de pokémon ophalen die ze mee wilde nemen, Silvie had besloten Aqua en Storm achter te laten, de pokémons hadden hard getraind en waren aan rust toe, daarbij leken ze het leuk te vinden op de boerderij. Haar team zou bestaan uit Nova, de Salamence zou voor geen goud willen worden achtergelaten, Mimi, ze kon absoluut niet zonder Silvie, en Marlowe, die moest natuurlijk mee. De pokémons waren buiten aan het spelen en waren niet bezig met andere dingen. De gewonde pokémons waren opgelapt en lagen tussen de andere, die van Silvie dan, Natans pokémon waren in hun bal. Aqua en Storm lagen op het gras te rusten, ze waren bijde jong maar door hun evolutie stage zagen ze er heel oud uit. Mimi vloog een beetje in de buurt van Nova, ze vertrouwde de Salamence na Silvie het meest, de draak was een beetje aan het rond kijken en trok zich niet zo veel van de spookpokémon aan. Night keek toe hoe Marlowe en Day aan het spelen waren, de twee jonge pokémon hadden het duidelijk naar hun zin. De Eevee en Togepi achtervolgende elkaar onder de geamuseerde blik van Night, de Umbreon vond het leuk dat zijn dochter het naar haar zin had. Silvie liep naar buiten om haar pokémon te halen die ze mee zou nemen, ze had wel zin om weer verder te gaan op reis, aangezien ze nog niet zo veel had gedaan. Alleen de eerste gym en een ronde in het contest, misschien moest ze ook eens kijken naar mogelijke fokpokémon, ze had de boerderij niks voor niks, en waarom zou ze zich anders een breeder noemen? Nova kwam direct aanlopen, net als Aqua en Storm, Mimi was zo opgelucht bij het zien van haar trainer dat ze bijna door het meisje heen vloog in plaats van halt te houden. Night had zijn trainster wel opgemerkt maar keek liever naar zijn dochter dan aan te komen lopen. Day en Marlowe hadden dus niks door en gingen door met hun spelletje. Uiteindelijk ging Nova, die toch een soort leider was van het team, de twee pokémon halen, Night kreeg nog een vuile blik. De drie pokémon volgden de draak en uiteindelijk zaten alle pokémon, Nova, Storm, Aqua, Mimi, Night, Day en Marlowe, in een soort halve kring rond hun trainer en keken die nieuwsgierig aan. “Goed-,” begon Silvie terwijl ze haar handen tegen elkaar aan sloeg. “-ik wil de team opstelling graag bespreken.” Natan was er expres niet omdat ze even tijd wilde hebben met haar pokémon. “Nova en Mimi gaan mee, iemand die dat wil tegen spreken?” Geen pokémon maakte een geluid en Mimi, die toch al naast het meisje zweefde, ging achter haar trainer staan, Nova kwam ook en keek de andere even aan. “Verder wil ik Storm en Aqua hier laten,” de twee pokémon keken haar verbaast aan. “Ik vind dat jullie wel wat rust mogen hebben, iemand niet mee eens?” De twee pokémon keken elkaar even aan, schudde hun hoofd en liepen toen weg, in de richting waar ze net ook hadden gelegen. Silvie kon zich wel voorstellen dat ze nog moe waren van het gevecht. “En Marlowe gaat nog mee,” eindigde ze. De Togepi keek haar even met grote ogen aan en liep langzaam naar voren, in het midden stopte hij en keek even naar Day onder een protesterend geluidje. Silvie keek even verbaast naar de twee pokémon, ze waren snel vrienden geworden, en nu wilde Marlowe bij Day blijven? “Eh...” De brunette keek even twijfelend naar de Togepi en Eevee, ze kon Day ook wel meenemen, Natan had gezegd dat de Eevee graag mee zou willen met een trainer, maar dat ze te veel op Night gesteld was om te gaan. “Ik denk eh.. dat we Day ook wel kunnen meenemen.” Zei ze zacht en twijfelachtig, maar Marlowe keek haar aan alsof hij net had gehoord dat hij de lotterij had gewonnen, of heel veel besjes. Night keek zijn trainer even aan en liep toen met zijn dochter mee naar voren, maar voor hij naast Silvie kon staan hield het meisje hem tegen. Het meisje zakte door haar knieën en pratte zachtjes met de pokémon. “Ik kan jou niet meenemen Night, ik kan niet nóg iemand meenemen,” de Umbreon keek eerst een beetje boos, en kreeg toen een soort wanhoop op zijn snuit. “Ik beloof dat ze maar een weekje of twee mee gaat,” voegde het meisje er snel aan toe, om de pokémon gerust te stellen. Night leek er kort over na te denken, zuchtte, en knikte toen, daarna liep hij naar Day, die met Marlowe aan het praten was, en gaf zijn dochter een liefdevolle lik. Daarna murmelde hij nog iets tegen de pokémon en draaide zich weer om. Silvie liet de pokémons nog even buiten en haalde de pokéballen van de pokémon die ze mee zou nemen uit het huis. Ze zou Day niet al te lang meenemen, het zou Nights hart breken, maar het was wel leuk om te doen. Ze liep weer terug met de drie pokéballen, die van Nova had ze nooit ergens neer gelegd, en liet Day, Marlowe en een dankbare Mimi terug keren in hun pokéballen zodat ze konden gaan. Silvie ging nog afscheid nemen van Natan en klom toen op Nova om naar Lumiose te gaan, vanuit daar wilde ze een plan maken om te gaan reizen, misschien zou ze ook nog een bezoekje brengen aan Santalune. De Salamence vloog de lucht in en brulde een afscheid naar iedereen die achterbleef, ze zwaaiden nog na, Aqua, Storm en Night, in hoever dat kon, en gingen toen ontspannen op de boerderij. Silvie keek naar voren en bewonderde de bekende landschappen die altijd even adembenemend waren vanaf de rug van Nova.

Silvie liep, of slenterde meer, door Lumiose terwijl ze naar de talloze winkeltjes en cafétjes keek die ze passeerde. Ze had zich nooit zo aangetrokken gevoeld tot de stad, de brunette was opgegroeid in het kleinste dorp van heel Kalos en had dan ook niks met drukke winkelstraaten en vele boetiekjes. Silvie gaf voorkeur aan het bos, of de zee, waar ze als klein kind gewend aan was geraakt en had leren respecteren. Ze was dan ook van plan niet te lang te blijven, Silvie wilde door reizen naar Santalune om een paar verschillende redenen. Ten eerste wilde ze Nova trainen en de draak leren hoe ze met haar sterke krachten om moest gaan, haar vliegkunsten verbeteren en de manier van vechten. Ook wilde ze er voor zorgen dat Mimi niet langer het angstige spookje was dat ze nu was, ze moest meer zelfvertrouwen krijgen en leren voor zichzelf op te komen. En natuurlijk wilde ze Marlowe en Day wat tijd geven om te spelen en zich te ontwikkelen, het waren beide erg jonge pokémon en ze konden het goed met elkaar vinden. Maar toch had ze Night beloofd dat ze de kleine Eevee maar twee weken zou meenemen en die belofte ging ze houden, misschien begreep Marlowe het en anders kon de Togepi ook mee naar de boerderij. Maar bij wie zou ze beginnen? Silvie dacht na en ontweek ondertussen handig de andere mensen die op de drukke straten aan het lopen waren, het was anders als Nova in haar pokébal zat. Ze besloot dat ze alle pokémon uit de pokébal kon laten, om de twee jonkies te laten spelen, Nova omdat ze dat meestal deed, en dan Mimi te socialiseren. Met die gedachten liep ze stug door richting route 4.
Silvie had alle dingen al gepakt, ze was nooit van plan geweest in Lumiose te blijven, en kon daarom gewoon direct door naar Santalune. Aangekomen op de route was de geur van bloemen erg overheersend, een paar Flabébé op allerlei verschillende bloemen vlogen voorbij met zelfs een of twee Floette aan kop. Nieuwsgierig pakte de brunette haar pokédex en scande bijde pokémon om de beurt. “Flabébé, the Single Bloom Pokémon. Flabébé chooses a favorite flower at the beginning of its life and takes care of it from then on. It draws out and controls the hidden power of flowers. The flower Flabébé holds is most likely part of its body. It floats in the wind's embrace with an untroubled heart.” En de andere, Floette. “Floette, the Single Bloom Pokémon and the evolved form of Flabébé. It flutters around fields of flowers and cares for flowers that are starting to wilt. It draws out the power of flowers to battle. When the flowers of a well-tended flower bed bloom, it appears and celebrates with an elegant dance.” Silvie las wat van de info en zag dat er alleen vrouwelijke pokémons van waren, en er waren zeker vijf verschillende gekleurde bloemen die de pokémons als konden kiezen. Opeens was er een ritseling in het gras en vlogen alle pokémons op hun bloemen er naar toe, de pokédex in de hand van Silvie ging weer aan en vertelde iets over een pokémon die daar zou zitten. “Florges, the
Garden Pokémon and the final form of Flabébé. It claims exquisite flower gardens as its territory, and it obtains power from basking in the energy emitted by flowering plants. In times long past, governors of castles would invite Florges to create flower gardens to embellish the castle domains.” De brunette zag inderdaad een rode kop van een Pokémon die ze voor een bloem had gehouden. De fairy pokémon had iets erg koninginnenachtigs en keek statig om zich heen. Silvie liep verder en haalde ondertussen de pokébal van Nova uit haar zak, ze liet de draak er uit om die wat bewegingsvrijheid te geven. De Salamence keek vrolijk om zich heen en sprong tussen de bloemen door met haar grote lichaam. Silvie glimlachte en liep verder, Nova zou wel volgen.
Toen ze aankwamen in Santalune, niet veel later, was het een heel stuk rustiger dan in Lumiose. De mensen liepen hier niet zo dicht op elkaar en ze hadden wat meer vrijheid, maar dat kon ook komen omdat iedereen Nova uit de weg ging, de intimidate maakte nogal een indruk. Silvie wilde graag naar het bos, daar voelde ze zich op haar gemak en hadden ze de rust. Dus de brunette en de draak liepen snel door Santalune om via route 3 naar het bos te lopen. Silvie liep het bos in en zocht een plekje om lekker te kunnen zitten. Op een open plek hield ze halt en keek om zich heen, er waren een paar Scatterbug en een enkele Spewpa, maar verder waren ze alleen. Silvie haalde de pokéballen van de overgebleven drie pokémon tevoorschijn en liet ze er een voor een uit. Marlowe en Day begonnen al snel met spelen onder het toeziend oog van Nova die door had dat ze nu niet aan de beurt was met trainen. Silvie gebood Mimi om mee te vliegen en ging met de Misdreavus naar een wat rustigere plek.
Silvie maakte... niet veel proces met Mimi, de Misdreavus wilde niet in de buurt komen van wilde pokémon en durfde geen eten aan te nemen van een erg vriendelijke Zigzagoon waar Day en Marlowe al vrienden mee waren en nu een achtervolg spelletje aan het spelen waren. Uiteindelijk gaf de brunette op en liet Mimi weer in haar pokébal, de Misdreavus verstopte zich steeds in een boom tot ze merkte dat daar óók pokémons zaten. Silive besloot dat ze maar beter rustig aan kon doen en keek toe naar hoe Marlowe speels werd opgeduwd door Day en daarna hetzelfde probeerde te doen. Alleen het Day het voordeel dat ze beter op haar poten stond en geen rond, eiachtig lichaam had. De Zigzagoon bleef ook nog een tijdje en verdween daarna weer in de struikjes waar hij vandaan was gekomen. Toen de twee babypokémon waren uitgespeeld haalde Silvie ook hun pokéballen tevoorschijn en stond op om met Nova terug te gaan naar Santalune. “Ik hoop dat er nog kamers zijn,” murmelde ze tegen de Salamence terwijl ze richting de kleine stad liepen. Nova gaf geen antwoord maar liep gewoon zwijgend mee, de draak had het meest van de dag ontspannen en soms een beetje meegespeeld met de kleinere pokémon. Silvie liep het pokécenter in en kreeg daar een kamer. Nova zat weer in haar bal en de brunette liep naar de kamer, nu even wat échte rust.

Iets wat ik moest doen... ik zou zeggen dat dit afgesloten is (?)
(My state)-> *-*