Frozen water

Snel pakte ze het pakje kleren en duwde ze het in de rugzak. Haar Eevee had zich opgerold op het bed en lag daar vredig te slapen. Haar Aron, Kido, was voor het eerst uit haar Pokébal in het huisje. Maar na een beetje rondgekeken te hebben, had ook zij besloten even haar ogen te sluiten. Nu lag de grijze Pokémon op het tapijt niet ver van haar bed. Tawn keek even naar de jonge Pokémon en liet even een klein lachje op haar lippen verschijnen, dat was zo schattig. Ze draaide zich terug om en viste een jas uit de kast. Daarna pakte ze het zakje met geld en propte hem ook in de rugzak. Ze plooide de jas even snel op zodat hij er nog bij kon en propte hem er toen in. Rustig trok ze de rits toe, waarna ze de Pokéballen van haar Pokémon even vast nam. Ze keek even naar Kido en haalde diep adem, waarna ze naar haar toekwam en even bukte bij haar. De Aron opende meteen haar oogjes en maakte even een blij geluidje bij het zien van haar trainster. Tawn lachte even naar haar en haalde even haar hand over haar koude, metalen kopje. "We vertrekken," zei ze waarna ze een blik legde op de Eevee, die het ook had gehoord en overeind was gekomen om te kijken naar het duo. Ze keek terug naar de ijzeren Pokémon en zuchtte zachtjes. "Ik denk dat het beter is als je in je Pokébal gaat," zei ze. "Het is een eindje wandelen," zei ze wel meteen toen de blauwe ogen van de Aron even een tintje droeviger werden. De ijzeren Pokémon keek daarom even naar haar, maar knikte uiteindelijk toch. Tawn lachte even en aaide nogmaals de Aron. Deze sloot even haar ogen. "Ik laat je eruit zodra we er zijn," beloofde ze, waarna ze de Pokéball tegen het voorhoofdje van Kido duwde en deze verdween in de bal. Tawn rechte haar rug en rekte zich even uit, de Pokéball van Kido lag nog steeds in haar handpalm. Rustig wandelde ze naar het bed toe terwijl ze de Pokéball aan her riem klikte. Ze had de riem gekregen via een pakketje een paar dagen terug. Het was van haar broer geweest en ookal was het niet de mooiste die ze al had gezien, ze was er blij mee, want haar broer was haar erg dierbaar. Ze zuchtte even en hing even zitten op het bed. Sachi sprong op haar schoot, een sjaaltje in haar bekje. Ze piepte even, maar haar piep was lichtjes vervormd door de stof die in haar bek ruste. Ze lachte daarom even kort naar de POkémon en aaide haar over haar kopje. Ze nam de blauwe sjaal aan en keek er even naar. "Goed idee," zei ze terwijl ze haar rugzak naar zich toetrok en hem bij de rest van haar spullen propte. Ze keek even naar haar Eevee en deze sprong meteen van haar trainster en begon blij te piepen. Sachi zag het wel zitten, ookal zou de reis nog geen dag duren. Ze lachtte daarom even kort naar haar en kwam dan ook overeind. Met rustig stappen wandelde ze naar de trap en liep ze er snel, maar zo stil mogelijk van. De man die hier woonde was nog steeds niet thuis van zijn reis, maar zijn vrouw was wel al terug van haar onderzoeksreis. Haar naam was Laura en ze was echt nog vriendelijk. Ze onderzocht eigenlijk Pokémon en kon ook erg goed omgaan met Pokémon. Daarom gingen mensen met een probleem Pokémon vaak naar haar. Ze wist wel niet of ze al wakker was en ze wilde niet dat zij de oorzaak zou zijn. Met snelle passen wandelde ze verder. Sachi snapte het en wandelde ook zo stil mogelijk van de trap. Toen ze op de gelijkvloer kwamen, liep ze vlug naar de keuken, waar ze nog wat eten en water zou nemen. Ze mocht het eten voor haar Pokémon ook niet vergeten. Toen ze de kleine keuken binnenkwam, viel er niks echt speciaals op. Ze deed gewoon door. Ze legde haar rugzak op de keukentafel en wende zich tot de koelkast, waar ze een paar dingen uithaalde en deze bij haar spullen propte. Sachi volgde haar snelle bewegingen en fronste even, waarna ze op de keukentafel sprong en snuffelde aan een nieuw voorwerp. Tawn had ondertussen wat eten voor de Pokémon uit de kast getrokken en ze propte deze nu haastig in haar zak. De Eevee plaatste haar ene pootje op het papiertje en piepte even naar haar trainster, die even opkeek, maar ondertussen haar tas toeritste. Ze pakte de tas op en sloeg hem op haar rug waarna ze het papiertje opnam en hem begon te lezen. Snel las ze wat de vrouw had neergepend, waarna ze het papiertje terug neerlegde en zich wende tot Sachi. "Ze is al weg," zei ze terwijl ze haar schouders optrok. "Problemen in Johto, ze werd deze nacht opgebeld door een vriend en is meteen vertrokken," ze staarde even door het raampje naar buiten. De zon was nog niet eens op. "We moeten gewoon de deur sluiten, dat is alles," vervolgde ze waarna ze de Eevee oppakte en haar op de grond plaatste. Tawn snapte die mensen echt niet. Ze woonden in Kalos, in Santalune City en ze waren nooit thuis. Altijd op weg, voor trots, geld of een carrière. Dat was iets dat ze nooit zou kunnen doen. Ze zuchtte even en opende de voordeur. Ze pakte het sleuteltje van het haakje en stak ze in haar broekzak. Daarna liep ze naar buiten en trok ze de deur achter zich dicht. Ze duwde er nogmaals tegen, zodat ze er zeker van was dat de deur dicht was en loste toen de klink. Ze zette haar handen rond haar kap en trok deze over haar hoofd. Een klein condenswolkje steeg op uit haar mond toen ze even uitademde. De frisse herfstlucht rook goed en de stilte van het stadje zorgde ervoor dat ze rustig werd. Ze sloot even haar ogen en haalde diep adem. Daarna opende ze terug haar grijskleurige ogen en keek ze naar haar Eevee, die even blij piepte. Ze was zo blij dat ze een reisje hingen maken en dat wist Tawn. Ze was net zo blij geweest toen ze te horen had gekregen dat ze naar Kalos mogen. Maar na enige tijd vond Sachi dat ook erg vervelend, dus was dan weer begonnen met mensen te irriteren, een oude slechte gewoonte. Net zoals haar kap opzetten. het was niet omdat ze verlegen was, want dat was ze helemaal niet. Het was gewoon omdat ze niet zo graag werd aangekeken en met een kap voelde ze zich wat veiliger, alosf het haar beschermde tegen alles brandende blikken. Ze slikte even en keeek nogmaals naar haar Eevee, die nogmaals blij piepte bij het zien van de grijze ogen van haar trainster. Zij lachte ook even.
Rustig wandelde ze verder. De zon was nog steeds niet op, maar de zachte rooskleurige tinten die de horzion begonnen te kleuren toonden aan dat het waarschijnlijk niet meer zo lang zou duren voordat ze er was. Sachi trippelde braaf naast haar, wat de trainster eerst had verbaasd, maar ze had er vooral geen probleem mee. Het was haar dan ook opgevallen dat Sachi veel braver was en beter luisterde sinds Kido bij hun was. Tawn wist best wel waarom de Eevee veel braver was en beter haar best deed. Het blonde meisje was nu niet zo dom. Ze legde haar handen even op haar rug en keek even naar de Pokémon, die meteen zag dat ze een andere houding had aangenomen. Ze keek even vragend naar het blonde meisje, die haar schouders even simpel ophaalde. De Eevee rolde even met haar ogen en keek toen naar het lange gras die langs het padje stond. Ze bevonden zich tussen Santalune en Lumiose. De heggen waar ze Kido voor het eerst hadden ontmoet waren hier ook, maar ook lang gras was hier te vinden. Tawn stopte even en keek even van het gras naar haar Eevee, die meteen stopte toen ze zag dat Tawn was gestopt met wandelde. Ze fronste even, ze snapte niet waarom ze waren gestopt aangezien ze vast had verwacht dat ze goed hingen doorstappen tot ze bij hun bestemming waren. Het blonde meisje haalde haar hand van haar rug en wees naar het lange gras. "Zin om wat te trainen?" vroeg ze. de Pokémon fronste even en keek van het gras naar haar trainster. Ze snapte het waarschijnlijk niet helemaal en dat was goed, want ze zou het wel snel genoeg snappen. De Eevee schudde haar kop en piepte even waarna ze met haar staart in de richting van Lumiose sloeg. "Oh kom op Sachi," zei ze met een lachje. De Eevee kreeg een boze uitdrukking op het gezicht, duidelijk niet tevreden met het feit dat haar trainster niet luisterde. "Even maar?" zei ze met een lichte vraag in de zin. De Pokémon keek even van het gras naar Tawn en terug. Daarna zuchtte de bruine Pokémon en legde ze haar oortjes in haar nek. "Wat zijn we weer gemotiveerd," zei Tawn op een sarcastische toon. De Pokémon stak enkel haar tong uit en zette een stapje naar voren, om in het gras te duiken. Na wat geritsel, schoot de pluizige Pokémon er terug uit. Ze lande elegant op haar pootjes terwijl ze achter stapte. Een roze Pokémon sprong op uit het gras. De Pokémon lande en schoot meteen vooruit. Het was een Skitty en ze voerde een tackle uit. Tawn balde haar handen tot vuisten. "Quick Attack," zei ze rustig. De Eevee schoot naast de Pokémon en draaide zich om. "Swift!" Wel meteen opende ze haar bek en schoten de sterretjes langs de zanderige grond. De Skitty gleed wat uit en draaide zich om, maar kreeg de sterren recht in het gezicht. Ze schoof wat naar achter, maar schudde daarna haar kop hevig. Ze keke terug op en mauwde zelfzeker. De roze Pokémon schoot naar voren. "Sachi, ontwijk en doe Sand-Attack," zei ze. De Pokémon sprong netjes aan de kanten en veegde haar staart over de zanderig grond. De pluizige staart zorgde ervoor dat stof in het gezicht van de Pokémon terecht kwam. De Skitty schudde even haar kop, ze had er duidelijk last van. "Bite!" zei ze snel. Sachi sprong op en plante haar tandjes in het lichaampje van de Pokémon. Deze piepte even geschrokken, maar zette meteen een nieuwe aanval in. Haar staart klapte twee keer tegen de Eevee, recht op haar voorhoofd. Deze werd al snel gevolgd door nog een dubbele klap en nog een. Uiteindelijk loste Sachi haar tegenstander en keek ze nijdig naar de Skitty. Double slap... De Eevee snoof even en voerde meteen een Tackle uit, waardoor de Skitty terug in het gras belande. Tawn keek even naar de Eevee, die alles behalve blij was met de meppen die ze had ontvangen. Na een paar tellen kwam de roze Pokémon niet meer uit het gras. Ze zuchtte zachtjes en stapte naar de bruine Pokémon toe. Ze bukte zich even en aaide haar even. "Alles in orde?" zei ze. Sachi keek haar even boos aan, een blik die zei; Zie je wel! Ik had gelijk! Ze zuchtte even en keek haar even aan. Het blonde meisje knikte even naar haar Pokémon, ze snapte haar volkomen, waarna ze overeind kwam en even rondkeek. De zon had ook al de kleur oranje aan de hemel toegevoegd en het zachte gekwetter van de Pidgey's gaven aan dat de ochtend niet meer zo ver was.

Sachi deed de rest van de weg naar Lumiose niks meer, daarom had Tawn besloten om in de stad even naar een Pokémon Center te gaan, zodat ze even kon uitrusten. Ze zuchtte even toen ze het maar al te bekden gebouw zag tussen de grote gebouwen. Het was nu al de derde keer dat ze hier was en ze vond het nog steeds niet fijn om hier te komen. De drukte duwde op haar en was een zwaar gewicht voor de trainster. Ze was nooit echt een fan geweest van grote menigten en vooral niet als het allemaal onbekende waren. Voor kennissen was ze minder op haar ongemak. Maar zo in een grote stad vol met mensen die ze niet eens kende, was het eng om aangekeken te worden. daarom beet ze even op haar onderlip en wandelde ze met een stevige tred door naar het gebouw voor haar. Als ze binnen was, was ze veilig, toch? Toen ze voor het gebouw stond, hingen de glazen deuren open. Het was nog rustig, aangezien het nog vroeg was. Er zaten wat mensen te wachten, maar het waren ook maar twee. Een oudere man en een jong meisje, die vast zijn dochter was. Ze slikte even toen ze zag hoe de man een blik op haar legde. Haar Eevee wierp meteen een vijandige blik naar de twee, maar Tawn siste even iets tussen haar tanden, waardoor de Pokémon meteen wegkeek van hen, maar nog steeds haar kopje hoog hield en haar neus in de lucht hield. Rustig trippelde ze verder, terwijl Tawn haar blik op de balie hield. Ze voelde wel hoe ze keken, maar ze zou niet toegeven. Toen ze bij de balie stond, boos ze zich, zodat ze haar Eevee kon optillen en ze zette haar op de balie. Al snel kwam een roosharige verpleegster tevoorschijn. Ze lachte vriendelijk naar het meisje, maar zij trok enkel haar kap wat meer over haar hoofd. Ze keek even naar haar Pokémon en tot haar grote opluchting, begon zij met spreken. "Ik zal wel even kijken, kunt u even wachten?" nog steeds die stralende lach. Ze slikte en knikte naar de zuster. Daarna draaide ze zich om en wandelde ze naar de stoeltjes aan de andere kant, waar de man en het kind niet zaten. Ze hing zitten en keek naar hoe de zuster de Pokémon meenam. De Eevee keek haar nog even kort na, waarna ze verdween achter een glazen deur. Tawn staarde nog even naar de deur waarna ze even naar haar handen keek. Ze draaide even met haar duimen en probeerde de tijd zo snel mogelijk te laten gaan, maar dat leek niet te lukken. Ze zuchtte even zachtjes en opende haar handen waarna ze even naar haar handpalm keek. Opeens hoorde ze hoe de glazen deur opende. De trainster keek op, ze was klaar! ... nee toch niet... De zuster kwam met een palletje binnen waar drie Pokéballs op lagen. De oudere man kwam overeind waarna hij op de zuster afliep en even knikte naar haar. Het kind bleef zitten en keek even naar haar. Dat was dus niet haar vader... "Uw Pokémon zij weer in orde," zei de zuster met een lachje. De man knikte. "Bedankt," zei deze waarna hij de Pokéballs oppakte en ze aan een riem klikte. Het meisje keek even naar de man en daarna terug naar haar. Tawn keek meteen terug naar haar handen en slikte even. Toen ze hoorde hoe de automatische glazen deur open hing, keek ze terug op en stond ze op. De man was weg. Het meisje keek haar aan en snapte het niet helemaal. Ze wandelde rustig op haar af en keek even naar het meisje. "Kende je die man?" vroeg ze simpel. Het meisje knikte. "Hij heeft gezegd dat als ik mijn Pokémon aan hem gaf hij me... Me met rust zou laten," murmelde ze stilletjes. Wel meteen keek Tawn een beetje ongeloofwaardig naar het meisje die naar de grond staarde. Ze keek even naar de Pokéball aan haar riem en knikte. Toen ze echter zag dat een traan langs de wang van het meisje gleed, bukte ze zich en keek ze het meisje recht aan. "Hey... hey," zei ze zachtjes. "Ik wil best wel helpen met het terugbrengen van je Pokémon," zei ze met een onzekere lach. Het bruinharige meisje keek haar even aan en veegde toen haar tranen van haar gezicht waarna ze haar onzeker aankeek. "Echt?" zei ze met trillende stem. Tawn knikte. "Ja," zei ze. Daarna kwam ze overeind, een vurige blik in haar ogen. "Ik... Ik help!" zei ze zelfzeker waarna ze van haar stoeltje kwam en een Pokéball boven haalde. Het blonde meisje lachte even. "Goed," zei ze, waarna ze snel naar buiten liep.
Buiten verlichte de straatverlichting niet langer de straten van Lumiose, want de ochtendzon liet haar zonnestralen al vallen op het grijze stadje. Tawn herkende de man meteen. Hij grijnsde, had een zwarte jas aan en keeke vol voldaning naar de Pokéballs. Tawn rende meteen op hem af, met het meisje vlak achter zich. Zonder echt te letten op de man, greep ze de Pokéball die in zijn handpalm lag, uit zijn hand. Dit leidde wel meteen door een slag van de oudere man. het blonde meisje wankelde wat, maar loste de bal niet en stapte wat naar achter. Dreigend stapte hij op haar af. "Geef dat nu terug!" Gromde hij woest. Ze schudde haar hoofd en klemde haar handen rond de Pokéball van Kido. Ze hield deze voor zich en al snel verscheen de Aron voor haar. De Aron voelde meteen aan wat er aan de hand was en keek vijandig naar de oudere man. Ze hijgde even zachtjes en opende haar ene oog. Een beetje bloed droop uit haar neus, maar als het dat maar was, dan was het niks. Het meisje verscheen naast haar. Haar gezicht stond geschokt toen ze Tawn zag. "Gaat het!" riep ze meteen uit. Tawn knikte en balde haar handen tot vuisten en klemde de Pokéball tussen haar vingers. De man gromde en haalde een nieuwe Pokéball boven. Al snel verscheen een Sneasel voor haar Aron. De zwarte Pokémon grijnsde breed toen hij de Aron zag. Het meisje hield nu zelf haar Pokéball voor zich en al snel verscheen een Furret. De lange Pokémon torende boven de Sneasel uit en snoof even. "Sandy!" zei ze met een trillende stem. "Kido, Iron Head!" Begon Tawn. De man haalde vlug een tweede bal boven en gooide deze omhoog. Een Noibat verscheen en voerde een Tackle uit op de Aron. "Harden!" zei ze meteen. De Pokémon glansde even op, haar defense hing omhoog. De Tackle raakte haar, maar de Noibat schoot even verward naar achter. "Harden!" Zei ze opnieuw. Opnieuw glansde de huis van de Pokémon opnieuw, waardoor deze steviger en harder werd. Ze slikte even, blade haar handen tot vuisten en keek even naar het meisje. "Harden!" vervolgde ze snel. Nogmaals glansde Pokémon. Ze moest haar defense zo hoog mogelijk krijgen. "Scratch, Sandy!" zei het meisje. De Furret schoot vooruit en haalde haar scherpe klauwtjes tevoorschijn. "Iron Head!" Zei Tawn snel. "Feint Attack, Gust," zei de man rustig. De Sneasel waarop Tawn haar aanval had willen uitvoeren verdween en verscheen achter de Furret. De Sneasel sloeg haar neer en wel meteen volgde een gust die de Furret recht raakte. Tawn klemde haar tanden op elkaar. "Mud-slap!" Zei ze snel. De ijzeren Pokémon gooide stukken modder in de richting van de twee. Beide werden recht geraakt aangezien ze de aanval niet zagen komen. "Sandy!" zei het meisje op een bezorgde toon. De Furret gromde even, maar kwam toen overeind en rende snel terug naar haar trainster. "Feint Attack!" Vervolgde de man nogmaals. De Sneasel grijnsde en verdween terug. "Quick Attack!" Riep het meisje snel. De Sneasel verscheen op de plaats waar de Pokémon nog net had gestaan en Tawn zag haar kans. "Iron Head!" zei ze snel. De Aron glansde even waarna een wit licht even haar liet oplichten, maar daarna kwam die glanzende Pokémon tevoorschijn. Ze zette zich af en ramde de Sneasel omver. De Furret vloog razendsnel op de Noibat af. "Screech!" Riep de vent snel. De vleermuisachtige opende zijn bek en maakte een hoog geluid waardoor de Furret meteen haar aanval staakte en haar kop bedekte. Tawn deed hetzelfde en ook het meisje en Kido volgde het voorbeeld. Zelfs de Sneasel deed het. Toch verscheen een grijns op haar lippen. "Iron head!" Riep ze zzo luid mogelijk en tot haar verassing hoorde Kido haar. De Pokémon lichte weer op en glansde daarna terug. De jonge Pokémon beukte de donkere Pokémon omver en deze vloog meteen in de richting van de man en de Noibat. De man klemde zijn tanden op elkaar en riep iets naar de paarse Pokémon, die zijn aanval staakte. De Sneasel kwam niet meer overeind, ze was uitgeschakeld. "Harden!" Riep Tawn nogmaals. De Pokémon glansde even op terwijl haar huid harder werd. Toen ze klaar was riep het meisje naast haar: "Fury Swipes!" De Furret schoot naar voren en sloeg de Noibat uit de lucht. "Tackle!" Nog voor de Pokémon de grond kon raken, ramde Kido hem recht tegen de Sneasel aan. De Pokémon bleef even liggen, maar na enige tijd, kwam hij terug overeind. De man zuchtte en haalde een Pokéball boven en liet zijn Sneasel terugkeren. Toen hij zijn derde Pokéball bovenhaalde, riep hij zijn volgende bevel. "Noibat, Wing Attack!" DE Noitbat besloot haar Pokémon aan te vallen, maar Tawn liet ze. De gloeiende vleugels raakten de Aron recht in het gezicht, maar toch bleef ze overeind staan. Ondertussen was de derde Pokémon van hun tegenstander verschenen. Een Dunsparce. Ze slikte even en wees naar de Noibat. "Headbutt!" zei ze snel. De Aron sprong achter de Pokémon aan aan hoge snelheid, haar kop uitgestoken. "Quick Attack!" Zei het meisje snel. De Furret vloog naar de Dunsparce. De Pokémons reageerde niet. De Noibat werd echter recht in de rug geraakt en werd zo uit de lucht geplukt, waarna deze tegen de grond knalde en daar bleef liggen. Maar toen de nieuwe Pokémon opeens Pursuit deed op haar Aron, vloog Kido naar achter en werd ze meteen ook geraakt door een Tackle van de Noibat, die terug voor het luchtruim had gekozen. Vervolgens deed de paarse Pokémon een Bite aanval. De grijze Pokémon viel neer op de grond en bleef daar liggen. "Kido!" Riep Tawn bezorgd waarna ze meteen de Pokéball van de Pokémon boven haalde en de metalen Pokémon liet terugkeren. Ze keek naar het meisje, die haar bezorgd aankeek. "Ik heb geen Pokémon meer," gaf ze eerlijk toe. Maar het bruinharige meisje wees naar de Pokéball in haar handpalm. Dat was de bal die ze van de man had afgenomen... Ze knikte en gooide deze bal op. In een flits verscheen een Buneary voor haar voeten. De konijnachtige keek even verward  naar de man, die gromde bij het zien van de Pokémon. "Hoe durf je!" riep hij woest. Angst werd zichtbaar in de ogen van de bruine Pokémon. "Buneary! Thunder Punch!" Riep hij uit, maar de bruine Pokémon trilde enkel bij het zien van de man. Tawn keek even naar de kleine Pokémon een schraapte haar keel. "Hey," fluisterde ze terwijl ze knielde. De konijnachtige Pokémon draaide zich om, angst in haar ogen. "Rustig maar," fluisterde ze terwijl ze een hand uitstak om haar te aaien, maar de bruine Pokémon verschoot ervan en sprong naar achter. Tawn bleef zo zitten en keek naar de Pokémon. Ondertussen stapte de man woedend op haar af, helemaal woest. "Sandy! Quick Attack!" De Furret vloog naar de man en duwde deze zo van het vels af. de man schoof naar achter. Het meisje legde even een hand op haar mond en keek even naar de man.
Opeens verscheen een Arcanine voor de twee en de Buneary sprong meteen naar achter, duidelijk bang van de grote Pokémon. De Pokémon schoot een Flamethrower af en zorgde ervoor dat zoal de Dunsparce als de Noibat uitgeschakeld waren. Woest kwam de man overeind, maar zijn gezicht werd een tint lichter toen hij de eigenaar van de grote hondachtige zag. Tawn draaide zich om en zag dat de politie erbij was gekomen. Ze zuchtte opgelucht en knikte even naar de agent. De man knikte beleefd terug en stapte toen naar voren. "U staat onder arrest," zei hij simpel. "Wegens het stelen van Pokémon," zei hij simpel. "U hebt ook deze meisjes pijn willen doen met uw Pokémon," zei hij waarna hij even zijn hand legde op de Arcanine. De man stotterde even, maar keek toen naar de grijze stenen grond van de straat. Tawn keek naar het meisje, ongeloof in haar grijze ogen. "Die Screech van de Noibat," vertelde ze. Tawn keek even naar de Pokémon voor haar en knikte. "Dan ga ik maar weer," zei het blondje. Ze toonde de Pokéball van de Buneary aan het meisje. "Hier, ze is toch van jou?" Ze schudde wel meteen haar hoofd. "Ze is niet van haar, noch van hem," hoorde ze een stem zeggen. Tawn draaide zich om en zag de agent van net naar hen was toegekomen. De bruine Pokémon was ondertussen zodanig bang geworden, dat ze bang begon rond te springen en te trillen. Tawn liet haar terugkeren en staarde even naar de bal. "Van wie is ze dan?" zei ze. DE man haalde zijn schouders op. "Van mij" bekende hij. Hij keek even naar de rood-witte bal en knikte ernaar. "Ze is in beslag genomen een paar dagen geleden en is gisteren verdwenen," vertelde hij. "Ze werd mishandeld door haar vorige trainer, we waren nog opzoek naar een trainer die haar wilde opnemen," tawn aarzelde en keek naar de bal. Ze kende Pokémon niet eens... Maar toch... Wilde ze haar tijd in een Pokémon steken? Of zou ze de Buneary toch maar beter terug geven? na even na gedacht te hebben knikte ze naar de man. "Ik wil het wel proberen," zei ze met een klein, nerveus lachje. De man knikte. "Goed," zei hij. "Dat is dan geregeld," zei hij terwijl hij even naar het bruinharige meisje keek en de Pokéballs bovenhaalde. "Hier," zei hij met een lach. Een steeds groter wordende lach verscheen op haar lippen. "Mijn Pokéballs!" zei ze met een gilletje, waarna ze de agent rond de nek vloog. Tawn giechelde even en keek toen even naar het Pokémon center. "Ik moet gaan," bekende ze. Ze knikte nogmaals naar de man. "Bedankt," zei het meisje met zachte stem terwijl ze nog rond de nek van de agent hing. Tawn lachte even, maar knikte uiteindelijk naar haar, als teken dat ze het in ontvangst nam.
Toen ze het Pokémon Center terug binnen kwam, zag ze dat de zuster al achter de balie stond. Sachi stond naast haar met een lach op haar gezicht. Ze wandelde rustig op de bruine Pokémon af en aaide haar even. Daarna keek ze naar de zuster die vriendelijk naar haar knikte. "Ze is weer gezond en helemaal in orde," zei ze met een lach. "Bedankt," zei ze op een aarzelende toon waarna ze haar blik op de Eevee liet vallen. "Uhm zou u mijn andere Pokémon ook kunnen oplappen?" vroeg ze snel. De zuster knikte. "Natuurlijk," zei ze met een stralende lach. Ze haalde de Pokéball van de Buneary en Kido boven en legde deze op de balie. De zuster knikte en nam ze op. Ze liet wel meteen haar blik terug vallen op haar Eevee, die haar met een frons aankeek. Tawn lachte even, de Pokémon snapte het waarschijnlijk niet. Ze was even verdwenen en nu had Tawn opeens drie Pokémon... Ze giechelde nogmaals en aaide de Pokémon even.

Nadat de rest van haar Pokémon waren genezen van hun wonden, had ze zo snel mogelijk Lumiose verlaten. Ze wilde niet echt langer blijven in die stad. Nu wist ze wat voor weirdo's daar rondliepen en het gaf haar alleen maar meer rillingen. Ze had al haar jas aan gedaan en ook een sjaal, waar ze haar neus in had verborgen. Haar Eevee had de blauwe sjaal aan en liep blij naast haar trainster. het was bijna middag toen ze in Dendemille city aankwamen. De zon was immers al hoger geklommen en straalde nu hoog aan de hemel. Ze schraapte even haar keel en wandelde naar het eerste, beste bankje die ze vond in de stad. Sachi piepte blij en sprong naast haar op de bank, waar de trainster op hing zitten. Toen haalde ze haar andere Pokéballs boven en liet ze de twee Pokémon tevoorschijn komen. De Aron stond met een brede lach voor haar, terwijl de Buneary haar beide oren had opgerold en met bange ogen naar Tawn keek. Sachi trok een wenkbrauw op en keek met een hooghartige blik naar de Pokémon, ze keek duidelijk neer op de Pokémon. Ze had al nagedacht voor een naam voor de Pokémon en was op de meest perfecte naam gekomen. "Amy," zei ze zachtjes en de Buneary waagde oogcontact te maken, maar keek meteen terug weg. Ze keek even bezorgd naar de Pokémon en slikte toen. "Dit is Kido," zei ze terwijl ze naar de Aron knikte. "En dit is Sachi," vervolgde e met een lach waarna ze even een aai aan de Eevee gaf. De ijzeren Pokémon reageerde blij en opgewonden, maar de Eevee snoof enkel. Hun karakters verschilden zo. Tawn rolde even met haar ogen waarna ze haar rugzak van haar rug haalde en hem,open ritste. Ze haalde er vlug wat eten voor haar Pokémon uit en zette voor elk een bakje eten klaar. Blij begon Kido te eten van de stukjes metaal die Tawn voor haar had gelegd, terwijl Sachi rustige happen nam van de brokjes die zij kreeg. Ook Amy kreeg brokjes. Tawn plaatste het bakje voor de konijnachtige en deze sprong even naar achter, haar oren allebei opgerold. "Het is niks," zei ze zactjes terwijl ze haar hand terug op haar schoot legde en rustig keek naar haar Eevee. Toen de Pokémon hun eten opaten, at ze zelf een stukje brood. Ze was het beleg vergeten, dus moest ze het maar doen met een droog stuk. Zo erg vond ze het niet aangezien het ook wel smaakte. Maar ze hield vooral haar nieuwste Pokémon in de gaten, de Buneary genaamd Amy. Ze zag hoe voorzichtig ze de brokjes nam en deze dan rustig opat. Heel voorzichtig en heel precies. Ze dacht even dat de Pokémon haar oortje zou ontrollen, maar dat deed ze niet. Ze zuchtte zachtjes en keek toen even naar haar Aron, die alles gulzig naar binnen schrokte. Ze lachte even bij het zien van het tafereel. Maar ergens pijnigde het haar ook want zo was haar Pokédex wel in de maag van de Pokémon terecht gekomen. Ze moest nog eens achter een nieuwe gaan... want het was best ongemakkelijk om zonder te zitten. Vlug zette ze dat op haar lijstje en besloot ze om tijdens haar terugkeren even in Lumiose te stoppen om te kijken ofdat ze daar een kon krijgen.
Nadat de Pokémon hun eten op hadden, haalde Tawn een extra sjaal uit en legde ze deze op de grond. Daarna keek ze naar Amy. De Pokémon keek er even naar met bange ogen, alsof het stukje stof zo op haar zou springen en oppeuzelen. Ze haalde de Pokéball van haar Aron boven en liet Kido terugkeren aangezien ze niet zeker wist of de Pokémon zou vastvriezen aan de grond. Na enkele tellen stapte de Buneary naar voren, legde ze een pootje op de beige stof en tilde ze die op. Tawn leunde wat naar voren en probeerde de sjaal even aan te raken. Wel meteen stak de Pokémon haar armpjes uit en sloot ze bang haar oogjes. Toen Tawn de sjaal aannam en deze snel rond Amy wond, sloeg de Pokémon haar armpjes in haar gezicht, te bang om te kijken. Toen ze klaar was, liet Sachi een grove piep horen gevolgd door honende lach. Amy keek op bij het horen van gelach en keek sipjes naar de Eevee die lachte. Tawn keek even streng naar haar Pokémon, maar ergens snapte ze de Pokémon wel. Deze Buneary leek overal bang van te zijn dat je het zelfs grappig kon noemen, maar toch lachte ze haar niet uit. De trainster kwam overeind en de Buneary hopte even wat naar achter. Daarna stapte ze in de richting van haar bestemming, de plek waar ze al de hele dag wou zijn: Frost Cavern.

Het was koud hier... Echt heel koud. Ze was blij dat ze een jas mee had en ze was ook erg blij dat ze nog wat handschoenen mee had gedaan ook. Ze had haar eigen sjaal aan haar nieuwe Buneary gegeven aangezien ze de Pokémon uit haar Pokéball wilde laten, maar ze wilde ook niet dat ze te koud had. Ze slikte even en keek achterom. Het waaide niet in de grot waardoor het niet zo koud was, maar de kilte was er zeker. Tawn wilde hier altijd al eens komen, aangezien haar broer had verteld over de prachtige ijsvormen in de grot. Tawn was al van het begin verliefd geweest op de beschrijving van de grot en wilde ze altijd al eens in het echt zien. En nu was ze hier, haar ogen aan het uitkijken. Sachi was ook eerst echt opgewonden geweest, maar nu het zo ver leek te zijn, leek de Pokémon erg verveeld en vooral koud. Ze was niet op haar gemak en genoot helemaal niet van het uitje. De Buneary was dan wel weer erg blij met de uitstap. Ze leek volledig in haar element terwijl ze stopte bij elk stukje ijs om ernaar te kijken. Af en toe verschoot ze wel en dan hopte ze bang weg, maar voor de rest leek ze wel erg op haar gemak. Nadat ze een eindje hadden gewandeld, besloot Tawn om even te stoppen bij een groot stuk, waar licht de grot verlichte. Een grote steen stond in het midden en glinsterde in het zachte zonlicht dat hier en daar naar binnen viel. Sachi liep wel meteen naar de steen toe en staarde er even naar, volledig gefascineerd door de vorm en de glinsters. Tawn lachte even toen ze zag dat de nieuwsgierigheid van haar Eevee ook de nieuwsgierigheid van de Buneary aanwakkerde. Ze kwam dichter en kwam ook even kijken, ze was erg nieuwsgierig naar wat de Eevee aan het doen was. Toen de Pokémon dicht genoeg was, keek Sachi even om naar haar en bekeek ze haar even. De Pokémon verstarde en bleef staan waar ze stond, helemaal bang van wat de Eevee zou doen. Opeens schoten sterretjes langs de twee heen en wel meteen sprong de Buneary op en hopte ze bang naar haar trainster, waar ze op een meter afstand van elkaar bleef staan. De Eevee gromde toen ze werd geraakt door de Swift en keek toen woest rond, zoekend naar de eigenaar van de Swift aanval. Al snel volgde een Aqua Jet, die recht op de Eevee schoot. "Ontwijk met Quick Attack!" Riep Tawn snel, haar stem echode luide door de grot. De Eevee schoot vooruit en ontweek de aanval netjes. De waterstraal verdween en al snel kwam een Buizel tevoorschijn. De oranje Pokémon klemde zijn tanden op elkaar, boos om het feit dat zijn aanval niet had geraakt. "Swift!" riep Tawn snel. De Buneary keek toe met grote ogen hoe de Eevee een Swift uitvoerde. De sterretjes vlogen over het ijs en raakten de Buizel recht in het gezicht. "Amy, Thunder Punch," Trillend keek de Buneary haar aan. "Amy!" zei ze op een zo geduldige manier. De Pokémon leek helemaal te bevriezen onder de druk en leek niet te kunnen bewegen. "Sachi, Bite!" zei ze dan maar snel. De Eevee schoot naar voren, maar werd terug naar achter geduwd door een Water Gun. De Buizel volgde wel meteeen met een Aqau Jet, die de Pokémon recht in het gezicht raakte. "Sachi!" zei Tawn, helemaal bezorgd om de Pokémon. De Eevee schoof naar achter en hijgde zachtjes, helemaal nat van de wateraanvallen, trillend op haar pootjes. De Buizel lande terug naast de grote steen waar ze net nog zo vredig naar hadden zitten kijken en keek triomfantelijk naar de Eevee, die gromde. "Quick Attack!" Maar nog voor ze iets kon doen, vuurde de Buizel opnieuw een Water Gun af. Te nat en moe om iets te doen werd ze opnieuw geraakt door het water, die steeds meet bevroor. Opeens week de straal met water af en vloog deze tegen de steen aan. Tawn keek snel naar de oranje Pokémon en was verrast met wat ze zag. Amy sloeg de Pokémon neer met haar Thunder Punch en deze vloog zo tegen de ijssteen aan. "Ja!" Riep ze blij uit. De Buizel gromde even en kwam overeind, maar voor hij weer kon aanvallen, vloog Sachi naar hem. Ijs omringde haar tandjes toen ze voor hem stond en met een stevig beet plante ze haar tanden in de Buizel.  Ice... Fang? Opeens lichtte haar Eevee wit op. Haar lichaam gloeide helemaal toen ze de Buizel weggooide en tegen de ijzige wand van de grond knalde. De Pokémon begon te groeien terwijl de witte gloed de hele grot oplichtte. Tawn haar mond viel open toen ze zag hoe haar Pokémon veranderde. Het licht ebde langzaam weg en Sachi schreeuwde het uit maar deze keer niet als Eevee... Maar als een machtige Glaceon. Haar opengevallen mond krulde langzaam naar boven en ze lachte blij toen ze toekeek hoe de Glaceon een volgende aanval uitvoerde uit haarzelf, Swift. Elegant sloeg ze met haar staart toen ze de sterretjes afvuurde. De Buizel kwam overeind en keek met grote ogen naar de Swift, die hem recht raakte. De blauwe Pokémon knipperde even met haar ogen en zette een stap naar voren, waardoor het water die er lag wel meteen bevroor. Amy keek met grote ogen naar de Glaceon, helemaal in shock door de gebeurtenis. De Buneary slikte even en schuifelde toen wat onzeker naar achter. De elegante, blauwe Pokémon richtte zich op en maakte zich groot waarna ze het even uitriep. Haar roep echode door de ijsgrotten en Tawn balde haar handen tot vuisten waarna ze toekeek hoe de oranje Pokémon overeind kwam en met een vurige blik naar de net geëvolueerde Pokémon keek. De Buizel stoof op en voerde een Aqua Jet uit. Tawn zette een stap naar voren en stak haar hand uit. "Quick Attack!" zei ze, helemaal opgaande in het gevecht. De elegante Pokémon stoof vooruit en vloog vlak voordat ze de waterstraal raakte, naast de Buizel. Deze knalde tegen de grotwand aan. Amy keek even geschrokken naar hoe de grond even trilde doordat de Sea Weasel Pokémon met veel kracht er tegen was geknald. Sachi keek achter voldaan toe en lande netjes op haar vier pootjes. Woest draaide de Buizel zich opnieuw om. De oranje Pokémon gromde en veegde even wat ijs van zijn snuit af. Daarna spreidde hij zijn pootjes en keek hij met een zelfzekere blik naar de Pokémon. De Glaceon kreeg zelf een overtuigende blik in haar ogen. Haar donkerblauwe ogen glinsterde even van de vechtlust in de Pokémon. De water type Pokémon besloot niet langer te wachten en schoot naar voren. Hij haalde zijn voorpootjes naar achter, terwijl een soort duistere aura rond die pootjes verscheen. Toen deze dicht genoeg was, sloeg deze keihard tegen de Ice type Pokémon. Deze schoof wat naar achter, maar meer niet. "Ice fang!" Riep Tawn meteen. De Glaceon vloog naar de Sea Weasel Pokémon. Ijs verscheen rond haar tandjes vlak voordat ze deze in de huid van de Buizel plante. Ijs groeide op de plaats waar de Glaceon haar tanden had gezet en al snel begon het ijs te groeien. Sachi loste en sprong naar achter. Het ijs groeide sneller en bevroor de Pokémon helemaal. Tawn lachte even naar haar Pokémon, die een zelfzekere grijns op der lippen had en ook even naar haar keek. Amy was daarin tegen erg nerveus en keek van de bevroren Buizel naar de Glaceon, veel te bang om in te grijpen en waarschijnlijk ook veel te geshockt om iets te doen. De arme Buneary wist vast niet wat er aan de hand was. Tawn grinnikte even bij de verwonderde uitdrukking op haar gezicht. Die Pokémon was al zo bang... Het arme ding. De blauwe sjaal die Sachi droeg, droeg een laagje ijs toen de blauwe Pokémon even naar achter kwam, dichter bij haar trainster. Tawn kon dit zien omdat de zon nog steeds de grot oplichtte. Het was immers nog maar iets na de middag.
"Swift!" Vervolgde Tawn. De Pokémon sprong op en voerde de Swift snel en foutloos uit. De sterretjes vlogen razendsnel vooruit en gleden even langs de grond, waar ze ene krassend geluid maakten, maar na een tijdje wonnen ze al snel terug hoogte en knalden ze tegen de bevroren Buizel aan. Stukken ijs vlogen in het rond en het blonde meisje kon zien hoe de Water Type zijn best deed om zich uit de bevroren toestand te worstelen, tevergeefs. Ze grijnsde daarom even kort en haalde haar hand op. "Sachi, Bite!" De Pokémon schoot vooruit, geen twijfel in haar bewegingen, iets wat ze vroeger wel had. Ze leek zo overtuigd in hoe ze bewoog en hoe ze reageerde op de dingen. Het meisje was ook volledig in het gevecht opgegaan, ookal begon het echt eenzijdig te worden. De Glaceon lande voor de Buizel, maar schoot meteen naar voren. Haar tanden vlogen in het ijs dat de Pokémon omgaf, maar al snel zakten ze nog verder tot ze in het vlees van de Pokémon zakten. Het dunne laagje ijs kraakte even onder de actie die de blauwe Pokémon had ondernomen en de druk die zij erop zette, maar meer deed het ijs niet. De Glaceon gooide haar kop in de lucht en loste de bevroren Buizel. De Sea Weasel Pokémon vloog omhoog en knalde tegen het plafond van de ijsgrot aan, waar het ijs dat zijn lichaam omgaf brak en hij vrij was. Het was echter zo dat hij erg verzwakt was en de val niet kon opvangen. met een doffe viel de oranje Pokémon op de grond. Een kreunend geluid ontstond. Sachi stapte dreigend op de Pokémon af. De 'haarlokken' die simpel langs haar kopje vielen, vlogen even dreigend omhoog bij het zien van de blik van de wezelachtige Pokémon. De zwarte kraaloogjes van de Pokémon sloten zich even, maar al snel voerde hij een Aqua Jet uit en schoot hij weg. Tawn volgde de Pokémon en keek toe hij hoe in het water schoot dat een eindje verderop te vinden was. Ze keek nog even naar het rimpelende wateroppervlak, waarna ze zich naar haar Sachi draaide. Een lach sierde de lippen van het meisje en ook de Glaceon had een lach op haar lippen. De haarlokjes -of zo noemde Tawn ze toch- vielen terug simpel langs haar kopje en sierde de Pokémon weer schattig zoals ze hoorden te doen. Het meisje schudde even haar hoofd waarna ze met een brede lach haar nieuwe Pokémon bewonderde. Ze kon het amper geloven... Haar Sachi was een Glaceon... Haar Pokémon was geëvolueerd. Vanbinnen gloeide ze van trots, maar vanbuiten leek ze eerder blij dan trots. De shock van zoal het gevecht als de evolutie had ervoor gezorgd dat ze niet echt koud had, in tegendeel, ze had het nu echt wel warm. Het blonde meisje zette een stap naar voren en beukte zich bij de Ice Type Pokémon, die haar met vreindelijke ogen aankeek. Ze was zo groot geworden... Ze was niet langer de kleine Eevee die ze in haar armen kon nemen. Nee, ze was nu groot geworden, zo sterk... Haar lach kon echt niet groter worden toen ze de Glaceon nogmaals bewonderde. Ze had een ijzige blauwe kleur gekregen en haar staart was niet langer pluizig en zacht, maar leek meer eeen teer kristalletje. Het was echter een prachtige vorm waar de trainster vol bewondering naar keek. Sachi genoot van de aandacht en sloot even haar ogen waarna de mooie Pokémon haar kinnetje wat in de lucht stak. Een grijns sierde de lippen van de Ice Type. Tawn rolde daarom ook even met haar ogen, haar gedrag was allesinds niet veranderd. Aan de kant was dit een opluchting. Ze wilde niet dat de Pokémon veel zou veranderen aangzien ze helemaal gewend was aan haar gedrag. Sachi moest niet veranderen, dat moest ze echt niet. De Pokémon opende haar ogen terug en keek even in de grijze ogen van haar trainster, die naar haar lachte met een brede lach. Tawn haalde haar hand op en bracht hem naar de Pokémon, maar trok hem meteen terug toen ze voelde hoe de omgeving rond de Glaceon erg koud was. Sachi keek even naar haar hand en fronste toen, waarna ze een stapje naar voren deed en de koelheid meebracht. Tawn kwam overeind en probeerde even diep na te denken. Ze had vroeger nog alles Eeveelutions opgezocht en wist ongeveer wat elke evoltie van de Eevee lijn kon. Ze tikte even op haar kin waarna ze even nadacht. "Glaceon... Is een Pokémon die haar lichaamstemperatuur kan regelen..." zei ze even nadenkend. Na een tijdje knikte. "Ja, dat was het," zei ze vervolgens. Het was best wel sneu dat ze het zo moest doen, zonder een Pokédex waar ze op kon vertrouwen was het best wel droog dat ze hier gewoon de eigenschappen van haar Pokémon zat op te sommen. Ookal was het maar een iets, het was al iets. Ze keek even naar de sjaal, die duidelijk een laag ijs had. Ze knikte er even naar. "Kijk maar," de Glaceon, die een frons op haar gezicht had, keek naar beneden en zag wel meteen het harde kledingstuk. Sachi zuchtte en knielde opnieuw waarna ze haar Pokémon strak aankeek. De Glaceon keek terug met een vragende blik in haar ogen. Ze snapte er duidelijk niet veel van, de arme Sachi wist echt niet wat ze moest doen... Arm ding... Ze zuchtte even zachtjes en keek haar toen terug recht aan. "Probeer je... te concentreren," zei op een aarzelende toon. De aarzeling die ze had laten doorklinken, was iet genoeg om de Pokémon te overtuigen, want deze fronste en hield haar kopje schuin. Tawn zuchtte even zachtjes en lachte toen naar haar, ze probeerde de zekerheid in haar lach door te laten zien, maar dat was moeilijk aangezien ze zelf niet echt overtuigd was. Ze moest zelf overtuigd zijn van het feit voordat ze iemand kon overtuigen, zo was en daar kon ze niks aan doen. Ze was zo geboren en ze zou zo ook sterven, want ze wilde geen mensen om de hoek leiden. Ze zuchtte even zachtjes toen ze zag dat de Glaceon haar door had. wat kende ze haar toch zo goed... Dat was nu eens balen... Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen. Er moest toch een manier zijn waarop Sachi dit kon beheersen... Maar misschien was dit gewoon niet voor vandaag. Tawn knikte daarom even naar haar en opende haar grijze ogen. "Oké, we zoeken wel wat anders," gaf ze uiteindelijk toe waarna ze overeind kwam. De Pokémon kreeg een bedenkelijke frons op haar snoet, maar knikte uiteindelijk toch ook naar haar, ze was het dus volledig met haar eens en dat vond ze prima, meer dan prima zelfs, geweldig! Het voelde zo fijn aan dat de Pokémon eigenlijk echt in haar was gaan geloven en niet langer aan haar twijfelde. Tenzij het natuurlijk buiten battles was, dan durfde de Pokémon nog eens te twijfelen aan wat ze besloot, zoals nu. Maar dan opnieuw wilde Tawn niet dat Sachi zou veranderen. Ze begon eindelijk de Pokémon te snappen. Het had lang geduurd voordat de Pokémon geprobeerd had respect af te dwingen bij haar door onder andere te luisteren en haar best te doen, maar ook door wat vriendelijker te zijn. Maar dan opnieuw was dat allemaal omdat ze beter wou zijn dan Kido. Maar door de dagen heen was de Eevee dan veranderd tot een open POkémon waar men soms van kon genieten en dat was wat het blonde meisje wilde bereiken. Sachi zag niet langer haar eigenlijke doel voor ogen, maar begon haar gedrag toe te passen omdat ze er meer van kon genieten en ook meer in de smaak viel bij haar trainster zo. Het was fijn te weten dat ze nu een Pokémon had waarop ze kon vertrouwen, een waarop ze verder kon bouwen en sterk was. Kido was ook zo'n Pokémon, maar was soms iets te enthousiast. Tawn wist echter wel dat de Aron altijd voor der zou klaar staan, ongeacht wat het ook zou zijn. De Pokémon had dit al meerdere malen bewezen en ook die dag had ze dat nog gedaan door de man meteen aan te vallen en ook te luisteren naar haar. Ze mocht dan wel nogal raar zijn en nogal veel random dingen doen, ze was een sterke en speciale Pokémon die Tawn altijd leuk zou vinden. Ze wist dat Pokémon nog veel te leren had, zoals het leren opnemen van commando's, maar ze was nog jong en kon niet teveel van de Aron gaan verwachten. Allesinds niet zoveel als ze van de Glaceon verwachtte. En dan was er nog Amy... Ze liet haar blik even door de grond gaan en vond de trillende Buneary achter een ijssteen. Haar ogen stonde groot en angstig, de shock leek over te zijn, de angst had zijn intrede genomen en had de Pokémon het stuipen op het lijf gejaagd. Tawn zuchtte even en een klein condenswolkje vloog op. De Buneary was nog maar nieuw, maar Tawn had al een indruk van hou ze was. Het was een rustige Pokémon, dat was zeker, maar wat vooral opviel was haar angst voor alles en iedereen. De Pokémon was mishandeld, dat wist ze wel, maar hoe erg was dat wel niet geweest als ze zo bang was? Het zou vast verschrikkelijk zijn geweest voor de Normal Type Pokémon. Ze slikte even en keek recht in de ogen van de Pokémon. Even vroeg ze zich of ze rilde van de kou of van angst, vast van beide. Ze keek even naar haar Glaceon, die de Buneary met opgegeven wenkbrauwen aankeek. De pluizige Pokémon keek even naar beide verschijningen en legde toen haar oren voor haar ogen. Tawn keek even van de blauwe Pokémon naar de bruine. Een meelevende blik verscheen in haar ogen toen ze zag hoe de Rabbit Pokémon achteruit gleed en achterover viel. Het zachte plofje hing gepaard met een ultra schattige piep, die Tawn echt wel een beetje té schattig vond. Het was al duidelijk dat ze het bruine konijntje begon leuk te vinden. Ze had een karakter die wel niet zo goed samen hing met het hare, maar dat zou vast wel veranderen... Of pasten ze toch bij elkaar? Ze fronste even en keek nogmaals naar de bruine Pokémon, die nu haar oren weer had opgerold en haar voorpootjes gebruikte om overeind te komen, maar opnieuw uitgleed en deze keer op haar snuit viel.
Nu vond Tawn wel dat het genoeg was en ze stapte rustig op de Buneary af, die zich langzaam met trillende voorpootjes van de grond drukte. Tawn bleef even op afstand staan en keek toe hoe de Pokémon even naar haar eigen spiegelbeeld keek, een troebele blik in haar kraaloogjes. Het blonde meisje keek even bezorgd naar haar, maar wist uit ervaring dat dichter komen de Pokémon enkel nog banger zou maken. Nam dat samen met het gladdige ijs en ze zou zoveel vallen dat de Pokémon vast een hele trauma zou oplopen aan ijs en nog een grotere trauma aan trainers, waar ze eigenlijk al een trauma voor had. De trainster zuchtte even en de Buneary tilde even een oor op, die haar richting uitwees. De Buneary draaide haar kopje naar haar trainster en keek haar met bange ogen aan. "Het is in orde..." fluisterde ze zo zacht mogelijk, maar het werkte niet. De Buneary draaide zich om en hing zitten waarna ze wat naar achter schoof terwijl ze het meisje in de gaten hield. De meeste Pokémon deden dat uit agressie, Amy deed het echter uit angst. Ze slikte even en keek even naar het ijs dat de grond vormde. De Rabbit Pokémon probeerde overeind te komen door opnieuw haar voorpootjes te gebruiken, maar gleed weeral uit en viel deze keer nogmaals op het ijs. Deze keer lag ze op haar rug met haar achterpootjes in de lucht. De Normale Type Pokémon begon met het trappelen van deze pootjes en liet even een gefrustreerd, maar zeker bang en angstig, piepje horen. Sachi kwam rustig naar Tawn toe en keek toe hoe de Pokémon verder glibberde. Na enkele tellen grinnikte de Glaceon even vals naar haar. Het blonde meisje wierp de Ice Type Pokémon even een vurige blik toe. Na nogmaals te lachen, keek ze even naat haar trainster en maakte ze oogcontact. "Lach maar, jij bent tenminste degene die ene sjaal die vastgevroren zit rond je nek," grijnsde ze vals naar haar Glaceon. Wel meteen wipten de oren van de blauwe Pokémon en keek ze wel meteen naar het bevroren stukje stof. Tawn lachte even zachtjes en keek toen terug naar Amy, die verder aan het glijden was over het ijs. Opeens sperde Tawn haar ogen open. "Sachi, Quick Attack!" Riep ze snel. De blauwe Pokémon liet een instemmende 'Glaceon' horen, waarna ze naar voren schoot en al snel naast de Buneary stond. Snel en elegant schoof ze over het ijs, tot net op het randje van het stuk ijs. De rand van het water kwam daar. Sachi duwde de Buneary weg van de koude vloeistof en knikte even naar Tawn, die meteen naar Amy toestapte. De Rabbit Pokémon had opnieuw haar voorpootjes voor haar ogen gehouden en ook haar oortjes zaten voor haar oogjes. Ze trilde helemaal, bang en koud... De Glaceon kwam rustig aanwandelen en hing naast haar trainster zitten. Ze keek even grijnzend naar het blonde meisje. Maar die tikte enkel vlug de bevroren sjaal aan en lachte toen even naar haar waarna ze knielde en haar armen rond de normak type zette. Ze zette haar recht en stond terug op waarna ze een stapje terug nam. "Het is oké, ik ben al weg," zei ze met een zachte stem, waarna ze zich omdraaide en besloot even naar het stuk te gaan waar geen ijs lag.

Toen ze eindelijk terug vaste grond onder haar voeten voelde, moest ze even opgelucht zuchten. Haar Glaceon zette ook een stap op het land en liet even een stukje bevriezen. Het was duidelijk dat Sachi haar speciale kracht nog niet onder controle had, maar zo lang zou dat nu ook weer duren. Tawn pakte de Pokéball van Kido en hield deze voor haar, een belofte was een belofte. In een flits verscheen de grijze Pokémon voor haar, een tevreden uitdrukking op het gezicht van de Aron toonde aan dat ze blij was met het feit dat ze uit haar bal mocht. Tawn lachte daarom ook even naar haar en stapte toen even weg van de Glaceon. "Sachi," zei ze waarna ze even lichtjes boog. De Ice Type Pokémon tilde haar kopje wat op en tilde haar neusje wat in de lucht waarna ze even tevreden grijnsde naar de Aron. In haar blik was duidelijk te lezen dat ze blij was met haar evolutie. Ze was gewoon blij dat ze nu beter was dan de Aron, ookal was ze dat altijd al geweest en maakte dit nu niet echt een verschil. Daarom zuchtte Tawn even toen ze haar rug terug rechte. Haar ogen schoven even over de ijsgrot, maar ze keek al snel terug naar het duo. Kido keek Sachi enkel aan met knipperende ogen, alsof het niet tot haar doordrong. Maar er was ook geen vragende blik in haar ogen wat aangaf dat de Pokémon het niet snapte. Toen de Pokémon even knipperde met haar blauwe ogen, draaide ze zich meteen om naar de wand van de grond, die in ijs was bedekt. Wel meteen verscheen een glanzende lach op haar lippen en vloog ze naar de rand. Met een beuk kwam ze tot stilstand en keek ze naar haar spiegelbeeld, helemaal gefascineerd met de nieuwe ontdekking. sachi fronste enkel, maar Tawn zag best wel dat ze nogal ontgoocheld was met het feit dat Kido niet zo blij was met de gebeurtenis als zei. Daarom grinnikte Tawn even, maar het was al snel gedaan toen ze zag hoe boos Sachi wel niet was. De Ice Type Pokémon zuchtte even waarna ze haar kop liet zakken, maar dat lukte niet want de sjaal stak zo in de grond. De Pokémon fronste even toen ze voelde dat ze niet meer kon zakken met haar kop, dus probeerde ze hem terug op te tillen. Het was al te laat, want het ijs dat rond haar poten groeide, had de sjaal al bereikt en deze was nu al vastgevroren aan de grond. Tawn begon meteen luid te lachen bij het zien van de Glaceon die volledig vast zat in haar bevroren sjaal. Dit was gewoon te goed. Doordat die Buizel het had nat gemaakt bevroor het nu door haar lichaamstemperatuur. Ze grinnikte even zachtjes toen ze zag dat de Pokémon haar even boos aankeek. Maar al snel veranderde die woede in angst en vervolgens in een soort van 'Help'. Daarom grinnikte ze nog een laatste keer en boog ze even. "Kido," zei ze zachtjes. Nog geen twee tellen nadat ze de naam had gezegd, stond de ijzeren Pokémon voor haar, ogen groot van opwinding en van bewondering. De trainster kwam overeind en wees naar de bevroren sjaal. "Tackle," zei ze simpel. De Aron hing wat naar achter, wiegde even met haar lichaam en schoot toen naar voren. Een scherp krakend geluid werd hoorbaar waarna de sjaal brak en in stukken viel op de grond. Tawn keek tevreden naar de Glaceon, die nu vrij was en lachte daarna even kort naar haar. De blauwe Pokémon schudde zich even uit waarna ze even kort van Kido naar Tawn keek. Tawn zag wel hoe haar uitdrukking veranderde van lichte afkeer, tot vrolijkheid. Het was zo goed te zien dat de Pokémon de Aron niet kon uitstaan. Tawn hoopte dat het ook niet zo bij Amy zou zijn, want dan zou ze problemen kregen binnenin haar team en dan vooral met Sachi, die ook haar sterkste Pokémon was en die ze graag inzette. Daarom vond ze dat nog lichtjes vervelend.

Na nog wat gewandeld te hebben door de grot, keek ze even achterom. De Buneary wandelde maar een meter achter haar, maar Tawn wilde er zeker van zijn dat ze in orde was en dat ze niet verdween of werd aangevallen of viel... De Pokémon was zo teer. Ze zag er echt zo fragiel uit, maar Tawn moest zich er steeds aan herinneren dat de Buneary een Pokémon was, ze kon best wel tegen een stootje. Haar Aron, Kido, huppelde blij heen en weer, gleed af en toe uit, maar huppelde daarna terug verder. Tawn keek terug voor haar een zag meteen hoe de ijzeren Pokémon voor haar voorbij gleed. Ze lachte even naar de ijzeren Pokémon, die tevreden verder gleed. Haar nieuwe Glaceon, die de naam Sachi droeg, keek even naar de Aron, waarna ze evn met haar ogen rolde en daarna terug voor zich keek. Tawn lachte even en keek toen nogmaals naar de Aron. Ze was bang geweest dat de Pokémon ergens zou gaan vastvriezen, maar dat deed ze niet. Ze had het ook niet koud en dat vond ze best wel speciaal. Ze lachte even kort en keek nogmaals achterom toen ze een geluid hoorde. De Buneary piepte bang en schoot naar voren waarna ze de been van het blonde meisje vastpakte en hem trillend knuffelde. Tawn keek even vragend naar haar Pokémon, maar vanbinnen danste ze van plezier, aangezien het de eerste keer was dat ze dichtbij kwam. Een klein lachje kwam op haar lippen en ook haar Glaceon lachte even naar haar aangezien ze ook tevreden leek te zijn met wat de Buneary had gedaan. De trainster bleef stil, hopend dat de Pokémon niet zou verschieten als ze zou opkijken. Na enkele seconden keek ze op en sprong ze meteen naar achter, een bange blik in haar ogen. Maar ergens vond Tawn toch het zwakke lichtje van hoop in haar kraaloogjes, iets waar ze eigenlijk al de hele dag naar had gezocht.

{Words:: 10029 | Tag:: Vivienne Williams | Note:: //}