I used to say I liked surprises

Luke had in zijn hele leven nog nooit zoveel groen gezien. Hij staarde vol verwondering naar de boomtoppen, de kleine vlinders die om de bloemen heen dansden en het hoge gras dat uitstak tegen de hemelblauwe lucht. Hij vond het prachtig. Miki schuifelde achter hem aan, nog nieuwsgieriger dan hem, en de twee kwamen maar langzaam vooruit omdat ze iedere keer stopten om ergens naar te kijken. Route 1. Het begin van zijn reis. De veertienjarige had geen idee wat hem nog tegemoet zou komen, maar dat maakte het voor hem alleen nog maar beter. Hij hield wel van verassingen en liet zich meevoeren met wat het lot ook maar bepaalde. Het maakte het allemaal niet zoveel uit als alles volgens plan ging. Een kleine pokémon hupste hen voorbij om het pad over te steken. Luke trok snel zijn pokedex uit zijn kontzak en richtte hem op de pokemon. Het was een kleine pidgey. De vogelpokemon keek even opzij, naar Lukas en fladderde toen weg, de bosjes in. "Wacht! Pidgey!" riep hij hem nog achterna. Hij tilde Miki snel op en rende de vogel achterna, zonder nadenken. Hij zigzagde tussen de bomen door maar er leek geen enkel spoor van de pidgeot. Teleurgesteld schopte hij een steentje weg. Shit, hij had hem echt graag willen vangen. Die pokemon was echt cool! Misschien dat hij al bij iemand hoorde, ook al leek hem dat onwaarschijnlijk. Hij had wel eens gehoord dat sommige pokemon gewoon schuw waren. Ze waren niet allemaal net zoals Miki. Hij zette de Snover weer op de grond, die zich prima thuis voelde tussen de bomen en het groen. Luke hoorde iets ritselen in een struik en liep er voorzichtig op af. Plotseling klonk er gefladder en vlogen er tientallen pokemons recht op hem af, uit het niets. Hij wist nog net te bukken maar viel daardoor met zijn rug op de grond. Boven hem zag hij een grote groep pidgeys en pidgeots voorbij vliegen, met het zonlicht en de blauwe lucht achter hen. "Aauuch," kreunde hij zachtjes en bleef even liggen om te kijken of de pijn in zijn rug vanzelf zou verdwijnen.

Even begonnen de witte wolken boven hem te draaien. Miki stak zijn hoofd boven het gezicht van Luke om te checken of alles wel helemaal goed was. In plaats van één Miki, zag hij er drie, en ze leken allemaal rondjes te draaien om zijn hoofd. Hij spreidde zijn armen en probeerde overeind te gaan zitten, maar had daar nog niet echt zin in. Hij had een behoorlijke domme val gemaakt op zijn achterhoofd, en ook zijn linkerpols deed ontzettend pijn. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij van de schrik over een tak was gestruikeld en toen achterover was gevallen. Het was vast niets ernstigs. Plotseling hoorde hij voetstappen en beweging in de struiken. Miki begon te stampen op de vloer. Twee pokemon stonden opeens bij hen. En vanuit de bosjes verscheen ook hun trainer. Luke draaide zijn hoofd naar opzij om te kijken wat er allemaal aan de hand was, toen hij recht in de ogen van een... Hound- Hij wist niet meer hoe die pokemon precies heetten, maar ze waren griezelig. Luke rolde voorzichtig een beetje opzij, tot hij op een iets veiligere afstand was. “Ik zou het niet doen, Envy,” klonk een jongensstem. Lukas keek omhoog en kwam eindelijk overeind, met zijn hand op zijn rug; de plek waar de meeste pijn was. Zijn pols zag er ook niet al te best uit en was helemaal blauw geworden. Hij keek de trainer tegenover hem slaperig aan. "Ik was gevallen," zei hij droogjes. “Is ehm… Alles oké?” werd hem gevraagd. "Alles is prima," zei hij en wuifde met zijn hand. Hij boog zich voorover om Miki weer op te pakken en richtte zich daarna weer op de vreemdeling. "Sorry, ik ben nog een beetje duizelig. Ik ben Luke! Leuk om een trainer uit deze regio te ontmoeten," zei hij - plotseling heel enthousiast - terwijl hij de hand van de jongen vastpakte en schudde. Luke keek even achter zich, naar de twee pokemon, en bedacht zich. "Of ben je hier ook nieuw?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij haalde zijn pokedex uit zijn zak om wat meer informatie te krijgen over de... 'Houndour' en de 'Teddiursa'. Twee hele coole pokemon. Hij had ze nog nooit eerder gezien, alleen in boeken en plaatjes. "Wow, stoere pokemon heb je!" zij hij met een brede glimlach en keek de jongen tegenover hem weer aan. Hoe oud zou hij zijn? In ieder geval iets ouder dan hijzelf, maar het scheelde vast niet zo heel veel. Miki staarde naar de twee pokemon op de grond en verzamelde al zijn moed om uit Luke's armen te springen en kennis te maken, maar daar was hij net te verlegen voor.

De jongen stelde zich voor als Samuel. Coole naam. Hij stelde ook zijn pokemon voor, die nog coolere namen hadden. Envy en Fame. De teddiursa, die blijkbaar dus Fame heette, glimlachte naar Luke en Luke glimlachte vriendelijk terug. Hij was dus niet de enige die van een andere regio was gekomen. Hij had er een goede reden voor - zijn vader had hem makkelijk gevonden als hij zijn reis in Sinnoh had gemaakt. En dat probeerde hij te voorkomen. Aan de ene kant voelde hij zich nog wel schuldig tegenover zijn moeder en broer en zusjes, maar hij zou hun brieven schrijven en mailtjes sturen zoveel als hij kon. Natuurlijk zonder zijn locatie te verraden. Luke merkte aan Samuel's verwonderde blik dat hij nog nooit een Snover gezien had. Snover's waren voor Luke best normaal, ze hingen overal rond op de top van de bergen waar hij in de buurt woonde. "Dit is Miki," zei hij met een grijns. Miki keek Samuel nieuwsgierig aan. De jongen vroeg waar Luke vandaan kwam. "Oh, ik kom uit Sinnoh! Mijn familie woont in de buurt van Snowpoint City," vertelde hij. Zijn glimlach verdween eventjes toen hij terug dacht aan zijn familie, die hij soort van had achtergelaten. Maar Luke had het nodig. "Het is daar erg koud, dus er leven veel ijspokémon," legde hij uit terwijl Miki voorzichtig uit zijn armen sprong. Luke's enthousiasme was al weer teruggekeerd. "Uit welke regio kom jij?"
Ondertussen liep de kleine Snover voorzichtig op de twee onbekende pokémon af. Hij bekeek hen allebei nauwkeurig en zijn ogen gleden als een soort scan over hen heen. Hij besloot dat ze helemaal niet zo eng waren als ze eerst leken en maakte een blij sprongetje.