HF || Trick or die || Lynn

Normaal gesproken hield Lynns maatje er niet zo van om gedragen te worden, maar dit vond ze toch wel heel leuk. Het was dan ook niet echt hetzelfde als dragen, het was meer een betere versie ervan, vond de Purrloin. Iemand kwam voorbij, de katachtige Pokémon gaf een klopje op Lynns hoofd. Het zwartharige meisje, dat Zara op haar schouders droeg en haar eigen hoofd in het grote, zwarte vest dat ze altijd droeg verstopt had, schakelde over van haar normale manier van lopen naar een soort hinkende pas en hief haar handen voor zich als een typische zombie. Zara deed moeite om de pretlichtjes uit haar ogen te halen toen ze zag dat Lynns handen het meisje voor haar bijna zouden raken en boog haar hoofd zodat de capuchon van het zwarte vest haar gezicht bedekte. De Purrloin voelde Lynn onder zich stilhouden. Langzaam, heel langzaam hief Zara haar hoofd. Een grote grijns was op het gelaat van de Purrloin te zien en in haar ogen een bloeddorstige glinstering. De ogen van de Purrloin boorden zich recht in die van degene tegenover haar en plots slaakte ze een harde, schrille miauw terwijl Lynn onder haar nog een laatste stap naar voren deed..
Een grote glimlach verscheen op het gezicht van de Purrloin. Wat was dit toch leuk! Lynn, onder haar, grinnikte zachtjes toen Zara in haar schouder kneep. Het was duidelijk te merken dat haar maatje het fantastisch vond, en zolang dat zo zou blijven, wilde Lynn best zombie-onderlichaam blijven spelen.

Lynn hoorde iets, of iemand, gillen en vallen en kon een grote glimlach niet onderdrukken. Stiekem vond ze dit zelf ook wel leuk, maar mensen laten vallen was ook weer niet helemaal de bedoeling. Snel ging ze met haar hand naar de ritssluiting van haar vest en deed die een stukje open, zodat ze beter kon zien. Zara maakte vanaf haar schouders een vrolijk geluidje en Lynn keek even met een glimlachje op voordat ze naar de persoon tegenover haar keek. "Sorry, het was niet de bedoeling om je te laten vallen." Sprak het zwartharige meisje met een glimlach terwijl ze wat voorover bukte en haar hand aanbood om het meisje overeind te helpen. Ze leek Lynn ongeveer van dezelfde leeftijd, had blond haar, blauwe ogen en droeg een piratenkostuum. De jonge Trainer bedacht zich net dat ze best veel blondines was tegengekomen toen haar ogen op de Pokémon van de blondine vielen. Het was een Fennekin, wist Lynn, de vuurstarter uit Kalos. De vosachtige Pokémon droeg een cape en een heksenhoed en zag er daardoor alleen maar schattiger uit. Ten minste, dat vond Lynn. "Leuke kostuums, trouwens." Merkte het zwartharige meisje vriendelijk op. Lynns maatje leunde met haar voorpootjes op Lynns hoofd en miauwde bewonderend naar de geel met oranje Pokémon, als om in te stemmen met de woorden van haar maatje.

Lynn trok het andere meisje overeind en gaf Zara vervolgens een aai, omdat ze niets beters te doen wist. De Purrloin maakte een zacht geluidje en richtte haar groene ogen opnieuw op de blondine. De 'enge' blik in haar ogen had plaats gemaakt voor een mengeling van nieuwsgierigheid en vrolijkheid die helemaal niet bij het kostuum paste, maar op het moment maakte dat niet echt uit. De blondine glimlachte wat verlegen en zei dat Lynn en Zara's kostuum geweldig zou zijn. Met een glimlachje antwoordde Lynn: "Bedankt, dit was het eerste waar ik aan dacht toen ik hoorde dat er een Halloween Festival zou zijn.". Het zwartharige meisje had het festival graag willen bezoeken, gewoon om te zien hoe het zou zijn en om mee te kunnen doen aan de dingen die georganiseerd zouden worden. Toen ze te horen had gekregen dat je verplicht verkleed moest komen, had dat op het eerste gezicht een probleem geleken; hoewel Lynn geld had weten te verdienen door Viola te verslaan, wilde ze dat niet meteen spenderen aan kleding die ze maar één keer in het jaar zou kunnen dragen. Uiteindelijk was ze een idee voor een goedkoop kostuum gekomen doordat haar maatje, Zara, om de één of andere reden op haar schouders was gesprongen. En nu liep ze rond als een zombie met een Purrloinhoofd. In ieder geval kon je het origineel noemen, maar Lynn had al een paar kostuums gezien die er veel beter uitzagen dan dat van haar. Het maakte haar niet veel uit, zolang haar maatje het naar haar zin had, was deze nacht een succes.
Het meisje stelde zich voor als Keira Jones en de Fennekin was Piper genoemd. Lynn knikte even en sprak toen op vriendelijke toon: "Lynn, en dit hierboven is Zara.". Een Pokédex kwam tevoorschijn en er werd gevraagd of de Purrloin gescand mocht worden. "Ga je gang," Over het algemeen waren Purrloins best bekend. Je kwam ze dan ook vaak tegen in grote steden en hadden een niet al te goede reputatie. Als je slecht bekend stond, leek iedereen je ook beter te herkennen, bedacht Lynn zicht terwijl ze wachtte tot Keira haar maatje gescand had. "En," Begon ze, ietwat nieuwsgierig "ben je van plan om een Pokémon te gaan vangen hier op het festival?" Zelf wilde ze het voorlopig bij haar huidige team laten, dat binnen een paar weken opeens rap gegroeid was. Soms dacht Lynn wel eens dat het te snel was gegaan, maar ze was blij geweest met iedere nieuwe aanwinst en haar teamgenoten leken daar precies hetzelfde over te denken. Zolang iedereen nog met elkaar om zou kunnen gaan, redeneerde Lynn, zou die plotselinge groepsuitbreiding ook niet erg zijn.

Het zwartharige meisje glimlachte even hoofdschuddend bij het horen van de bekende tekst van de Pokédex, waarop Zara haar pootjes wat steviger om haar hoofd klemde. Niet dat de informatie van het ijzeren ding niet klopte, maar het gaf niet bepaald een goed beeld van Purrloins. Dat het hele snelle Pokémon waren en dat dit best voordelig was in gevechten werd bijvoorbeeld niet vermeld. In haar gedachten haalde Lynn haar schouders op; als je Pokédex een hele waslijst aan voor- en nadelen zou opnoemen als je een Pokémon scande, zou dat ook niet echt handig zijn. Op Lynns vraag haalde de blondine glimlachend haar schouders op een nonchalante manier op en vertelde dat ze het niet zeker wist, dat ze wel zou kijken wat er op haar pad zou komen. Vervolgens werd er, ook nieuwsgierig, aan haar gevraagd of ze hier was om het spookhuis in te gaan. Dit keer in gedachten houdend dat Zara zich aan haar hoofd vasthield, schudde Lynn niet eerst haar hoofd voordat ze met een glimlach sprak: "Nee, de Ghost-type Pokémon die ik wilde zit sinds kort al in m'n team, dus ga ik maar gewoon van de Halloweensfeer genieten en Zara de kans geven om mensen de stuipen op het lijf te jagen.". Lynn grinnikte even. "Normaal is ze daar veels te schattig voor." Voegde ze er met een grijnsje aan toe, wat haar een speelse pets van Zara opleverde. "Wat?" Sprak Lynn plagend "Moet ik dan zeggen dat je de meest angstaanjagende Pokémon ooit bent?" Haar maatje stak een hele redevoering af en eindigde met een tevreden miauw. Lynn lachte kort en sprak toen, haar blik weer op de blondine voor haar richtend: "Mijn fout, normaal zijn Purrloins ook hartstikke eng." De geamuseerde toon in haar stem was niet te missen. Zara vond dat nog wel een zachte pets waard.

"Well, ik vindt jullie hartstikke angstaanjagend hoor, zeker de ogen," Lynn lachte zachtjes terwijl Zara de knipoog met een vrolijke schittering in haar oogjes beantwoordde. De Purrloin had het uitgetest op Lynn, die ogen. Ze waren in het Pokécenter op de kamer geweest die Lynn gehuurd had voor de nacht en de kleine, katachtige Pokémon had zich onder de lakens verstopt. Op het moment dat het zwartharige meisje op bed wilde gaan liggen was de Purrloin opgesprongen met die gestoorde glans in haar ogen en had een schrille kreet geslaakt. Dit gebeuren was geëindigd in een stoeisessie en een boze beheerder van het Pokécenter, maar voor Lynns maatje was het het allemaal waard geweest.
De blondine vertelde dat het spookhuis iets leek dat je niet kon missen, maar dat ze nogal bang uitgevallen was. Het Fennekin, Piper, leek daar niet hetzelfde over te denken en gniffelde even. De hoed van de vosachtige Pokémon zakte wat scheef en Lynn keek Keira weer aan. "Als je Piper hebt om je te beschermen, kun je het altijd proberen, toch? Ik heb gehoord dat je de Pokéball die je nodig hebt gratis krijgt, dus dat is ook wel weer mooi meegenomen." Het zwartharige meisje voelde dat Zara's kopje nu ook op haar hoofd gelegd werd en hoe het bewoog terwijl ze mensen om hen heen bekeek. Een van de voordelen van dit kostuum was geweest dat Lynn haar Pokémon goed in de gaten kon houden in de mensenmenigte. Met haar maatje op haar hoofd en de andere Pokéballs net iets onder haar gezicht in één van de binnenzakken van haar vest, was de kans dat Team Rocket haar iets kon maken zo goed als miniem.

De blondine glimlacht en knikte even nadat Lynn gesproken had en vertelde dat ze gewoon een kijkje zou gaan nemen en dat ze maar eens moest gaan. "Ik hoor wel wat ervan geworden is als ik je ooit nog eens tegenkom." Sprak Lynn vriendelijk. Het zwartharige meisje wierp nog een laatste blik op de blondine en haar Fennekin en hief daarna haar hand op. De ritste het vest weer dicht en draaide zich om. Zara haalde haar kopje van Lynns hoofd af en trok de capuchon recht. Al snel had de Purrloin een nieuw slachtoffer gevonden en navigeerde haar maatje in de juiste richting. Lynn begon weer te strompelen en stak haar handen voor zich uit. Uiteindelijk raakten haar handen iets en Lynn hoorde een man schreeuwen nadat Zara haar hoge miauw had laten horen. Stilletjes grinnikte het zwartharige meisje terwijl de Purrloin haar alweer een andere kant op loodste, om nog voor de rest van de nacht een zombieonderlichaam te blijven spelen.