Perfomance time

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Het zonnetje brak door het wolkendek heen en zetten de stad in een vurig licht, terwijl de straatlantaren uitgingen en de eerste ramen open werden gezet. In de verte vloten vogels en op een van de daken zat een Sparrow die een luide kreet liet horen. Een kreet die overschaduwd werd door een gil uit een van de opgeslagen ramen. ”Het lukt niet, het wilt niet, het lukt niet. Arceus, waarom!?” klonk er op een woedende toon. In de gehuurde kamer van een klein hotelletje liep een meisje met verward bruin haar en opvallende helder blauwe ogen te ijsberen. Niet zo maar te ijsberen, ze had letterlijk d’r handen in het haar, terwijl er blaadjes door de hele kamer verspreid lagen. Ze droeg een t-shirt met een short erover en liep op blote voeten door de kamer heen. ”Wat is er nou zo moeilijk aan om een optreden te maken!? Wat kan er in hemelsnaam mis gaan?” klonk haar woedende stem weer, terwijl ze zo ongeveer probeerde om haar haren uit d’r hoofd te trekken. Met een zucht ging ze weer achter de tafel zitten en pakte een pen en papier, waarna ze korte schetsen trok op en leeg vel en tegelijkertijd probeerde om een goed script te schrijven. Zoals wel eens vaker was ze met veel te veel dingen bezig en aan de wallen onder haar blauwe ogen te zien had ze niet echt veel slaap gehad. Met een laatste grauw van irritatie stond ze op en liet zichzelf face-first op het bed vallen. ”Ik geef het op, ik ben te moe voor dit,” klonk er gemompel vanuit het dekbed en ze rolde zichzelf op haar rug. Ze had d’r ogen gesloten en sloeg d’r handen in haar gezicht, waarna ze een diepe zucht liet horen. ”Waarom werken dingen nooit mee zoals ik wil dat ze meewerken, Florence?” sprak ze tegen de Weavile die in een van de donkere hoeken van de kamer zat. De Weavile haalde nonchalent haar schouders op en ging weer verder met het knagen van een takje en sloot haar rode ogen weer. Florence was een beetje chagrijnig vandaag, zo had het meisje al in de gaten. Waarschijnlijk omdat ze haar pokémon al de hele nacht wakker had gehouden met van alles en nog wat. Ze zuchtte zachtjes en sloeg haar armen naast haar op het bed, terwijl ze naar het plafond staarde. Waarom kon ze het hele optrede wel in haar hoofd afspelen maar kreeg ze geen woord erover op papier? Ze deed dit nu al meer dan twee jaar en enkele keer ging het goed, waarom wilde het nu dan niet lukken? Ze dacht terug aan de contest die ze had gedaan met Florence en Cypher, waarbij ze misschien niet de beste was, maar ze wist wat ze aan het doen was en ze had er iets moois van kunnen maken. Jammer genoeg wilde dat nu niet meer lukken. Zat ze dan nu echt te ver in het trainerschap? Het meisje draaide zichzelf op d’r buik en keek naar het jasje dat aan de stoel hing, waar twee glimmende badges aan vast zaten. Ja, sinds ze in Kalos was gekomen had ze alleen maar gevechten en gymbattles gedaan, ze had bijna niets meer aan de contests gedaan omdat die er gewoon niet waren. Dat irriteerde haar best wel, ook omdat ze echt bijna geen andere coördinator was tegen gekomen in die tijd dat ze hier nu al was. Iedereen leek hier een trainer te zijn, waardoor ze altijd weer gedwongen werd om een pokémon gevecht te houden. Daardoor zat ze nu vast aan een sterk getraind team, maar had ze niemand om elegant een contest mee te doen. Haar grootste probleem dat ze had momenteel. Al haar pokémon waren ‘stoer’ en koel, maar alleen Fiora zou het goed kunnen doen in een contest door haar uiterlijk. Enya, de Charmander misschien ook nog wel maar dat was nog maar afwachten, haar speelse karakter zou er voor kunnen zorgen dat ze niet serieus genoeg kon zijn. Florence was altijd al haar lieveling geweest bij contests, maar ze wist momenteel niet wat ze met de Weavile aan moest. Ze was elegant genoeg, maar haar aanvallen waren niet handig voor een contests. Florence was een Trickster en geen model voor een contest. Het meisje zuchtte en ging de rest van haar huidige team af. Fiora was het perfect voorbeeld, ze was prachtig, elegant én een shiny. Dus het publiek zou sowieso wel gek op haar zijn. Daarnaast zou ze haar goed kunnen gebruiken in de contests. Kage was een spookje dat het leuk vind om andere belachelijk te maken en te irriteren. Een groot irritatie punt bij haarzelf ook, al kon ze er wel ergens om lachen. Het was jammer genoegs niets waar ze gebruik van kon maken. Dan had ze nog Prince, die zijn schattige uiterlijk was verloren toen hij was geëvolueerd in een Prinplup. Ze had het niet erg gevonden, maar ze kon Price nu niet meer inzettend als schattigheidsfactor en dat was een factor die ze toch wel belangrijk had gevonden. Mensen in pakken door schattige pokémons die kunstjes konden doen op het toneel te zetten. Dat werkte altijd. Nu dus niet meer. En als laatste had ze nog Lucian, de Flaaffy. Als er iemand in haar team koppig was, dan was het Lucian wel. Hij luisterde naar haar, als ze drie keer had gedreigd hem te verruilen. Hij was een echte vechter en wilde dat dan ook maar al te graag laten zien. Voor een contest zou hij miserabel zijn, veel te koppig en eigenwijs. Nee, dat zou een ramp worden. Oh dear Arceus, waarom had ze deze pokémon nou weer gekregen? Of eigenlijk gevangen. Ze was er zelf schuldig aan geweest. Misschien was het dan toch maar beter geweest als ze gewoon door zou gaan als trainer en het coördineren achter zich moest gaan laten. Het meisje zuchtte en stond op, ze wandelde naar het grote open raam wat uitliep op een klein balkon en keek naar de lucht. Voor een redelijk milde herfst dag was de lucht strak blauw en ze glimlachte toen ze verschillende vogel-pokémon zag overvliegen. Wat een vrijheid zou dat zijn zeg, als je kon vliegen. Ze wist hoe het was om korte stukjes te vliegen, op de rug van haar Tropius, maar het was altijd anders dan gewoon zelf kunnen vliegen. Maar ach, als de mens zou kunnen vliegen hadden ze wel vleugels gehad, niet waar?
Het meisje draaide zich om, ging voor een grote spiegel staan en klede zich om, het werd maar eens tijd dat ze naar buiten toe ging. Misschien zou een beetje frisse lucht haar helpen om helder na te kunnen denken over wat ze nou precies wilde hebben met dat optreden. Inmiddels had ze zichzelf omgekleed en het merendeel van haar spullen ingepakt. Ze had een zestal pokéballs van haar bed afgepakt en de Weavile weer terug erin geroepen, aan haar had ze momenteel toch helemaal niets. De grote stapel papier was in de prullenbak verdwenen en het bed was zo ongeveer weer opgemaakt. Nog een laatste wervelwind door de kamer heen en alles zag er weer zo ongeveer keurig netjes uit. Ze glimlachte trots op zichzelf en keek naar haar hand waarin ze een tas vast hielt. Vandaag had ze zich voorgenomen om weer eens voor zichzelf op te komen en had korte mauwen aangedaan, waardoor alle littekens van het vuur-ongeluk zichtbaar waren. Waarschijnlijk zou ze er ontzettend veel vragen en opmerkingen over gaan krijgen, maar dat moest nou eenmaal. Ze moest haar zelfvertrouwen weer terugkrijgen en dit was de beste manier daarvoor! Ze greep de handel van de tas steviger vast en sloeg de tas op haar rug, waarna ze met de sleutel in haar handen naar beneden liep. Bij de receptie checkte ze uit en ze wandelde al zwaaiend naar buiten toe.

De frisse lucht deed haar inderdaad goed. Het zonnetje stond op haar bruine haar en verwarmde dit langzaam, terwijl ze langs de mensen liep en af en toe een blik van afschuw opving toen mensen haar armen zagen. Het was echt veel erger dan dat ze had verwacht, maar ze probeerde zo goed mogelijk te doen alsof ze het niet opmerkte en liep vrolijk verder. ”Mama, waarom heeft dat meisje zo’n vreemde dingen op haar armen?” hoorde ze opeens een klein jochie zeggen en ze bleef eventjes stilstaan. De moeder reageerde met een geschrokken antwoord dat hij niet hardop mocht vragen en keek verontschuldigend naar het meisje. Die glimlachte alleen maar en wuifde het weg, terwijl ze voor het jochie op haar hurken ging zitten en haar armen aan hem liet zien. ”Dit is gebeurt toen een hele slechte meneer mijn pokémon wilde afpakken. Mijn eigen pokémon hebben me toen gered, maar zijn slechte Houndoom heeft geprobeerd om mij te verbranden.” Een verdrietige blik verscheen in haar ogen. ”En dat is jammer genoeg ook gedeeltelijk gelukt. Gelukkig heeft mijn Weavile, en een hele aardige jongen, het merendeel kunnen stoppen en mij kunnen redden. Anders was ik nog veel meer verbrand,” ze keek de moeder eventjes aan en ze zag een blik van medelijden in haar ogen. Tja, daar moest ze nou eenmaal gaan wennen. Toch, toen ze het over Jace had voelde ze gemengde gevoelens. Een shot aan vlinders die door haar maag scheerde en het misselijk makende gevoel van angst dat ze hem had weg gejaagd. Of eigenlijk was ze zelf gewoon weggerend. Toch had ze niet echt meer de behoefte gehad om hem op te zoeken en als ze hem tegen zou komen, zou ze waarschijnlijk gewoon weer wegrennen. Nee, het was beter voor hen beide als ze elkaar eventjes niet zouden zien. Ze huiverde en ging overeind staan, waarna ze het jochie een aai over z’n hoofd gaf en de moeder een knikte gaf. Daarna pakte ze haar tas en liep weer verder.
Het meisje keek op toen ze merkte dat ze op een verlaten plein terecht was gekomen, ze keek eens goed om zich heen, maar merkte niet dat er iemand was die haar in de weg zou kunnen gaan staan. Mooi zo, want naast het plannen van een optreden, had ze ook nog het idee om een goede training te geven aan Enya. Ze had de Charmander nog niet zo heel erg lang, maar stak de laatste tijd wel veel energy in het trainen van de hagedis pokémon. Ze pakte twee pokéballs van haar riem af en gooide deze in de lucht. uit de twee witte flitsen kwamen een Charmander, die vrolijk op en neer sprong, en een Flaaffy, die nukkig zijn armen over elkaar heen sloeg. Vivienne schudde lachend haar hoofd en keek naar haar twee pokémon. Enya en Lucian zaten ongeveer op hetzelfde level en zouden dus goed aan elkaar gewaagd zijn. Al wist ze dat Enya qua type in het voordeel was, hoefde dat nog niet te betekenen dat Lucian snel verslagen zou worden. Ze wist hoe koppig en eigenwijs de Flaaffy kon zijn. Ze riep de twee pokémon bij zich en ging op haar hurken zitten om ze beide beter toe te spreken. ”Oké, jongens. Goed luisteren. Dit is geen gevecht om winnen en verliezen,” ze keek Lucian even aan, die koppig wegkeek en Vivienne zuchtte zachtjes. ”Dit gevecht is puur om Enya een beetje training te geven, dus je mag haar niet al te zwaar verwonden. Oké?” ze keek de Flaaffy streng aan en die haalde onverschillig zijn schouders op. ”Goed, ga op jullie plaatsen staan,” zelf ging ze in het midden staan en keek naar beide pokémons. ”Enya, ik zal jouw commanderen, Lucian jij mag zelf aanvallen, maar onthoud. Niet te zwaar verwonden,” beide pokémons knikte en Vivienne ging iets meer aan de kant van de Charmander staan. Ze had Enya nog niet zo veel in gevechten gebruikt, dus dit zou een erg leuk gevecht gaan worden.
Ze keek op toen de Flaaffy naar voren sprong, maar geen aanval deed, daar in tegen zag ze wel de elektrische stroompjes over diens vacht heen lopen. Er was dus een elektrische aanval op gang. ”Enya, Smokescreen!” Direct was het hele plein gevuld met een dikke zwarte rook. ”Goed zo, nu wachten,” sprak het meisje rustig, terwijl ze probeerde door de rook heen te kijken. Rechts van haar hoorde ze een hoef op de grond en direct speelde ze erop in. ”Enya, Ember naar rechts,” De kleine Charmander maakte een sprong, waardoor ze naar rechts gedraaid stond en deed een ember aanval. De rook verdween door de plotselinge aanval van de hagedis pokémon en de Flaaffy werd onthult. Deze stond stevig op de grond en ontlade elektriciteit in een Thunder Shock aanval om de Ember aanval onschadelijk te maken. ”Enya, duik weg en doe Dragon Rage!” De Charmander schoot uit de weg van de elektrische aanval en opende haar bek, waar een paarse vlam uitschoot in de richting van de Flaaffy. Lucian sprong weg, maar werd nog net op zijn staart geraakt. Een felle blik verscheen in de ogen van de schaappokémon en hij omhulde zichzelf in een gele bal van elektriciteit. Vivienne was op haar hoede, ze wist hoe sterk de charge aanval van Lucian kon zijn als ‘ie kwaad was. ”Nog een keer Smoke Screen en daarna Scratch!” beval ze de Charmander. Ze ging stevig op de grond staan en spuwde een zwarte wolk van rook uit. Daarna ging ze in het midden staan en luisterde naar waar de Flaaffy vandaan zou komen. Ze kon de elektriciteit in zijn vachtt bijna horen kletteren en wist daardoor precies waar ze heen moest. Haar klauwtje raakte de roze vacht van de pokémon, maar direct daarop ging er een elektrische schok door haar lichaam heen. Vivienne hapte naar adem, ze was de static ability van Lucian helemaal vergeten. Enya wankelde over de grond heen en deed een poging om nog te kunnen bewegen, terwijl de verlamming zijn werk begon te doen. Lucian torende inmiddels hoog boven de Charmander uit, klaar om het af te maken met een Thunder Shock aanval. Hij schrok echter toen Enya begon te gloeien en uiteindelijk helemaal wit uitsloeg. De Flaaffy sprong weg en keek nieuwsgierig toe hoe de Charmander groter werd, de vlam op haar staart krachtiger ging branden en haar klauwen langer werden. Toen het witte licht wegtrok, stond er een donkerrode Charmeleon die vrolijk haar bek opende in een bijna agressieve grauw. Vivenne glimlachte en wees op de Flaaffy. ”Enya, Ember!” De vlam op haar staart groeide nog een klein beetje, terwijl ze haar bek opende en de Ember aanval over de Flaaffy uitspuwde. Deze probeerde nog weg te komen, maar was te laat met reageren, waardoor hij achterover sloeg tegen een muur aan en daar bleef liggen. ”Genoeg!” riep Vivienne, terwijl ze tussen de twee pokémons in ging staan. Allereerste riep ze Lucian terug, nadat ze hem bedankte voor het gevecht en de pokéball terug hing aan haar riem.  Daarna liep ze naar Enya toe en hielt haar hand op. De Charmeleon gaf haar vrolijk een high-five terug. ”Ik ben trots op je, Enya,” sprak ze tegen haar pokémon, waarna de hagedis een aai over d’r kop kreeg en werd terug geroepen in haar pokéball. Ondertussen had Vivienne al haar volgende plannen gemaakt. Én ze had besloten hoe ze haar optreden wilde gaan doen. Maar daar moest ze wel voor opschieten, want de dag vorderder snel en het gevecht had meer tijd ingenomen dan dat eigenlijk de bedoeling was.

De zon was net over haar hogepunt heen, terwijl het meisje druk in de weer was met van alles en nog wat. Haar pokémon keken haar aan alsof ze geschift was, behalve Enya, die haar nieuwe krachten als net geëvolueerde pokémon aan het uitproberen was. Vivienne trok zich er bijna niets meer van aan dat een Charmeleon bomen aan het onderkrassen was of stukjes gras in brans probeerde te zetten. Prince was erbij en die zou erop letten dat het niet te ver uit zou lopen en het vuur was snel genoeg uitgemaakt met zijn bubble aanval. Vivienne had eindelijk het perfecte idee in haar hoofd gekregen hoe ze haar optreden wilde hebben en wilde gebruik maken van  dit stukje bedekt bos, waar ze prima zou kunnen oefenen. Ze had een klein podiumpje in elkaar weten te timmeren met de materialen die ze had en pakte het schema erbij dat ze in een kleine tien minuten uit had geschreven. ”Fiora, Florence, Prince, Enya en Kage, hier komen,” dat was dus haar hele team op Lucian na. Ze had de Flaaffy rust beloofd na het gevecht met Enya, ondanks dat ze voorheen nog naar het pokécenter waren geweest van te voren, ze kon een heethoofd er momenteel niet bij hebben. ”We gaan een shot opvoeren vandaag, of in ieder geval het geheel oefenen. Fiora, Florence en Prince, jullie zijn het gewend, dus ik verwacht volledig medewerking van jullie. Kage en Enya, goed naar mij luisteren en niets doen zolang ik het niet zeg, oké?” Ze keek haar pokémons heen voor een aan en ze knikte allemaal. Mooi zo, ze luisterde tenminste naar haar. ”Florence, ik heb jou nodig om de ondergrond van ijs te maken door je Icy Wind aanval. Alleen de ondergrond. Enya, als ik het teken geef doe je een Smoke Screen aanval om het toneel aan het oof te onttrekken. Fiora, jij gaat voor mij op het podium en laat door middel van je Psychic aanvallen de Bubble aanval van Prince over het podium bewegen. Ik zal achter Fiora staan en m’n eigen ding doen. Terwijl ik zing, wil ik graag dat Enya en Kage op het toneel verschijnen. Enya, jij mag gaan schaatsen. Niet zo bang kijken, Kage helpt je. Kage, jij blijft onzichtbaar en duwt Enya in de goede richtingen, zorg ervoor dat ze op het ijs blijft en nergens over valt of struikeld. Fiora, jij schaatst om mij heen in een cirkel en gebruikt je Moonblaast aanval om voor verlichting te zorgen boven mij. Bij het laatste deel komt er weer een Smoke Screen van Enya en gaat iedereen van het podium af. Fiora, van achter het podium gebruik je je Psychic om mij in de lucht te laten zweven, daarna zal Enya een Ember aanval doen om het ijs te doen smelten,” Het was een heel hoop informatie en ze keek een voor een haar pokémon aan, waarbij ze stil bleef zodat het kon inzinken. Ze hoopte dat dit idee ging werken, ze had er het perfecte lied voor gevonden. ”Fiora, zou jij de bubbels op een gegeven moment in de vorm van een hart kunnen maken en dat over mij heen leggen terwijl ik sta te zingen?” vroeg ze daarna aan de Gardevoir, die knikte. ”Ik wilde trouwens gebruik maken van je Mega-Evolution aan het begin, voordat ik op het podium kom. Dus jij komt het podium op, ik ga achter je staan, we activeren de mega-evolution en daarna gaan we met de rest aan de slag.” De Gardevoir knikte en er stond een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ook de rest van de pokémon leek te snappen wat ze moesten doen en stonden nu vrolijk met elkaar te kibbelen.

”Pokémon, opgelet. We gaan beginnen,” Vivienne had zichzelf omgekleed in een schattig licht blauw jurkje en haar haar opgestoken in twee staarten, ieder vast gebonden met een strik in dezelfde lichtblauwe kleur. Kage en Prince stonden allebei nogal te kijken van hoe hun trainer erbij stond en ze moest er eventjes om glimlachen. In een spiegel keek ze hoe ze erbij liep en zuchtte zachtjes toen haar blik viel op haar littekens. Haar armen waren tot net boven haar ellebogen bedenkt onder de littekens van brandwonden en dat was met deze jurk nou eenmaal duidelijk te zien. Ze keek op toen Fiora opeens naast haar stond en deze een arm op haar schouder legde, als morale steun. ”Dank je,” mompelde ze zachtjes, terwijl ze opkomende tranen uit haar ogen wegveegde. ”Florence, ben je zo ver?” De Weavile knikte vanachter de boom en begon met de houten planken te veranderen in ijs. ”Enya, nu!” riep ze naar de Charmeleon. Direct blies ze een dikke, zwarte rookwolk en Fiora en zijzelf schoten erdoor heen naar voren toe. Gelukkig had Vivienne eraan gedacht om een stel boxen mee te nemen, waarop ze de muziek kon afspelen, want anders had ze er maar weinig aan gehad. Zingen zonder muziek was iets waar ze immers gewoon niet tegen kon. ”Fiora, we gaan ervoor,” mompelde ze en ze drukte op haar Key Stone, die nog altijd aan de armband om haar pols zat. De Gardevoir verdween in een grote bol van wit licht, waardoor de Smoke Screen aanval direct verdween en Vivienne had geluk dat ze klein genoeg was om achter de pokémon te kunnen verstoppen. Toen de bol verdween, stond daar een prachtige Mega Gardevoir. Omdat ze een shiny was, was de boljurk die ze leek te dragen zwart van kleur, net zoals haar armen, terwijl de rest van haar bovenlichaam heel licht roze was, en haar haar was licht blauw van kleur. Precies op tijd gleden de Bubbles van Prince over het podium heen en de Gardevoir gloeide licht blauw op. De Bubbles bleven stil hangen in de lucht en ging steeds verder de lucht in. Fiora gleed naar de zijkant van het Podium en Vivienne stond al klaar, met haar handen gekruist voor haar borst, haar ogen gesloten, terwijl ze op zachte toon begon te zingen. When your legs don't work like they used to before and I can't sweep you off of your feet. Will your mouth still remember the taste of my love? Will your eyes still smile from your cheeks?” Fiora liet de Bubbles door het licht van de ondergaande zon gaan, waardoor ze een prachtig effect kregen over de omgeving en Vivienne ging rustig verder met zingen. ”And, darling, I will be loving you 'til we're 70
And, baby, my heart could still fall as hard at 23. And I'm thinking 'bout how people fall in love in mysterious ways. Maybe just the touch of a hand. Well, me—I fall in love with you every single day and I just wanna tell you I am.” Er ging een steek door haar hart heen toen ze direct het beeld van Jace weer voor zicht had. Misschien was dat wel de reden waarom ze dit nummer zo graag wilde performen. Met de stille hoop dat hij langs zou komen en het zou horen. Maar hij zou er niet zijn, natuurlijk zou hij er niet zijn. Ze voelde tranen opkomen, maar drong ze terug. Toen ze haar ogen opende zag ze vanuit haar ooghoek hoe Enya probeerde zo stevig mogelijk op het ijs te blijven staan en de meest vreemde bewegingen maakte om er sierlijk uit te zien. Goed, dat moest ze gaan aanpassen de volgende keer. Fiora had de Bubbles in de vorm van een hart als een krans over haar schouders heen gelegd en ze zong weer verder. ”When my hair's all but gone and my memory fades, and the crowds don't remember my name. When my hands don't play the strings the same way. I know you will still love me the same.” Ze merkte hoe Fiora in langzame rondje om haar heen begon te schaatsen en telde af totdat de Moonblast kwam. 5.. 4.. 3.. 2.. 1.. daar! Het verblindende licht deed pijn aan haar ogen en zorgde ervoor dat ze eventjes niets voor zich kon zien. De Moonblast werd in de licht gegooid en spatten daar uiteen in allemaal kleine glinsteringtjes die langzaam naar beneden dwarrelde. Precies op dat moment vloog er een nieuwe Smoke Screen over het podium en in een klap was Vivienne haar zicht helemaal kwijt. Ze voelde hoe ze van de grond werd getilt en opende haar armen, waarna ze diep adem haalde. Onder haar schoot het ijs in brand door de Ember aanval van Enya en dat zorgde ervoor dat het hout ook meteen mee ging branden, perfect. ”So, baby, now, take me into your loving arms. Kiss me under the light of a thousand stars. Oh, darling, place your head on my beating heart. I'm thinking out loud, that maybe we found love right where we are. Oh, baby, we found love right where we are. And we found love right where we are.” De Smokescreen verdween door het vuur en opeens zag ze een groep mensen voor haar staan, die na de laatste woorden in een daverend applaus uitbarsten op het moment dat Fiora haar weer veilig op de grond zetten. Prince ging vervolgens aan de slag met het uitmaken van het vuur en verschillende mensen kwamen naar haar toe om een handje te schudden en haar te complimenteren met wat een prachtige show het was. Sommige merkte zelfs op dat ze een prachtige stem had. Vivienne wist niet wat ze ervan moest denken en keek alleen maar wat verlegen toe, terwijl haar hoofd telkens een tintje roder werd. Haar blauwe ogen gleden over de menigte heen, of nou ja menigte, er stond een man of vijftien om haar heen. Maar ze zag het bekende blonde haar niet en een koud gevoel overspoelde haar. Ze zuchtte zachtjes en draaide zich om, terwijl ze haar pokémon ging helpen met opruimen, de mensen gewoon maar achterlatend. Daar wilde ze nu toch even geen contact mee hebben.

TAGGED: Vivienne, 433 words