Jace keek naar de armband met de Absolite in zijn hand en knikte. Vandaag zou hij Abyss tot haar uiterste trainen en vandaag zou hij haar mega evolution mee maken. Hij wist het zeker en wierp Abyss d'r pokébal op. Abyss kwam arrogant en pedant tevoorschijn zoals gewoonlijk uit de rode waas. Jace glimlachte naar haar en keek om zich heen. Hij keek uit over het zo klein lijkende Shalour City en voelde de wind zijn gezicht strelen. Hij kon alles zien hier zo hoog boven de Tower of Mastery. Hij draaide weg van het raam en keek uit over het grote standbeeld van de mega Lucario binnen de toren. Hij moest ergens een goede plek zien te vinden om Abyss te trainen en ging de trappen op. Uiteindelijk kwam hij uit op een soort plateau op het dak dat uitkeek over het gehele landschap. Jace keek naar de horizon over de zee en glimlachte. Het voelde goed om hier te zijn kijkend over de wijde oceaan. Hij aaide zijn Absol die zo lang bij hem was geweest en deed haar armband om. Ze keek hem vragend aan en Jace zei met een glimlach: "Dit zal jou tot het uiterste kunnen drijven en nog sterker maken." Absol leek een beetje ongerust, maar het idee van nog sterker worden beviel haar wel. Jace knikte toen de armband stevig vast zat. Hij moest er voor zorgen dat het niet los kwam te zitten tijdens een gevecht. Nu moest hij nog een tegenstander zien te vinden... Daar had hij niet echt over na gedacht. Dan moest hij maar gaan sparren tegen een van zijn eigen pokémon. Hij wierp zijn pokébal op en Odin kwam brullend tevoorschijn. Hij keek rond en merkte nu pas dat hij zo hoog zat en rende meteen weg van de rand naar het midden. Jace krabde zijn hoofd en zei verrast: "Dus jij bent bang voor hoogtes hé? Nooit achter je gezocht al is het wel duidelijk as je er bij stil staat dat je best zwaar bent en niet kunt vliegen." Odin begon hevig te knikken en Jace keerde hem terug. Dan moest Spirit het maar doen. Spirit kwam tevoorschijn uit zijn pokébal en begon met de lucht te boxen als mentale voorbereiding. Jace glimlachte en zei tegen beide pokémon: “Ok Spirit jij kunt doen wat jij wilt en ik ga Absol bevelen geven om jou te verslaan en haar mega evolutie uit te kunnen lokken. Zijn jullie klaar?” De pokémon en Jace namen plek ieder aan een deel van het plateau. Jace pakte zijn pokédex er bij om wat info te krijgen over de mega evolutie van een Absol en vond dit: As Mega Absol, its fur is longer overall, and the increased energy coursing through its body makes the fur at the back of its mane stand on end, so that it appears to have wings. The spikes on its heels and elbows grow larger, and the fur in these areas becomes longer as well. Its sickle-shaped horn widens, while an additional, smaller horn appears on the opposite side of its head. Its tail now has a more saw-like shape, and the oval marking on its forehead is now a rounded triangle. Hmn... Jace had van professor Sycamore een plaatje gekregen van een mega Absol. Wat jammer dat die vleugels zijn manen waren en niet echt vleugels. Hij had namelijk gehoopt zo twee vliegen in een klap te raken, want in zijn team ontbrak nog een vliegende pokémon dat gaf hem een nadeel in gevechten, maar nu moest hij letten op dit gevecht. Ze knikten naar elkaar en het gevecht kon beginnen. Spirit en Abyss waren beide zeer competitieve pokémon en Spirit liet de mogelijk om de eerste klap uit te delen niet liggen en sprong op Abyss af met een Bullet Punch. Jace grinde en zei: “Oké Abyss gebruik Double Team. Absoll schoot weg in een waas van kopiën die het complete plateau omringden. Spirit keek de kring om en deed zijn ogen dicht. Hij was aan het nadenken en sprong instinctief naar een Absol en lande zijn Bullet Punch. De Absol copie spatte uit elkaar en Jace zei: “[i]Dichtbij hoor. Abyss gebruik Bite.” De Absol naast de kopie bleek Abyss te zijn die vollop in de schouder van Spirit begon te bijten met het exoskelet kaak van zwarte aura. Spirit kreunde en zakte op zijn kniën en Jace zuchtte. Dit had hij aan moeten zien komen. Abyss was de meest ervaren en het sterkste teamlid dat hij had. Geen wonder dat Spirit sneller uitgeschakeld zou zijn, maar dit was niet het geval. De Hitmonchan grinde en liet een vernietigende Close Combat los op de nu te dichtstbijzijnde om weg te komen Absol. Jace had er niet bij stil gestaan dat fighting type aanvallen extra sterk waren tegen Abyss. Misschien was zijn keuze van Spirit toch niet zo'n slecht idee. De klappen van Spirit kwamen snel en veel. Jace begon het benauwd te krijgen en zei: “Abyss gebruik Slash!!!” Abyss storte tegen de vloer door de klappen van Close Combat, maar sprong meteen op met d'r messblad wit gloeiend. Ze raakte Spirit die door de klap achterover viel. Dit waren de momenten waarin Abyss d'r vechtlust het sterkst was. Nu had ze een prooi om mee te spelen en snel toe te takelen. Jace wist dit van haar en besloot dat dit het moment was om mega evolutie te proberen. Hij moest de wilde en gevaarlijke zijde van Abyss zien te overwinnen. Hoe wist hij niet zeker, dat had professor Sycamore hem namelijk niet echt verteld. Hij keek Abyss aan die kalm en zelfverzekerd op d'r prooi afliep. Hij zuchtte... Dit zou niet makkelijk worden. Hij kamde zijn ponny van zijn rechter oog weg. Daar onder de ponny zat een ooglap verborgen van donker zwart leer met een soort capsule er in waar normaal je een oog zou zien. Hij drukte op een knopje achter zijn oor en de capsule ging open. Daaron stralend in de zon zat een Keystone vast. Jace concentreerde op de band die hij had met zijn team en vooral met Abyss. De Keystone begon te gloeien samen met de Absolite op Abyss d'r armband. Een stoot van energie en emotie schoot zowel Jace als Abyss. Jace moest eventjes knipperen en eventjes steviger staan. Toen hij opkeek was Abyss omrings door fel wit licht zoals pokémon dat hadden als ze evolueerden, maar toch voelde het anders. Toen het witte licht verdween zag hij Abyss daar staan met vleugels en alle andere eigenschappen die zijn pokédex had aangegeven. Ze zag er prachtig uit met de uitzondering van haar ogen. Die waren koud, kill en bloeddorstig. Een rilling ging over zijn rug. Abyss keerde zich weg van hem en liep weer kalm en met koude ogen richting Spirit die het nu wel heel benauwd begon te krijgen. Spirit sprong op en Jace riep: “Abyss stop het is genoeg zo!” De Absol keek hem met een ruk aan met ogen vol haat en woede die zeiden: Wie ben jij om mij te stoppen?!! Jace voelde het weer. Die akelige rilling over zijn rug. Abyss stopte inderdaad zoals Jace zei, maar keerde zich naar hem en begon te sprinten. Jace keek haar aan met ongeloof en verwarring... Waarom was ze zo kwaad op hem? Was dit haar strijdlustige instinct? Gebeurde dit wel echt? Allemaal domme vragen schoten door zijn hoofd. Hij had namelijk van professor Sycamore gehoord dat het soms voor komt dat een pokémon gedreven woord door een basis instinct en persoonlijke eigenschappen als ze mega evolueerden. Trainers moesten het dan overwinnen en samen met de pokémon het voor toekomstig gebruik onder controle moeten houden. Hij zag de blik van de Absol. Dit was Abyss niet... Dit was een lijkenis van haar. Een schaduw van haar ware zelf gedreven door emotie en vechtlust. Ze was altijd zo fanatiek en vechtlustig geweest. Hij zou haar ook nooit vragen dit aan haar te veranderen. Hij sloot zijn ogen. Hij kon het niet laten dan vrezen wat komen ging. Hij voelde hoe de zware Absol hem tegen de vlakte sloeg met zijn rug tegen de vloer en met een poot op zijn borst drukte. Hij deed zijn ogen open en staarde in het grommende gezicht van Abyss met d'r woeste ogen. Hij kreeg nauwelijks lucht meer en drukte de woeste en verbaasde Abyss tegen zijn borst en fluisterde: “Weet je nog hoe het was toen ik je voor het eerst ontmoet had? Jij en ik waren beide nog zo jong. Jij was zo klein en schattig. Je kwam volgens mij net uit je ei toen ik je kreeg van mijn ouders. Nog nooit was ik zo blij geweest. Ik zie nu in jou ogen dat je gedachten wazig zijn met woede en frustratie, maar...” Hij drukte haar nog dichter tegen zijn borst aan. De grommende Absol viel eventjes stil en Jace ging door met zeggen: “Maar wat er ook gebeurt onthoud dat ik van jou hou” Absol stopte met grommen en Jace aaide haar voorzichtig. Spirit was ondertussen aan het toekijken met een Focus Punch, maar besloot het maar te laten. Jace leek alles onder controle te hebben. Jace keek Abyss aan haar ogen waren nu weer normaal en dikke tranen rolden van d'r wangen en ze was zachtjes aan het sniffelen. Jace stond op en Abyss stapte van hem af. Jace hurkte weer en gaf haar een grote knuffel. Ze zag er adembenemend uit en Jace inspecteerde haar zorgvuldig. Hij keerde Spirit terug die hem toe lachte terwijl hij verdween in de rode gloed. Absol inspecteerde zichzelf en was onder de indruk. Jace glimlachte naar Absol en kreeg een brede grijns terug. Ze waren beide blij dat het goed verlopen was. Nu was het volgen Jace veilig om voortaan Abyss te laten mega evolueren aangezien hun band sterk genoeg was om hun vechtlust de baas te zijn. Abyss liep naar Jace toe en gaf hem een kopje. Het was al een tijdje geleden dat ze stil had gestaan bij de goede oude tijden toen ze nog jong waren. Ze waren inderdaad al sinds het begin samen geweest. Toen Jace besloot op reis te gaan voegden Odin en Rose zich bij hun team, maar zij en Jace waren al vrienden sinds het begin. Het voelde fijn om daar weer bij stil te hebben gestaan en nu wist ze ook dat in een gevecht ze niet zo instinctief moest zijn, want ze was niet alleen ze had Jace. Jace knuffelde haar nogmaals, maar Abyss vond het wel genoeg geweest en duwde hem vriendschappelijk weg. Ze was nooit zo'n knuffelaar geweest. Jace begon te lachen en keede de grinnende Absol terug in haar pokébal. Jace zuchtte diep en keek over de rand van de toren naar het prachtig amber rode landschap dat de herfst met zich mee had gebracht en deze sterke wind was een bonus. Hij pakte zijn telefoon en belde het nummer op dat professor Sycamore hem gegeven had. Sycamore nam op en Jace legde uit dat het ooglapje werkte zonder enige fouten. Sycamore bedankte hem voor het uittesten en zei dat hij deze versie mocht houden. Hij wensde hem veel geluk op zijn reis en met zijn Absol. Jace bedankte hem en hing op. Hij snoof de herfst lucht nog een keer op terwijl hij naar Shalour City keek. Nu moest hij nog naar beneden zien te komen. Hij was al moe van het emotionele gevecht... Nu nog de trappen. Alhoewel hij had genoeg voedsel bij zich om een klein avondmaal te maken voor zichzelf en zijn pokémon. Het zou hem goed doen om een avond zo alleen uit te rusten weg van de mensen. Hij had de laatste paar dagen in dorpjes en steden de nacht overgebracht, maar hij vond het fijn om op zichzelf te zijn samen met zijn pokémon zo nu en dan. Het koken en het avondmaal verliepen beide even snel als normaal. Zijn pokémon waren goede eters... Geen wonder dat hij altijd zo blut was. Al zijn geld ging naar overnachtingen en eten. Hij zuchtte diep en zette zijn slaapzak op. Het had geen zin om een tent op te zetten, want de nachthemel was helder en zonder wolken. Je kon alle sterren helder zien. Terwijl hij daar lag hoog boven de rest van Kalos kijkend op de heldere sterren hemel reflecteerde hij op zijn ervaringen tot nu toe in Kalos en glimlachte. Hij was op weg,nog zes gym leaders te gaan. Hij begon te dagdromen en viel al snel in een diepe slaap.
