Leaves and feathers

Tawnee had geleerd uit haar fouten en had besloten Sachi in haar pokéball te laten. De ondeugende, sluwe Pokémon had al genoeg problemen veroorzaakt en Tawn wilde dat alleen maar voorkomen. Ze hield wel van de Eevee, maar ze kon zich soms zo hard ergeren aan haar stomme grapjes. Ze haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. Ja, dit was een goed idee geweest om haar daar in te steken. Ze liet even haar blik over het pad glijden. Vandaag had ze een roze boy aan. Het waterige zonnetje bood haar niet echt genoeg warmte aan om warm te blijven, dus had ze dan ook haar kap opgezet. Dat deed ze vroeger veel, zo kon ze vaak mensen ontlopen. Vroeger was dat wel nog nodig geweest, maar nu niet meer. Het was eerder een gewoonte nu en ze vond het gewoon leuk om iets op haar hoofd te hebben, ookal haatte ze eigenlijk hoeden. Maar ah, wat gingen ze doen? Haar verplichten een hoed te dragen omdat ze meestal haar kap op had? Yeah, sure. Veel succes. Ze stopte even met wandelen en keek naar het donkere bos dat voor haar lag. Ze wilde vandaag graag wat trainen met haar Eevee, wetend dat het nog even zou duren voordat ze de eerste gym zou uitdagen. Ze kon beter haar tijd gebruiken in trainen dan in rondlopen en als een halve gare achter haar Pokémon aanzitten. Meestal was Sachi wel geconcentreerd in een gevecht, dus dat was wel iets dat Tawn wel goed vond aan de Pokémon. Het meisje zette een stap naar voren en wandelde rustig verder. het was best saai zo alleen wandelen. Meestal liet ze de Eevee haar pokéball, maar wanneer deze weer iets had mispeuterde moest ze de Pokémon even in haar pokéball steken.  Ze vond het echt stom. Sachi had gewoon geen manieren. Waarom had ze nu geen deftige Pokémon die zich kon gedragen? De trainster schudde haarhoofd zachtjes. Wat zat ze wel niet te denken? Sachi wegdoen was wel het laatste dat ze zou doen! Die Pokémon mocht dan wel een duivel zijn, toch had ze een plaatsje in haar hart veroverd. Ze wist zeker dat ze de Eevee nooit zou inruilen voor een andere Pokémon, hoe sterk, mooi en beleefd deze ook was. Dat dacht ze nu toch. Misschien zou dat later wel anders zijn. Bij die gedachte stopte Tawn absurd met lopen en pakte ze even de pokéball van Sachi. Ze staarde er even naar. Wat als ze nu eens niet meer met elkaar zouden opschieten? Wat als Sachi's rebelse trekjes haar optimisme en vrolijkheid zouden overnemen? Zou Tawn dan nog steeds zoveel om de Pokémon geven? Tawnee staarde vol ongeloof naar de bal toen ze besefte dat de kans groot was en diep vanbinnen voelde ze een steek van gemis. Alsof ze zich al voorstelde dat het zo ver zou zijn. Nee, nee! De trainster schudde even hevig haar hoofd. Ja, daar was ze weer met die gedachten. Nu was nu en later zou later zijn, ze zou wel zien hoe de Eevee zou veranderen. Tawn stak de Pokéball rustig terug in haar zak. Haar hand gleed langzaam uit de zak en ze staarde even naar de weg die zich voor haar uitstrekte. Na enige tijd verscheen een klein lachje op haar lippen en draaide ze haar om naar de struiken die links van haar lagen waarna ze het op een lopen zetten.
Zigzaggend tussen de bomen door liep ze vrolijk verder. Tawn was nooit echt iemand geweest die zich aan de regels zou houden. Ze was anders en dat liet ze ook duidelijk merken. Ze voelde zich goed, ookal had ze net zo'n neerslachtige gedachten gehad. Ze zou zich er altijd uit werken. Ze wilde niet zo denken, niet zo leven, ze wilde van het leven genieten. Ze had er maar een en ze wilde het goed doen, met de dingen die ze graag wilde doen. Na enkele tellen geloopd te hebben, stopte ze met het sprinten en vertraagde ze naar een normale pas. Ze keek even kort rond. Zonlicht gleed langs het bladerdak het bos binnen en kleurde het roestkleurige tapijt van bladeren in verscheidene kleuren. Ze haalde even diep adem en nam alle geuren in zich op. Herfst was een mooie tijd, dan werd alles zo mooi. Lente was ook zo. Winter en zomer waren dan weer heel anders. De een was zo wit en de ander zo groen. Het ene te warm, het ander te koud. Herfst en lente waren gewoon de perfecte seizoenen, punt uit. Daar was eigenlijk gewoon discussie over mogelijk. Het was zo.
Na nog wat rustig gewandeld te hebben, merkte Tawn opeens een bruin beestje op tussen de goudkleurige bladeren. Verrast keek ze naar het geluid en fixeerde ze zich op de Pokémon die onder de bladeren verborgen zat. Rustig liet ze haar hand in haar zak zakken en haalde ze de Pokéball eruit. Zachtjes liep ze wat naar voren, hopende de Pokémon niet te laten verschieten. Toen ze per ongeluk iets te hard haar voet neerzette en een blaadje eronder kraakte, schoot de vogel vanonder de bladeren weg. Snel hield ze de bal voor zich. In een flits kwam Sachi tevoorschijn, huppend en lachend, zoals altijd eigenlijk. "Sachi, Swift!" Zei ze snel. De Eevee opende haar bek en een reeks goudkleurige sterretjes vlogen aan hoge snelheid op de Pidgey af. De vogel werd recht in de rug geraakt, wat ervoor zorgde dat deze tegen de stam van een boom werd geduwd. De rest van de aanval knalde tegen zijn rugje aan. De Pokémon viel zo naar beneden en lande nogal ongelukkig op zijn kopje. Tawn keek even bezorgd naar de vogel toen hij de eerste tellen niet bewoog. Daarna keek ze even vragend naar Sachi, die een vreugdevolle, trotse blik in haar ogen droeg. Trots trippelde de Eevee op haar tegenstander af en keek ze even grijnzend neer op hem. Tawn fronste even, eigenlijk was dat geen goed idee... Opeens schoot de Pidgey vooruit, Quick Attack. Sachi, die zo dicht bij de Pokémon stond, werd geraakt tegen haar kopje en sukkelde even achterdochtig achteruit. Verward schudde de Eevee haar kopje waarna ze ene boze blik op de Pidgey wierp, die inmiddels weer voor het luchtruim had gekozen. De trainster grijnsde zachtjes. "Oké, Sachi!" De Eevee schudde even haar pels uit en zette haar schrap voor nog een Swift. "Sand Attack!" De bruine Pokémon opende haar bekje, maar sloot hem toen absurd, waarna ze even achterom keek, een vragende blik in haar ogen. De trainster zuchtte even. De Pidgey greep ondertussen zijn kans om toe te slaan. De vogel dook naar beneden, zich klaar makend voor nog een Quick Attack. "Sachi!" Riep Tawn snel toen ze dit zag. De Eevee keek snel achterom en sprong onhandig op toen ze de gevederde Pokémon zag naderen. Door haar onhandige sprong werd de Eevee geraakt bij haar achterpoot waardoor ze haar evenwicht verloor en op haar gezicht viel. De trainster klemde even haar tanden op elkaar toen de Pidgey neerkwam en met uitdagende ogen naar de Eevee keek. "Sand Attack!" zei ze opnieuw, hopend dat Sachi deze keer wel zou luisteren. De Eevee hijstte zichzelf overeind, haar gezicht was niet langer vriendelijk, maar Tawn zag hoe boos ze wel niet was. Ze hapte even naar adem toen de Eevee wat naar voren sprong, ze zou toch geen Tackle doen? Toen draaide de Pokémon zich om waardoor haar staart naar de Pidgey was. Daarna liet ze het pluizige ding over de grond glijden. Een stofwolk vloog op en raakte de Pidgey recht in het gezicht. De trainster glunderde, blij dat de Eevee eindelijk had geluisterd. De vogel schudde even zijn kop, maar schoot dan naar voren voor een Tackle. "Ontwijk die aanval!" zei ze snel. De Eevee schoot snel opzij. "Doe nu Tackle!" De Pidgey lande onhandig in de bladeren door zijn Tackle en stond nu wat instabiel op zijn pootjes waardoor de Tackle van haar Pokémon wel goed raak was. De vogel werd de lucht in geslingerd, waar hij zijn vleugels opende om af te remmen. Toen sloeg deze eens krachtig met zijn vleugels. Tawn herkende het snel als een Gust aanval. Sachi werd geraakt en werd even naar achter geduwd door de aanval, maar stond daarna met zelfzekere blik terug te staren naar de vogel. Tawnee liet even een klein lachje op haar lippen dansen toen de vogel opnieuw voor een Tackle aanval hing. "Ontwijk en daarna Tackle!" zei ze snel. De Pidgey die inmiddels al in duikvlucht was overgeslaan, week opeens naar rechts en cirkelde rustig terug naar boven. Sachi, die haar pootjes wat uit elkaar had gezet om de aanval te ontwijken, keek even vragend naar de vogel. Daarna tilde ze ietwat haar kopje in de lucht en grinnikte ze zachtjes. De trainster fronste even en keek even schuin naar haar Eevee, die het blijkbaar erg amusant vond dat haar tegenstander was veranderd van gedachten. Ze dacht vast dat de Pokémon bang was. De blondine rolde even met haar ogen toen ze de hooghartige blik in de amberkleurige ogen van haar Pokémon zag. "Doe dan maar gewoon Swift," vervolgde Tawn op een meer rustige toon. Doordat de Pidgey opeens was gestaakt met een aanval, leek de sfeer ietwat te zijn verdwenen. De Eevee grinnikte nog even zachtjes, waarna ze haar bek opende en de sterretjes afvuurde. De blondine wist zeker dat de vogel de aanval niet zou kunnen ontwijken.
Opeens schoot de gevederde Pokémon vooruit, een Quick Attack. Snel en elegant ontweek deze de sterretjes, die op hun beurt  rechtsomkeer maakten om hun doelwit achterna te gaan. Tawnee fronste even. Waarom...? Opeens sperde ze haar ogen open. "Sachi! Sachi! Wegwezen!" Het bruine vosje sperde haar ogen open, starend naar de sterren die naar haar toe kwamen. Snel sprong ze weg en holde ze zo snel mogelijk weg. Het zachte geschreeuw van angst dat uit haar bekje kwam kwam best nog grappig over. De Pidgey week af naar rechts en werd geraakt door een van de snelste sterren. Hij kneep zijn ogen toe, verloor zijn evenwicht en balans en vertraagde waardoor de rest van de sterren in zijn rug insloegen. Met een harde klap kwam de vogel neer op het tapijt van bladeren. "Tackle!" zei Tawn snel. De Eevee reageerde eerst niet, maar stopte toch na enkele tellen met lopen, wetend dat het gevaar geweken was. Toen draaide ze zich naar het hoopje vederen die traag overeind kwam. "Vlug!" gilde de trainster snel, aangezien ze snel moest zijn. Ze wilde niet dat de vogel opnieuw de lucht in zou gaan. Met een aardige snelheid liep de Eevee op haar tegenstander af. Deze werd recht in de rug geraakt en maakte even een pijnlijk piepje. Sachi gooide haar kop in de lucht, waardoor hun gevederde tegenstander de lucht in werd gegooid. Snel sloeg deze zijn vleugels open en begon hij ietwat verward met zijn bruine vleugels te slaan. Daarna schudde de vogel even snel zijn kopje en draaide hij zich om, om tussen de takken van het bos te verdwijnen. De blondine keek nog even naar de trillende takjes, het enige bewijs dat ze echt had gevochten met de vogel, waarna ze naar haar Pokémon keek. Tawn straalde helemaal, ze vond dat het echt uitstekend was gegaan, op een paar punten na dan maar daar zouden ze wel aan werken. De bruine Pokémon genaamd Sachi had een hoogeven kopje, haar ogen waren gesloten, Tawn wist best wel op wat ze zat te wachten. Ze rolde even met haar grijze ogen en knikte toen even zuchtend naar de Eevee. "Ja, je hebt het goed gedaan," zei ze met een zucht. De Eevee tilde nog wat meer haar kopje in de lucht en tilde daarna haar pootje wat in de lucht waarna ze even ermee naar voren sloeg, zo heel elegant. "En ja, ik ben trots op je," vervolgde het meisje waarna ze haar blik over het bos liet gaan. De bruine Pokémon opende haar ogen en piepte even blij toen ze dat had gehoord. Soms was Sachi wel raar en vooral op dat vlak. Maar tja, verder was ze wel een gehoorzame Pokémon, dus Tawn had niet echt te klagen.

Nadat ze nog even op dezelfde plek waren blijven staan -omdat Sachi het o zo belangrijk vond alle plekjes te checken voor de Pidgey- had de blondine besloten om verder te gaan. Nu ze wat verder in het bos waren kon de Eevee niet echt iemand kwaad doen, dus had ze ook besloten om haar uit haar Pokéball te laten. Opnieuw moest ze toegeven aan de grote, amberkleurige ogen van haar Pokémon en moest ze haar gezonde gedachten en ideeën afslaan. Ze zuchtte even zachtjes en hield een oogje op de huppelende Pokémon. Als ze het op een lopen zou zetten zou Tawn snel haar Pokéball boven halen zodat ze niemand kon gaan irriteren. Daarom had ze ook haar handen in haar zakken laten zakken en rustte haar handpalm rustig op de bal. Haar vingers waren wel lichtjes om het ding geklemd, alsof ze wist dat de Pokémon elk moment weg kon schieten. Toen na een minuut of vijf nog steeds niks was veranderd in het gedrag van haar Pokémon, liet ze de bal lichtjes los, denkend dat de Eevee niks van plan was. Dat zouden de meesten ook denken. Ze trippelde daar maar, springdde af en toe op een blaadje en sabbelde daar dan op waarna ze terug verder liep. Soms schoot ze weg voor een klein geluidje of keek ze even nieuwsgierig naar een laatbloeiende bloem. Ja, Sachi zag er echt wel onschuldig uit zo. Ze zou haar zelf nog schattig kunnen noemen. Tot je natuurlijk de echte Sachi leerde kennen, dan keek je meteen heel anders naar de schattige Pokémon.