Wonderland

Oh man het was hier eigenlijk best heet om eerlijk te zijn, geen idee waarom. Hij was gewoon hier naartoe gebracht? Ah man why. HIj zuchtte even en trok even aan het lijntje van zijn wolfje, die even opkeek en instemmend blafte op zijn huidige mood. Zijn gezicht sprak vast boekdelen. Dat deed het eigenlijk altijd. Hij zat er maar weer boos en kwaadaardig bij alsof hij iemand kon afschieten met zijn al niet werkende ogen. Ja, ja, hij was gewoon niet blij hier te zijn als dat nog niet duidelijk was, meer veel kon hij er helaas niet aan doen, dus hij moest maar gaan et wat hij had en leven met de dingen die hem momenteel werden aangeboden. Als blinde had je immers niet veel keuze. Hij zuchtte even zachtjes en schudde zijn hoofd. "Waar zijn we nu weer balend Pjaf?" klonk er van de kerel af. "Oh yeah, die dude..." die gast was echt niet goed in zijn kop met zijn zogenoemde therapie en hem dan achterlaten zonder zijn geld of holo caster like... Geez, asshole...

-cecille

“Hey!” Huh? een beetje met een vragende blik in zijn ogen keek de blonde kerel rond, hij zag uiteraard niks maar aan de ander kant was het misschien een waarschuwing van iemand die op hem afliep. Er gebeurde niet echt iets... En toen nog steeds niks? En Lyan was eigenlijk alweer de richting vergeten van waar het was gekomen dus nu stond hij hier al helemaal alleen... Uh... Ja, was die persoon misschien al weg? Toen hij plots voetstappen hoorde en Pjafter ana het lijntje begon te trekken om met een blij blafje de ander te begroeten wist hij wel hoe laat het was, een nieuweling. “Heb ik jou niet ergens eerder gezien…?” DE stem liet wel een belletje rinkelen. Was ene vrouw in ieder geval, hopelijk, dus dat was al een iets. “Ah, wat was je naam ook alweer?” Hmn.... "Lyan is de naam, ik kan niet meteen op jou naam komen tho," zei hij even. Pjafter blafte even kalmpjes naar de ander en duwde haar neus tegen de ander aan, duidelijk opzoek naar aandacht. "Oh ja, dit is Pjafter," best name ever.

Hij kon niet meteen weten welke stem wie was, want ja een beeld had hij niet. Hij wist dat veel stemmen konden gelijken op elkaar tenzij ze echt extremen waren, wat nu niet echt het geval was gelukkig... “Cecille!” stelde de blondine zich voor. Meteen moest hij terugdenken aan of andere play en iets met borsten en zijn neus die gebroken was. Oh auw... Die cecille dus. Pijnlijke memory, echt wel. “Hallo Pjafter!” Bijna meteen had hij een hadn op zijn neus gelegd en wreef hij er even over, man hij had in korte tijd toen tweemaal zijn neus gebroken, hoe hij dat had geflikt was hem zelfs een beetje vreemd gebleven maar verder vragen stelde hij er niet over. De shiny wolf blafte even blij naar de blondine en gaf haar meteen een likje. Ze was welkom naar welkom mensen die haar aardig leken en aan de reactie te horen dus van zijn hond wist Lyan dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. “Oh! Jij bent die gast die viel!” euhm.... “Volgens mij brak je je neus…?” hij knikte even heel langzaam. "Yeah, was het niet iets van een play waarvoor je me nodig had?" sprak hij even kalm. Hij wist het niet meer zo goed allemaal maar dat was iets vaags dat hem boven kwam. "Dat was echt... uhm, nogal iets," en wat hij had hij zich geschaamd, nu was ook geen uitzondering daarvoor.

Kalm staarde het blinde kind voor zich uit, afwachtend op een antwoord, niet wetende wat de ander eigenlijk aan het doen was. Ze zou nog van alles kunnen doen, Lyan zou het niet doorhebben. Het nadeel van blind zijn. Helaas voor haar zou er vast een beet van Pjaf komen om dat te voorkomen, dus ze was vast wel bra- “Oh, je bent wel een beetje een ruig type,” Ho was dat tegen hem? Wacht wa- “Dan hou ik het maar even op je hoofd.” Zijn hoofd? Wat was er met zijn hoofd? Bijna meteen begon hij zachtjes te blozen. Wat was dan ruig? Zijn lijf? Wat, wat bedoelde ze? "W-wat?" snauwde hij half maar legde een hand op zijn mond. Ja sorry, hoe moest hij weten, hij was een idiot. “Ja klopt,” Uh... Wat? Wat... Damn, hij was kwijt waar ze over bezig waren. Een play? een flater? Iets in die trant zeker. Nou reken daar maar een tweede flater bij. “Zeg dat wel.” uh... “Wat doe je hier? Lekker aan de wandel?” Uhm... "Ik ben verloren? Denk ik? Iemand heeft me hier gebracht..." zei hij kalm tegen de meid met nog steeds een hand voor zijn mond, man, mooi man.

“Wat?” Hij knipperde even en fronste wat nou? "Hoe bedoel je wat?" zei hij enkel even snel terwijl hij ongemakkelijk even zijn ogen liet ronddwalen. Ah damn, wat een ongemakkelijk mens om mee om te gaan zeg. "Sinds wanneer ben ik een ruig type?" sprak hij dan ook een beetje van zijn stuk gebracht. “Euh, waar is diegene dan?” Ueh... ja, goede vraag... lol... “Waarom ben je hierheen gebracht?” Uhm... Hij knipperde even en haalde zijn schouders even op om zijn hand wat te laten zakken. Ugh, hij bloosde half, hij haatte het als hij zo'n reactie kreeg en gewoon even flinchte van alles. "Ik weet het niet zo..." gaf de blinde knul eerlijk toe aan de vrouw tegenover hem... Tja... “Ik kan je wel de weg wijzen,” Aha... Iets dat hij niet kon. “De weg naar de stad weet ik inmiddels wel.” Hij knikte even langzaam. "Ik uh... Hoe kom ik dan terug uh... Thuis? .... Waar ben ik eigenlijk?" yes... YES.

Ze begon te lachen en hij bloosde, lachpaal dat hij ook was, hij kon ook niks goed doen eh... Wat een gtap was hij dan ook. Hij zuchtte even zachtjes en knikte, hij wist het wel hoor... Verdorie. “Ik had het eigenlijk tegen Pjafter,” Hmpf... Hij slikte even... "Dat... Wist ik wel hoor..." zei hij fluisterend en een beetje afwezig, ah nee, flater was geslaan, geweldig gewoon. “Maar jij kan ook wel ruig zijn. Misschien ben je wel een masochist, weet ik veel.” EH... Hij bloosde meteen en legde zijn handen in zijn fijne gezichtje. Hmpf. "Neeee!" zei hij meteen van slag tegen de dame die dit allemaal zei. Hij schudde zijn hoofd dan ook. Hij was ergens onschuldig hoor, onder een dikke laag van haat en trieste dingen. “Mt. Chimney,” was haar antwoord op zijn laatste woorden... “Daar staan we nu. Waar is thuis? Ik kan je wel daarheen brengen.” Eh... "Thuis is op de ranch in uh... Petalburg City..." uhm... hij haalde zijn handen uit zijn gezicht en haalde ze naar achter. "Wacht ik pak mijn portemonee even, daar zit het adres van th-" waar de fuk was zijn geldbeugel. Wel meteen werden zijn ogen groot en keek hij in paniek rond, werkte niet... Dus hij begon zijn lichaam als een gek of te tasten, opzoek naar het ding, helphelp waar was het?!

Kon je het hem kwalijk nemen? Hij was gewoon te onschuldig hiervoor, niet gemaakt om dit soort dingen aan te gaan. “Of niet,” Hmpf... Hij begon bijna te janken... maar dan opnieuw hij was ee sterke man, hij moest zich sterk houden natuurlijk... “Sorry, was dat te straightforward?” Hij knikte naar de ander. Oh well, de man was toch zo achterlijk als hij groot was als het met hints en shit ging, dan kwam zijn blondheid hem even irriteren. Toen hij helemaal in paniek was, slikte hij even... Ah man... “Wat is er?” Ugh... “Is je portemonnee weg?” Hij knikte even langzaam... “Ik help wel zoeken. Hoe ziet hij eruit?” Hoe. Ziet. Hij. Eruit. Even verstijfde, zijn blinde gaze voor zich uit starende, naar een steen ofzo. "Oh you know, hij is ongeveer zo groot," hij gebaarde wat met zijn handen smh. "En uh ik denk dat ik wel voelde dat hij zwart was... Of paars. Blauw?" ugh hoe moest hij dit weten? "En nee," zei hij even. "Ik kan je niet aanwijzen van waar ik ben gekomen," nee, hij was blind en liep verloren in zijn achtertuin, natuurlijk kon hij dat niet. ugh...

Soms vroeg hij zich of mensen echt dom waren omdat ze dom waren of gewoon om anderen te irriteren. In zekere zin was het gewoon dat tweede in zijn gedachten. Kalm kneep hij dan ook zijn ogen toe en zuchtte hij even. Het was in zekere zin nogal iets. Maar goed, het kon ook zijn dat ze het niet besefte, dat ze het vergeten was ofzo... Je weet wel, je had zeker ook zo'n mensen, daar was hij zeker van. Stilletje moest hij dan ook onderdrukken om even iets gemeens te zeggen. Oh well, het was Lyan weet je. “Ah shit, sorry, ik ben echt een malloot…” hmn... You dont say. “Weet Pjafter het misschien? Waar je vandaan kwam, bedoel ik.” Pjafter blafte meteen en keek meteen op naar een plek. "Ik denk het wel hoor," zei hij even terwijl hij een hand in zijn gezicht legde. "En om even duidelijk te zijn... IK zie geen steek, ook geen kleuren, geen vormen.. Gewoon niks... Dus please vraag dat niet meer," zei hij even klaar en duidelijk met een pissige uitdrukking op zijn gezicht. Hij haatte het als hij daarover moest praten. Grrr.