The freezy ride to perfection

Camphrier Town. Eindelijk. Hij zou Joey weer terug zien en trots zijn badge kunnen tonen. Hij vond Joey niet meteen wanneer hij aankwam in het centrum. Misschien was hij er nog niet. Dan kon hij evengoed wat training doen met Achilles. Hij haalde Argus er ook bij. Hij koos zorgvuldig de eerste TM die hij wou leren: Aerial Ace. Blijkbaar konden Froakie die zet ook leren. Dat betekende dat Achilles moest leren vliegen? Daar had hij natuurlijk Argus voor. Hoe moest hij hieraan beginnen… De TM zei dat Aerial Ace een aanval is, die onontwijkbaar is. Super snel… de pokémon verdwijnt even alvorens weer te verschijnen. Dat kon niet moeilijk zijn. Wat werken aan zijn snelheid, luchttijd en uiteindelijk zouden ze er wel komen. Aan de TM hadden ze niet enorm veel, het was vooral gericht op pokémon die kunnen vliegen. Wanneer hij Aerial Ace onder die knie had, zou ook hij een klein beetje kunnen vliegen. Of tenminste meer controle hebben over zichzelf wanneer hij zich in de lucht bevond. “Achilles, laten we eerst wat aan je snelheid werken met Quick Attack!” Argus vloog met hem mee. Wanneer zijn Froakie Quick Attack gebruikte kon hij zelf helaas niet volgen. Wanneer ze terug kwamen van hun loop- en vliegtochtje was het tijd voor de volgende “discipline”. Buiten een nieuwe move leren, was dit ook goede training. Achilles kwam hier veel sterker uit.

Met een stok tekende hij twee lijnen op de grond. “Achilles, je mag een aanloop nemen tot aan de eerste streep, en dan moet je voorbij de tweede kunnen springen.” Het ging vlot en Robin kon regelmatig de streep uitvegen en hem verder plaatsen. Zo duurde het tot de Froakie zijn limiet bereikte. “Hmm, als je nu eens Quick Attack doet, en dan springt?” Het werkte en ze konden weer even verder. Wanneer Robin tevreden was, gingen ze over op hoogspringen. Door een stuk touw aan twee bomen te binden, kon hij gemakkelijk de hoogte regelen. Achilles had hier totaal geen moeite mee. Het duurde dan ook niet lang voordat hij meer dan hoog genoeg sprong. Ze konden nu eindelijk overgaan naar de uitvoering van de aanval zelf. ”Je gebruikt Quick Attack om snelheid op te doen. Daarna spring je in de lucht en focus je al je energie samen op één punt.” Er gebeurde niets. Ze deden het opnieuw en opnieuw, maar er was geen vooruitgang. Uiteindelijk vloog Argus met hem mee ter motivatie en steun, maar het hielp niet veel. Ze hadden zo hun best gedaan… Ok, zelfs als Achilles Aerial Ace niet onder de knie kreeg, was het nog steeds een waardevolle training geweest, maar de aanval beheersen zou een mooie Cherubi op de taart zijn. Geen van beide, zowel Robin als Achilles, gaf niet op. Ze bleven steeds maar opnieuw proberen. Uiteindelijk was er toch een vooruitgang zichtbaar. Robin wist niet de hoeveelste poging het was, vanaf twintig was hij de tel kwijtgeraakt, maar heel kort lichtten Achilles armen witblauw op en kreeg hij tegelijk een veel hogere snelheid. “Goedzo, Achilles! Probeer dat gevoel en wat je hebt gedaan om het te bereiken vast te houden, we komen er zeker!” Hij keek even op de klok van zijn gsm. Joey was laat. Nee, wacht, het was nog niet eens zo laat als ze hadden afgesproken. Hij was gewoon veel te vroeg. Daarom was Joey er nog niet. Of hij was er wel en Robin had hem niet kunnen vinden. In ieder geval, hij moest zich weer focussen op de training. Achilles was ondertussen aan een nieuwe poging begonnen. Hetzelfde gebeurde, maar iets langer nu. Ze probeerden steeds weer opnieuw, en iedere keer was een beetje beter dan de vorige. Opnieuw had hij geen idee de hoeveelste keer hij probeerde, maar nu leek de aanval naar behoren te werken. ”Val nu vlug die boom aan!” Perfecte uitvoering. De boom lag niet omver, maar daar moest je ook niet op rekenen bij Aerial Ace. Nu moest de Quick Attack er nog uit. Dat zal vast het makkelijkst zijn. En inderdaad, meteen bij de eerste poging bleek het dat starten met Quick Attack niet meer nodig was. Achilles sprong recht tussen Robin en de zon in, zodat je enkel een donkere silhouet zag, omringt door zon en zonlicht. Er groeide een soort van zwaard of uitsteekselachtig ding, als verlenging van zijn armen, bestaande uit opnieuw de blauwwitte energie. Hij kreeg plotseling een enorme snelheidsboost en schoot vooruit, tegen een nieuwe boom nu. De boom schudde hevig en overal dwarrelden er bladeren naar beneden. Het was hen gelukt, Aerial Ace hadden ze onder de knie. Hij had nog twee andere aanvallen die ze konden leren terwijl ze op Joey wachtten.

Hij wist echter niet dat hij intussen een publiek had gekregen. Niet bestaande uit mensen, ook geen hele meute pokémon. Er was één pokémon die zich in een struik had gecamoufleerd en geïnteresseerd toekeek naar de training. Hij keek erg op naar het duo. Zoveel doorzettingsvermogen. Hij was zelf maar een stomme pokémon. Hij was waardeloos. Nog nooit had hij een gevecht gewonnen. Had hij zelf maar zo’n doorzettingsvermogen, of zo’n trainer die hem sterker zou maken. Geboeid bleef hij toekijken hoe ze aan een tweede deel van de training begonnen. Het mens ging op de grond gaan zitten en de Froakie, die waarschijnlijk die Achilles was, sprong op zijn schouder. Ze bestudeerden iets, iets wat hij niet kende. Waarschijnlijk één of ander mensenproduct. Wanneer ze daarmee klaar waren leek de training weer verder te gaan. Er werd nu ook een Pichu bijgehaald. Het zag er een gezellige bende uit. Toen zei de jongen iets: “Diete, ik wil dat je goed oplet. Binnenkort gaan we jou ook beginnen trainen en zal jij ook moeten deelnemen aan battles.” De Pichu trok haar neus op en ging in de schaduw onder een boom zitten. Waarom was die Pichu zo arrogant? Ze had zo’n vriendelijke trainer… Hij moest oppassen dat hij niet opgemerkt werd, die Pichu zat gevaarlijk dicht bij hem. De persoon richtte zich weer tot zijn Froakie. “Achilles, om Ice Beam te leren moet je opnieuw al je krachten kunnen focussen. We gaan gewoon rustig worden en jij gaat al je krachten bijeenrapen.” De twee haalden diep adem. Was dat ook training? Hij probeerde het zelf eens. Hij voelde niet erg veel verschil. De jongen krabde zijn achterhoofd. Hij was niet bepaald geslaagd in zijn opzet. Tenzij het de bedoeling was dat er een Water Pulse tevoorschijn kwam.

Ze hadden geprobeerd om Ice Beam te gebruiken, maar het resultaat was Water Pulse geweest. Hij had gedacht dat Achilles zich gewoon moest focussen en dat de krachten vanzelf een bol zouden vormen tussen Achilles voorpoten. Die zou dan stralen voortbrengen en alles bevriezen. Fout gedacht, het resultaat was dan Water Pulse. Hij wist niet wat hij verder kon doen. Hij probeerde Achilles aan sneeuwlandschappen, gletsjers en winter te laten denken terwijl hij de aanval uitvoerde. Weer verscheen een Water Pulse in plaats van de gewenste Ice Beam. Zijn inspiratie was op… Wat was de sleutel om Ice Beam te leren? Hij checkte nog eens wat de TM nog allemaal te zeggen had. Precies hetzelfde als daarnet. Een ijskoude straal van energie… Misschien was de sleutel tot succes wel Achilles energie bundelen, maar niet op de manier die ze nu deden… Als er iemand was die Ice Beam zelf beheerste. Dat zou een erg grote hulp zijn. Misschien was er wel iemand in de buurt? Zou hij het eens rondvragen?

Hij hoorde een bekende stem. Hij draaide zich met een ruk om en zag daar Joey staan. Wat heroïsch zo met de zon achter hem. “Zeer zeker!” zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij liep naar Joey toe, maar in plaats van een begroeting of wat dan ook, wreef hij in het passeren kort door zijn haar. Zonder te vertragen liep hij op de Sawsbuck af. Hij twijfelde niet en sprong direct op zijn rug. “Ik zie dat de kleine Deerling geëvolueerd is! En geen zadel!” De grijns op zijn gezicht werd nog breder. Achilles hupte ondertussen ook al naar Joey toe. Hij had vandaag al de hele dag enorm veel energie. Hij voelde zich ongelooflijk goed. “Argus en Diete, komen jullie ook Joey begroeten?” Argus kwam gehoorzaam aangevlogen, maar dat gele mormel was weer eens nergens te bespeuren. Uiteindelijk vond hij de Pichu, Sawsbuck beklimmend. Hij liet ze terug naar de grond vallen en beval haar iets minder vriendelijk dan daarnet om kennis te maken met Joey. Ze stak haar tong uit, maar gehoorzaamde daarna wel. “Je hoeft er niet op te letten, er is nog wat werk aan haar” Diete gaf hem een betekenisvolle blik. Met zijn blik liet hij verstaan dat ze op deze manier veel sneller in haar eerste battle zou staan dan ze zelf wilde. Als het nodig was nu meteen.

Nog altijd zat dezelfde pokémon in het struikgewas verscholen. Hij was wat geschrokken wanneer een tweede persoon kwam aangereden op een andere pokémon. De twee leken elkaar te kennen. Misschien was die andere jongen wel even fijn! Wat doet hij nu? Hij sprong op Sawsbuck. Een heel gesprek volgde, maar hij kon het zelf niet bijhouden. Pas toen het wat rustiger ging, kon hij wat volgen. De jongen die net was toegekomen, was op een vakantie geweest. Wat was vakantie? Dan was er ook een ander woord dat hij niet begreep. Hooun. Of dat was toch dat hij dacht dat hij gehoord had. Op vakantie in Hooun. Wat zou dat in Arceusnaam kunnen betekenen? Daarna begon de eerste jongen weer over de training. De Froakie showde Aerial Ace. Daarna ging het gesprek over Ice Beam, de move die ze daarnet probeerden uit te voeren. Voor zover hij het gezien had, was het geen enkele keer gelukt.

Hij moest zijn best doen niet te lachen bij Joeys verbaasde gezicht. Hij wist wel dat het zou werken. Hij probeerde Set wat te laten kalmeren. Misschien had hij Sawsbuck ook een beetje te veel verrast. Het duurde gelukkig niet lang tot ook de zenuwen bij de pokémon wat weg waren. Accepteert ze normaal geen andere berijders? Daar was het nu niet echt aan te merken. Dan maar een eerder poëtisch antwoord voor de verandering: “Volgens mij accepteert een pokémon elke rijder die het waard is en die haar op de juiste manier behandeld, is het niet, Set?” Wauw, hij had Joey bijna gebrainwashed. Hij had nooit gedacht dat zijn woorden zoveel effect zouden hebben. Het was niet echt de bedoeling geweest om Joey te raken. Meer hem te overtuigen, maar dat is in ieder geval erg goed gelukt. Hij grijnsde. Set was het duidelijk met hem eens. “Ik heb dus hulp gehad om je te overtuigen”, grinnikte hij. Ondertussen kreeg hij complimentjes over zijn pokémon. “Dankjewel,”, zei hij, “Ik denk dat ze het erg waarderen.”

Hij schrok toch even toen Set paniekerig begon te bokken. Gelukkig was hij al wat gewend en kon hij zich nog in evenwicht houden. Hij was natuurlijk niet echt blij toen hij de oorzaak had gezien. Joey had haar al gekalmeerd, maar hij verontschuldigde zich voor de zekerheid nog eens. Diete had zich niet erg voorbeeldig gedragen. Kennismaken met Rally? Als hij zich niet vergiste was dat de Prinplup. Dat was nog niet een half zo slecht! “Doe maar, misschien krijgt ze dan eens een goede les in volwassener worden…” , grapte hij. Hij was van plan om Diete te gebruiken in zijn volgende gymbattle. Ze moest dus dringend iets aan haar gedrag veranderen. Hij wist ondertussen al dat het een Rock-type gym was. Argus kon dus in geen geval een eerlijke strijd leveren. En toen kwam hij direct bij Diete terecht. Het zou haar eerste gevecht worden, dus hij moest goed voorbereid zijn. Maar dat kwam later. Eerst moest Achilles aan wat nieuwe aanvallen werken. Hij zou ze erg goed kunnen gebruiken.

Joey leek een erg goed idee te hebben voor de training. Het was tenminste iets wat de moeite waard was om het te proberen. Zolang Mamoswine Ice types waren, was er een grote kans dat Deuce kon helpen. Hij richtte zich tot Achilles: “Ga een eindje verderop staan en luister goed naar wat Joey en Deuce zeggen. Ik geloof in jou!” Opnieuw deed de Froakie hetzelfde wat ze de hele tijd al hadden gedaan. Hij was erg teleurgesteld toen er opnieuw een Water Pulse verscheen. Wanneer deze echter openspatte verscheen er een klein ijsballetje. Het had dus toch iets uitgehaald! Ze waren op de goede weg. “Misschien als Deuce een zachte Powder Snow gebruikt? Misschien komt Achilles wat meer in de stemming als hij het zelf ook koud heeft?” , zei hij voorzichtig. Hij had geen idee of het iets zou helpen, misschien was het een belachelijk idee. Ze konden op zijn minste proberen. Wie niet waagt niet wint.

Hij knikte instemmend en glimlachte toen hij op het laatste “stier” hoorde. Interessante woordkeuze, dacht hij in zichzelf. “Ik ben blij dat het je geholpen heeft.”  Dat bewees welk groot hart Joey voor pokémon had. Dat wisten zijn pokémon duidelijk ook, meer dan Joey wil toegeven of wil beseffen. Een sessie met de Prinplup… Nadat Diete weer eens chaos had veroorzaakt, zou dat haar wel goed doen. Al betwijfelde hij of haar karakter, zelfs na evolutie, volledig zal veranderen. Hij zou al erg blij zijn als ze zich wat zou beginnen te gedragen. Hij was even verward toen een Empoleon tevoorschijn kwam in plaats van een Prinplup. “Wow, ik wist niet dat Rally ook geëvolueerd was.” Hij begroette de pokémon en deed dan teken aan Diete om hetzelfde te doen. “Jij mag even met Rally spelen, terwijl wij trainen, ok? Braaf zijn!” Hij wist dat de laatste toevoeging het enkel maar erger zou maken, maar wat kon de gele pluizebal nu aanvangen tegen de grote Empoleon? Ze zou zich hopelijk wel een beetje gedeinsd houden.

Terug naar de training nu. Ze moesten nog steeds Ice Beam onder de knie krijgen. Dat was nog niet eens de laatste aanval. De eerste poging was op niets uitgedraaid, maar nu was er een vers idee. Joey had hem begrepen. De Powder Snow omsingelde Achilles nu helemaal.   “Probeer nu nogmaals, Ice Beam!” Hij durfde bijna niet kijken. Hij wist niet wat ze nu nog konden doen als het weer niet werkte. Misschien moest hij dan maar gewoon aanvaarden dat het te vroeg was. Dat Achilles er nog niet klaar voor was. Daarna werd het tegendeel bewezen. Een paar schitterende ijsblauwe stralen schoten in het rond, alles wat ze aanraakten bevriezend. “Houd dat gevoel vast en blijf Ice Beam herhalen!” riep hij enthousiast. Het was gelukt! Ongelooflijk. Dankzij Joey en Deuce. “Heel erg bedankt Deuce, zonder jouw hulp was het niet gelukt. Jij ook bedankt Joey!” Nu was er nog een HM over die hij aan Achilles wilde leren. Surf. Met wat geluk kon Rally het eens voordoen en dan had de Froakie het waarschijnlijk nog sneller geleerd dan de vorige aanval. “Er is nog één dingetje… Ik was ook nog van plan om Surf aan te leren. Ik dacht dat Rally het misschien eens zou kunnen tonen? Ik denk dat Achilles het wel snel beet zal hebben. Daarna is het tijd voor ontspanning!”