Long Lost Ashes

Was het een jaar? Twee jaar? In ieder geval, het was even geleden dat hij weer de Center bezocht. Eigenlijk had hij niet eens naar toe willen gaan, bezorgd – nee, erger dan dat, bang voor teleurstelling – stond hij voor het uittorende gebouw. Het was een speciale Center, gevestigd voor de psychische hulp van Pokémon en Trainer. Hun hulp varieerde van simpele bandversterking tot aan het verwerken van PTST bij Pokémon en zelfs depressie, toevallig twee mentale ziektes waar zijn Pokémon aan leden. “Toevallig..?” hij grinnikte met een pijnlijke ondertoon in zichzelf. Hij had ze door Hel gebracht en terug naar het aardoppervlak door zijn aangeboren roekeloosheid en hij was al meer dan genoeg beboet, zeker gezien achteraf die badge niet veel voor hem betekende. Wat was de badge zelf nou, het was niet meer dan een stuk plastic met een metalen binnenkant. De gedachten alleen al hadden hem toen der tijd wekenlang wakker gehouden en vaak had hij bijna de badge afgebrand maar nooit had hij dat over zijn hart kunnen krijgen. Zijn Pokémon hadden hun uiterste in het gevecht gegeven en dan kon hij het onmogelijk weggooien. Gekweld met de oude negatieve gevoelens, haalde hij diep adem en wierp hij de rol van de ietwat koppige, jonge Elite van TR achter zich en was hij écht even Ciro Raedmund, een simpele kwajongen met een passie voor Pokémongevechten en pyromanische activiteiten.

Hij stapte het Pokémon Center voor Psychische Aandoeningen binnen.

Eenmaal binnen werd hij direct begroet met een bekende stem. ‘Goedendag, meneer Raedmund! Hoe was uw dag?’ Haar stem klonk altijd al therapeutisch en kalmerend en elke keer had het hetzelfde positieve effect op hem en vergat voor even zijn zorgen, “Gegroet, Alice, en heh... kan altijd beter, niet waar?” Lichtelijk bezorgd nam ze hem op en glimlachte alsof ze wel wist wat daar de achterliggende reden zou moeten zijn. Met soepele passen liep ze al richting de gang die hij op dit punt uit zijn hoofd kende na al die bezoeken. De eerste keer was hij nerveus geweest en liep hij bijna de verkeerde gang in. Hoewel Alice zoals gewoonlijk de weg wees was hij echter deze keer ook nerveus, erger dan de eerste keer, puur omdat hij wel wist wat hij ongeveer kon verwachten aan het eind ervan. De stilte die tussen hem en Alice hing voelde dan ook steeds benauwder aan, totdat ze plotseling zich naar hem toekeerde en voorzichtig haar hand op zijn schouder liet rusten. Vol empathie boog ze iets naar hem toe en glimlachte oprecht naar hem. ‘Of je er klaar voor bent of niet, ik denk dat jullie er wel uitkomen,’ Ciro knikte enkel op haar woorden, en volgde haar verder de gang in. Eenmaal bij de deur waarachter een oude bekende stond te wachten, keerde hij zich om naar Alice. “Bedankt, Alice!” Ze hielp vast ieder ander met dezelfde aanpak, maar dat betekende niet dat het teniet ging. Met een laatste ‘veel succes!’ deed ze de deur open en sloot die met een zachte ‘plof’ dicht.

Licht. Het eerste wat hem opviel was hoe sterk belicht de ruimte was en hij had een paar keer stevig moeten knipperen om er gewend aan te raken. “Ugh,” Nu wist hij zeker dat hij klaarwakker was. Dit was het enige waar hij nooit aan had kunnen wennen van al die bezoeken. Dat zou echter niet meer hoeven, als alles goed ging. Een vertrouwde ruimte doemde voor hem op; een metalen tafel, paar comfortabele stoelen, een glazen wand die het bureau scheidde. Gewoonlijk was Alice erbij met zulke bezoeken maar dit was een speciale dag. Nerveus wrijvend over zijn linkerpols stapte hij de ruimte dieper in, en nam nerveus plaats op de stoel achter het bureau. Het leek erop dat de ander er nog niet was. Hmm. Diep nam hij maar weer adem, om zijn inmiddels door het lint gedraaide hart te kalmeren. Het was oké. Alles zou goed verlopen.

'BLAZE?! BLAZEEEE?! BLA!BLAZE?!'

.. Of niet. Krankzinnig klinkende Blaziken geluiden vulde de ruimte, ondanks dat het vanachter de wand kwam. Het klonk vol pijn, pure angst en onzekerheid. Nerveus slikte Ciro om zijn droge keel weg te werpen en zijn maaginhoud te houden waar het hoorde. Rustig blijven zitten en geen bewegingen maken of emoties tonen. Het was exact zoals in een Jurassic Parc Film.

Inmiddels werd het geluid luider en luider en spoedig zag hij dan een rode schim schichtig zijn kant op komen met vlammen furieus om zijn polsen ketterend. De vlammen en de schim vloeiden over en een paar set ogen staarden hem aan. Meerdere geluiden schoten eruit en deden de glazen wand heftig trillen, terwijl de schim richting het bureau liep met ditmaal ook vlammen verschijnend rond zijn benen. Eenmaal vlak voor hem bleef de Pokémon stil staan, zijn vlammen vlak achter het bureau uitstekend en… leunde naar voren, trok zijn arm naar achteren en haalde uit naar de wand waarachter Ciro zat. Bam!

“Hey… Rifle,”

Het gal zat al in zijn keel, zijn lichaam trilde hevig maar hij bleef in de ogen van de Blaziken kijken. Doffe ogen vol pijn, verdriet en hij zag zelfs kleine tranen in zijn ooghoeken vormen. Het was elk bezoek hetzelfde; Rifle ging flink te keer en putte zichzelf daarmee uit, genoeg om gekalmeerd te worden maar… nee, hier had hij nooit écht gewend aan kunnen raken. Elke keer deed het hem pijn, veel pijn om te zien wat hij Rifle aan had gedaan. De gal kon hij niet meer onderdrukken en hij greep snel een vuilnisbak die naast het bureau lag en liet zichzelf gaan. Tranen rolden over zijn wangen van pure pijn en afschuw. Dit werd hem teveel maar hij kon Rifle niet teleurstellen. Zijn beste vriend. Degene die alles voor hem gaf, dit was het minste wat hij terug kon doen. De zuur ruikende vuilnisbak duwde hij van zich af en keek vervolgens weer naar Rifle. Stoot. Schop. Nog een stoot.

Het glas trilde heviger en heviger maar gaf niet aan zijn spierkracht toe. De tijd tikte door en Rifle leek nog genoeg energie te hebben. Een stoot werd weer recht richting zijn gezicht uitgehaald. Met een brok in zijn keel en gebalde vuisten op zijn schoot bleef hij recht in de ogen van Rifle kijken. “Het spijt me, Rifle…” Een tel stopte Rifle met de uithalen en leek het erop dat hij even tot hem was doorgedrongen. 'BLAZE?! BLAZEEEE? BLAZEEEEEEEEEEEEE!!!BLAZE!! BLAZEEEEE!!?!! BLAZEE!!?' Heftiger dan voorheen ging hij tekeer tegen het raam met ditmaal tranen die over zijn wangen vielen en nadruppelden op de grond.

Ciro was bang. O zo bang en teleurgesteld in zichzelf dat zijn vorige bezoeken geen effect leken te hebben gehad. Wie bracht hij daarmee in de maling? Hij had het de laatste tijd uitgesteld, o zo lang uitgesteld, bewerend dat hij het te druk had als Elite-zijnde. Maar hij wist dat ze o zoveel hadden betekend voor Rifle, die bezoeken. Het deed van binnen o zoveel bij Rifle en ondanks via Alice wist hij amper 5% wat er in de Pokémon om ging. Het enige wat hij kon doen was om er voor hem te zijn. Ciro stak zijn trillende hand uit naar de wand en liet deze daar zitten. Elke klap voelde hij door de wand heen maar dat was het meeste directe contact dat hij lang met zijn beste vriend gehad had. “Een excuses is niet genoeg… ik heb je zo erg bedrogen door mijn hartaandoening voor je geheim te houden en te denken je te kunnen vervangen met nieuwe Pokémon… Alsof je een oude stoffe spijkerbroek bent! Ik was dom, nee, stompzinnig om dat te-“ Een vurige schop werd tegen de plek gelanceerd waar tegenover zijn hand zat. ‘BLAZE!!!!!BLAZE?! BLAZE!?'

Haat, pijn, woede, frustraties. Van de plotseling klap kromp hij even in elkaar maar rechtte toen zijn rug weer. Nee, hij was er nu zover in; hij kon niet terugdeinsen. “Je bent onvervangbaar voor mij; je was mijn allereerste vriend, je hielp mij nieuwe vrienden te maken, mijn passie te vinden, mij mijn plaats in de wereld te vinden in TR, mij mijn liefde te vinden, mijn passie voor Pokémon te prikkelen en mij te maken tot wie ik ben. We hadden zoveel dingen samen beleefd en doorgaan, van mijn vader’s bruiloft tot aan de ontsnapping van de politie met Nathan, het bevechten van Rangers, NPC’s… En...” De uithalen werden heftiger en heftiger, en een breuk begon zich te vormen in het glas. Ondanks dat hield Ciro zijn hand tegen de wand. Pas toen realiseerde hij zich iets. Zijn woorden waren in verleden tijd.

“Maar…. We kunnen nog o zoveel beleven, allemaal nieuwe avonturen! Nieuwe vrienden! Pokémongevechten, en nieuwe passies! Het is niet hetzelfde als jij er niet bent. Dan is het maar een lucifervuurtje, maar met jou.. “ bijna struikelde hij over zijn woorden, en keek toen maar recht door het glas naar Rifle, “Met jou is het de zon!”

Krrr… Boem!

Het glas brak en de scherven schoten alle kanten op. De vlammen om Rifle dansten om hem heen en hij sprong volop tegen de wand, recht naar Ciro toe. Amper had hij van schrik kunnen gillen toen Rifle zijn hand vastgreep. Een warme poot. Het glas gelijk smeltend in het niets met zijn vlammen wist hij ze uit de weg te ruimen en… sloeg vervolgens de vlammen van zich af.  “W-Wat?” Ontsnapte nog net Ciro’s lippen toen Rifle aan zijn hand trok, de kwajongen met een passie voor Pokémongevechten en pyromanische activiteiten tegen de borst van de Pokemon terecht kwam. Stevig maar o zo teder sloeg Rifle zijn armen om de jongen heen en zonder enige twijfel deed Ciro hetzelfde.  “Het spijt me, Rifle, het spijt me!” Een troostende poot gleed over zijn haren.

Ze hadden uren gestaan of enkel een paar minuten maar op een gegeven moment was de knuffel voorbij, en stak Ciro een oude Pokéball naar Rifle uit. “Wil je weer mijn zon zijn?” Zonder enige twijfel liet Rifle zich met een luide kreet terugkeren, en keek Ciro neer op de glimmende Pokéball, “Welkom terug, mijn vriend,”