Interior Crocodile Interrogator [+Claudia & Flynn]

Het was een hele lange weg. Ondanks dat Amal hulp kreeg van de Lucario van Claudia, bleef Crenshaw toch echt veel te zwaar voor hem. Hij had een andere naam, meende hij zich te herinneren, maar dat was niet blijven hangen. Crenshaw klonk nou eenmaal erg bitter in zijn hoofd en zo voelde hij zich ook over de man. “Ik moet even stoppen…” mompelde Amal tussen zijn op elkaar geklemde kaken door. Zijn uithoudingsvermogen was prima, maar zijn kracht liet het hem na. Hij was een basketballer, geen body builder. Dat dit al de derde stop was, negeerde hij zelf voor het gemak even. De jonge Ranger begeleidde het lichaam van Crenshaw naar de kant van de weg en legde hem met, misschien iets teveel, nonchalance op de grond. Daarna rechtte hij zijn rug en zuchtte hij vermoeid. “Pff… Zijn we er al bijna?” vroeg hij aan zijn collega. Hij wist wel ongeveer waar de base in Shalour lag. De weg naar Shalour zelf bleef hem niet altijd even goed bij.

Het bleek een zwaardere klus te zijn dan dat ze had willen geloven. Het liefst wilde ze gewoon zo snel mogelijk bij de Ranger Base zijn, zodat ze Flynn konden ondervragen en ze hem een goed pak slaag kon geven. Inmiddels had ze haar woede weer een beetje onder controle, maar de pijn die haar had bezorgd zorgde ervoor dat ze hem alleen maar verbitterd aan kon blijven kijken. Ze snoof eventjes, terwijl ze haar blik weer afwende.
Amal vroeg voor een pauze, ondanks dat hij samenwerkte met Deandre zag het er niet naar uit dat ze nog ver zouden komen. "Moet ik over overnemen?" vroeg ze daarom ook maar, al wist ze dat als ze toestemming kreeg ze hem waarschijnlijk per ongeluk expres met z'n hoofd op een paar keien zou laten zakken. De jongere ranger vroeg of ze er al bijna waren en ze pakte haar holocaster erbij. "Het zou niet al te ver meer moeten zijn, waarschijnlijk nog een half uur, misschien iets langer," informeerde ze hem rustig.

Er werd gevraagd of ze het over moest nemen. Amal fronste. Hij begreep dat ze het goed bedoelde, maar hij zou zich ontzettend zwak voelen als een vrouw het van hem over moest nemen. Hij geloofde best in gelijkheid, maar zijn mannelijkheid stond hier ook op het spel. Wat gingen ze wel niet op de base zeggen als hij een andere kerel niet naar binnen kon dragen? Daar maakte hij zich meer zorgen om. Claudia had bewezen een prima Ranger te zijn. Hij wilde gewoon niet bewijzen dat hij zwak was. “Nah, het lukt wel,” loog hij. Als hij eerst maar even op adem kon komen.

Het zou nog een half uurtje moeten zijn. Amal weerhield zich er nog net van om gefrustreerd te grommen. Nog een half uur die malloot dragen?! Ugh. Alsof het al niet erg genoeg was, kwam er ook nog eens geluid bij Crenshaw vandaan. “Oh, kijk eens wie er wakker is,” reageerde Amal geïrriteerd. “Mooi, dan kun je zelf mee lopen naar de base.” Hij negeerde de opmerkingen van de man volkomen. Het was niet echt op hem gericht, maar op Claudia. Bovendien had hij geen zin om naar het gebazel van hem te luisteren.