Closed - Lost in my own mind.

Een aantal maanden had ze zich teruggetrokken gehouden in de rustigere plaatsen van Kalos. Dominique was alle drama die rond de gebieden van Lumiose City hing aardig zat geworden. De afgelopen paar jaar had ze er aardig wat verschillende pokémon zien komen en gaan in haar team. Op dit moment had ze er nog maar een klein handje vol van over.
De zwartharige had de slechte gewoonte om snel de weg kwijt te raken. In stadjes, in bossen, in ruïnes, in grotten. Ze had alles al wel eens meegemaakt. Er was in Dendemille Town weinig te beleven en ze zou zichzelf niet zijn als ze wat verveeld rond was gaan lopen om iets te doen te vinden. Het was haar hier veel te koud, dus waarschijnlijk zou ze binnen een paar dagen wat meer naar het midden van Kalos trekken. Wie weet zou ze zich zelfs weer in de buurt van Lumiose City durven te wagen, al wist ze niet zeker of dat wel zo’n goed idee was. Met Team Rocket enzo.

Met een sjaal stevig om haar nek geslagen en een donkere winterjas aan slenterde ze wat doelloos rond, totdat haar aandacht getrokken werd door een pokémon die uit het niets tussen de rotsen vandaan sprong. Zonder enige waarschuwing landde het ding bovenop haar, waardoor ze van schrik haar evenwicht verloor op haar kont terecht kwam. Een voorwerp rolde hierbij uit haar zak, een van haar pokéballs. Voordat ze het vast kon grijpen had de wezen het al gedaan. “Hey!” zei verontwaardigd en deed een tweede poging om haar voorwerp terug te krijgen. Het beest rende over haar benen heen, om vervolgens ergens achter een andere rots te verdwijnen. Iet wat verbaasd keek ze het beest na, wat uit nu uit haar zicht verdwenen was. Niet meer dan tien seconden later hoorde ze een stem die alles behalve geamuseerd klonk. En alles behalve onbekend. Dominique krabbelde gehaast overeind en ging dezelfde kant op als de pokémon.

Toen ze om het hoekje kwam zag ze nog net hoe er een steen door de lucht heen vloog, die tegen de grond aan ketste en doorschoof, om vervolgens vlak voor haar voeten tot stilstand te komen. Haar ogen waren kort gericht naar de steen, waarna ze omhoog kropen om een veel te bekend gezicht te zien. Het was Floyd, want natuurlijk was het weer eens tijd dat ze hem tegenkwam. Hoe groot Kalos ook leek te zijn, hun paden waren meer dan eens gekruist. Eventjes bleef ze stil, om toe te kijken hoe hij zijn hand door zijn lange haren heen haalde. Het leek erop dat hij haar nog niet had opgemerkt. “Did he stole something from you too?” vroeg ze vervolgens om zijn aandacht te trekken terwijl ze een aantal meter naar voren stapte zodat ze iets meer in gehoorafstand stond, maar liet nog wel een aantal meter tussen hen inzitten. Haar ogen gingen naar de ingang van de grot, daar waar het beest waarschijnlijk in was verdwenen. “Great..” mompelde ze zachtjes terwijl ze een keer zuchtte.

Ze had gewoon weg kunnen wandelen en dat zou haar waarschijnlijk een hele hoop moeite hebben bespaard. Het feit bleef echter dat de wezel een pokéball uit haar zak had gejat. Het was niet die van Admiral, die soms uit zichzelf naar buiten kwam zetten, helaas. Dan was dit hele probleem een stuk makkelijker geweest. Haar ogen waren gericht op de grot waar de wezel blijkbaar naar binnen was gevlucht. Aan Floyd’s reactie te horen had het beest ook wat van hem meegenomen. Was het Arceus die het soms leuk vond om de twee individuen zo erg te treiteren dat ze elkaar elke keer weer tegenkwamen?

Een diepe zucht kwam uit haar mond zetten – blijkbaar hadden ze hier te maken met een professionele dief. Ze knikte een beetje vaag met haar hoofd als antwoord, want ergens nam ze aan dat het wel duidelijk was dat het beest ook van haar had gestolen. Geweldig. Ze hoorde de ander zeggen dat hij hier geen tijd voor had. Haar ogen hield ze op de ingang van de grot gericht, ze keek er niet bepaald naar uit om daar naar binnen te gaan. Nee, ze had geen geweldige ervaringen met grotten. Zeker dit bepaalde gezelschap in combinatie met een grot was nooit echt aangenaam geweest. Hij kwam haar voorbij zetten, in de richting van de grot. Dominique trok verbaasd haar wenkbrauwen omhoog toen hij vroeg of ze nog kwam. “Yeah, ofcourse.” Ze kwam in beweging en versnelde haar pas een beetje, waardoor ze naast hem kwam te lopen. “Do you have a light, or something like that?” mompelde ze terwijl ze in haar eigen zakken zocht of daar nog iets bruikbaars in zat.

Ze herinnerde zich de laatste keer dat ze met hem in een grot was geweest nog maar al te goed. Het was die dag geweest dat hij het pokémon ei van haar had gejat. Ze wist dat zijn absurd sterke Hydreigon ooit het ei was geweest wat ze die dag tegen zich aangedrukt had gehouden. Dominique klemde haar kaken op elkaar en begroef haar neus wat verder in haar sjaal, het was verdomd koud hier. Ondertussen rommelde ze wat in haar zakken, maar kwam tot de veronderstelling dat ze waarschijnlijk niet veel bruikbaars bij zich had.

Gelukkig leek Floyd er wel iets op te hebben, want hij toverde één van zijn pokéballen tevoorschijn en voordat ze het wist stond er een redelijk bekende pokémon voor hun neus. De zwartharige keek toe hoe het beest zich om het been van zijn trainer klemde. Het leek er niet op dat hij snel los wilde gaan laten. Iet wat verbaasd keek ze toe, ze kon zich niet herinneren dat het beest zo van knuffelen hield. Een zacht gegrom vulde de grot, iets wat ze wel aan had zien komen zodra het beest zijn ogen op haar had gericht. Dominique keek naar de pokémon die zich om het been van Floyd vast had geslagen. “I guess someone recognizes me,” merkte ze op terwijl haar ogen kort naar haar gezelschap gingen. Ze wilde liever niet eindigen als een verschroeide Dominique vandaag. Haar hand was automatisch naar haar riem gegaan, waar haar andere pokéballen aan bevestigd waren, maar trok deze terug toen ze zich besefte dat haar Sceptile de sfeer er waarschijnlijk niet beter op zou maken. “I hope he’s not planning on killing me today,” zei ze terwijl ze de ander veelbetekenend aankeek.

Ergens zou ze haar mondhoek op willen trekken in een scheve grijns, maar ze deed het niet. Een korte terugblik naar het verleden herinnerde haar er namelijk aan dat ze niet moest spotten met hem, noch met zijn pokémon. Ze had het vaak genoeg gedaan en daar was nooit iets positiefs uit gekomen. Ruim een jaar hadden ze elkaar niet gezien, toch voelde ze alsof het gisteren was dat ze hem voor het laatst had gezien. En dat terwijl ze amper wat van hem afwist. Ja, ze wist waar zijn appartement was en had zelfs een nachtje op zijn bankstel geslapen, en ze wist ook dat hij een goede bak koffie wel apprecieerde, en dat hij waarschijnlijk niet bepaald uitkeek naar deze trip samen. Daarin was hij niet de enige.

Kort was haar hand naar haar riem gegaan, het was een reactie die ze altijd had in benauwende situaties. Ze zou alleen maar hoeven te fluisteren en de Sceptile zou naast haar verschijnen. Toen ze zich bedacht merkte ze de bijna uitdagende blik van Floyd op – alsof hij het als een excuus zou zien zijn pokémon de opdracht te geven haar alsnog van kant te maken, iets wat hij als eens eerder had willen doen – maar negeerde het. Toch was ze verstandig genoeg om haar overprotective Sceptile er niet meteen bij te halen. “I surely hope so..” mompelde ze op zijn woorden en keek naar de schaduwen die op de muren danste toen zijn pokémon het vuur aanstak. Dominique bleef naast hem lopen en keek vanuit haar ooghoek kort naar de pokémon, om vervolgens maar weer voor zich uit te kijken. “What did it stole from you?” vroeg ze vervolgens maar. Dan wist ze waar ze naar op zoek waren.

Het was verstandig van haar geweest om haar Sceptile te laten waar hij was. Het beest zou waarschijnlijk alleen maar roet in het eten gegooid hebben. Als er iemand beschermend was, dan was het haar groene monster wel. Het beest had Floyd nooit gemogen, noch diens pokémon. Iets wat hoogstwaarschijnlijk ook wederzijds was. Ze had niet het gevoel dat zijn Braixen haar ooit had gemogen.  

Hij keek haar niet aan en dat was misschien maar beter ook, want ze wist hoe boos hij soms kon kijken. Op haar vraag wat de wezel van hem gestolen had kreeg ze een ietwat bot antwoord terug. Onschuldig hield Dominique haar handen een beetje omhoog, dan toch niet. “If you say so,” mompelde ze terwijl ze voor zich uitkeek en nog net niet haar schouders ophaalde. Ze moest gewoon zorgen dat ze haar pokéball snel vond en dan maken dat ze wegkwam hier. De opmerking dat een extra paar ogen toch geen kwaad kon, slikte ze weer in. Ze had geen zin in een eindeloze discussie. Haar ogen gingen de grot rond bij Floyd’s woorden. Hij had het nog maar amper gezegd of zijn pokémon leek iets gezien te hebben. Een vuurbal werd naar één van de muren geschoten en spatte daar uit elkaar. Haar ogen schoten naar de grond, waar ze een wezel in de duisternis zag verdwijnen. Kort was de grot opgelicht geweest en ze had het gevoel dat er oogjes uit de duisternis naar haar staarde. Dat benauwende gevoel wat iedereen had wanneer er iemand naar je gluurde.

Achter hen klonk wat geluid. “I think we found them.” Dominique legde de nadruk op het meervoud, aangezien ze niet het idee had dat de wezel zo snel om hen heen gelopen kon zijn. Vanaf het plafond van de grot kwam wat gruis naar beneden, wat een zacht getik op de grond veroorzaakte. Kleine stukjes steen en stof bleven in haar zwarte haren hangen, waarbij ze voorzichtig omhoog keek. Er was iets niet helemaal oké hier. “He’s not alone.” Kort schoten haar ogen naar Floyd, haar wenkbrauw lichtjes opgetrokken.

De stilte was teruggekeerd en Dominique keek nog altijd iets wantrouwig over haar schouder. Voor zo goed als dat mogelijk was probeerde ze het nare onderbuikgevoel wat ze bij de hele situatie had te negeren. Er was iets niet helemaal in de haak in deze grot – in welke grot wel. Haar blauwe ogen werden gericht op de tweede pokémon die Floyd ten tonele haalde. Ergens voelde ze zich zinloos, maar hij had haar eerder gezegd dat ze haar pokémon beter niet kon laten verschijnen. Daar hield ze zich nog maar aan, voor nu. Waarschijnlijk zou ze uiteindelijk zichzelf moeten beschermen, immers was ze zich ervan bewust dat hij niet op haar aanwezigheid zat te wachten, noch op een blok aan zijn been. Ze zou zichzelf moeten verdedigen, maar dat ging moeilijk wanneer ze haar pokémon niet op kon roepen. Hij gaf de Mawile de opdracht om eventuele achtervolgers tegen te houden en ze er goed van langs te geven.

Dominique keek voorzichtig omhoog toen er wat van het plafond naar beneden kwam zetten, er was duidelijk iets boven hun hoofden. Een vuurbal zorgde ervoor dat de beesten haastig wegstoven. Op het plafond was niets meer te zien behalve het zwartgeblakerde steen. Tegelijk met Floyd draaide ze zich om, het geluid achter hen had best dichtbij geklonken. Het bleef een paar seconden doodstil, totdat er een beest uit de duisternis schoot en rakelings langs hen heen stoof, om aan de andere kant ook weer te verdwijnen in het donkere gangenstelsel. “Arceus,” kwam er geschrokken uit haar mond terwijl ze snel een pas opzij deed. “There are definately more of them in here.” Ze kneep haar ogen wat samen om wat beter de donkere gang in te kunnen turen, maar heel veel verschil maakte het niet. Op het licht na wat de Braixen hen gaf was het zo donker als de nacht. Een held in dit soort situaties was ze niet, maar dat zou ze hem niet laten merken. Ze wilde van het imago van zwakke-Dominique af. Snelle pootstappen klonken boven hun hoofden, er schoot iets voorbij over het plafond. “They’re playing with us,” merkte ze op terwijl haar ogen opnieuw naar boven schoten, waar weer iets stof naar beneden dwarrelde. Misschien was het onverstandig om verder te gaan, maar ze zou geen pokémon kwijtspelen hier.