Het was tot nu toe een rustige wandeling. Hij keek dromerig vooruit terwijl hij omringd werd door zijn beste kameraden. Chichi en Louie, allebei op een schouder. Silvester voor hem, Allegro achter hem. Rondo links en Mimi rechts. Was dit wat het moest zijn? Een volwassen trainer samen met zijn hele team op een wandeling. Was deze situatie een reflectie van hemzelf? Als een mentale oefening zei hij tegen zichzelf dat het antwoord 'ja' was. Maar hoe zou deze situatie hem reflecteren dan? Hij liep in een winderig gebied. Hij besloot dat dat betekende dat hij het soort persoon was dat alle kanten op kon gaan, flexibel dus. Daar was hij het zelf wel mee eens. Op zijn schouder zat een kleine jonge Rowlet. Hij besloot dat dat zijn kinderlijke kant was. De humor, en het onbreekbare enthousiasme waar hij soms mee rondloopt. Ja, dit begon ergens op te lijken. Op zijn andere schouder zat Chichi de Emolga. Ze koos vaak toch liever voor zichzelf. En hij deed het zelf soms ook, als het moest. Prioriteiten, Chichi representeerde zijn prioriteiten. Want hoewel ze voor zichzelf koos, stond ze ook altijd voor anderen klaar als het moest. Achter hem liep Allegro. De grote sterke, maar lieve Mamoswine. Het was zijn ruggengraat, zijn fundament. Hij maakte het liefst anderen blij, en je kon er op vertrouwen dat hij je niet alleen liet. Jean-Pierre knikte. Dit ging goed. Voor hem liep de Jolteon genaamd Silvester. Een ongeleid projectiel. En zo voelde het soms ook wel voor hemzelf. Hij was iemand die veel nadacht voordat hij iets zou doen, maar.. aan de andere kant stapte hij ook in situaties waarvan hij zich achteraf pas realiseerde wat er écht gebeurd was. Eens even zien. Links, Rondo, Ludicolo. Hij keek opzij. Ja, Rondo representeerde zijn eigen afleidingen. De dingen waar hij vrolijk van werd konden hem van deze planeet af halen en ergens anders naartoe brengen. Waar was hij ook alweer over aan het nadenken? Ohja, alleen Mimi nog eigenlijk. Hij plaatste zijn hand op zijn kin en dacht na. Bingo. Mimi was een hoop dingen. Maar wat ze zeer zeker was, was vastberaden. Als zij ergens aan begon, dan maakte ze dat af. Iets wat hij zelf ook graag deed. Er viel een rust over hem heen. Het paste allemaal zo perfect. Midden in de kern zat de denkende rust zelve. In de kern zat rust, naast de kern zaten zijn volwassen en kinderlijke kanten. En aan de buitenste ring, liepen de Pokémon die het gedrag dat hij uitte representeerde. Hij kon echt van dit soort dingen genieten. Hij kreeg direct de neiging om naar een waarzegster te gaan. Daar had hij nu echt ineens even zin in. Hij stopte even met lopen om op het internet op te zoeken, op zijn Holo Caster, of er eentje in de buurt zat.
[Open]
