The Butterfree Effect [QUEST]

Hoenn. Een plaats waar hij nog nooit eerder geweest was. Zijn missies vonden altijd in Kanto of in Johto plaats, maar nooit in Hoenn. Hij wist welk risico hij nam door hier te komen; zijn vader had overal kapers op de kust en de kans dat er door geheime mensen naar hem gezocht werd, was vrij groot. Giovanni had hem echter bij zijn aanwervingsgesprek beloofd dat er geen informatie over hem vrij zou komen en dat zijn vader als een zwakke schakel binnen Team Rocket gezien werd omdat hij zich had laten overmeesteren door iemand en nu weer moest revalideren. Julian wist hoe geniepig zijn vader echter kon zijn en zou niet verbaasd zijn als er geheimen achter werden gehouden die hem later de kop op zouden steken, geheimen waar hij kwaad van kon worden. Hij was tot dusver echter nog niets opvallends tegengekomen en met zijn werk ging het goed; de kans was vrij groot dat hij binnenkort een promotie zou krijgen. Waar hij nog het meest trots op was, was het feit dat hij al deze tijd zichzelf was gebleven. Hij had echter veel met collega’s gestaan die niet van een agressieve aanpak hielden en die het redelijk rustig hielden, net zoals Julian zelf. Hij had ook nog geen personen ontmoet waar hij een negatieve ervaring mee had gehad, maar dat was niet moeilijk: hij hield zichzelf vrij goed op de achtergrond. Het was belangrijk dat zijn naam niet te veel zou lekken en dat hij pas populariteit zou verkrijgen als hij daadwerkelijk in staat was om zichzelf te verdedigen. Dit kon hij bereiken door zowel Howl als Ustrina goed te trainen en geleidelijk aan steeds meer Pokémon in zijn team te krijgen zodat hij uiteindelijk een stabiel team zou krijgen. Hij zou wel zien hoe hij het ging doen, als hij die promotie binnenkort maar zou krijgen. Dat was zijn eerste doel. En dat doel zou behaald worden door de opdracht die hij vandaag zou uitvoeren. Er werd hem gezegd dat hij naar Littleroot Town moest gaan en dan naar de eerste route die hij zou vinden als hij het dorpje uit zou wandelen. Er was namelijk een horde Butterfree gespot die een bepaald poeder uitstootten die niet alleen giftig zou zijn, maar ook waterbestendig. De scientists vonden dit natuurlijk een geweldig iets en wilden het tot op de bodem uitzoeken, maar ze hadden één probleem: ze hadden geen staaltje. En daar moest Julian nu voor zorgen.

Het was misschien niet de meest gevaarlijkste opdracht die hij kon krijgen, maar Julian was sowieso niet van plan om gevaarlijke opdrachten waarbij geweld vereist werd op te zoeken. En als hij in zo’n opdracht terechtkwam, zocht hij nog omwegen om te voorkomen dat hij fysiek geweld zou gebruiken. Het was niet dat hij het niet kon; hij was bijna twee meter groot en hij trainde vaak waardoor hij gespierd was en veel mensen makkelijk aan zou kunnen, maar zijn gevoel zat gewoon slecht wat geweld betrof. In tegenstelling tot de meesten van Team Rocket dacht hij rationeel na wat dit soort zaken betrof en wist hij zichzelf in te houden als hij uitgedaagd werd. Hij kon zich maar één keer herinneren dat hij te ver was gegaan en die herinnering wilde hij zo ver mogelijk wegduwen in zijn hoofd. De zwartharige man trok zijn lederen handschoenen aan waarvan de toppen afgeknipt waren en richtte zijn blik op de route dat voor hem lag. Aan de verkleurde lucht kon hij zien dat de horde Butterfree terug actief was en hij dacht met getuite lippen even na over hoe hij het monster het beste te pakken kon krijgen. Hij had een potje meegenomen, maar het was uiteraard ook belangrijk dat hij niet zelf geraakt zou worden. Hij had geen Pokémon bij die Protect kon, noch een Pokémon die het zo even voor hem kon gaan halen. Hij wilde niet dat Howl kans liep om ziek te worden. Of… Hij trok zijn wenkbrauw op toen hij zich besefte dat hij een Antidote had gekocht vlak voordat hij naar Hoenn vertrok. Misschien kon hij Howl toch opdragen om het staaltje te verkrijgen. Een Antidote zou zijn problemen op moeten lossen zonder dat Julian zich door het giftige poeder heen moest wagen om Howl naar Oldale Town te brengen. Julian haalde zijn Pokémon tevoorschijn en keek hem aan toen deze verwilderd om zich heen keek en zijn blik toen op zijn trainer richtte. “Ik heb een opdracht voor je,” zei Julian en hij hield de spray met daarin het tegengif voor Howl omhoog. “Hier vlakbij bevindt zich een horde Butterfree die een giftige poeder verspreidt. Het schijnt waterbestendig te zijn en ze willen dat we een staaltje van het poeder gaan halen.” Zijn Lycanroc knikte traag ten teken dat hij het begreep. “Het poeder is natuurlijk gevaarlijk voor mij, maar jij zou me kunnen helpen.” Vervolgens legde hij het plan uit.

Zijn Lycanroc leek in eerste instantie niet echt warm te worden van het idee dat hij zichzelf moest laten vergiften om een opdracht te voltooien, maar leek het al een stuk aangenamer te vinden toen Julian uitlegde dat hij vlakbij zou zijn met de Antidote en dat hij echt niet van plan was om Howl helemaal naar het Pokémon Center in Oldale Town te laten wandelen. De Pokémon leek zenuwachtig te zijn, ook al probeerde hij dat voor zijn trainer zo goed mogelijk te onderdrukken. Julian hield het potje voor waar het staaltje in terecht moest komen en Howl nam het voorzichtig tussen zijn tanden. “En denk eraan,” begon Julian, “ga recht onder het poeder staan zodat je zeker wat in het potje krijgt en ga dan pas weg. Schrik ze niet af en val ze niet aan; dit gaat er waarschijnlijk alleen maar voor zorgen dat de horde wegvliegt en dan kunnen we ze gaan zoeken.” Zijn Lyranroc knikte begrijpend en keerde zich vervolgens naar de horde toe met het potje stevig in zijn bek geklemd. Julian zocht bedekking achter een bosje en knoopte een sjaal om zijn mond en neus heen zodat hij het poeder niet per ongeluk zou inademen als het dankzij de wind zijn kant op zou waaien. Hij keek toe hoe Howl behoedzaam vanachter een paar struiken naar de nietsvermoedende horde sloop. De Butterfree maakten een vreemd geluid, deden een soort van dansje en stootten daarna opnieuw het poeder uit. Julian trok de sjaal rond zijn neus wat hoger op toen het poeder zijn kant in leek te komen en zag hoe Howl de volle lading kreeg. De Pokémon zakte wat in elkaar, maar hield zijn kop koppig omhoog zodat het poeder in het potje terechtkwam. Hij leek moeite te doen om het potje niet uit zijn bek te laten vallen en Julian kwam, met de sjaal nog steeds stevig tegen zijn mond en neus geklemd, tevoorschijn om het potje en zijn Pokémon te gaan halen. Hij begeleidde Howl met één hand op zijn vacht terug naar het veilige dorpje dat in de buurt lag en liet de handdoek behoedzaam zakken. Hij zag dat het poeder keurig was opgevangen in het potje en kek tevreden zijnde naar Howl. Zijn Pokémon zakte echter al snel in elkaar en Julian dook bezorgd naast hem en haalde de Antidote-spray snel tevoorschijn. Nadat hij de spray op zijn Pokémon had gebruikt en had geconcludeerd dat de schade weg begon te gaan, belde hij naar zijn opdrachtgever om hem te melden dat hij het poeder had en wachtte vervolgens de rest van de orders af.

“Julian, ik heb best een vervelende mededeling voor je.” Julian, die zich over zijn Pokémon boog en met zijn vingers door zijn vacht streelde, drukte het oortje met zijn vingers dichter tegen zijn oor aan en trok zijn wenkbrauw op terwijl hij zwijgend afwachtte. Er werd aan de andere kant van de lijn gezucht en niet veel later volgde er nog een order. “De scientists vinden het poeder alleen niet genoeg. Ze willen een levende Butterfree van de horde hebben.” Julian trok zijn wenkbrauw op. De opdracht werd al iets gevaarlijker dan daarnet, maar hij wist niet of hij zo blij was met het feit dat hij hier langer moest blijven. Aan de andere kant had hij tot dusver nog geen enkele Pokémon gevangen en was het niet slecht om wat ervaring op te doen, zeker niet als ze konden trainen tegen een sterkere tegenstander. “Ik regel wel wat,” zei hij uiteindelijk. “Ik zal een paar foto’s maken van het bewijs als ik de Butterfree heb en hem daarna naar je opsturen samen met het poeder. Zo kunnen ze direct aan hun onderzoek beginnen.” Er werd een goedkeurend hummend geluid gemaakt aan de andere kant van de lijn en daarna werd het contact verbroken. Julian stond op en keek naar de horde Butterfree die ondertussen nog steeds door de lucht zweefde alsof er niks gebeurd was. Als ze één Butterfree wilden hebben, zouden ze het anders aan moeten pakken. Butterfree waren op zich geen agressieve Pokémon en dus was de kans vrij klein dat de horde hun direct zou aanvallen, maar Julian verwachtte niet dat heel de horde zich direct zou omdraaien vanaf het moment dat ze aangevallen werden. “Ik denk dat we het beste kunnen beginnen met een super effective move en dan kunnen kijken wat er gebeurt.” Zijn Lycanroc, die inmiddels helemaal genezen was van zijn poison status, knikte hem toe en kwam langzaam overeind. Hij leek lichte schade opgelopen te hebben van de giftige poeder, maar het was niet zo erg dat hij niet kon vechten. Julian was bovendien ook zo slim geweest om een Potion met zich mee te brengen omdat hij deze stunt van de organisatie wel half en half verwacht had. Ze lieten hem natuurlijk niet zomaar even een tripje maken naar Hoenn en hem daarna weer terugkomen met alleen wat poeder. Maar nu hij de Pokémon samen met het poeder op zou sturen, gaf hem dat de gelegenheid om nog langer in Hoenn te kunnen blijven.

Julian kreeg opeens een beter idee. “Howl, laten we beginnen met Roar,” zei hij vlak nadat hij zijn Pokémon een Potion had gegeven. Zijn Lycanroc knikte goedkeurend, opende zijn bek en liet vervolgens een diepe grom naar buiten komen die ervoor zorgde dat het weergalmde door heel de route. Julian zag een eindje verderop een man zijn evenwicht verliezen en op de grond vallen, maar zijn aandacht werd weer getrokken naar de horde Butterfree. Drie draaiden zich om, de rest vloog allemaal geschrokken weg. Diegenen die zich omgedraaid hadden, leken de horde een soort van te leiden en één van hun kwam al direct naar Howl gevlogen. “Rock Tomb, Howl!” Een paar grote stenen trokken zich uit de grond en verpletterden de Butterfree op één haar na niet; de Butterfree vloog langs de stenen af en zijn ogen gloeiden terwijl hij naar Howl keek. Howl’s lichaam begon paars te gloeien en hij kneep zijn ogen gepijnigd dicht. Aha, een Confusion. “Stealth Rock! Breek het contact met de Butterfree af en zorg dat de rest niet te dicht in je buurt kan komen.” De stenen die omhoogkwamen zorgden ervoor dat de Butterfree opsteeg om te voorkomen dat hij geraakt werd en dat de andere twee gedesoriënteerd om het mannetje heen vlogen. Julian merkte op dat de overige Butterfree alle twee vrouwtjes waren en dat het mannetje de sterkste van de drie was. De kans dat het mannetje zijn vrouwtjes wilde beschermen en zich wilde uitsloven, was vrij groot. Dat nam dus ook de kans weg dat de vrouwtjes in de aanval over zouden gaan en zou het voor Julian gemakkelijker maken om de Butterfree te verslaan. “Gebruik de rotsen die je uit de grond hebt gehaald als steunpilaren om jezelf af te zetten voor een Bite!” Zijn Lycanroc sprong hoog in de lucht, zette zich met zijn achterpoten tegen de Stealth Rock-rotsen af en kwam op de Butterfree af. De Butterfree kon de tanden niet meer ontwijken en Howl maakte een koprol in de lucht terwijl hij de Butterfree stevig vasthield. Alsof hij een Seismic Toss deed, liet hij zijn slachtoffer hard op de grond vallen en draaide zich een kwartslag om. “Rock Slide!” Voordat Howl echter zijn aanval kon uitvoeren, gloeide hij weer paars op en zakte hij lichtelijk door zijn poten. Julian trok een geërgerd gezicht terwijl hij zijn handen op zijn zij zette en een manier dacht om te ontkomen aan de Confusion.

Plotseling vloog er een reeks kleine paarse kringetjes die steeds groter werden naar Howl toe. “Howl, rol over de grond heen en voorkom dat je geraakt wordt!” De Psybeam miste Howl op één haar na en de Pokémon kwam behendig overeind terwijl hij zijn ogen samenkneep naar de Butterfree. Opeens werd er een krachtige wind opgezet en vloog deze in één richting naar Howl toe. “Ontwijk de Silver Wind en gebruik je kracht in je achterpoten om over hem heen te springen. Pak hem daarna weer aan met Bite!” Howl voerde de opdrachten uit en wist te ontkomen aan de Silver Wind. Opnieuw grepen zijn tanden de Butterfree genadeloos vast en schudde hij de Pokémon deze keer wild heen en weer alsof het een speeltje was. De ogen van Butterfree draaiden in hun kassen toen hij op de grond werd gegooid en Julian wees naar voren. “Gebruik eerst Stealth Rock om hem vast te zetten en daarna Rock Slide zodat hij niet kan ontkomen aan de aanval!” Butterfree was te verward om zich te verzetten tegen de aanval en de stenen omringden hem waarna de kleinere stenen genadeloos hard op hem vielen. Julian liet het een poosje doorgaan totdat hij ervan verzekerd was dat de Butterfree niet plotseling weer een Psybeam zou afvuren. Hij haalde snel een Poké Ball uit zijn zak tevoorschijn en droeg zijn Lyranroc op om de aanval terug te trekken. De stenen verdwenen en al wat overbleef, was een verzwakte Butterfree. De Pokémon keek hem aan en Julian maakte de Poké Ball groter door midden op het knopje te drukken. Hij haalde diep adem, liet zijn arm naar achteren gaan en gooide de bal daarna met kracht naar voren. Butterfree werd naar binnen gezogen en niet veel later viel de Poké Ball shakend op de grond. Julian wachtte met over elkaar geslagen armen af of het gelukt was.