Vandaag was een regenachtige dag. De wolken waren grijs en groot in hoeveelheid. Het was ook nog een zondag. Een dag die, zelfs voor mensen die niet geloven, vaak wordt gezien als een dag waarop je rust neemt. Deze combinatie van zaken zorgde ervoor dat het niet heel druk was op straat. Zo af en toe iemand die hun Pokémon even moesten uitlaten voor een plasje of een poepje. Dat was ook de reden waarom Philip naast een kakkende Machamp liep. Haar trainer stond al klaar met een plastic zakje om het op te rapen. Philip zijn haar nog beleefd gedag en liep verder. Gewoon zomaar iemand begroeten op straat kon een ander heel vrolijk maken. Dus het was iets waar hij rekening mee hield als hij over straat liep. Ook had Philip vandaag zijn mooie lange beige regenjas aan en zijn nette bolhoedje op. Hij hield Linus onder een van de flappen van zijn regenjas vast. Hij hield niet zo van de regen, dus daar hield meneer Schulz ook alweer rekening mee. Maar goed, terug naar vandaag. De rustige dag in Lilycove City. Het was zowat middag geworden en Philip was op weg naar een wel heel bijzondere gelegenheid. Het was vandaag de viering van zijn ouders’ vijfentwintig jarig huwelijk. Philip was op weg. Als de goede zoon die hij was had hij alles helemaal perfect voor ze georganiseerd. Het was een mooie zaal, en fel belicht met kandelaars en kroonluchters. Het was zijn broers en zussen niet zo goed gelukt om mee te helpen, dus hij had bijna alles zelf moeten doen, maar hey dat maakte niet uit. Dat kon wel eens gebeuren. Dat dat eigenlijk altijd gebeurde was iets waar Philip niet zo bij stil stond. Hij had er ook voor gezorgd dat hij er een uur van tevoren was. Zodat hij nog even kon kijken of alles goed geregeld was. Het moest natuurlijk wel perfect zijn. Hij had wel een hoop vragen van sommige van zijn broers en zussen gekregen. Calem wilde vooral weten waar precies alles was, hoe lang het ging duren en waar de nooduitgangen waren. En.. wie er allemaal uitgenodigd waren. Alicia wilde vooral details weten. Welke stoffen er aanwezig waren op de locatie bijvoorbeeld. Of de carrière loopbanen van de medewerkers die er aanwezig zouden zijn. Van Ziyad, Marco en Amber hoorde je sowieso niet zo snel iets. En Amanda en Jacob ruziede eigenlijk alleen maar vaak. Amanda had aangegeven een optreden te willen doen. En Jacob was de hele tijd bezig geweest om haar te zeggen dat ze dat niet kon en alleen maar vals zong. Amanda had haar pieken en dalen wat dat betreft. Het ene moment negeerde ze die vervelende dingen van hem, en de andere momenten kon ze er een heel drama van maken. Echter had Jacob er wel even tussendoor voor gezorgde dat alle zaken waarbij een soort presentator figuur voor nodig was, hij die rol zou aannemen. Terwijl het natuurlijk Philip was die het allemaal had verzorgd. Toen Philip op de locatie aankwam zag hij dat hij niet de eerste was. Bekky, Alicia en Daniel waren er al. Daniel kon zelf niet autorijden, en hield niet zo van openbaar vervoer. Dus hij reedt vaak met Alicia mee. Zij was goed in dingen regelen. Vooral.. kleinere dingen. Grote dingen zoals dit was haar te stressvol en mocht ze van de dokter ook eigenlijk niet meer doen. Bekky was vroeg, waarschijnlijk, omdat ze vandaag een exceptioneel goede bui had. Ze rende dan ook meteen naar Philip toe en gaf hem een dikke knuffel. “Fluppy! Daar is mijn kleine broertje!” Philip was natuurlijk alleen maar blij om te zien dat het zo goed ging met zijn zus en knuffelde haar stevig terug. “Bekky, wat leuk je weer te zien.” Dat was het moment dat Linus tussen beide floepte. Ja die zat natuurlijk nog in Philip’s jas. Linus was erg benieuwd geweest naar Philip’s familie. En wilde ook graag aan zijn familie laten zien hoe goed hij Philip kon helpen als het nodig was. Toen Philip klaar was met knuffelen liep hij naar Alicia. Alicia wilde een specifieke begroeting. Altijd. Het mocht niet anders zijn anders vond ze dat heel vervelend. De lieve Philip had zit onthouden. Hij gaf haar een hand en een enkele kus op haar wang en zei: ”Hoi Alicia, wat leuk dat je er bent.” En als laatste was zijn broer Daniel aan de beurt. Daniel wierp eerst even een blik naar Alicia en Bekky. Vragend. Philip moest het eerste initiatief nemen, maar hij gaf zijn broer dan toch een hand. “Hoi Daniel, leuk dat je er ook bent.” Hij gaf hem een van zijn gepatenteerde Philip glimlachen. Philip kon zijn geluk niet op. “Iedereen, dit is Linus. Mijn Partner Pokémon. Met hem samen heb ik al heel wat mensen en Pokémon geholpen.” “Aaah wat issie mooi!” Riep Bekky. Alicia zwaaide voorzichtig en Daniel volgde haar voorbeeld. Linus zwaaide naar iedereen. Hij kon niet echt iets zeggen, en hij wist niet of ze gewend waren aan knuffels van Pokémon. Want hij kon ze wel een hand proberen te geven, maar anderen waren wel eens bang geweest voor zijn scharen. Dus hij wachtte maar even af wat ze deden. Maar verder kwam er niet zo veel uit Philip’s broer en zussen. Had ik trouwens al gezegd dat Philip en zijn broers en zussen allemaal bijna identiek op elkaar lijken? Eigenlijk zijn zijn zussen gewoon vrouwelijke versies van hem. Ja, zijn broers en zussen hebben allemaal andere lengtes, maten en kapsels maar je ziet aan hun gezichten heel goed dat het broers en zussen zijn. Het is alsof ze een elfling zijn. Dus.. geen tweeling maar.. elf.. dus. Elf kinderen die op elkaar lijken. Geen.. uh.. fantasie wereld elf-soort-dinges. Ze zijn echter niet allemaal even oud, dat moet wel even gezegd worden. “Dan gaan Linus en ik nu naar binnen om de laatste dingen nog even te regelen. Jullie mogen helpen als jullie willen, maar dat hoeft niet. Ik zie jullie straks weer!” Hij zwaaide en liep naar binnen. Linus had.. verwacht dat ze.. allemaal zoals Philip zouden zijn. Maar hij vond ze wat minder behulpzaam dan hij ze had ingeschat. En ze glimlachte ook minder vaak dan hij had gedacht. Hm, misschien waren ze gewoon een beetje nerveus voor vandaag. Dat was geen probleem. In de zaal stonden twee hele lange tafels. Keurig gedekt, nu al. Verderop stond een heel klein podiumpje. Daar stond ook een tafel op. Hier zouden hun ouders mogen gaan zitten. Boven die tafel hing een groot doek met daarop iets dat op een wapenschild leek, maar dan met een grote vijfentwintig er op. Hun ouders waren immers de ere gasten van vandaag, dus die moesten het beste behandeld worden. En iedereen mocht weten waarom. Hij ging nog even langs het personeel om te vragen of alles gelukt was. En of ze op de hoogte waren van het programma. Voor sommige dingen van vandaag hadden ze iemand nodig die met de goede timing bepaalde acties kon doen. Of het nou voor muziek, geluid of iets anders was. Maar dat leek allemaal in orde te zijn. Toen vroeg hij nog of hij ergens mee kon helpen. Want ja, het blijft Philip. Maar dat was ook allemaal niet nodig. Pfoe, dat voelde apart. Het gebeurde niet vaak dat hij niemand hoefde te helpen. Op dat moment hoorde hij iemand heel hard gekke geluiden maken. Toen hij de zaal in keek zag hij dat het Amanda was die haar stemoefeningen aan het doen was. Hij besloot haar nog even niet te begroeten. Ze vond het verschrikkelijk als iemand haar stoorde tijdens het zingen. Dus Philip wachtte braaf af. Ook Cita was nu aanwezig. Een van zijn zussen. Ze stond ergens in een hoek naast een kamerplant. Ze keek niet echt naar de anderen. Philip herinnerde zich dat ze het soms moeilijk vind om te praten. Hij zwaaide van een afstandje naar haar. op die manier kon hij haar begroeten, maar hoefde hij haar niet te dwingen tot een gesprek. Nou, dat waren er in ieder geval al vijf, exclusief hemzelf, die al vroeg aanwezig waren. Over ongeveer een half uur zouden ze allemaal klaar moeten staan om hun ouders te ontvangen en naar de mooie tafel op het podium te begeleiden. Philip zag al helemaal voor zich hoe gelukkig zijn ouders daar van zouden worden. Linus vond het gedrag van Philip’s familie alleen maar meer apart worden. Hij begreep allemaal niet goed waarom ze zo deden. Hm, wat zou Philip doen? Glimlachen en helpen. Linus keek op naar Philip en trok aan zijn jas. Philip keek omlaag. “Oh wat is er Linus?” Linus maakte wat handgebaren. “Oh nouja, er valt niet veel te helpen nu. Maar als je wilt kun je een rondje om het gebouw lopen. Ik weet dat je van wandelen houdt.” Linus schudde zijn hoofd. Hij wilde bij Philip blijven. Daarnaast.. als hij Philip zou moeten ondersteunen, dan was het beter dat hij al in de buurt was.
In de tijd die volgde was Marco nog aan gekomen. Nog net een paar minuten voor de aanvang van hun ouders. Calem, Ziyad, Amber en Jacob moesten nog komen. Amanda had weer flink zitten klagen over Jacob, en Daniel was altijd degene die het moest aanhoren. Maar meestal kwam het wel goed, dacht Philip. Het was hem echter wel nog gelukt om Amanda en Marco fatsoenlijk te begroeten en te vertellen dat hij het fijn vond dat ze er waren. Amanda was wel goed in praten. Ze had hem direct ingelicht over alles wat haar de afgelopen tijd was gebeurd. Zelfs een paar dingen waarover hij eigenlijk niet hoefde te weten.. Maar goed. En Marco was dan weer helemaal niet spraakzaam geweest en ging ergens alleen zitten aan een tafel. En ja hoor. Daar kwamen ze dan. Hun ouders. Ferb Schulz en Ziza Schulz. Ze kwamen aan in de limo die gehuurd was voor ze. Het was jammer dat nog niet iedereen er was, maar ze moesten maar roeien met de riemen die ze hadden. Het was trouwens Bekky die snel iedereen informeerde en naar buiten riep om hun ouders te ontvangen. Philip zwaaide, Bekky zwaaide heviger, Amanda zwaaide het hevigst. Marco schonk beide ouders een knikje, Cita stond ergens achter iedereen, Alicia zwaaide heel gecontroleerd en.. op een bepaald soort ritme. Daniel deed haar zo goed mogelijk na. Hun vader en moeder begonnen nu aan een rondje om al hun kinderen te begroeten. Ieder kind werd op een andere manier begroet om te laten zien dat ze speciaal waren. Philip’s vader leek precies op hem. Het was eigenlijk Philip, maar dan grijs, en met een snor. Zelfs qua bouw en kapsel leken ze op elkaar. De man plaatste zijn handen op de schouder van Philip. “Hoi papa.” Glimlachte Philip toen hij zijn hoed voor hem af deed. “Oh mijn kleine Philip. Wat kan ik toch genieten van jouw glimlach.” En toen knuffelde ze elkaar. Hun moeder pakte het iets anders aan. Die vond juist dat haar kinderen naar haar toe moesten komen en haar op een speciale manier moesten begroeten. Wat alle kinderen ook braaf deden. Zelfs Marco, die er allemaal niet veel om leek te geven. En zelfs Cita, die er erg bang voor leek te zijn allemaal. Toen philip aan de beurt was liep hij naar haar toen en pakte hij beide van haar handen en zei: “Hoi mama, ik hoop dat je het allemaal mooi vind.” “De stoelen van de Limo waren hard en ik had de hele rit dorst door de droge lucht in de auto. Maarja, ik zal maar niet klagen omdat het een Limo is ofzo.” Philip kon alleen maar denken dat alles weer goed zou komen zodra ze zou zien hoeveel ze hun best hadden gedaan voor hen, als ze eenmaal binnen zouden staan. Uhm.. hoe gingen ze hun naar binnen begeleiden? “Hallo allemaal en welkom op deze bijzondere dag. Buiten maakt de regen ons depressief dus het wordt tijd om naar binnen te gaan.” Het was Jacob, met zijn speciale presentator stem en pak. “Eindelijk..” Zei hun moeder. Amanda was toch wel een beetje opgelucht dat hij er was. Nu had ze iemand die haar optreden zou kunnen aankondigen. En toen werd het tijd om allemaal, na Jacob’s geweldige entree, naar binnen te gaan. Iedereen ging op hun plaats aan de lange tafels zitten en Jacob ging verder. “Vader. Moeder. Jullie zijn al lang samen en dat vinden wij als trotse kinderen het mooiste wat er is.” Het klonk allemaal iets te smooth en gestroomlijnd om echt gemeend te zijn. “Vandaar dat ik jullie deze mooie dag wil bezorgen samen met jullie kinderen. De mensen om wie jullie, naast elkaar, het meest geven.” Linus keek heeeeel gepikeerd. Had hij nou ‘ik’ gezegd? Wat een blaaskaak! Philip had al het werk gedaan! Ging hij nu echt met de eer strijken!? Nee Linus hoefde niet meer per se indruk te maken op Philip’s familie. Behalve misschien zijn vader. Die vond hij nog oprecht op Philip lijken. Maar de rest was eigenlijk helemaal geen leuk gezelschap. Er waren zelfs een paar die niet.. oh.. huh? Okay, ineens zaten er nog wat extra mensen aan de tafel. Het feit dat Philip naar ze zwaaide betekende vast dat dat Calem, Ziyad en Amber waren. Ze zwaaide niet echt terug, behalve Calem, maar allemaal keken ze hem met een vreemd soort afwezige blik aan.
Jacob ging nog even door met de mooie woorden en toen was het dan toch tijd voor een toost, net voor het buffet dat geserveerd was. Iedereen ging staan met een glas in hun handen, behalve Ziyad en hun vader begon aan een toost. “Er is niks mooier voor een vader dan zien wat hij allemaal heeft bereikt met zijn eeuwige liefde. Stuk voor stuk hebben we prachtige kinderen. Ik wist niet dat het kon, maar iedere dag houdt ik meer van je Ziza. Ik zal iedere dag steeds weer meer van je houden.” En hij gaf haar een zoen. Voor haar leek de zoen meer een formaliteit dan een eerlijke uiting van liefde. Maar goed, iedereen klinkte hun glazen en gingen zitten. Er rende ineens iets paars naar het buffet. En het nam een schaal eten mee. Hela Hola, dat gaat zomaar niet! “Wel heb je ooit!” Sprak hun vader hardop uit. Amanda belde meteen naar het Ranger Netwerk. Ze was.. niet zo bezig met anderen.. dus ze had niet eens door dat er al een Ranger in de ruimte was. Philip kreeg dan ook direct een biepje van zijn Ranger CommunicatieSysteem. Hij was immers in de buurt, wisten ze bij de Base. Maar hij was het biepje al voor. “Linus!” Zei hij en beide heren rende achter de Aipom aan. De Aipom rende naar de uitgang maar Philip was daar sneller met zijn lange benen en ging in de weg staan. De Aipom moest paniekerig tot een halt komen en draaide zich om om die kant op te rennen, maar daar stond Linus. Toen rende de Aipom maar onder de tafel door. Bekky, Amanda, Alicia, Daniel en Calem raakte helemaal in paniek en sprongen van hun stoel af. Linus rende onder de tafel door achter de Aipom aan. Maar aan het einde van de tafel kwam de Aipom oog in oog met Marco. Zijn blik liet de Aipom zich de besjiebels schrikkel. Het was nu weer de beurt aan Philip om iets te doen. Zijn Styler tolde ineens om de Aipom heen. De Aipom keek om zich heen naar dit ding. Hij was er door afgeleid. Maar hij was er ook bang voor en keek voor een opening om er van te ontsnappen. Echter waren philip en linus tegenwoordig erg in sync en Linus sprong op de Aipom af om het dienblad af te nemen en rende weg. De Aipom sloeg de Styler terug naar Philip met de grote hand op zijn staart en rende achter het dienblad aan. Ofja, achter Linus.. die het dienblad vast had aan.. dus. Nu dat de Aipom weer op vier poten kon rennen haalde hij Linus ook nog bijna in. Maar Philip sprong naar hem toe en probeerde hem te grijpen met zijn handen. Maar hij was niet vlug genoeg en de Aipom glipte tussen zijn handen door. Linus sprong op de tafel en plaatste de schaal erop. Hij draaide zich om, en ja hoor, daar stond de Aipom alweer. Linus ging in de positie staan om een rake klap te kunnen uitdelen.. mocht de Aipom dichterbij komen. En toen.. kreeg Philip een idee. Hij stond op en ging erbij staan. Hij zakte door zijn knieën totdat hij op dezelfde ooghoogte zat met de Aipom. “Hallo meneer Aipom. Ik ben Philip. Wat is er aan de hand?” Ze hadden allemaal erg snel gehandeld, maar ze hadden er niet bij stilgestaan waarom deze Aipom ineens zoiets deed. Misschien konden ze wel iets verzinnen waarmee ze zowel de Aipom blij konden maken, als henzelf. De Aipom begon boos te brabbelen en naar de schaal te wijzen. Hij deed zelf een mimiek van al het rennen dat zonet nog was gebeurd. Hij leek er allemaal heel boos over. Philip kon het natuurlijk niet verstaan.. maar hij kreeg wel een glimlach. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht dat hij het doorhad. “Je wilde die schaal hebben, zodat je daarmee je Aipom familie kon beschermen tegen de regen, of niet soms?” De Aipom knikte, terwijl hij zijn handen over elkaar kruiste en nog eens boos naar Linus keek. Linus stond er een beetje beschaamd bij. Ze waren er allemaal van uit gegaan dat de Aipom het eten wilde stelen, maar het ging hem gewoon om de schaal. “Nou die schaal hebben we wel nodig meneer Aipom. Maar misschien kunnen we wel iets anders verzinnen voor jou en je gezin.” Ineens hoorde Philip een stem van achter hem. Het was die van zijn vader. Die stond nu direct achter hem. Uit respect ging Philip recht staan en zette een stap achteruit. “We hebben hier waarschijnlijk toch te veel eten. Waarom blijven jullie niet voor het feestje?” Zei hij tegen de Aipom. “Het gaat vandaag immers om liefde.” Philip’s ogen begonnen te tranen door de mooie woorden van zijn vader. “Dat vind ik een mooi idee papa.” En zo gezegd, zo gedaan. Iedereen genoot die avond van lekker eten en van lekker dansen. Ook de Aipom familie. De medewerkers waren zelfs zo lief om bij de Aipom te blijven totdat de regen die avond stopte, waarna ze weer naar buiten gingen. En zo werd dit toch nog een mooie jubileumdag. Tot de volgende keer allemaal!
