[Job] Best man for the job

Vandaag was er grootst nieuws in het land, want Lyan, ja, de twintigjarige werkloze blind gozer die niks anders deed dan voor zich uit staren alsof ie nog werkende ogen had, zou weer aan het werk gaan. Hij had hiervoor wel like vakantiejobs gedaan maar tja, daarna kwam het ongeval en nu was hij zo blind als wat, dus een vast job kon hij niet echt aangaan. Bryan had echter een geniaal plan gehad om hem wat uit zijn cave te luren. Eerst met een leugentje over ijs gaan eten en uiteindelijk achtergelaten worden ergens... Hij was kinda pissed off over het feitje maar ok goed dan. Hij had ook eerlijk kunnen zijn. Wat was daar mis mee? Okay, dus hij had een geen ijs en twee moest blijkbaar aan het werk gaan. Dat waren dus twee dingen die hem niet blij maakte op een rijtje en weet je, dat was hella irritant, want het was gewoon te irritant. Hij wilde anders gewoon op zijn kamer zitten, niet een random klein jobje gaan doen. De excuus kwam al snel dat hij niet kon helpen op de farm in zijn fysieke toestand... Nou ja zeg. Hij was blijkbaar te zwak om echt een hulp te zijn daar.. So be it then, asshole...
Hij werd aan een hoog tempo van de kant weg geduwd door een gastje die hem had opgevangen. Hij zou een random job krijgen waarvan hij helemaal niet wist wat hij moest doen. dude, had Bryan die applicatie wel goed ingevuld want er waren best veel jobs die je als blind knakker dus helemaal niet kon doen he. Veel dingen vlogen ana hem voorbij waarvan geen enkele onder zijn droomtoekomst vielen. Hij was eigenlijk altijd al een soort model geweest en anders werkte hij als opdiener in zijn vakantie. Nu had hij daarvoor al niks van dromen... En nu hij nog minder kon natuurlijk... nog minder. Al zijn overige goals in leven waren verpulverd onder voet van fate, het was alsof men die de touwtjes in handen hadden gewoon geen hart hadden, ze waren medogenloos en gemeen en hij wist er geen woorden op te plakken, enkel dat hij op een dag het allemaal misschien goed zou krijgen, maar dat was uiteraard voor een andere keer als hij ooit de tijd, energie en dergelijke ervoor zou hebben. Man, wat had hij daar allemaal voor nodig tho...

Uiteindelijk was hij aangekomen op een plaats waar mensen blijkbaar luid en duidelijk hun stem omhoog werkten. Pjafter was bij hem, uiteraard, en liep gewoon aan zijn zijde aan het lijntje zodat hij bij het loslaten niet meteen hopeloos was. Niet dat hij echt nutteloos was zonder de hond, hah, hij kon nogal wat hoor zonder haar. Hij zou de anderen nog eens laten zien als ze twijfelden in hem. Hij snoof dan ook even toen wat gemurmel zijn gevoelige oren bereikten. "Oh yeah; zeg het nog luider," zei de blinde terwijl hij even met zijn ogen rolde en verder wandelde.
Uit het gemompel van mensen waar ze doorliepen kon de man opmaken dat ze op een of andere set waren van iets. Lyan wist niet goed waarom hij hier nou moest zijn. Het was vaak het geval dat ze filmden op een set right? Of fotos nemen in ieder geval. Moest hij weer gaan modeleren? Het leek hem niet zo zeer het geval aangezien hij blijkbaar fel over been was en alles behalve er nog echt gezond uitzag. Hij verwaarloosde zichzelf mateloos maar wilde niet overgeven aan het feit dat het zo was. hij was soms zo klaar met... alles in zijn leven, dat kon je hem niet kwalijk nemen right? Hij zuchtte even zachtjes, het gehele feit lag hem zwaar op het hart natuurlijk dus kon je het hem kwalijk nemen? Veel mensen leken in ieder geval problemen te hebben met zijn hulphond. Hij wist dat hij dit moest beginnen aangeven, dat Pjafter zijn hulphond was die hem begeleide door elke situatie door een hesje ofzo, maar hij wilde het het arme dier niet aandoen zo'n ding om te doen. Ze was al zo vriendelijk om dat soort dingen te doen dus waarom zou hij het anders doen? Ze werkte perfect zo en was nog eens een uitstekende waakhond erboven, perfect zoals ze is dus.
De man kwam tot een halt, hij had Lyan bij de arm genomen in het begin van hun korte wandeling... En had hem nu mee gesleurd tussen het gemompel en alles heen naar ergens. De blinde gast knippe
rde even langzaam, niet goed wetende wat hij moest doen, tot er iemand zijn keel schraapte. "Ben jij Lyan Hyauki?" klonk er van een andere man af. De blonde kerel keek meteen triggered op naar waar de zware stem vandaan kwam en wist daarom ook niet dat hij straal naast de persoon in kwestie keek. "Yes, dat ben ik sir," klonk er even kalm van de jonge gast af. Hij was nog beleefd ook, maar hij wist dat gewoon uit ervaring van zijn vakantie en weekendjobs. Hij moest een lief beeldje opzetten als hij niet meteen wilde ontslagen worden op dit soort jobs. "Ben je nou blind?" Een beetje van zijn stuk gebracht door wat de ander zei beet hij op de binnenkant van zijn kaak. Asshole kon het ook beter brengen dan dat weet. "Een beetje," zei hij op een zo kalm mogelijk manier, maar zijn zacht gegrom kon niet onderdrukt worden, hij was kinda boos, kon hij weinig aan doen honestly... Maar goed, het was niet zo erg weet je, hij kon kinda nog zien, als je diepzinnig ging en rond de kwestie van zien ging draaien. Toch vond hij dat de ander niet moest weten dat hij een handicap had. Hij wist ergens wel dat als hij een job ging doen... het niet meteen iets zou zien waar hij perfect zicht nodig voor zou moeten hebben? Right...? Bryan zou wel zo slim zijn, iedereen zou wel zo slim zijn right. Hij zuchtte dan ook even zachtjes toen de stilte maar aan bleef houden... Wat nou...? Wat was het probleem nou..? Hij slikte even, onzekerheid kwam al op hem drukken, dit was het zeker, hij kon zich voor niks meer nuttig maken, voor niks meer! Man, de depressieve gedachten kwamen weer op hem drukken, ze haalden hem down... De Lycanroc zag meteen dat er wat aan het handj was en begon met haar neus tegen zijn been te duwen. Hij knipperde even, zijn ogen naar de grond gericht. Hij liet een hand over haar kopje gaan en zuchtte even terwijl hij zijn kop wat draaide, kantelde en even wat pijnlijke emoties niet liet doordringen tot op zijn gezicht. Hij wilde niet zo zwak overkomen als dat hij was, dat was een feit. Maar het was moeilijk om altijd sterk te zijn als emoties aan je deur stonden.

"Ah! Ma-maar je bent perfect voor de job, kom maar mee!" Hij was duidelijk niet zeker van zijn stuk, deze kerel. Probeerde hij hem op te vrolijken? Hij slikte even en liet zijn nutteloze ogen ronddwalen, afwezig van alles dat rond hem gebeurde. Toch werd zijn hand vast gegrepen en werd hij naar voren getrokken. Wel meteen struikelde hij half. Pjafter hielp hem om recht te blijven en wel meteen glimlachte hij wat... Oh, de puppy was veel te lief voor hem. Hij had eerlijk gezegd geen betere vervanging voor Shinya kunnen vinden... Het deed pijn om te denken dat de Arcanine weg was... Voor altijd was een groot woord, hij wist eigenlijk niet wat er met hem was gebeurd... Zou hij opnieuw opgetraind worden? Of zou hij toch echt wel verkocht zijn? MIsschien was het beter voor de grote wolf om dat te hebben. Lyan kon hem het leven van een normale bije hond niet geven. Hij was altijd al een irritant geval en hij had het misschien wel een beetje geweten, maar hij had nooit willen toegeven natuurlijk, daarvoor was hij iets te koppig vanuit zichzelf. Zo was hij nu eenmaal, standvast in het hoofd... Plus Shinya was zijn body geweest, zijn maatje, hij wilde hem niet verliezen, nee... Maar toch was het gebeurd. Hij was zijn geliefde pupper kwijt... En natuurlijk had hij Pjfter in de plaats maar het was alles behalve hetzelfde. Eerst had hij de alolan Pokémon met heel zijn hart gehaten, maar uiteindelijk was hij van het beest gaan houden. Hij... Was gewoon een goed beestje, een erg goed beestje... En daar mochten zijn problemen geen groter probleem van maken. Het neerhalen van Pokémon hun spirit was alles behalve iets goeds om op te hameren. Hij verdiende het niet zo te uiten,
laat staan te gaan doen bij een Pokémon die hem door verschrikkelijke dingen hielp. De puppy begeleidde hem en had zijn leven eens gered terwijl de Arcanine het talloze keren in gevaar had gebracht. Toch wist hij dat de vuur giga hond er altijd voor hem zou zijn ondanks zijn vele keuren en domme gedrag. Misschien reflecteerde hij zijn aard, het zou enkel natuurlijk zijn in zijn blinde ogen, hij was niet bepaald de beste trainer ever...
Toen er plots een ding in zijn handen werd geduwd wankelde hij eerst even. Hij knipperde verbaasd en slikte. Wat was dit? Hij zag niet wat het was en niemand leek een extra woordje uitleg te willen geven in de eerste paar seconden dat ze hier stonden. Stil slikte hij dan ook, een beetje nerveus met wat het kon zijn. Straks had hij zo een hele vuile job, maar dat maakte hem eerlijk gezegd niet zo heel veel uit. Kalm strekte hij zijn armen uit waarna hij even probeerde het voorwerp recht te draaien... Toen iemand hem echter vastpakte en het helemaal aneders draaide, kleurde hij even een tintje roder... Muk... "Uhm..." had Lyan enkel even zachtjes gezegd. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren. Hij leek vast op een clown ofzo. Stilletjes trok hij het voorwerp meer naar zijn borstkas toe. Pjafter blafte even met een hoog enthousiasme naar haar trainer, alsof het bestaan van het ding in zijn handen spectaculair was. Het was zeker iets dat ze niet kende, of nog niet had gezien, want anders reageerde ze zo niet. DE wolfachtige was een slim beestje. Toen er echter een zwak geluid klonk keek hij op.. "Ik hoop dat je weet hoe en camera werkt..." Stilte, stilte... Shit, shit hoe werkte een camera... Ah... Ah...

"Natuurlijk."

En daar stonden ze dan. Met het ding tegen zijn hoofd gedrukt en half rustend op zijn schouder had hij zijn hoofd tegen het ding gezegd dat waarschijnlijk het doorkijk kapje moest zijn? Stil knipperde hij even waarna hij maar naar iets richtte... "De set is hier..." waarom gaf je een blinde een camera yo, was je gek geworden. "wist ik wel!" zei hij meteen waarna hij zich omdraaide en meteen even onhandig wat stappen naar voren zette. Help??? "Nee hier..." Eh... Die kant op dan??? Wederom liep hij die richting uit maar... "VERDORIE NAAR DE PLEK WAAR IK WIJS BLINDE MOL!" hallo hij was blind ja ok, beetje respect hier, veel moeite werd gedaan en angsten werden overwonnen, een beetje aardigheid was op zij plaats. Hij knikte enkel en draaide zich half, zette een stap naar voren... GEen geluid... Stap stap... Okay??? "Ja ok... Nu een kwartslag naaar rechts..." hup... Dat gedaan. "Ok ben je klaar om te filmen?" Hij knikte even, waarbij het gehele ding mee bewoog en hij bijna zijn evenwicht verloor... Oh boy.... "Okay... actie...!"
Hij drukte op het knopje waarvan hij dacht dat het de opname button was en bleef kalm staan, niemand blafte hem nu af dus het zat vast wel goed. Stilletjes hield hij zijn bek tot hij de bekende. "Cut" hoorde... Hij knipperde even, een stilte viel. Ging hij niet ranten op acteurs ofzo... Of? "Denk je niet dat je de cap van de lens moet halen meneer?" Oh... uhm... Hij nam even terug. "Ja uh natuurlijk, wat dom van me!" ei Lyan onhandig waarna hij even het ding op de grond zette en toen begon te voelen waar het zat... Hij draaide het er rustig af en stak et in zijn achterzak... Kalm kwam hij terug overeind, een duim omhoog stekende als teken dat het nu goed zat. DE man zuchtte even, dat hoorde hij. "Okay take 2... it is then. ACTIOn!" en daar gingen ze weer.

De blinde gozer had daadwerkelijk geen idee wat hij aan het doen was... Hij stond er maar een beetje en was eigenlijk ook niet echt bekend met het feit of hij nu aan het filmen was of niet. Toen er weer cut hoorbaar was slikte hij even, maar het was de welbekende rant op de andere mensen die kwam. Hij ontspande zich even, waarbij de lens van het ding even op de grond werd gericht. Het feit dat hij dit allemaal ook echt aan het filmen was wist hij niet. "Ik wil naar huis Pjaf..." murmelde hij zacht zodat alleen zijn hond hem kon horen. Piepend duwde het beestje zijn snuit tegen het been aan van zijn master... Hij aaide hem even met de arm die vrij was, maar al snel moest Lyan terug aan het werk. Openieuw werd action geropen toen werd duidelijk gemaakt dat het take 3 was... En weer waren ze onderweg om goed filmwerk te verichten. Hij had echter vluchtig omhoog gewezen met zijn camera, dus meh, het kon echt op alles gericht zijn. Misschien was het beter een standje voor hem te kopen? Want het was ook best zwaar hoor, zag hij eruit alof hij capabel was om zoiets voor lange tijd te dragen? Nee, dat was hij niet natuurlijk. Zachtjes zuchtte hij even waarna opnieuw een cut hoorbaar was... Opnieuw waren er geluiden die hij hoorde in de verte... Het duurde echter niet lang voordat het weer gebeurde... En nog eens... En nog eens. Onbewust was Lyan van alles aan het filmen. Zelfs met alle goede moed kon hij na take 20 al niet meer opletten en had hij de camera soms zelfs naar het gras gericht. Meh... hij had het toch al verpest vast. Pjafter kwam af en toe eens ruiken aan het ding... En na take 26 was er een groot kwak slijm op het ding. Mopperend had Lyan gevochten met de hond die even zijn tanden om de lens had gezet toen de regisseur in de voorgrond bezig was met het discuteren van het script. Eerlijk gezegd wist hij echt niet hoe dit allemaal niet gezien werd? Like om... Arceus... Het gevecht zorgde ervoor dat take 27 de binnenkant was van Pjafters mond... En take 30 was een studie van de kin van Lyan. De neusgaten waren prachtig zichtbaar. De camera verkeerd vasthouden was Lyan's secret move om mensen af te leiden. Jaja, niemand lette meer op het blinde joch dat zo achterlijk was als een steen. Take 32 was al wat beter, maar schuin gefilmd. Je kon nog net het hoofd zien van de hoofdacteur, die intiem een kus stal van de vrouw, oh yeah... Romantic scene... Maar vogels waren dan uiteraard een veel betere plaatsvervanger ofcourse. Vanaf take 35 was Lyan kinda de weg kwijt met zijn voorwerp en het handelen ervan had hem ertoe gedwongen even te gaan zitten en... uh... Arceus... Waar was de lens... Ah! Ah. Okayokay... Nu had ie het wel hoor, nu zou het wel allemaal goed te komen. Vanaf take 42 ofzo... Voor een van de belangrijkste scenes was hij terug op zijn poten. Hij had de camera goed vast en eigenlijk was het weer goed. Zijn noodle arms waren echter echt gesloopd ven het hele gevecht met het filmen. Hij wist nu al dat hij dit nooit meer wilde doen, nooit meer van zijn hele leven! Wat een hell was dit! Torture gewoon! Het maakte zelfs zijn wolf honddol, maar eerlijk gezegd zou het hem niks verbazen als hij het ook werd. Hij had dorst en hij wilde zitten en slapen en niet werken want werken was stom en volwassen worden suckte zo hard! Zachtjes mopperend had hij dan ook vanaf take 54 een hele rant gegeven over waarom de wereld een asshole was en alles rondom hem maar zijn ass moesten kussen. Hij had nog net niet boos de camera op de grond gegooid want hij besefte net dat hij cash aan deze job kon verdienen e- Wait a sec... had hij eigenlijk alles wel gefilmd? Had hij het knopje ooit een keer ingedrukt... uh... Uhm.. Hij wist het niet zo eigenlijk... Hij wist het echt niet... Dus dan was het maar tijd om aan take 78 te gaan kijken of het waar was. Aan, uit, aan, uit, film, no film. Ah er waren klikjes en geluidje... maar euh wat was wat? Hij zuchtte dan ook even... Ugh... Okay... hij wilde even zitten... Hmn... Zo gezegd zo gedaan, dus Lyan zat nu neer... in het gras, met eeen camera, die van alles aan het doen was omdat hij niet wist welke knop voor wat was, gewoon goed bezig zijnde met zijn leven eigenlijk. Zoals altijd nailde de blondie in wat hij aan het doen was. Toen hij plots iets anders hoorde, like als in take 82 kwam niet, maar eerder een soort fel gegil die eigenlijk niet echt close kwam bij het nummer, keek hij even op...
Bam. Een steen of whatever het was schoot tegen zijn kop aan en hij tuimelde omver vanuit zijn zittende houding... Vervolgens kreeg de camera een klap... TWee klappen... Van iets gelijkend... auw... Pijn deed pijn... Verdorie. Het krakende geluid van glas had meteen zijn oren beruikt en hij had even willen vloeken in de wildste kleuren... Maar het was al geschied, hij wist dat hij nu niet kon mokken over spilled milk... Okay dan... Hij zuchtte even trillerig terwijl hij overeind kwam, hij stond helemaal te trillen op zijn benen, kinda in shock van wat er net was gebeurd en ook bang dat hij geen geld zou krijgen... Hij wilde zijn geld man, hij wilde zichzelf toch echt wel op een ijsje trakteren omdat hij hier heelhuids uit kwam... Dammit... En hij wilde niet helemaal naar huis wandelen omdat hij gee geld op zak had voor een taxi... Verdorie... Leven was te lastig! Veel te lastig! Waarom moest iedereen een ass zijn! Toen hij dan ook meteen de bekende cut cut veel hoorde zuchtte hij even. Zijn hoofd deed echt pijn... Dammit... Straks moest hij weer naar het ziekenhuis! En toen een geklik. "Cameraman kom even hier,"
Meteen schoot Lyan wakker uit zijn half slapende staat waarbij de helft van zijn lichaam hem doodde. Auwauw... Hij was in zijn eigen trans geweest weet je, zijn eigen paniekwereld waarin hij probeerde een oplossing te vinden voor eh... Het kapotte ding. Ah, nee, ja... Ah. "Ik kom!" zei hij meteen gehaast. Hij liep meteen in de richting van waar iemand zijn naam had geropen e- Oh... hij struikelde. Met een harde klets viel het blinde joch op de grond, struikelend over iets waarvan hij niet eens wist wat het was... Krak zei de camera... En de gemaakte footage was geschied. Kreunend drukte hij zich op terwijl tranen in zijn ogen sprongen. Hij had wel van alles gehoord tijdens de val... maar... maar... Hng... hn..

Het duurde niet lang voordat de jongen zich had opgekruld naast het hoopje kapotte camera, huilend. Hij had zich pijn gedaan en hij was een mislukking. Hij kon ook niks goed doen! Jankend duwde hij zijn handen tegen zijn gezicht terwijl hij zacht snikkend bleef liggen. Hij kon ook niks goed doen... helemaal niks... Hij wilde de wereld buiten sluiten engeen contact meer leggen met anderen, hij wilde niet horen wat ze te zeggen hadden. Hij wilde naar huis... maar zijn voet deed pijn... Hij wilde dat het stopte, want zijn hoofd deed pijn en stond dik... Hij wilde dat er iemand hem vrede gunde, maar hij kon enkel huilen in zijn chaos dat zijn gedachten opmaakte. Hij was nutteloos, hij was alleen... Waarom moest hij dit doen? Hij wilde dit niet.. Hij wilde gewoon... Please. Snikkend lag hij daar dus, de blinde jongen. Pjafter stond naast hem en neusde hem hopeloos, een likje tussendoor was iets dat soms kwam... maar niks van reactie kwam. Enkel een boze stomp van de trainer naar zijn Lycanroc toe. Hij snikte even terwijl hij boos voor zich uit staarde met zijn glanzende ogen. Ze keken naar niks... Er was ook niks voor hem. Hij moest gewoon verdwijnen. Snikkend probeerde hij dan ook zich weg te draaien in het gras; tot iemand hem stopte door een hand tegen zijn schouder te leggen. "Heyhey, kalm aan... het is ok..." Ugh. Hij sloeg de hand meteen weg en draaide zich weg van waar het geluid vandaan was gekomen. Het was niet ok, hij had alles verpest! Zoals altijd! "Kom op... Niet alles is kapot, we hebben het geheugen nog dus we kunnen kijken of er goede footage op zit... Misschien is het wel allemaal goed en wel eh? Dus droog je tranen en pak je hondje okay? Dan gaan we samen kijken wat voor meesterwerk je hebt gefilmd," hij snikte even trillerig en knipperde even, hij wa snog wat in na shock... Maar knikte even langzaam op de woorden die de ander zei.. De breeder ging langzaam rechtop zitten, trillende handen, hij duizelde wat. "We hebben ook een EHBO kit liggen dus dan kunnen we ook meteen kijken naar die lelijke wonde op je hoofd..." zei de vrouw even terwijl hij de blonde jongen over zijn haren aaide... Hij knikte trillend en de vriendelijke persoon lachte even... Om hem daarna rechtop te helpen en hem ergens naar te begeleiden... Het lijntje van Pjafter rustte inmiddels alweer in zijn vrije handpalm.

Stilte viel er eigenlijk over het kleine team van mensen heen. Lyan wist eerlijk gezegd niet wat voor mensen het waren... Studenten waarschijnlijk, anders hadden ze niet hopeloos een blinde aangenomen om hun domme romantische film te filmen... Het moest uiteraard cheap blijven ergens niet? ah ja... En je kon een blinde altijd bedriegen want die konden toch niet zien welke briefjes je gaf. Het kon wel 100 dollar zijn maar wie zei dat het zo was, misschien waren het er gewoon twee van een... Jaja, het leven was hard als je geen werkende ogen had. Stilletjes zat de blonde jongen daar dan ook. Hij staarde naar de grond terwijl de vrouw zijn hoofd aan het opknappen was. Hij hoorde al snel dat de footage werd afgespeeld aangezien bekende geluiden hoorbaar waren... Eh... Zo te horen was er niet heel veel positieve feedback... Uh... Uhm... Hij slikte even... Ah man... Gevechten met puppers en rants over de wereld... Footage van een nest Pidoves... En uh... Lyans prachtige gezicht. Pjafter had een mooie neus op een paar minuten hoorde hij... En er werd wel eens gelachen toen hij er blijkbaar enkel een boom in zicht kwam voor like... Vier minuten, voordat hij zich terug had omgedraaid naar het oorspronkelijke doel... Lyan wilde door de grond zakken en verdwijnen... Tranen sprongen alweer in zijn ogen terwijl hij zijn benen optrok en hevig begon te trillen. Hij was een grap, een joke voor iedereen... En nutteloos, dat was zeke niet te vergeten natuurlijk. Het bleef maar komen. reacties over hoe hij het voor elkar kreeg een camera ondersteboven te houden...En schuin... En hoe hij eigenlijk ook op een bepaald moment gewoon aan het filmen was in stukjes waarbij gewoon stukjes footage van rare bewegingen aan elkaar hingen, duidelijk dat hij niet had geweten hoe een camera werkte. Stil kneep de jongen zijn ogen toe terwijl heel wat commentaar en negatieve woorden zijn weg vonden naar hem... Ze zette zich om in gedachten die alles behalve goed voor hem waren... En dus besloot hij maar dat het tijd werd om te gaan... Trillend probeerde hij op te staan... maar wankel door het trauma aan het hoofd viel hij om. Hierbij trok hij de nabije tafel met de EHBO Spullen erop met zich mee, waardoor hij het meubilair op zich kreeg. Meteen was er stilte terwijl hij kreunend op de grond lag. AH man... hij kneep wederom zijn ogen toe en bad tot alle goden dat het eindelijk over kon zijn. Toen hij dan ook iemand hoorde benaderen zuchtte hij zachtjes, hier kwa hij dan, de big bad producer die vast zijn nek wilde omdraaien, joy... En dat terwijl Pjaf nu ook had besloten dat zijn gezicht onder kwijlen prioriteit was... Wat had hij eerder gezegd over dat het slim was? hij nam zijn woorden meteen terug van toen...