Give me wings

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Zijn reis ging niet echt zoals hij in eerste instantie verwacht had. En dan wist hij niet eens wat hij verwachtte, kon je nagaan. Maar goed, hij had niet gedacht dat zijn reis zo… uitdagend zou zijn. En dan niet uitdagend als in trainers – want die vielen nog behoorlijk mee – maar eerder uitdagend als in dat er behoorlijk mooie vrouwen rondliepen die zijn aandacht trokken. Vrouwen waar hij zijn ellende – die hij niet bepaald had, maar goed – makkelijk kon vergeten als hij zich te hard liet meeslepen. Hij vergat bijna het onderdeel waar hij werkelijk voor kwam, maar wie had er zin in gyms anyway als er knappe dames uitdagend voor je neus liepen met een kort rokje en een diepe decolleté? Juist, niemand. Ook hier in Slateport City, nu het zomerseizoen jammer genoeg tegen het einde begon te lopen, kozen de dames er nog vlug voor om hun laatste weinig verhullende kleding aan te trekken. En op een strand was dat natuurlijk al helemaal geweldig. Ryan stond momenteel, met een handdoek rond zijn nek en Crest en Bullet in het zand spelend, naar al dat vrouwelijk schoon te kijken. Zijn lichtelijk atletische lichaam was ook niet onopvallend en hij knipoogde plagerig naar een meisje dat hem giechelend aankeek. “Oeps,” zei hij toen hij zijn handdoek op de grond liet vallen en het meisje knipoogde naar hem. Toen werd hun aandacht getrokken door een persoon die iets naar hun riep. Ryan keek naar boven… en zag dat een meisje letterlijk uit de lucht kwam gevallen. “Liever niet!” riep hij doodleuk terug, maar hij was te traag. Hij stak zijn armen nog net op tijd uit en zette zijn voeten schrap, maar dit kon hij niet aan en ze gingen dan ook niet veel later tegen de grond. “Dit geluk heb ik weer,” kreunde hij, maar hij stopte al snel toen hij zag wat voor schoonheid er op hem terecht was gekomen. “Wel, wel, het ziet er naar uit dat een engel uit de hemel is gevallen. Met wie heb ik het genoegen, schoonheid?” Dat hij onder lag en zij op hem vond hij totaal niet erg en geamuseerd zijnde legde hij zijn armen onder zijn hoofd terwijl hij wachtte op haar reactie.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Ryan had eerlijk gezegd verwacht dat het meisje hem vuil zou aankijken en vervolgens van hem weg zou rollen – zoals hij de reactie wel vaker kreeg mits ze niet oprecht in zijn looks geïnteresseerd waren vanaf het begin – maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan gaf ze een antwoord dat nog best wel interessant klonk en met een geamuseerde grijns keek hij haar aan. “Dat maakt het eerlijk gezegd zowel interessanter als leuker dat je op me gevallen bent. Ik hou wel van chicks die iets mispeuteren.” Hij gaf haar een knipoog. Haar haren vielen naar beneden en reikten, omdat ze best lang waren, bijna in zijn gezicht. En als de gentleman die hij was, pakte hij de losse plukken haar vast en deed ze achter haar oor. Ah. Zacht blond haar, een mooi lijf van wat hij vanuit zijn positie kon beoordelen en goddelijke ogen… Hij had het vandaag echt niet beter kunnen treffen. Letterlijk. En hij maar hopen dat zijn Pokémon haar op zouden merken en haar op zouden vangen. Zijn Pokémon trokken zich waarschijnlijk niks van hun aan zoals altijd als hij weer eens zijn oog liet vallen op een mooi meisje. Het was nu niet bepaald een geheim voor zijn Pokémon dat hij snel onder de indruk was van vrouwen en de geïnteresseerde reactie liet ook nu weer niet al te lang op zich wachten. “En mag ik eens vragen wat je precies mispeuterd hebt?” vroeg hij aan haar. “Ik bedoel… je moet toch wel heel gelukkig zijn om juist op míj terecht te komen. Voor hetzelfde geld was je op zo’n oude zak geland die nergens mee kan lachen en zat je binnen de kortste keren op het bureau voor slecht gedrag.” Hij grijnsde naar haar en genoot ondertussen van het feit dat er een mooie dame op hem lag, dat de zon lekker op hun scheen en dat niemand het nodig vond om hun uit elkaar te halen. Diegenen die haar niet hadden zien vallen, zouden waarschijnlijk denken dat ze zijn vriendin was of zo. En dat ze beter een kamer konden zoeken. Oh, geloof hem. Als ze dat wilde, deed hij dat direct. Gheghe.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Eerlijk gezegd was het best wel een goed teken dat ze niet van hem af was gegaan en dat ze hem ook geen klap in zijn gezicht had gegeven. Niet dat dat laatste hem veel overkwam, hoor. Meestal was het rennen voor de vriendjes die opeens achter hem aan kwamen rennen. Niet dat dat ook veel gebeurd was, want meestal koos hij er juist de vrijgezellen uit, hoewel het hem weinig kon schelen of het meisje al bezet was of niet. Je had van die jongens die vonden dat dat verboden terrein was, maar voor hem was dat niet zo. Helemaal niet zelfs. Hij vond dat als een meisje interesse in hem toonde en het was wederzijds dat hij mocht doen wat hij wilde, ongeacht of ze nu samen met iemand was of niet. Besides, negen van de tien keer wist hij het niet eens of ze met iemand samen was of niet, want daar keek hij niet naar als ze hem opeens begon te zoenen. Hij deed nu net alsof hij elke week wel iemand vond, maar dat viel reuze mee. Hij had met zijn uiterlijk gewoon veel succes bij de vrouwen en daar maakte hij handig gebruik van. Zo ook nu leek diegene die bovenop hem lag geïnteresseerd in hem te zijn en Ryan was blij dat hij geen shirt aanhad zodat ze zijn spieren kon bewonderen. Daar scoorde hij wel puntjes mee. Gheghe. Zijn ogen dwaalden van haar ogen naar haar lippen toen ze tegen hem begon te spreken. Hmm. Mooie lippen. “Er zijn nog wel meer dingen die ik van je wil weten,” sprak hij en hij keek haar grijnzend aan. “Ik vind,” hij boog zich naar haar toe zodat hij kracht zette met zijn buikspieren en boog zich naar haar oor toe, “dat je een interessante planning hebt.” Hij weerstond te drang om haar oorlel tussen zijn tanden vast te nemen en ging weer terug liggen met een zogenaamde onschuldige glimlach. “En wat staat er voor de rest op je planning?” Hij richtte zijn donkergrijze ogen op haar. “Misschien iets wat mij betreft? Ik hou van opgenomen worden in planningen, vooral als het engeltjes zoals jou betreft.” Hij gaf haar een knipoogje.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Dit kon nog altijd twee kanten uitgaan: of hij kreeg een harde klap in zijn gezicht of ze zou ermee instemmen. Ryan was heus niet zo’n grote player zoals hij nu leek. Sure, hij had meisjes gehad die zich door hem hadden laten doen waardoor er dingen gebeurd waren, maar dat aantal was heus niet zo groot als hijzelf beweerde. Hij kwam niet hoger dan vijf. De waarheid was dat hij het lastig vond om zichzelf te binden aan één meid, om vast te zitten aan haar en een relatie met haar aan te gaan. Het gaf hem een soort van angst. En de beste manier om dat soort dingen te vermijden, was om duidelijk te maken dat als ze samen iets zouden doen, dat ze op geen enkele manier met elkaar verbonden waren. Hij had geen zielig verhaal waarbij hij al eens bedrogen was geweest, maar het gaf hem gewoon ontzettend veel angst om vast te zitten aan één persoon, om alles met diegene te delen dat hem dwarszat. Daarom was het meestal één avond en vervolgens wegwezen. Plus hij vond de jacht het leukste onderdeel en dat viel weg als hij een vaste relatie zou krijgen. Hij richtte zijn blik weer op het meisje toen ze iets terug fluisterde en grijnsde naar haar. Ze ging vervolgens rechtop zitten, maar ze verliet zijn schoot nog niet en wat geamuseerd richtte Ryan zich op zijn ellebogen zodat hij haar beter kon zien. “Ik hoop dat je weet dat als je mij m’n gang laat gaan dat je straks ook zo op me zit, maar dan ietsje anders.” Hij gaf haar een veelzeggende knipoog en keek vervolgens naar zijn Pokémon. Bullet keek hem met een vreemde blik aan en Crest had haar blik wat geïrriteerd naar de andere kant gericht. Hm. Die moest hij dadelijk maar eens terugkeren. “Nou, hup hup,” zei hij plagerig tegen haar. “Ik wil gerust met je meekomen, maar dat gaat nogal moeilijk als we hier de hele dag zo blijven zitten.” Hij ging nu ook volledig rechtop zitten zodat ze weer erg dichtbij elkaar waren en zogenaamd ter ondersteuning pakte hij haar heupen vast terwijl hij haar aankeek met zijn blauwgrijze ogen.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Er werd, vlak nadat hij overeind was gaan zitten en zijn handen op haar heupen had laten rusten, een hand tegen zijn borstkas gelegd en niet veel later voelde hij druk. Hij liet zijn handen expres van haar heupen vallen en liet zich gewillig weer tegen de grond drukken. Hij grinnikte toen hij druk op zijn benen voelde en niet veel later stond ze recht. Hij pakte haar hand aan en kwam vervolgens ook overeind. Hij keerde zich naar zijn Pokémon en pakte hun Poké Ball’s tevoorschijn waarna hij hun terugkeerde. Jammer van hun mooie dag op het strand, maar het leek erop dat hij bij haar gescoord had en daar wilde hij graag gebruik van maken. “Ik kom zeker,” zei hij zachtjes tegen haar. “En dat kun je op meerdere manieren interpreteren.” Hij gaf haar een plagerig knipoogje. Oh, nu was hij echt op dreef. Ze leek iemand te zijn die zijn vieze grappen wel kon appreciëren en wie was hij als hij daar niet uitgebreid gebruik van ging maken? Het tegenovergestelde was soms helaas ook wel waar: hij maakte een vieze grap en kreeg vervolgens een klap in zijn gezicht. Daarom was het meestal verstandiger om daarmee te wachten als hij zekerheid had dat ze ongeveer op dezelfde golflengte zaten. “En waar wil je dan naartoe gaan, prinses?” vroeg hij aan haar. Het was niet dat hij echt iets had waar hij naartoe kon gaan omdat hij geen geld had voor een huis. En misschien was dat voor meisjes die wraak op hem wilden nemen voor wat hij gedaan had ook maar een handig iets. “Tenzij je ergens magisch een pand weet te zijn waar we naartoe kunnen gaan, stel ik voor dat het handiger is om een kamer te huren bij het Pokémon Center. Dat is toch wat de rest van de mensen willen dat we gaan doen.” Hij trok zijn wenkbrauwen in een snelle beweging achter elkaar op naar haar en knikte toen vervolgens in de richting van de mensen die net nog wat geïrriteerd naar hun hadden staan kijken. Stelletje sukkels.

PRIDE IS NOT SOMETHING YOU CAN SURRENDER

Ryan grinnikte toen ze zag dat ze haar hand in haar gezicht sloeg. Ze was anders dan de meeste meisjes waar hij tot nu toe mee om was gegaan. De meeste meisjes zouden giechelen of blozen, maar zij leek het allemaal wel grappig te vinden en zijn humor soms wel, soms niet te waarderen. Nou ja, dat maakte hem ook helemaal niks uit. Ze was echt een plaatje om naar te kijken en Ryan kon zich nu al half inbeelden hoe ze er uit zou zien met wat minder kleren aan. Hij fronste met zijn wenkbrauwen toen ze eerst voorstelde om een drankje te gaan drinken. Hm, niet echt zijn stijl, maar hij nam aan dat verandering ook wel eens kon. Bovendien kon hij niet ontkennen dat hij lichtelijk nieuwsgierig was naar wie daar opeens uit de hemel op hem was gevallen. En dus gaf hij een knikje. “Sure,” sprak hij. Hij had best wel veel geluk, want dit was de stad waar hij was aangekomen en ook waar hij Vince weer had ontmoet na een paar jaar. Zo was het dus niet dat hij de stad niet kende en dus helemaal niks wist te zijn. Er bevond zich zelfs een eindje verderop een soort van strandhuis waar ze konden gaan drinken. Daar zaten soms wel van die gure types, maar Ryan had niet het idee dat deze dame daar bang voor was en bovendien zou hij haar toch wel beschermen. Hij kon redelijk goed vechten. Hoopte hij. Hij stak zijn arm naar haar uit en glimlachte galant naar haar. “Ik weet wel een plaats waar we iets kunnen drinken,…” Hij eindigde zijn zin en keek haar wat vragend aan ten teken dat ze haar naam nu aan hem mocht vertellen. Als ze die hint zou oppakken trouwens. Hij gaf haar even tijd om die vraag te beantwoorden voordat hij alweer een nieuwe stelde. “Ben je bekend met Hoenn of is dit je eerste keer dat je hier komt?”