Nightmare Cave

Dus… Een of andere man had aangegeven dat als ze deze route zou volgen en dan Connecting Cave zou nemen, dat ze zou uitkomen bij Camphrier Town. Rose had de laatste tijd de nare gewoonte om haar Pokémon niet meer aan haar zijde te laten lopen telkens als ze iets gevaarlijks ging doen. Dit deed ze om haar zelfvertrouwen op te bouwen en niet steeds afhankelijk te zijn van haar Pokémon. Bovendien voelde het aan alsof ze hun bescherming niet mocht hebben omdat ze Zippo zo makkelijk had laten gaan. Ze miste de Pokémon echt ontzettend, ook al was het een heethoofd en hadden ze op een gegeven moment meer ruzie dan dat het echt goed tussen hun ging. De herinneringen aan haar vader waren hem te veel geworden en het feit dat ze schreeuwend wakker werd, had hij ook niet leuk gevonden. Hij had haar steeds meer en meer kwalijk gehouden voor dingen waar zij niet veel aan kon doen en op een gegeven moment was de bom gewoon gebarsten waardoor ze hem wel had moeten laten gaan. En ze ging hem niet terugkrijgen, nooit meer. Hij was nu van een andere trainer en de kans dat Rose hem nog eens zou tegenkomen, was vrij klein. En Arceus, wat miste ze haar Charmeleon toch. Ze had met Blizzard, Storm, Autumn en Indignatio ook een goede band, maar dat was niet hetzelfde. Ze voelde dat de tranen weer achter haar ogen brandden en klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze begon te huilen. Daarna stapte ze Connecting Cave binnen en werden haar gedachten opgeslokt door de donkere omgeving. Ze liep wat doelloos door het donker toen ze opeens een stem hoorde. En ze kon er niks aan doen, maar ze begon te lachen omwille van de wanhoop die duidelijk uitgedrukt werd door de persoon die zich ergens voor haar bevond. Het lichtschijnsel dat zich net nog verspreidde door de grot ging uit en opeens was het alleen hun tweeën en het donker. “Hé,” zei Rose en ze schrok zelf van haar eigen stem, al klonk deze nog vrij zacht. “Ik ben het maar. Ik doe je niets, echt niet. Ik ben net zoals jij ook verloren geraakt in deze grot en ik heb Pokémon bij als er iets gebeurt.” Als ze Zippo nu nog had gehad, hadden ze zijn staart kunnen gebruiken om de boel te verlichten. Niet aan denken, Rose. Niet aan denken.

Het meisje zei dat ze geen idee had waar ze waren en Rose haalde haar schouders op ten teken dat zij het ook niet wist. Maar ze was er zeker van dat de uitweg vast wel zouden vinden, want deze grot had twee uitgangen en die konden zich nooit ver van elkaar bevinden. Het idee dat ze een horde Zubat tegen zouden komen was misschien wat minder, maar ze had een Jolteon die Thunderbolt kon gebruiken als dat nodig was en misschien had het meisje voor haar ook wel een Pokémon die ze kon gebruiken waarmee ze hun kon verdedigen. “Natuurlijk,” sprak ze glimlachend. “Daarom was ik ook deze richting opgekomen. Ik had in de gaten dat je het moeilijk had en dus besloot ik om je een handje te helpen. Bovendien denk ik dat de grot een stuk minder eng is als we met z’n tweeën gaan, niet dan?” Het lichtschijnsel zorgde ervoor dat hun gezichten duidelijk zichtbaar voor elkaar werden en Rose zag dat er een mooie brunette voor haar neus stond. Ze moest niet veel jonger zijn dan haarzelf en Rose glimlachte bemoedigend toen de brunette zichzelf voorstelde. “Rose, aangenaam kennis te maken,” sprak ze. Ze was blij dat ze in deze grot was met een vrouw en niet met een man. De laatste keer dat dat was gebeurd was dat niet echt goed uitgedraaid en hadden ze lichamelijk contact moeten maken. Dat wilde ze niet nog een keer meemaken. “Heb je last van claustrofobie?” vroeg ze voorzichtig aan Mabel. Een andere reden voor de angst van de brunette voor deze donkere ruimte kon ze niet bedenken. “Moet je richting Ambrette Town of richting Camphrier Town?” Het zou een stuk makkelijker zijn als ze dezelfde richting op moesten, hoewel Ambrette Town natuurlijk makkelijker te bereiken was omdat ze zich dan enkel om moesten draaien en rechtdoor moesten wandelen, want dat was namelijk de richting waar ze vandaan kwam. Vanaf daar nam ze aan dat Mabel haar eigen pad wel zou kunnen vinden. Als ze Camphrier Town moest hebben, werd het wat lastiger.

Rose was even stil toen de brunette toegaf dat ze bang was voor Pokémon. Hoe kon je nu bang zijn voor Pokémon? Sure, je kon bang zijn voor een bepaald soort Pokémon, maar voor ze allemaal? Dat vond ze moeilijk om te geloven. Je had ook van die schattige Pokémon zoals Caterpie en Chikorita en Rose kon zich moeilijk voorstellen dat ze daar bang voor zou kunnen zijn. Maar zij was weer bang voor het mannelijke geslacht en daar had Mabel misschien weer helemaal geen last van. Waarschijnlijk zou ze dan ook hetzelfde zich afvragen over Rose zoals Rose nu bij haar deed. In elk geval was het een feit dat Mabel bang was voor Pokémon en dus was het Rose’ taak om haar door de grot heen te loodsen. Ze gaf een knikje toen Mabel aangaf dat het niet makkelijk was om er aan te werken. Dat zou vast wel als elke Pokémon haar bang maakte. Rose nam dan ook aan dat de brunette geen trainer was. Maar wat was ze dan wel? Tegenwoordig was het zo moeilijk om een job uit te oefenen zonder hulp van minstens één Pokémon. “Mag ik vragen hoe dat je op die angst bent gekomen of is dat een te persoonlijke vraag?” Ze hadden elkaar immers nog maar pas ontmoet, maar Mabel leek haar al genoeg te vertrouwen om haar door de grot heen te loodsen en haar te vertellen dat ze bang was voor Pokémon. Dat bestempelde Rose toch al best wel als iets persoonlijks en dan nam ze aan dat Mabel het ook niet erg vond om de reden te geven, al was dat misschien verkeerd om te doen. “Ik moet ook richting Camphrier, dus dat komt goed,” sprak ze, misschien ook wel wat opgelucht zijnde omdat ze dan niet twee keer heen en weer hoefde te reizen. “Niet schrikken, maar ik ga Storm naar buiten roepen. Dat is mijn Jolteon. Hij is de vriendelijkste die ik heb in mijn team naar vreemden toe en bovendien zal hij een groep Zubat makkelijk neer kunnen bliksemen als die ons lastigvallen.” En zonder verder nog iets te zeggen gooide ze de Poké Ball van Storm omhoog. “Jolt! Jolt!” Tevreden zijnde kwam de Pokémon naar buiten, zijn borst fier naar voren gestoken. “Storm, dit is Mabel. We gaan haar helpen om haar door de grot te loodsen, dus zorg dat je hordes Pokémon op afstand houdt, oké?” Met een snel knikje sprong Storm naar voren zodat hij voor hun kon gaan lopen.

Rose keek Mabel meelevend aan toen ze hoorde waardoor de brunette aan haar angst was gekomen. Ze kon zich voorstellen dat als het meisje als kind zijnde aangevallen was geweest door een Feraligatr dat het heel moeilijk moest zijn om Pokémon weer te vertrouwen na zo’n incident. Ze gaf een knikje. “Ik snap het, je hoeft geen verdere uitleg te geven als je dat niet wilt.” Ze wist immers hoe moeilijk het was om over problemen te praten waar je je voor schaamde. Mabel’s geval was misschien nog wel iets waar ze over kon praten, maar ze dacht niet dat ze ooit aan iemand zou toevertrouwen wat er met haar was gebeurd. Ze was bang dat mensen haar dan anders gingen bekijken en een bepaalde afkeer voor haar zouden krijgen omdat ze het gewoon had laten gebeuren en dus hield ze haar mond erover. Net zoals dat ze nu niet meer verder ging praten over Mabel’s angst tenzij de brunette aangaf dat ze dat wel wilde. Maar ze leek er zo onzeker over te zijn dat de kans vrij klein was en dus concentreerde Rose zich op de taak om hun uit de grot te krijgen. Rose keek Mabel belangstellend aan toen deze aangaf dat ze nog Pokémon bij zich had. Als ze geen trainer was, maar ze had wel Pokémon bij zich, wat voor beroep deed ze dan? Tegenwoordig was er vrij weinig wat je kon uitoefenen als beroep zonder dat Pokémon daarmee gemoeid waren. Pokémon waren nu eenmaal een onderdeel van deze wereld en dus was het ook niet meer dan logisch dat ze een belangrijke rol speelden in bepaalde jobs. “Ik weet niet of het wat kort door de bocht van me is, maar ik neem aan dat je geen trainer bent?” Ze stopte even met praten. “Maar wat doe je dan voor een beroep? Iets met Pokémon of…?” Jolteon leidde hun ondertussen door de grot en liet zijn flank dicht tegen de wanden van de muur glijden zodat hij precies wist waar hij heen moest en Mabel en Rose hem dus makkelijk konden volgen. Plotseling stopte hij even met wandelen en begon vervolgens met grommen. “Wat is er, Storm?” Maar ze had haar vraag nog niet gesteld of er weerklonk plotseling een hoop gekrijs door de grot ergens voor hun.

Rose wilde graag verder praten over het onderwerp waar ze het net over hadden, maar dan wel als het gevaar voor hun geweken zou zijn. Vlak nadat Storm had gegromd en het gekrijs door de grot had weerklonken waardoor het overal leek te echoën, verschenen er opeens gigantisch veel Zubat die in hun richting kwamen vliegen. Zonder dat ze het echt in de gaten had, verplaatste ze zichzelf een beetje zodat ze voor Mabel kwam te staan en wees naar voren, ook al kon Storm dat niet echt zien. “Agility zodat je je speed stat naar boven brengt!” riep ze naar haar Jolteon. “Gebruik daarna Swift om ze op een afstand te houden en gebruik vervolgens je Thunder Bolt op diegenen die in de buurt van Mabel proberen te komen.” Storm gaf een knikje ten teken dat hij het begreep en nadat hij zijn speed stat omhoog had geholpen door Agility te gebruiken en daarmee sneller was dan de groep Zubat gebruikte hij Swift. Tot haar tevredenheid werd er een afstand tussen Mabel, zichzelf en de Zubat gecreëerd en gingen diegenen die haar – en Mabel – aan probeerden te vallen gillend weg toen Storm zijn Thunder Bolt op hun gebruikte. “Heb je een flying type?” vroeg ze haastig aan Mabel toen ze een grotere Pokémon richting hun zag vliegen en zich besefte dat de evolutie van Zubat zich ook nog even met hun kwam bemoeien. “Vergeet deze grot, laten we er gewoon overheen vliegen!” Ze sloeg wat onbeholpen met haar handen in de richting van de Golbat die zich losmaakte van de groep en naar hun kwam vliegen. Storm sprong echter voor haar en beukte met zijn stekelige vacht tegen de Golbat aan zodat deze naar achteren week. Hierdoor verloor hij zijn focus echter op de Zubat die naar Mabel wilden vliegen en Rose riep een waarschuwing naar haar.