Hypnotic Flux [Open]

Kijk, Jean-Pierre stelde de juiste vragen. Het oude vrou- pardon, Margaretha, lachte kakelend en even dacht Imogen dat ze lachend zou melden dat haar onderzoek nog niet zo ver reikte, maar gelukkig was het werkelijke antwoord iets positiever dan dat. "Nu, voor ik over de pot kan vertellen, zal ik eerst wat achtergrondinformatie moeten verschaffen. Maar dat lijkt me geen probleem. We hoeven immers nergens heen!" riep Margaretha uit, waarna haar verontrustende heksenlach Imogen duidelijk maakte waar die ongelofelijk hoeveelheid lachrimpels op haar gezicht vandaan kwam. Het vrouwtje haalde eens diep adem en barstte met glimmende ogen los zoals alleen een academica dat kan. Imogen vermoedde dat de vrouw dolblij was dat ze eindelijk een publiek had gevonden dat niet weg kon vluchten voor de stortvloed aan informatie over haar favoriete oude cultuur. Ze praatte en praatte, zonder ruimte te laten voor onderbrekingen, behalve dan haar eigen lachbuien.

"De collectie die in dit museum tentoon wordt gesteld, is afkomstig uit een verre, onbekende regio. Ik zie wel dat jullie je afvragen: ‘hoe kan die regio onbekend zijn terwijl we er hier zo veel voorwerpen van hebben?’! Nou, dat zal ik jullie vertellen. Zo'n 200 jaar geleden vertrok er een handelsschip, de Santa Delmisa, vanuit deze stad naar Alola. Er werd echter jarenlang niets meer van vernomen en er werd gedacht dat het schip vergaan was in een storm. Er gingen echter verhalen de ronde over een spookschip dat tussen hier en Alola rond zou waren. Jaren later werden de geruchten bevestigd: het bleek de Santa Delmisa te zijn, die al die tijd stuurloos op de golven had rondgedobberd. Aan boord werd geen mens aangetroffen, maar wel een grote hoeveelheid mysterieuze voorwerpen, waaronder talloze geschriften, én een grote hoeveelheid stenen potten, pannen, kruiken, schalen, snuifdozen, juwelenkistjes, luciferdoosjes, ladekastjes… Het is een wonder dat dat schip nooit gezonken is met al dat gewicht aan boord, GHAGHAGHA!” Weer die kakelende lach.
“En nu zie ik jullie wel denken: ‘is de bemanning van dat schip misschien op net zo’n pot terechtgekomen als wij?’! Nou, dat zal ik jullie vertellen! We weten het niet.” Hier werd haar stem opeens wat teleurgesteld, maar al gauw hervatte ze haar verhaal met hetzelfde enthousiasme. “Ze zijn nooit gevonden, misschien bevinden ze zich wel in of op een van de andere voorwerpen hier, misschien is er wel iets anders met ze gebeurd. Ze zitten hier in ieder geval niet. Ik heb immers al een tijdje rond kunnen kijken! GHAGHAGHA! Ik zit hier al sinds gisteren, ik denk dat de bewakers me over het hoofd hebben gezien bij hun ronde…” Het was dan ook wel een bijzonder klein vrouwtje.
“Hoe dan ook, ikzelf heb jarenlang onderzoek gedaan naar de geschriften. Ik ben een historica, geen archeoloog, ik houd me bezig met teksten! Al voor mijn tijd heeft men de taal grotendeels weten te ontcijferen en het merendeel van de geschriften is vertaald. En nu zijn we bij het onderwerp van mijn onderzoek aangekomen. Ja, ik weet het, jullie zaten al vol spanning te wachten! Ik zag jullie wel denken: ‘wanneer komt de clou?’! Nou, jullie geduld zal beloond worden, hoor!”
Ze praatte haast sneller dan de woorden weer konden vervagen en Imogen werd steeds verder weggedreven, en Jean-Pierre vast ook. Hopelijk was die vrouw bijna uitgepraat.
“Nu, mijn onderzoek gaat naar de omgang tussen mens en pokémon in deze mysterieuze regio. In de teksten wordt gerept over het ‘verzamelen van pokémon’ en het ‘vangen in steen’. Nu, ik zie het in jullie ogen, jullie hebben hem door: ja, deze pot is een pokéball! Ja ja, de mensen uit die regio waren hun tijdgenoten in Hoenn ver vooruit. Zij wisten 200 jaar geleden al hoe je pokémon moest vangen. En daar hadden ze een wel heel interessante methode voor. Kijk, wij hebben de gewone pokéballs, waarmee je in principe iedere pokémon kunt vangen. Maar hun ‘stenen pokéballs’ waren gespecialiseerd voor het vangen van een enkele soort. Veel ervan zijn voor pokémonsoorten die we hier niet kennen, maar toevallig hoort de pokéball waar wij nu op staan bij een pokémon die hier ook voorkomt. En ik zie die vragende blik in jullie ogen, jullie staan te trappelen om het te vragen, ik zie het wel, ik zie het wel: ‘welke pokémon dan?’! Nu, als je goed nadenkt, kun je het wel raden. Want voor welke pokémon is het onweerstaanbaar om naar dingen te staren? Juist ja, zo eentje als jij er daar hebt, jongedame. Natu! Dus die mensen maakten een pot die extra onweerstaanbaar is om naar te staren, en klaar is Kees! Mijn man heet trouwens ook Kees, leuk, hè? Afijn, die mensen waren vervolgens natuurlijk niet zo dom om zélf naar die pot te gaan staan kijken. In tegenstelling tot wij… GHAGHAGHA!” Ze lachte net zo uitgelaten als eerst, maar ook een beetje Mareepachtig. “Tja, en daar zitten we dan.”

Imogen was inmiddels zo ongeveer naar de andere kant van de pot gedreven door de letterlijke woordenvloed, maar nu leek de vrouw uitgepraat. Voor even…

De Rowlet gaf nog altijd geen antwoord. Misschien kon hij wel niet praten. Nee, dat was niet waar, dat kon hij wel. Hm, dan moesten de oorzaken ergens anders liggen. Misschien was hij nog altijd bang. Meri knipperde verbaasd met zijn ogen toen hij besefte dat hij niet meer naar het uiltje keek, maar naar een woordenbrij die schijnbaar uit de mond van dat kleine vrouwtje daar was gekomen. Hé, wacht eens even, zag hij daar nou ‘Natu’ staan?

Helios voelde zich beledigd door JP’s verraad van Rouge, door het zwijgen van het uiltje en door zijn eigen teamgenoot, en kon van verontwaardiging geen woord uitbrengen.

Solarium voerde een bittere strijd. Of nu ja, strijd… Ze werd in haar gezicht gespuugd. Wat niet bijzonder aangenaam voelde, een druppel water voelde voor haar immers als een gloeiend kooltje op een mensenhuid. Maar Solarium bleef kalm en beheerst.
Er zoemde een irritant beest om haar heen, een soort miniscule vlieg met een hoog piepstemmetje, die die rare jongen had aangespoord Solarium in het gezicht te spugen. Maar Solarium bleef kalm en beheerst.
Maar die irritante vlieg zou de jongen misschien nog wel meer in kunnen fluisteren, misschien zelfs zelf in actie komen en Solarium bevechten, zodat ze was afgeleid en de jongen los zou laten, of zelf de pot kapotslaan. En dát kon ze niet laten gebeuren. Haar ogen gloeiden felrood op. Met haar Psychic zwiepte ze de jongen de zaal door, zo ver weg als maar kon, zodat het hem even tijd zou kosten om weer hier te komen, en daarna richtte ze zich woedend – maar met een uitgestreken gezicht, zoals gewoonlijk – op de Cutiefly, die ze met een Fire Spin bestookte.

Hij had wel eens begrepen dat hij per ongeluk wel eens een grapje maakte zonder het door te hebben. Maar zodra dat mensen begonnen te lachen kon hij meestal wel begrijpen wat hij had gezegd. Maar nu begreep hij het niet. Wat was er zo grappig geweest? En.. grondinformatie? Moest ze nou de grond gaan onderzoeken? Jean-Pierre was dus helemaal niet goed in al die wetenschappelijke dingen. Maar hij nam maar gewoon aan dat Margaretha wel wist hoe alles zat, en wat ze moest doen. Met opgeheven wenkbrauwen luisterde hij knikkend naar de mevrouw. Hij had een serieuze angst dat hij in slaap zou vallen tijdens de les. Dat had hij op school ook vaak genoeg gehad. Hij had geluk gehad dat hij een talent voor muziek had. Zo kon hij naar het Conservatorium. Maar toen begon te vrouw te praten over een spookschip. En toen werd het ineens een cool verhaal. Hij hoefde niet meer bang te zijn om in slaap te vallen. En mocht dat wél gebeuren.. dan zou die kakelende heksenlach van haar hem wel wakker houden.
Ooooooh ooooh hij wist het! De bemanning zat op de potten! Niks zeggen! Hij wist dat hij gelijk had! Oh.. nee.. hm.. de wetenschappers wisten het niet. Nouja, hij wist in ieder geval welke waarheid hij zelf wilde geloven. Achja. Toen ging de vrouw verder en vertelde dat ze geen archeoloog maar historicus was. Hij schaamde zich een beetje. Want hij dacht eigenlijk dat dat hetzelfde was, maar dat zal dan wel niet. Hopelijk had niemand dat door. En waarschijnlijk was dat ook zo, want die vrouw die sprak werkelijk aan één stuk door. Die had een duracellbatterijtje ergens zitten ofzo, want dit was ongelofelijk. En hij moest eerlijk toegeven dat hij toch wel een beetje enthousiast werd bij het horen dat de clue ging komen. Maar de volgende zin werd te veel. Jean-Pierre voelde ineens dat hij ergens tegen aan geduwd werd. Hij had helemaal niet door gehad dat de tekst hem weg aan het duwen was. Nu zat hij vast tussen een muur, en een muur van tekst. Het zorgde er wel voor dat hij alles maar half meekreeg. De pot was een Pokéball, dat had hij dan nog wel gehoord. Maar hij moest zich meer bezighouden met zichzelf en Louie ervan te weerhouden om geplet te worden. Hij probeerde met zijn voeten de tekstballon weg te duwen terwijl hij zich met zijn rug tegen de muur drukte. En toen plofte hij met zijn bips op de grond. De tekst van het vrouwtje verdween. Waar was die muur eigenlijk van?

We gaan even eerlijk zijn. Die tekstballon voelde zacht aan, en dat vond Louie eigenlijk wel fijn. Het was alsof hij met een kussen tegen zijn trainer aan werd gedrukt, voor een ultiem gevoel van comfort.
En het feit dat hij die raar-pratende Pokémon even niet zag was ook wel fijn.

Woesh! De jongen vloog de ruimte door. Dat moest opvallen toch? Of waren er nu meer mensen gevangen op die potten? Anyway, hij knalde tegen een pop op van een oeroude krijger. Alles viel op de grond. Zo ook een speer en een vreemd gevormd schild. De jongen pakte het wapen en het schild op en stormde op de Solrock af. "Hiyaa!" Ondertussen werd de Cutiefly belaagd door vuur. Oh nee, haar grootste zwakte, vuur. Dat was niet waar. Haar grootste zwakte was dood. Maar goed, ze zat nu dus min of meer gevangen in een wervelwind van vuur. Ze gebruikte een Stun Spore. Die kwam terecht in het vuur. De vlokjes begonnen te knetteren. Ze hoopte dat de kleine vonkjes de Solrock genoeg zouden tegenhouden, maar de kans was uiteraard niet groot.

Imogen deed haar best om op te letten, maar de informatie werd wel erg snel haar kant op geslingerd. Pff, dit was meer iets voor Phoebe geweest, die was zo'n bolleboos. Toch was het verhaal niet zo oninteressant als ze had gevreesd. Spookschepen, verre regio's, pokéballs... Maar het was en bleef erg veel tekst. Erg. Veel. Tekst. Waardoor er voor de mensen niet zo veel ruimte meer overbleef. De 'muur' waar Jean-Pierre uiteindelijk tegenaan gedrukt stond, was in feite een persoon (voor de duidelijkheid: een persoon genaamd Imogen), die gelukkig niet al te veel waarde hechtte aan persoonlijke ruimte en zich daardoor niet al te ongemakkelijk voelde, maar die het dan weer iets minder waardeerde dat ze als tegensteun werd gebruikt terwijl Jean-Pierre de tekst probeerde weg te duwen, waardoor zij nog minder adem kreeg. Geërgerd duwde ze terug, en toen de tekst verdween, vielen ze beide op de grond. "Oef..." mompelde Imogen terwijl ze overeind krabbelde. "GHAGHAGHA, ja, zo reageren mensen wel vaker op mijn verhalen! Als ze niet al voor het eind zijn weggelopen..." Klonk het van de andere kant van de pot. Imogen checkte even hoe het met Helios en Meri ging en probeerde te beslissen of ze het aandurfde om Margaretha nog een vraag te stellen of dat ze het risico op een verdrukkingsdood te groot was.

Meri was in gedachten verzonken.

Helios was door de ongegeneerde woordenbrij nog chagrijniger geworden en kon van verontwaardiging nog altijd niets uitbrengen.

Intussen was Solariums strijd nog niet voorbij. De vonkjes die de Stun Spore had veroorzaakt stoorden haar niet, maar ze zag wel vanuit haar ooghoeken dat de jongen de terugtocht had ingezet: en nu gewapend. Hoewel Solarium erg van gevechten hield, besefte ze dat ze nu Helios’ en Meri’s veiligheid boven haar vermaak moest laten gaan, dus zond ze met een lichte mentale inspanning een telepathische noodkreet door het museum: “Bewaking! Deze jongen probeert museumvoorwerpen te vernielen!” Er kwam gauw respons van twee bewakers die op een holletje aan kwamen zetten om de belhamel in de kraag te vatten, maar de belhamel rende zelf ook nogal hard en Solarium zag zich gedwongen om haar vuur korte tijd te staken om een Psybeam op hem af te vuren.

Hij wist nog niet dat het Imogen was die achter hem had gestaan. Maar in tegenstelling tot haar was Jean-Pierre wat trager met dit soort dingen. Imogen was overeind gekrabbeld en hij draaide zich om om naar de muur te kijken. Oh.. oh.. ohkee.. dat was geen muur. Hij draaide zijn hoofd snel weer terug en dacht aan hoe hij tegen haar aan heeft staan duwen. Maar snel even doen alsof hij niks door had gehad. Hij keek naar beneden en zag twee grote kraalogen naar hem staren. "Nooit gedacht dat het horen van een verhaal net zo gevaarlijk kon zijn, als zelf in het verhaal zitten." Louie draaide zijn hoofdje, hij begreep het grapje niet zo. Maar dat maakte niks uit, ze waren hier niet voor cabaret. Nu dat hij erbij nadacht. Ze wisten nu wel hoe het kwam dat ze hier waren, maar hij wist nog niet waartoe. Want als het een Pokéball was.. dan was er ook een manier om er uit te komen. Hij zorgde ervoor dat hij weer rechtop kwam te staan en klopte zijn kleren een beetje af. Toen bedacht hij zich dat het geen zin had om zijn kleren glad te strijken, ze waren namelijk al plat. "Wo!" Riep hij ineens. Hij realiseerde zich iets. Het was een Pokéball.. maar hij kon iedereen die er in..uh op.. gevangen zat nog zien naast de pot. Dus hoe zat dat dan? Hij zette zijn helm recht en draaide zich naar Imogen. "We zien iedereen die op de pot zit, buiten de pot." Hij gniffelde. Hij besefte dat als je dat zei je ook kon bedoelen dat iemand op het toilet zat. Maar terug naar serieuze zaken. "Waarom zou een Pokéball dat doen?" Het was een oud ding. Misschien wist hij er gewoon te weinig over, maar hij zou het toch graag even willen weten. Mits dat mogelijk was.

Louie was nu vooral bezig met luisteren naar zijn trainer.

De jongen en zijn Cutiefly kregen ook de noodkreet binnen. Die ging immers door iedereen in het museum. De tekst kwam dat ook voor een halve seconde groot op de pot te staan. Het was eigenlijk de bedoeling geweest om de Solrock te spiezen, maar nu kwamen er twee bewakers op hem af. Eentje met een gummyknuppel en eentje met een taser. Hij staakte daarom maar zijn aanval. De taser werd geschoten, maar hij hield zijn schild omhoog. Die was van hout gemaakt, dus daar voelde hij niks van.
Maar omdat hij zich had gedraaid naar de bewakers, stond zijn flank helemaal open. Precies goed genoeg om een Psybeam hem perfect te laten raken. En dat was ook wat er gebeurde. Hij viel opzij en de bewaker met de gummyknuppel probeerde al zijn slag te slaan. Maar wacht.. was het vuur nu gestopt? Nou.. dan.. uhm.. de Cutiefly deed nog een poging voor een Stun Spore!

"Pff, zeg dat wel", mompelde Imogen. Zo'n woordenvloed was levensgevaarlijk! “Weet ik veel”, zei ze schouderophalend toen Jean-Pierre zijn vraag stelde. Zij was hier niet de expert. Haar blik werd echter verschrikt toen ze Margaretha aan zag komen lopen met een kakelende lach en een antwoord op haar lippen. "In iets minder woorden dan net, graag!" haastte Imogen zich om te zeggen toen ze zag dat de vrouw Jean-Pierres vraag wilde beantwoorden. De vrouw lachte nog eens. “Pff, jullie jongelingen kunnen ook niet de concentratie opbrengen om naar een lang verhaal te luisteren! Maar ik vergeef het jullie, hoor”, zei ze met een knipoog. Imogen de ongeduldige jongeling zette een stapje achteruit en sloeg ongeduldig haar armen over elkaar. Dit waren nu al te veel woorden naar haar smaak. “Maar om je vraag te beantwoorden, jongeman”, ging de oude vrouw verder, zich langs Imogen werkend om zich tot Jean-Pierre te richten. “Het is niet helemaal duidelijk, maar er lijkt geen specifieke reden voor te zijn. Zoals we hier alleen pokéballs hebben die een pokémon in zijn geheel opslokken, hadden zij ook pokéballs zoals deze, die alleen het bewustzijn van een pokémon wisten te vangen. De pokémon zelf kon je makkelijk in de pot doen en meedragen. Behalve als het om een Mamoswine ging, natuurlijk, GHAGHAGHA! In teksten wordt wel eens gerept over pokémondecoraties. Het wordt nergens expliciet vermeld, maar ik ben persoonlijk aanhanger van de theorie dat de decoraties in kwestie daadwerkelijk pokémon waren wiens ziel in de pokéball gevangen zat.”

Meri huiverde even toen ze dat zei. Zou hij als hij in die verre regio was geweest ook zijn geëindigd als beeldje op een schoorsteenmantel? In plaats van dat hij naar dingen staarde, zou men dan naar hem staren! Het idee stond hem niet erg aan.

Helios was nog altijd verontwaardigd.

Bij Solarium werd de situatie steeds hectischer. De bewakers stortten zich op de jonge vandaal en Solariums Psybeam wist hem te raken, maar nu kwam ook de Cutiefly weer in actie en ditmaal was er geen vlammenzee om dier Stun Spore te verzengen. Ze dook haastig opzij, maar kon niet al het poeder ontwijken. Half verlamd zakte ze naar de grond, maar met al haar wilskracht kreeg ze het voor elkaar om een flinke Psychic in de richting van de vlieg te sturen.

Mja, natuurlijk. Imogen wist dat ook niet. Maar ach, hij had ten minste zijn gedachten gedeeld. Dat was al iets. En ze mochten blij zijn dat ze nog lucht konden blazen om die woorden uit te spreken. Die vrouw had toch moeten weten dat haar woorden gevaarlijk waren? Of was ze, net zoals hijzelf, veel te snel afgeleid om dat soort dingen op te merken? In ieder geval maakte ze een opmerking over concentratie. Jean-Pierre kreeg een glimlach. Ze had echt helemaal gelijk over hem. Hij zat vaak te dromen. Maar dat vond hij ook heel leuk om te doen, dus hij vatte het niet beledigend op. Imogen zette echter een stap achteruit. Oh uh ze stond nu bijna tegen hem aan. Jean-Pierre zette een mini stap naar achteren want opzij ging niet en luisterde verder naar wat de vrouw te vertellen had. Ofja, eerst viel hem op hoe.. uhm.. hoe goed Imogen is in het uiten van haar emoties. Ja, zo ging hij het noemen. En hoe verder het verhaal van de vrouw verder ging.. hoe meer rillingen hij over zijn rug kreeg. Ten eerste omdat er weer een grote hoeveelheid woorden aan kwam. En ten tweede omdat ze sprak over de zielen van Pokémon die gebruikt werden voor decoraties. Nouja, als je op verf wilt besparen is dat een prima idee?? Nope, dit kon hij niet verdedigen. Dit vond zelfs hij te maf voor woorden. "Nou." Zei Jean-Pierre ongemakkelijk. "Dat beantwoord mijn vraag." Hij wist echt even niet wat hij er anders op had moeten zeggen. Hij wachtte tot zijn tekstballonnetje weg was en draaide zich toen naar Imogen. "Dan hoeven we alleen onze ogen dicht te doen, en dan zijn we van deze pot af." Hopelijk was het duidelijk voor hij dat hij graag weg ging. Dit was nog enger dan worden achtervolgd door een groep van honderdvoetigen.

Louie was nog altijd aan het knuffelen.

Met het schild hield hij de ene bewaker op afstand, en met de speer de andere. Waarom deed die steen zo moeilijk? Hij moest die pot kapot slaan. Kon die niet zien dat dat van levensbelang was? Hij kreeg er een hard hoofd in. Bijna net zo hard als het hoofd van die Steen. Maar goed, zo werkt je Stun Spore,
zo wordt er een Psychic naar je hoofd gegooid. Hey, je kon niet alles hebben in het leven. Het was alsof haar brein even voor een seconde stond te koken in pannetje water. Het deed verschrikkelijk zeer en ze dwarrelde zielig naar de grond. Hier had ze eigenlijk maar één echte oplossing voor. Er vormde zich een klein groen lichtgevend bolletje boven haar hoofd die naar de Solrock toe zweefde. Het was een Absorb aanval.

Goed, zijn vraag was beantwoord, dus de vrouw hoefde niet langer te praten. Een beetje verbaasd keek Imogen naar Jean-Pierre toen die verder praatte. "En... waarom denk je dat dat werkt?" vroeg ze. Het begon inmiddels lichtelijk tot haar door te dringen dat dit echt geen droom was, en daarmee begonnen ook haar zenuwen wat op te spelen. Maar het kwam vast wel goed. Ofzo. Al kon ze ondertussen zo ongeveer huilen aangezien ze hier misschien wel nooit meer vandaan gingen komen. Tenzij JP's methode werkte.

Helios, verontwaardigd.

Meri dacht na. Als Imogen hem makkelijk uit zijn pokéball kon laten wanneer ze wilde, moest iemand anders de pokéball waar ze nu op zaten toch ook open moeten kunnen maken? Of zou dat wat die jongen zei al genoeg zijn? En welke ogen bedoelde hij eigenlijk. Hun eigen ogen, of die andere? Die ook van hen waren, maar dan van de hen naast de pot. Wat misschien juist hun echte ogen waren, en dit hier alleen geestogen. Hm...


De paralysis maakte haar frustrerend traag. Als ze al een beweging voor elkaar kreeg, voelde die loom en zwaar. Zo kon ze toch niet vechten! Ze had wel eens voor hetere vuren gestaan, maar nu had ze een team om te beschermen. Bij haar tweede poging kreeg ze een Rock Polish voor elkaar, die in ieder geval iets van de traagheid uit haar lijf wist te poetsen. Maar ze was er zo lang mee bezig geweest, dat ze de Absorb van de Cutiefly niet kon ontwijken. Ze had echter ook wel eens erger dan dat mee gemaakt. Helios had wel sterkere energie-opslurp-aanvallen, om ze maar even een mooie naam te geven – op haar losgelaten tijdens hun eerste gevecht. Dat moest ze een simpele Absorb toch ook wel kunnen hebben! Oh, die vervloekte paralysis! Ze probeerde een Fire Spin, maar het lukte haar niet te bewegen. Concentreer je. Als ze even kon bewegen, moest ze haar sterkste aanval gebruiken. Het moest het waard zijn. Even kon ze niet meer doen dan proberen niet om te vallen terwijl ze op een stekel balanceerde en de Absorb haar energie opslokte. Maar zodra ze een lichte tinteling voelde en begreep dat ze weer een kans had, schoot ze naar voren, omhuld door vuur. Met een Flare Blitz zou ze die vlieg misschien wel onderuit krijgen!

Hij knipperde even. Oh, dan had hij schijnbaar toch beter op het verhaal gelet dan hij had gedacht. "Ze vangen toch een Pokémon die staart? Als we niet meer staren zijn we niet meer gevangen..?" Hij begon onzeker over zichzelf te worden en keek vragend naar het vrouwtje. Was dat een onnozel plan? Hij durfde er eigenlijk nu niet meer echt iets over te zeggen. Nu was het alleen nog de vraag hoe ze het voor elkaar gingen krijgen om hun driedimensionale zelven hun ogen dicht te laten doen, en hun dan weer worden. Pfoe, hij kreeg alleen al hoofdpijn door er over na te denken, maar hij begreep het wel.. soort van. Eerst maar eens luisteren wat het vrouwtje er over te zeggen had. Hopelijk samenvattend.

Louie, knuffels.

De drie worstelende mensen staakten hun gevecht toen ze opschrokken door een plotselinge uitbarsting van vuur. Een vuurbal, echt nét de zon, schoot in de richting van de Cutiefly. "Ghaaaa!" Riep de jongen in het groen uit toen hij het zag gebeuren. En de bewakers schrokken zich helemaal lam. Want vuur in het museum was niet echt geheel ideaal. In de bewakershandleiding stond nog zo:
"Vuur is niet toegestaan.". En nu hadden ze het toegestaan! Maar goed, de Solrock knalde tegen de Cutiefly op. Er was niet veel dat de Solrock tegenhield, dus de Cutiefly schoot tegen de muur op. De jongen in het groen gooide in zijn woede de bewakers van zich af en rende naar het beestje toe. Hij ging op zijn knieën zitten, en raapte haar op. Heel verdrietig allemaal.

Dat... klonk op zich best logisch, op één dingetje na. "Maar we staan al met onze rug naar de pot, en toch zitten we hier nog steeds. Of telt staren in het niets soms ook?" vroeg Imogen terwijl ze een hand in haar zij zette. Solarium had hen immers omgedraaid, en dat had maar bar weinig uitgehaald. Net als Jean-Pierre besloot ze maar gewoon een afwachtende blik op Margaretha te richten.

Helios onderbrak zijn verontwaardiging even om ook afwachtend naar Margaretha te kijken.

En ook Natu richtte zijn starende blik op de oude vrouw.

Margaretha begon luid te lachen. "GHAGHAGHA, ik zie jullie wel kijken! Jullie staan daar van 'oh, de geleerde zal het wel oplossen, want zij weet immers alles!' Nou, ik ben erg gevleid, maar ik moet jullie helaas teleurstellen. Ik heb geen flauw idee. Als ik wist hoe ik dit op moest lossen had ik gisteren gewoon naar huis kunnen gaan... Oh, Kees... Zou hij ongerust zijn?" Het vrouwtje keek opeens een beetje treurig. Imogen zuchtte en keek naar Jean-Pierre. Nou, aan Margaretha hadden ze verder dus ook niet veel. "Nou, wat denk je?" Hij was met het idee gekomen, hij mocht het verder uitwerken. Als hij er na haar tegenwerping nog in geloofde, tenminste. Toen kreeg zij opeens zelf een idee. "Zou het niet ook gewoon werken om het deksel van de pot te halen? Ik bedoel, een pokéball klap je ook open om de pokémon eruit te laten, toch?" Ze haalde haar schouders op.

De Flare Blitz werkte uitstekend, al kwam Solarium er zelf ook niet ongeschonden vanaf. De recoil van die aanval was niet mis. Weer bevangen door paralysis leunde ze op een stekel en staarde met een dodelijke blik naar de twee bewakers, die zich makkelijk door het jochie hadden laten afschudden toen die zijn vliegende vriendinnetje had zien vallen. Het was maar goed dat hij nu te druk bezig was met huilen om zijn gevallen vriendin dan om potten kapot te gooien. Het was heel zielig allemaal, maar Solarium kon er niet echt een traan om laten (en niet alleen omdat ze geen tranen had). Medelijden hebben was niet echt haar ding. Meedogenloos was een beter woord. En ze had het ook al druk genoeg met andere zaken. De bewakers keken elkaar even aan, en toen weer naar de Solrock. Ze waren niet erg blij zo'n vurige pokémon in het museum, maar vooralsnog hield haar dreigende, gloeiende blik hen op afstand.

Oh jee.. daar had ze wel een goed punt. Hij wist niet goed hoe hij moest natuurkunde. Hij keek even moeilijk, daar ging hun enige eventuele oplossing. Hij zuchtte nu even. Iets dat niet vaak voor kwam. Maar hij begon toch wel een beetje de hoop kwijt te raken. Als hij hier uit kwam, zou hij direct zijn familie bellen. Hij besefte ineens dat hij ze verschrikkelijk zou missen, als hij voor eeuwig op deze pot moest blijven zitten. Als het hem lukte om te ontsnappen, dan zou hij meteen zijn waardering naar zijn familie gaan uiten. Misschien een leuk restaurant ofzo. Hoeveel geld had hij eigenlijk? Hij had al maanden niet meer op zijn rekening gekeken. Maar dat ging van het onderwerp af. Even terug gaan JP. Dat is belangrijk. Nja, wat hij dacht.. hij dacht dat ze een nieuw plan moesten bedenken. Hey kijk, op magische wijze verscheen er een idee in het hoofd van Imogen. Zijn mond viel een beetje open. Eenvoud is de laatste prestatie. "Dan gaan we dat proberen." Het is het beste wat ze hadden. En als ze dan toch een eeuwigheid op die pot hadden, dan konden ze net zo goed met de deksel gaan klooien. Hij dacht heel erg hard aan een trap. En die trap verscheen als plaatje in een gedachtenwolkje. De trap plukte hij er uit. Maar het was nogal een klein trapje. Nog lang niet genoeg om boven te komen.


Hij legde zijn kleine vriendinnetje weer op de grond. Langzaam tilde hij zijn hoofd op. "Gh.." Kreunde hij. Waarna hij langzaam opstond. Er stond iets te gebeuren. En de mensen die er naar aan het kijken waren stonden er met ingehouden adem naar te staren. Hij liet zijn wapen en schil op de grond vallen. Hij greep naar een leren zakje dat hij aan zijn riem had hangen en haalde er een ding, dat leek op een aardappel met gaten, uit. Hij zette het aan zijn lippen en begon te blazen. Schijnbaar was het een soort fluit.

Imogen grijnsde tevreden, trots op haar idee. En omdat ze niet graag toe wilde geven dat ze niet goed wist hoe ze dat idee vervolgens uit zouden moeten voeren, was ze erg blij dat Jean-Pierre al snel met het plan kwam om aan trappetjes te denken. Het was alleen jammer dat het trappetje dat verscheen nogal klein was. Imogen zuchtte. Daar kwamen ze nooit mee boven en ze had dus echt geen zin om een wankele stapel van die dingen te gaan maken en daarmee naar boven te moeten klimmen. "Je moet gróter denken, Jean-Pierre", merkte ze met een zelfgenoegzaam glimlachje op, en ze probeerde aan een hele grote trap te denken, maar het bleek nog best lastig zijn om lang genoeg je concentratie te behouden om een ding te laten verschijnen. En bij Jean-Pierre zag het er zo makkelijk uit! Het ding was nu dat ze aan een trap probeerde te denken, maar al gauw bij een ladder uitkwam. Wat op zich niet erg geweest zou zijn, als die vervolgens niet de associatie met het spel Ekans & Ladders opgeroepen zou hebben. Imogen slaakte een gilletje en sprong op Jean-Pierre’s trapje toen er behalve twee nuttige laddertjes ook twee Ekans uit haar gedachtewolkje kwamen kronkelen. Ze waren dan wel niet zo groot als echte Ekans – ze hadden eerder Meowthformaat – maar dat vond Imogen al erg genoeg. “Doe iets!” riep ze, waarbij het haar om het even was of Jean-Pierre, Margaretha of een van haar pokémon naar haar oproep zou luisteren.

Meri had het in ieder geval veel te druk met gebiologeerd naar de getekende Ekans staren om verder veel te doen. Had zijn trainer nu net... nieuw leven geschapen? Hadden deze Ekans een ziel? Hadden ze gevoelens, wensen, dromen? Waren ze zich ervan bewust dat ze pas net ontstaan waren? Zagen ze een toekomst voor zich? Al die vragen wilde Meri ze wel stellen, maar hij wist niet met welke hij moest beginnen. In zijn eigen gedachtewolkje kronkelden de vragen warrig en onleesbaar door elkaar. Uiteindelijk kwam hij tot een beslissing. "Wie zijn jullie?" vroeg hij. Als de pas verschenen Ekans een idee van identiteit en zelfbesef hadden, zouden ze antwoord geven, anders niet. Dus het leek hem wel een nuttige eerste vraag.

Helios had besloten dat hij hier absoluut geen zin in had en gewoon alles en iedereen in deze gestoorde situatie ging negeren. Hier had hij zich niet voor ingeschreven! Niet dat hij zich ooit letterlijk had ingeschreven... maar dat waren onbenullige details.

Solarium bleef dreigend naar de twee bewakers kijken, die ondertussen ook niet goed meer wisten wat ze met de situatie aan moesten. Hier hadden ze niet op gerekend toen ze hun contract tekenden! "Houd jij het hier in de gaten? Ik ga de baas halen", zei een van hen, zijn tegensputterende collega negerend terwijl hij haastig wegliep. "Ik ben zo terug!" riep hij nog over zijn schouder. Solarium keek uitdrukkingsloos, maar vanbinnen fronsend, naar de jongen in het groen, die een vreemd gevormde fluit tevoorschijn had gehaald en daar nu iets op begon te spelen. Wat had dat te betekenen? Zou het zoiets zijn als een Grass Whistle? Maar die jongen was geen pokémon, dus hij kon vast niet dat soort dingen. Ze hield hem voorlopig maar nauwlettend in de gaten.

Hij vond de zucht die Imogen uitte niet zo leuk eigenlijk. Ze keurde het meteen af. Zelf als je bang bent dat je de rest van je leven vast zou zitten op een oeroude Pokéball, kon je nog wel beleefd blijven. Dat vond hij ten minste. Hij moest maar groter denken dan. En ja hoor, hij zag het. Betrapt. Een glimlach die enkel kon zeggen dat ze beter was dan hij. Ging het nou iedere keer zo lopen? Iedere keer als hij een leuk persoon dacht te ontmoeten, waren ze stiekem helemaal niet zo leuk? Of was hij aan het overdrijven? Wat is overdrijven? Waarom is overdrijven? Hoe laat is overdrijven? En wat is een slechte eigenschap? Hoe veel is een slechte eigenschap? Welke kleur is een slechte eigenschap? Hij keek eens rustig naar wat er in Imogen's gedachtewolk gebeurde. En zijn mond viel open van verbazing. Hij bleef de beestjes aankijken, terwijl Imogen panisch aan het doen was. Doe iets? Dat was erg breed. Hij maakte met zijn mond en tong een scheetgeluidje. Ze leken hem in ieder geval niet agressief. In ieder geval, nu nog niet. Hij ging op zijn hurken zitten en keek ze aan. Maar de Ekans leken eerder geïnteresseerd te zijn in de Natu.

"Ik ben Rebus." "Ik ben Kwibus." Zei de een, en toen de ander. "Vertel ons wat je het meest koestert in het leven." Eiste ze tegelijkertijd.

Eindelijk durfde Louie zijn kopje weer te laten zien. De aandacht lag nu niet meer zo op hem en dat was fijner. Hij hoorde ook wat de Ekans zeiden. Hij giechelde een beetje. Ze hadden gekke namen. Dat was grappig. Hij begon zelf nu ook na te denken over de vraag die ze stelden. Hij wist dat de vraag niet voor hem was. Maar hij wilde wel meedoen. Ja wat was eigenlijk hetgeen hij het meest koesterd in het leven?

Nog geen seconde nadat hij de laatste noot had gespeeld.. brak er een raam. Er was een Rapidash doorheen gesprongen. En het rende nu recht op Solarium af. Het had veel weg van een Quick Attack.
Snel pakte de jongen, in het groen, weer zijn schild en wapen op. Hij moest voorbereid blijven.

De Ekans leken niet onmiddellijk op het punt te staan iemand aan te vallen en Imogen kwam een beetje tot rust. Maar... iew, liet Jean-Pierre nou een scheet? Ze rook Arceuszijdank niets. Of zou dat komen doordat een tekening niets kon ruiken? Een tekening kon echter wel meer dingen niet die zij wel deden, dus misschien was dat niet helemaal logisch. Maar ugh, wat was hier wel logisch? Ze kon niet tegen dit soort dingen. Avontuur, leuk, maar om nou door een of andere stenen pot uit je lichaam gerukt te worden, bijna verdrukt te worden door een stortvloed aan geschiedenisles en vervolgens oog in oog te staan met twee Ekans die uit je gedachten waren komen kruipen, dat ging haar toch een beetje te ver. Op dit moment wilde ze best wel graag naar huis... "Kun jij die ladder pakken?" vroeg ze een beetje trillerig aan Jean-Pierre. De Ekans leken misschien niet zo bloeddorstig als ze had gevreesd, maar ze had nog steeds niet heel veel zin om van het trapje af te komen. "Ik maak er ook nog wel even een trapje bij!" zei Margaretha, die zonder enige moeite een mooi, ouderwets maar degelijk trapje bedacht. Ja hoor, iedereen kan het helemaal perfect en bij mij komen er stomme slangpokémon bij, dacht Imogen nors.

Wat hij het meest koesterde? De Natu staarde naar de twee Ekans. Dus ze hadden niet alleen zelfbewustzijn en namen, maar zelfs een complexe geest die interesse toonde in moeilijke vragen. Dat was zeker interessant. Hoe het kon dat uitgerekend zijn trainer twee dergelijke wezens had gecreëerd, was hem een raadsel. Meri dacht lang en diep na. Op een dergelijke vraag wilde hij geen ondoordacht antwoord geven. Hij begon al te vrezen dat de Ekans door het lange wachten hun interesse in hem zouden verliezen - zoals iedereen altijd deed, uiteindelijk - toen hij het eindelijk wist. "Het heden", sprak hij. Hij had geen bezittingen, geen hechte vriendschappen, geen familie. Hij had zichzelf en hij had de tijd. En de tijd was nu. Het heden had je altijd, maar tegelijkertijd raakte je het voortdurend kwijt, een gedachte die hem soms wat treurig stemde. Maar het feit dat er steeds weer een nieuw, misschien wel beter heden voor in de plaats kwam, was dan weer een troostende gedachte.

Helios had zich voorgenomen de anderen geen greintje van een aandacht meer te gunnen, maar de vraag van Rebus en Kwibus zette ook hem aan het denken. Wat was het eigenlijk dat hijzelf het meeste koesterde?

Er verscheen zomaar even een glimp van een gezichtsuitdrukking op Solariums gezicht terwijl de Rapidash met razende snelheid op haar af kwam. Schrik zou je het niet kunnen noemen, daarvoor was het te vaag, te subtiel, maar het kwam er enigszins bij in de buurt. Een moment later vloog Solarium door de lucht, niet in staat geweest de snelle aanval te ontwijken. Haar blik schoot naar de pot. De pot, hij moest in veiligheid gebracht worden! En als ze de jongen en zijn pokémon niet tegen kon houden, moest ze de pot maar buiten zijn bereik zien te krijgen. Dus pakte ze het ding op met haar psychische kracht en tilde hem hoog op, te hoog voor de jongen in het groen om erbij te kunnen. Een diefstalalarm begon te loeien op het moment dat de pot van zijn voetstuk werd geheven, maar Solarium negeerde het. Ze kon zich niet af laten leiden, nu.

De Ekans waren naar de Natu aan het brabbelen, en die was terug aan het brabbelen. Maar hij kon het niet horen en/of lezen. Hij probeerde in zijn hoofd in te vullen waar het allemaal over ging. Misschien hadden ze het wel over het weer. Of misschien vroeg de Natu hoe het was aan de Ekans om in Imogen's hoofd te zitten? Wacht, had iemand iets gezegd? Vast niet. Het is toch veel interessanter om hierop te letten? Wie zou dat nou niet doen? Naja, Imogen en Margaretha dus. Achter zijn.. rug?? om waren die lekker trappen en ladders aan het maken. Eigenlijk maar één trap, maar het gaat om het idee. Het was in ieder geval goed te zien hoe geïntrigeerd Jean-Pierre naar het gesprek aan het kijken was. Louie kon het daarentegen wel allemaal volgen. Wat waren die rare dingen aan het zeggen zeg. Het klonk wel grappig allemaal eigenlijk. Net een toneelstukje waar hij niks van begreep, maar waarvan het wel leuk was om naar te kijken.

Rebus was rustig aan het afwachten. Maar Kwibus had wel een beetje genoeg van het wachten. Saa-haai! Ze hadden er weer eentje te pakken hoor.. Kon Kwibus nou nooit eens een normaal brein uitkiezen om uit te kruipen? Het frustreerde hem uitermate! De volgende keer zou HIJ het stuur overnemen. Dan gingen ze eens wat spannends doen. Oh wacht, antwoord. Het heden. Saai!! Maar ze moesten niet van het plan afwijken. "Dan geef ons het plezier je dat af te nemen." Zeiden de Ekans tegelijkertijd.

Het ging snel. Anope had de Solrock weten weg te beuken. Hij dacht eindelijk vrij spel naar de pot te hebben! Maar een rare dinges zorgde er voor dat de pot de lucht in vloog. Er was een hard geluid te horen ineens. Maar de jongen in het groen ging niet opgeven! Hij MOEST die pot kapot hebben. Anope begon te steigeren en voerde een Stomp aanval uit op de Solrock! Tegelijkertijd gooide de jongen zijn speer in de richting van de pot, in een poging die op die manier te breken!

"Jean-Pierre, ik vroeg iets aan je!" siste Imogen geërgerd. Waar was die jongen met zijn gedachten? Hij stond alleen maar naar die stomme Ekans te staren, die met Meri aan het praten leken te zijn. Imogen hoorde het vogeltje op haar schouder na een lange stilte iets korts tegen de slangpokémon zeggen, maar ze verstond er natuurlijk geen woord van. "Margaretha, kun jij anders even..." Haar stem stierf weg, want een eind verderop stond het kleine vrouwtje kakelend lachend meer en meer trapjes te maken, zonder enig oog voor haar omgeving. Imogen sloot met een zucht haar ogen. Kansloos, dit.

Meri knipperde met zijn ogen, en even was het weer stil op de pot - op Margaretha's lach op de achtergrond na. Na de twee Ekans even een voor een aangestaard te hebben, wist hij pas een antwoord te formuleren. Een antwoord dat luidde: "Pardon?", want hij begreep er eerlijk gezegd niets meer van.

De Rapidash kwam alweer haar kant op gedenderd, en Solarium zette de pot gauw op een hoge kast, waarna ze de speer verkoolde met een Fire Spin. Ze had te weinig kracht om op te stijgen, dus rolde ze gauw aan de kant, nog net op tijd om de hoeven van de paardpokémon te ontwijken. Op dat moment kwam er een agente met blauw haar en een Growlithe aan haar zijde binnengerend, waarschijnlijk opgeroepen door het inbraakalarm. In een seconde had ze de situatie geanalyseerd. Gebiedend wees ze naar de jongen in het groen. "Jij daar, laat je pokémon terugkeren!" bulderde ze met een zeer autoritaire stem.