Toen hij de klim trotseerde dacht hij nog dat het een goed idee was. De frisse lucht, vol as, en de zon op je gezicht. De fysieke uitdaging, in de brandende hitte en het mooie uitzicht. Maar.. nee. Hier had hij zich toch echt even op verkeken. Hij vond het wel mooi allemaal. Maar het was toch niet helemaal het geweldige uitje wat hij dacht dat het zou zijn. En geef hem eens ongelijk. Hij is dan wel in Hoenn opgegroeid, maar zijn wortels liggen in Kalos. En daar hebben ze niet zulk extreem weer. Maarja, hij was nu toch bezig, en als het echt moest liet hij Mimi hem omlaag vliegen. En anders kon hij de tokkellijn op. Zo, helemaal prima. Maarja, eigenlijk was het dus niet leuk. Dus hij probeerde maar liedjes te verzinnen. Hij had bedacht dat er een vader was, met een veel te groot en veel te druk gezin. En ze waren op vakantie. Hij moest hele speciale boodschappen doen. En hoe hij de boodschappen deed ging als volgt: “Zes ons kaas, een pond radijs, En tien vanilleijs, Drie pond tong, vijf kroppen sla, Tien repen chocola, Een tube mayonaise, En een heel grof brood, Zestien maggiblokjes, En een botervloot. Een kwart liter slagroom, En een flesje vla, Zeven kilo aardappels, En een kropje sla, Kauwgom, biefstuk, bloemkool, De nieuwe Asterix, Eén pak hagelslag, Stilte, verder niks” Vooral de laatste zin vond hij grappig. Als die vader dát toch eens kon bestellen.. dan zou zijn vakantie een stuk aangenamer zijn. Hij kon het deuntje op de piano ook al helemaal horen in zijn hoofd. Het gaf hem een glimlach. Het waren de meest ‘silly’ dingen in het leven die hij het leukst vond. In het Nederlands was er eigenlijk geen goed woord voor. En dat vond hij best jammer. Maar genoeg daar over. Zou zijn liedje als een rap gedaan kunnen worden? Hij haalde zijn zonnebril uit zijn binnenzak en zette die op. Vervolgens ging hij rondlopen als een team Skull lid en begon hij te beatboxen. “Zes ons kaas yo! Een pond radijs, vanilluhijijs! Yoooo!” Het was leuk om even te doen, maar veel langer hoefde het voor hem niet door te gaan. De zonnebril werd opgeborgen en hij ging weer normaal lopen. Dit had Altas waarschijnlijk geweldig gevonden en had hem waarschijnlijk aangemoedigd om door te blijven gaan. Atlas was dol op rap en de hele gangster scene. Maar die was er nu even niet, dus hij hoefde er even niks mee te doen. Hij moest op dit moment al genoeg dingen weerstaan waar hij niet geheel tevreden over was. Maar hij had de keuze gemaakt.. en hij ging er verdorie ook mee door. Hoe ging hij anders een goede trainer worden als hij nooit zou kunnen doorzetten? Zo, dat motiveerde hem wel even. Hij klapte in zijn, heel gemotiveerd, en zei: “Stilte! En verder niks!” Wat verdwaalde flying Pokémon vlogen nog weg door het harde geluid, maar het waren er niet veel. En hij kon ook echt voor de eerste vijf minuten lopen niks horen. Zelfs voor een muzikant is stile wel eens fijn.. maar.. het bleef niet lang stil.. huh? “Chop” “Chop” “Chop” “Chop” “Chop” “Chop” “Chooop!” Uhm okay? Gezondheid? Het geluid kwam vanuit een bepaalde richting. Toen hij die richting op keek zag hij dat er een soort muur was van een bepaalde rotsformatie. Zijn wenkbrauw ging omhoog en hij kantelde zijn hoofd een beetje. Juist. Hij vergat de warmte helemaal. Want dit.. kon alleen maar leuk worden. Serieus. Jean-Pierre had hier een goed gevoel bij. Hij liep naar de rotsformatie toe en hij probeerde er een beetje op te klimmen zodat hij er over heen kon kijken. Wat hij toen zag.. vond hij kostelijk. Oh wat leuk! Er was een veld gemaakt met wat stenen en wat vage lijnen over de grond. En zelfs op de rotswanden, aan beide zijden van het veld, waren van die doelen getekend in de lucht. Maar wie had dat gemaakt? Nou, waarschijnlijk de Machop die aan het spelen waren. En als Jean-Pierre een schatting moest maken.. waren ze rugby aan het spelen. Geweldig! Dat is geniaal! Dat verzin je toch niet!? Ze hadden zelfs een scheidsrechter aan de kant staan. Dat is toch absoluut schattiger dan vijf pasgeboren Eevee’s. Ze waren zo menselijk, zonder echt bij mensen in de buurt te zijn. Hij stelde zich voor dat één van de Machop ooit het spelletje had gezien, en toen zé enthousiast was geraakt dat die het per se moest gaan vertellen aan alle vriendjes. En dat ze het toen zo leuk vonden dat ze het zelf ook graag wilde gaan spelen. Nieuwsgierig keek hij verder. Veel wist hij niet over de sport dus het was nog maar een verrassing wat er allemaal ging gebeuren. Het eerste dat hem opviel was dat ze een speciaal gevormde steen gebruikte. En het tweede was het fysieke contact. Okay.. dat zal er wel bij horen.. totdat het echt zo erg werd dat er knokpartijen van kwamen. Hij keek meteen naar de scheidsrechter.. maar die was nergens te bekennen? Oh nee, toch niet. Die was aan het meevechten! Dat was voor JP een cue dat hij invloed moest gaan uitoefenen. Hij klom als geheel over de rotswand en hij liep op ze af. “Hallo! Jongens! Momentje! Wat doen jullie!? Ik geloof dat dít niet bij het spelletje hoort hoor!” Ze keken inderdaad allemaal om en staarde hem raar aan. Verward vooral. Behalve eentje. Die rende op hem af. Jean-Pierre trok in paniek zijn been omhoog, hij wist niet wat hij moest doen. Totdat een andere Machop de rennende Machop bij de benen tacklede. JP mankeerde niks. Daarna leken de Machop druk in discussie over iets. Steeds meer Machop deden mee met de discussie. Totdat gewoon iedereen er over mee sprak.. terwijl JP ondertussen er nog steeds niets van begreep. En uiteindelijk liep de Machop die hem had beschermt naar hem toe en nam hem bij de hand. “Machop, chop!” En begeleidde hem naar een iets hogere kei waar hij op mocht gaan zitten. Goh wat leuk. Hij mocht schijnbaar gaan meekijken. Hij ging beleefd zitten. “Jullie mogen beginnen!” Zei hij toen. En het spel werd voortgezet.
