Still Got Time [+Kate Griffin]

Cecille sprak kort tot haar Lucario en Kate klopte haar Scolipede nog een keer op haar zij. Hopelijk begreep Bella de hint, al verwachtte ze niet dat de pokémon krijsend op haar tegenstanders zou afstormen - niet zonder commando in elk geval. Cecille richtte zich tot haar en Kate knikte als antwoord. Tijd om verantwoordelijkheid af te dwingen bij degene die dit alles regelden. De Ranger volgde de andere blondine en haar pokémon terwijl ze op haar eigen Scolipede bleef letten. Bella was niet bepaald klein en als ze werden ontdekt... de kans was groot dat het haar schuld was.

Kate volgde Cecille op weg naar de gang en hield in de tussentijd een oog op haar Scolipede. Ze vertrouwde Bella, maar het waren agressieve pokémon en dat liep niet altijd even goed af. Ze had al meerder ontmoetingen met Scolipede in het verleden gehad en daar was Bella maar één van geweest. Cecille leidde de weg en Kate besloot wat meer aandacht aan de omgeving te besteden. Niet erg makkelijk met de luide boren, maar ze had al eerder in chaotische situaties gewerkt. Ze zou het wel volhouden. Ze miste Tara, normaal had ze de Flygon aan haar zij, maar dat was nu duidelijk anders. Kate onderdrukte een zucht en concentreerde zich op Cecille voor haar, het kwam wel goed. Tara en Dahlia zouden hun weg terug naar haar vinden en dan zouden ze Kye zoeken, alleen moest ze nu eerst deze situatie afhandelen. Dat was de top prioriteit.

Kate volgde Cecille terwijl ze haar styler als zaklamp bleef gebruiken. Ze miste Dahlia, al zou aan de Mareep denken ook niet helpen. De Ranger zuchtte zachtjes en merkte dat het licht werd. Lampen. Dan kon ze haar styler voor nu weg doen. Cecille wierp haar een blik toe die ze zo bemoedigend mogelijk beantwoordde. Op bijna de gelijke snelheid volgde Kate de andere blondine en bleef een kort moment staan toen een onbekende man verscheen. Hij zag ze niet, hij stond met zijn rug naar ze toe, maar toch merkte ze dat haar hand automatisch naar haar pokéballen gleden. En dat terwijl zij degene was die eerst wilde praten. Cecille was al doorgelopen en snel volgde de Ranger haar partner in crime - of misschien eerder of law. De boren waren nog altijd overweldigend en Cecille tikte de man aan. Gespannen keek Kate toe hoe hij reageerde, klaar om haar Totodile tevoorschijn te roepen als dat nodig was. In eerste instantie leek hij niet echt te schrikken, hij mompelde iets en keek om. Toen kwam de schrik. Met grote ogen keek hij het duo aan en zijn hand schoot naar zijn riem. Op haar hoede kwam Kate wat meer naar voren. Waar hij ook naar greep, het kon niks goeds betekenen.

Cecille kwam sneller in actie dan zij, als een geoefende vechter wist ze zijn hand weg te trekken en de actie die hij wilde doen te verhinderen. Natuurlijk hielp dat de situatie helemaal niet en de man leek niet erg geamuseerd met de blondine. Kate kwam snel naast Cecille staan en keek hem inschattend aan. Waarschijnlijk was het niet een van de bazen hier, een medewerker op zijn meest. Cecille legde hun situatie een beetje onhandig uit en Kate probeerde te bedenken wat ze eraan kon toevoegen. "Is er een weg naar buiten?" vroeg ze rustig terwijl ze een strategie probeerde te verzinnen. Ze hadden het element van verrassing nog, hun pokémon waren - hopelijk - nog niet ontdekt. Het enige wat deze man wist was dat twee blondines opeens zijn werkdag kwamen verpesten door een wilde mijnkar rit. De uitgang vragen was niet eens zo een slecht idee, als ze moesten vluchten wisten ze waarheen. Als ze de juiste weg toegewezen kregen dan, wie weet werden ze straks van een klif afgestuurd. "En kunt u ons vertellen waar we precies beland zijn," onschuldig keek ze hem aan, op de andere vraag had hij ook nog geen antwoord gegeven. Misschien was het omdat hij haar Rangervest had gezien, die was lastig te verbergen. En haar pokéballen en styler ook niet, als hij haar riem mocht geloven had ze er zes bij... hopelijk was dat intimiderend genoeg. De man gaf haar alleen een gespannen blik en hield zijn mond dicht. "Zo komen we niet verder," zuchtte Kate en krabde aan haar achterhoofd. Ze was geen dreigende politieagent die goed mensen kon ondervragen, dat liet ze liever aan de Red Rangers over. Maar die waren er niet en ze moest iets verzinnen hoe ze iets uit hem kon krijgen. "Als hij zo blijft kunnen we misschien beter actie ondernemen," Kate keek schuin naar Cecille. "Want ik geloof niet dat we in een goede situatie zijn beland als hij geen goede uitleg heeft voor wat er hier gebeurt."

Cecille leek de verandering van aanpak leuk te vinden en begon tegen de man te praten. Als iemand goed was in de dreigende politie agent spelen was zij het wel. Kate keek stil toe hoe de blondine de werker probeerde te intimideren - wat best goed lukte. Toen de trainster hem bij de kraag pakte kwam er eindelijk iets uit zijn mond. Kate probeerde woorden en zinnen op te vangen, maar had geen idee waar de man het over had. Aangezien ze een vragende blik van Cecille kreeg ging ze er van uit dat zij ook niet wist wat hij zei... great. "Ik kom uit Hoenn," reageerde Kate met een schouderophaal om aan te geven dat ze geen idee had wat hij zei. "Sorry." Had ze ooit de taal die ze hier spraken geleerd? Aangezien niks in haar gedachten kwam ging ze er van uit van niet. Yikes, als ze hier langer ging verblijven zou dat haar kunnen tegenwerken. Maar een nieuwe taal leren was ook niet echt iets wat ze wilde doen - voornamelijk omdat Hanna een hekel heeft aan Frans - bovendien hadden ze een groter probleem. "Ziet er naar uit dat we een andere oplossing moeten zoeken," verzuchtte de Ranger met haar ogen op de nerveuze man. Er was altijd een kans dat hij hun om de tuin leidde en deed alsof hij alleen zijn eigen taal sprak. Ze konden verder doordrukken, al was ze niet zeker of ze daar oké mee was. Ze was niet goed met criminelen. Gevechten, okay, maar met mensen omgaan? Dat was niet haar veld van werk, ze hielp liever door passief aan de zijlijnen te staan - of te helpen in gevechten - terwijl politieagenten of Red Rangers met de criminelen afrekenden. En in ondervragen was ze het ergst van allemaal - waarschijnlijk, ze had niet echt ervaring als Red Ranger of in ondervragen. Urg, ze moest gewoon met een oplossing komen en de situatie hier oplossen, al was het meer een Red Ranger situatie. Of eigenlijk een mix van beide; mogelijke criminele organisatie voor de Reds en opgesloten pokémon voor de Areas. En misschien zouden Operators in de achtergrond kunnen helpen of zo iets, maar dit was geen Ranger missie. Ze waren twee trainers die door een mijnkar in een of andere geheime bouwplek waren gekomen. Dat ze toevallig als Ranger werkte was bijzaak. Toch, zelfs als ze geen Ranger was geweest, deze situatie kon zo niet blijven. Er moest iets gebeuren en snel.

Okay, ze zaten zo goed als vast met deze persoon. Kate onderdrukte een zucht en begon om zich heen te kijken, op zoek naar een andere uitweg. Cecille kon zich bezighouden met de man, het was niet alsof ze echt een hulp kon zijn. Voordat ze echter iets kon doen klonk een tweede stem, een stem die een taal sprak die ze wel begreep. Gealarmeerd ging Kate weer rechter staan en keek schuin naar Cecille die de andere man snel los liet. Terwijl de blondine begon te praten hield Kate de nieuwkomer argwanend in de gaten. Hij leek iemand met meer gezag en ze hoopte niet dat ze zich in de problemen hadden gewerkt... maar dat hadden ze al gedaan vanaf het moment dat ze in de mijnkar vielen, dus daarvoor was het sowieso al te laat. Alles in de gaten houden was moeilijk. Bijna ontglipte haar de waarschuwende blik van de werker en voor een moment vroeg Kate zich af of ze het goed had gezien. Dat was niet goed. Aan de andere kant, als je een ruwe behandeling kreeg door twee random trainers tijdens je werk zou je je baas willen waarschuwen. Maar toch, ze vertrouwde het niet en wilde een uitleg. Snel. Ze wachtte er al een tijdje op.

De onvriendelijke uitdrukking van de nieuwe man veranderde al snel in een meer vriendelijke blik, al was dat niet genoeg om Kate's onrustige gevoel te kalmeren. Het maakte het eerder erger dan het al was. Ze vertrouwde dit niet, totaal niet. Er zat geen gevoel in zijn lach, geen vriendelijke emotie die je verwachtte als een behulpzaam iemand verscheen. Maar ze wisten al dat hier iets niet pluis was, dat hadden ze een tijdje geleden al vastgesteld. Hij wilde dat ze hem volgden en langzaam dwong Kate haar voeten in beweging te komen. Waar zouden ze worden heen geleid? Cecille leek zich eerder iets te ontspannen en nam het woord in een poging een grapje te maken. De man reageerde speels en Kate voelde haar handen automatisch naar haar pokéballen tasten. "Kunt u ons vertellen wat er hier gebeurt?" doorbrak ze voor het eerst in een tijdje de stilte. De man zei in eerste instantie niks en keek haar kort aan, duidelijk met enige vijandigheid die makkelijk gemist kon worden. "Daar hoeven meiden zoals jullie je geen zorgen over te maken," bromde hij in een poging de vraag vriendelijk af te wijzen. "Dit zijn volwassene zaken." Wow, wow, wow, meiden? Okay, ze was nog een jong volwassene, maar ze was geen naïeve tiener meer. Ze was een Ranger van redelijk hoge rang! Ze had verantwoordelijkheden! Bovendien was ze best groot, groter dan de meeste, even groot als Cecille. Zag ze eruit alsof ze geen baat had bij 'volwassene zaken'? "Ik ben bang van wel," reageerde Kate met een zijdelingse blik op de man, het beledigde gevoel afschuddend. "Als Area Ranger zou ik graag willen weten wat hier aan de hand is." De man stopte abrupt en draaide zich om. Had ze een fout gemaakt door aan te kondigen dat ze een Ranger was? Een korte golf van angst trok door haar buik, maar ze hield zich sterk. Dit soort situaties was ze niet gewend, situaties waar ze niet per se de overhand had. Ze had Noa en Hime als dit fout liep en daarnaast ook nog Cecille als back-up. Zou goed komen, toch? Maar ze kon het niet helpen aan Tara te denken, waarom rekende ze zo erg op de draak? Ze moest voorbereid zijn op situaties waar ze de Flygon niet bij had. En toch dacht ze aan haar partner. Wat zou ze ervoor geven om haar nu hier te hebben...

De man begon een uitleg over hoe de wilde pokémon agressief waren en ze daarom een tunnel aanlegden om meer ruimte te creëren. In principe een best goede uitleg. Alleen had ze het gevoel dat er nog teveel losse draadjes waren om hier tevreden mee te zijn. De man ging al verder en wilde ze de weg naar buiten leiden. "Juist," langzaam begon Kate verder te lopen. "Wie zijn 'we'? Onder wie werken jullie?" Dat wilde ze graag weten. Als dit een geregistreerd project was onder Ambrette Town was er weinig wat ze kon doen, maar als dit allemaal minder legaal was... dan hadden ze een probleem. "En kunt u me uitleggen waarom u de Diglett en Dugtrio hebt opgesloten in kooien? Ik begrijp het als ze het werk verstoren, maar dit is niet bepaald een goede oplossing." Niet in haar ogen in elk geval. Als Ranger kon ze de manier niet goedkeuren en het liefst zou ze alle papieren willen zien die met dit project te maken hadden - als die al bestonden. Ze was nog steeds niet zeker of ze dit kon vertrouwen, er waren veel gemixte signalen, maar het liefst bleef ze op de sceptische kant. Dit kon nog alle kanten op gaan.