Nothing Munch, Just Laxin' [Open]

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Wat had ze kunnen doen om dit te voorkomen? Niet veel, nu ze er zelf over nadacht en de situatie nog eens terug afspeelde. Blythe zuchtte diep en keek de twee baby Munchlax afwachtend aan. “Ik euh…” begon ze ongemakkelijk, terwijl ze hoopte dat de twee niet al te moeilijk in de omgang waren. “Jullie trainer heeft jullie voor even aan mij toevertrouwd.” Waarom iemand in Arceusnaam een vreemdeling hun pokémon zou geven om even op te letten was Blythe een raadsel. Ze kon ze nu makkelijk meenemen en aan Team Rocket schenken, maar ze betwijfelde of de Munchlax wel nut zouden hebben. Het waren baby’s en bovendien stonden ze bekend als één van de meest luie soorten die er in de regio te vinden waren.

Althans, dat waren vooral de geruchten. Blythe had zelf geen pokédex en kon dan ook niet van andere dingen uitgaan. Dat de twee er opeens als een speer vandoor zouden gaan, ieder een andere kant op, was iets wat ze zelfs in haar wildste dromen niet zou hebben verwacht. “Wacht! Kom terug!” riep ze hen overdonderd achterna. Ze verdwenen echter de struiken in. Damn it. Blythe kon natuurlijk weglopen en de vrouw voor de rest van haar leven vermijden, maar ze had nog wel een hart. Dingen die je dierbaar waren zou je koste wat het kost willen beschermen. “Ugh…” zuchtte de brunette. Als ze dit soort werk wilde verrichten, dan had ze de Rangers toentertijd wel om hulp gevraagd. Speaking of, misschien was er wel eentje aanwezig die haar kon assisteren?  

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Niks. Geen enkel groen of oranje hesje. Blythe’s wenkbrauwen zakten omlaag om een diepe frons op haar voorhoofd te vormen, waarna haar hand dan toch maar naar de pokéball van haar Weavile gleed. Sheriff keek haar enkele tellen later afwachtend aan. “Ik ben twee Munchlax kwijt geraakt,” legde de jonge vrouw in het kort uit. “Kun je me helpen zoeken?” De pokémon had geen tijd om na te denken nodig, want ze stond altijd voor Blythe klaar. Een knik kwam dan ook sneller dan de vrouw voor mogelijk had gehouden. “Dank je,” sprak ze met een oprecht glimlachje tegen de Weavile. Vervolgens wees ze naar de routes die de Munchlax hadden genomen. “Opsplitsen?” vroeg ze aan de pokémon. Wederom een knik. En toen verdwenen ze ieder een kant op.

De Munchlax knipperde verbaasd met zijn ogen toen hij de jongeman in het vizier kreeg. Afwezig stopte hij zijn poot in z’n mond en staarde enkele tellen lang naar de vreemdeling. Vervolgens stak hij zijn andere poot de lucht in, liet die langzaam omlaag komen en wees in de richting achter de jongeman. Zo bleef hij nog een paar tellen staan en kwam daarna razendsnel in beweging. Munchlax zoefde op een rap tempo langs de Ranger en verdween vervolgens de bosjes in.

Blythe had een hekel aan takken die ergens hingen waar ze overduidelijk niet thuis hoorden. Ze moest er zoveel ontwijken. Waarom was ze dan ook van het pad gedwaald? Zacht vloekend trok ze zich los tussen laaghangende takjes van struiken en kwam toen – Arceusdank – weer op een pad terecht. Ze keek echter op toen ze merkte dat er twee figuren aanwezig waren. Een jonge Ranger met een Ralts. Blythe’s ogen vernauwden bij het zien van het uniform, maar vielen uiteindelijk op de kleuren die de pokémon had. Was dat een shiny? Team Rocket zou het vast waarderen als ze die mee terug naar de base nam, maar ze had op het moment helemaal geen pokémon op zak, dus liet ze dat plan al snel varen. Bovendien had ze ook nog een ander probleempje aan haar hoofd. “Hey jij,” begon ze tegen de vreemdeling. “Heb je toevallig een Munchlax, misschien twee, gezien?”