[Patrol] [R]evolution

Amber straalde zoals gewoonlijk veel meer zelfvertrouwen uit dan haar Eevee. Ondanks haar twijfel ging ze toch elke keer met de zwartharige mee op patrouille en dat was iets wat de jonge vrouw enorm waardeerde. Ze begreep de twijfel van haar Pokémon. Het kleintje was bang dat haar iets zou overkomen en dat ze zich niet kon verdedigen. Dat was waarom ze ook zo graag sterker wilde worden: zodat ze voor zichzelf op kon komen. Van nature zou ze nooit een vechter worden en dat was oké. Het zou vast ook nog wel even duren voor ze zich sterker ging gedragen.

Amber wilde Daeva natuurlijk niet dwingen om zekerder op haar pootjes te staan. Toch spookte er al een tijdje een vraag door haar hoofd. Zou evolutie haar misschien helpen? Ze had er goed over nagedacht en eindelijk de sprong gewaagd om de Fire Stone aan te schaffen. Ze wist al dat Daeva de voorkeur had naar deze evolutievorm van een eerdere aanvaring met het pluizige vuurwezen. Sowieso leek het er op dat zij nooit een sterk genoege vriendschap met het kleintje zou hebben om haar in een Espeon, Umbreon of Sylveon te laten evolueren – en dat vond ze 100% okay. Zoiets kon niet afgedwongen worden. Evolutie met een steen ook niet, dus zou ze het voorzichtig voorstellen.

Amber nam plaats op de bank in de wachtruimte van het Pokécenter en zette Daeva naast zich. Nu bekroop haar toch een licht onzeker gevoel. Alsof het uit zou maken wat de Eevee zou antwoorden. Het enige wat dat zou betekenen was dat ze de Fire Stone terug moest brengen naar de winkel. Dat was niet erg. Waren er nog andere dingen? Ja, eigenlijk wel. Dan zou ze namelijk niet weten of ze Daeva wel echt sterker kon laten voelen. Dat was eigenlijk best een probleem.

“Daev, ik heb een vraag. Of eigenlijk meer een voorstel,” begon de zwartharige. Opvallend was dat ze haar Pokémon duidelijk ook als menselijk beschouwde, ondanks dat het in principe dieren waren. “Zou je bereid zijn om te evolueren? Nu, vandaag?” Daeva liet een verbaasd geluidje horen. Ze was duidelijk verrast door het voorstel. Het kwam ook eigenlijk wel uit het niets als je de context niet meerekende. “Ik heb er over na zitten denken. Je wil graag sterker worden. Ik wil jou daar graag bij helpen, maar het is duidelijk dat het niet door onze band gaat komen. Ik hou van je, echt, en ik geloof dat het wederzijds is, maar het is duidelijk niet genoeg voor evolutie. En dat is oké. Dat verwacht ik ook niet van je.” Ze gaf de Eevee een aai over haar kop om haar gerust te stellen hier over. Het was vast niet leuk om te horen dat hun band helemaal niet zo goed was, ondanks dat Amber vermoedde dat Daeva dit zelf ook wel in zag. “Wil je met een steen in een Flareon evolueren? Ik denk dat je daar wel klaar voor bent, namelijk. Je toont inzet. Je toont zo veel vooruitgang. Ik gun het je om te evolueren. Gun je het jezelf?” Ondanks dat Amber de Eevee goed begreep, kon ze niet inschatten hoe de kleine op het voorstel in zou gaan. Ze keek twijfelachtig voor zich uit, duidelijk in gedachten verzonken. Als ze meer tijd nodig had was dat heel begrijpelijk. Dat leek nu zelfs de meest voor de hand liggende uitkomst.

En toen knikte ze. Daeva knikte en keek Amber verwachtingsvol aan. De zwartharige bleef even verbaasd zitten. Ze had al helemaal geaccepteerd dat de Eevee zou aangeven meer tijd nodig te hebben. Dit was een duidelijk teken van haar vooruitgang. Eerder zou ze het zichzelf niet hebben gegund. Nu wel – met enige twijfel, maar dat kon Amber haar gemakkelijk vergeven. Ze was al enorm trots dat ze het überhaupt accepteerde.

Met een glimlach op haar gezicht haalde Amber de Fire Stone uit haar tas. Er was nog enige twijfel te bespeuren voor ze het voorwerp bij de Eevee op de bank legde. Ook bij Daeva was er een aarzeling te zien voor ze haar pootje op de steen legde en omhuld werd door licht. Haar lichaam groeide door de kracht van de steen. Het nam alle energie van het element in zich op. En toen verdween het licht en was Daeva een prachtige Flareon.

Het gaf een vreemd gevoel van voldoening en niet omdat dit betekende dat Ambers team weer een beetje was aangesterkt. Ze was vooral trots op Daeva dat ze zo’n stap had durven maken na zo lang zo onzeker te zijn geweest. Ze leek nog steeds timide, zelfs in deze sterkere vorm, maar dat was oké. Zo was ze nou eenmaal. En misschien kon Amber al helpen om het te verhelpen door haar complimentjes te geven. “Je ziet er geweldig uit, Daev.” De Flareon hield haar kopje wat omlaag in verlegenheid. Amber grinnikte. “Fijn om te zien dat je nog steeds dezelfde bent. Ik zou je niet anders willen hebben.” Ze gaf haar een aai over haar kop, welke nu een stuk warmer aanvoelde. Best een prettig gevoel. “Heb je nu zin om onze patrouille te lopen?” Daeva knikte. Ze wachtte alsnog tot Amber opstond voor ze van de bank af sprong en haar volgde. Amber had het niet anders gewild.

De geur van de zee werd door Amber hartelijk verwelkomd. Ze vond Petalburg City een fijne plaats om te zijn en was blij dat ze op de zeeroute in de buurt patrouille mocht lopen vandaag. Een aantal donkere wolken dreigden aan de hemel, maar het leek er nog niet op dat het snel los zou gaan barsten. Mocht dat wel gebeuren, dan zou ze Daeva waarschijnlijk terug moeten keren. Haar type was nu vuur dus water kon haar snel verzwakken. Alhoewel – tegen regen moest ze wel kunnen, toch?

Het tweetal liep op rustig tempo over de route. Het plan? Goed uitkijken of er mogelijk gevaar dreigde of dat iemand hulp nodig had. Verderop kon Amber al een paar trainers zien die waarschijnlijk net met hun reis waren begonnen. Ondanks dat dit haar interesse wekte, besloot ze afstand te houden tenzij ze naar hen toe geroepen werd. Er waren genoeg andere mensen op de route die mogelijk ook haar hulp konden gebruiken. Om nog maar niet te beginnen over de Pokémon. Wat zou het eerst naar hen toe komen?

Amber kon niet ontkennen dat ze zich goed voelde toen iemand haar opmerkte en naar haar toe kwam. Dat uniform deed zeker zijn werk en schijnbaar zag ze er vriendelijk genoeg uit om benaderd te worden. Ze liet zich niet meeslepen door dit gevoel en draaide zich in plaats daar van meteen naar het meisje toe. Ze leek erg van slag. “Ranger! Oh, alsjeblieft, help!” Ze drukte een zakdoek tegen haar gezicht aan. Een zorgelijke blik ontstond in Ambers ogen. Dit was wel heel erg. “Wat kan ik voor je doen?” vroeg ze, haar toon zacht. Het meisje veegde haar gezicht droog en liet toen de zakdoek weer zakken, om met een wanhopige blik naar Amber te kijken. “Mijn Wurmple… Ik ben hem kwijt geraakt…”

Een Wurmple? Amber wist als geen ander hoe makkelijk het was om gehecht te raken aan een Pokémon, ook al vonden anderen het een raar of nutteloos wezen. Ze wilde meteen alles doen om deze meid te helpen haar Pokémon terug te vinden. “Geen zorgen. Ik ga hem voor je vinden.” Ze legde een geruststellende hand op de schouder van het meisje. Meteen volgde een nieuwe golf van emoties en gooide het meisje zichzelf tegen Amber aan. Ze aarzelde niet en legde meteen haar hand op de achterkant van haar schouder, om er zachtjes sussend overheen te wrijven. “Het komt goed. Dit is mijn werk.” Dat er honderden andere Wurmple in de omgeving zaten was ze zich bewust van, maar dat maakte haar niet minder vastberaden om te slagen in haar taak.

Zodra het meisje een beetje was gekalmeerd en Amber haar kon loslaten haalde ze de Pokéball van Seraph los van haar uitrusting en wierp ze deze de lucht in. De jonge Pidgey verscheen, wild flapperend met zijn vleugels waarmee hij pas net had leren vliegen. “Seraph!” sprak Amber de Pokémon toe. “We zijn op zoek naar de Wurmple van deze jongedame. Vanuit de lucht heb jij beter overzicht, dus het zou heel fijn zijn als je een rondje kon vliegen om te zien of je ergens iets vreemds opmerkt. Goed?” De Pidgey liet een goedkeurend geluidje horen en vloog toen weg, beginnend aan zijn ronde.

Amber en het meisje, wiens naam Felicia was, zouden te voet een rondje lopen op zoek naar Wurmple. Een kort gesprek ontstond. “Hoe lang heb je Wurmple al?” vroeg Amber uit nieuwsgierigheid. “Al een half jaar, geloof ik.” Dat was best een lange tijd om een Wurmple niet te evolueren. “Train je hem veel?” Amber was zelf niet anders gewend dan dat ze haar Pokémon trainde. “Nee, totaal niet. Hij is meer een companion. Ik laat hem graag zien aan anderen, die zijn dan heel erg onder de indruk.” Amber fronste. Onder de indruk van een Wurmple? Ze was niet iemand die een ander veroordeelde voor hun liefde voor een veel voorkomende Pokémon, maar ze kon zich toch niet goed voorstellen dat mensen massaal een Wurmple konden bewonderen.

Ze kreeg niet de kans om er naar te vragen. Er klonk namelijk een geluid alsof er een Wurmple in gevaar was. Amber dacht niet langer dan een tel na en sprintte toen in de richting van het geluid, er niet bij stilstaand dat Felicia haar niet kon bijhouden. Wat ze aantrof had ze absoluut niet verwacht. “Seraph!” De Pidgey hoorde aan Amber’s toon dat hij iets fout had gedaan en staakte daarom zijn actie. “Waar ben je mee bezig?! Die Wurmple is niet om op te eten!” Seraph liet zichzelf naar de grond zakken en hield zijn kop laag. Hij zag duidelijk zijn fout in – of hij deed alsof zodat hij minder straf zou krijgen. Nou, als dat het geval was, dan werkte het. Amber zuchtte en schudde haar hoofd. “Misschien was dit een slecht idee. Toch bedankt voor je poging tot helpen, Ser. Je mag rusten.” Felicia kwam nog net op tijd bij Amber om te zien dat Seraph werd teruggekeerd. Ze keek verward naar Amber. “Ik had er niet bij stilgestaan dat Seraph een vogel is en vogels rupsen eten,” legde zij uit. Felicia liet een begrijpende ‘ooh’ horen. Ondertussen hurkte Amber neer bij de gewonde Wurmple. “Deze is niet toevallig die van jou, of wel?” Vroeg de ranger aan haar gezelschap, maar zij zei meteen al dat het niet zo was. “Als ik mijn Wurmple zie dan weet ik dat meteen.” Wat een rare opmerking om te maken, maar het zal wel.

Amber gebruikte een Potion om de wonden van de Wurmple te verzorgen en kwam toen weer overeind. “We gaan het anders aanpakken,” zei ze, terwijl ze haar styler er bij pakte. Ze zocht de eerste de beste Zigzagoon op die ze kon vinden en deed een poging hem te vangen met haar Styler. Het apparaat liet de Pokémon schrikken waardoor hij wild heen en weer rende en een lastige Pokémon was om te vangen, maar ze slaagde er gelukkig toch in. Het scheelde dat een kleine Pokémon als Zigzagoon niet veel rondjes nodig had. Zodra het licht hem had omhuld stopte hij met wild rondrennen en keek hij ietwat verward naar Amber toe. Zij stapte ondertussen zijn kant op en hurkte bij hem neer.

“Hey Zigzagoon. Ik zou graag je hulp willen. We zijn een speciale Wurmple kwijt en jouw nieuwsgierigheid kan ons helpen hem terug te vinden. Wil je helpen?” Zigzagoon leek even na te denken en knikte toen. “Geweldig, dank je wel. Als je denkt iets te hebben gevonden, mag je een hard geluid maken. Goed?” Zigzagoon maakte een blafgeluid alsof hij een voorbeeld wilde geven en begon toen te lopen. Amber en Felicia volgden hem met hun blikken. Amber meer tevreden en Felicia meer verward. “Zigzagoon zijn heel nieuwsgierig. Van zichzelf onderzoeken ze hun omgeving al constant. Als hij iets ziet waar hij niet bekend mee is, weet hij dat meteen,” legde Amber uit terwijl ze overeind kwam. Wat was ze blij dat ze die documentaires over het Pokémonleven in Hoenn had gekeken.

Een paar keer werd er geblaft en werden Amber en Felicia naar een groepje Wurmple geleid. Helaas liet Felicia elke keer weten dat haar Wurmple er niet bij zat. Amber begon zich af te vragen of ze alsnog een flying type Pokémon er bij moest gaan halen om vanuit de lucht te zoeken toen er wel heel luid gekeft werd. Amber fronste, maar volgde het geluid desalniettemin. Ze kon haar ogen haast niet geloven toen ze zag wat Zigzagoon had gevonden. “Dat is een shiny!” riep ze verwonderd uit. Felicia leek ook enthousiast, maar om een andere reden. “Jaa, dat is hem! Dat is mijn Wurmple!” Ze sprong naar hem toe en plukte hem van de grond om hem stevig te knuffelen. Amber stond even met grote ogen te kijken. Had… Had ze niet even kunnen zeggen dat haar Wurmple shiny was? Nu begreep ze wel waarom mensen verwonderd waren over het wezen. Eigenlijk waren er wel meer hints geweest, Amber had de puzzelstukjes alleen niet samen kunnen leggen omdat ze te druk was met zoeken. Ach, het deerde ook eigenlijk niet zo veel. De Wurmple was teruggevonden. Dat was het belangrijkste.

Felicia kwam overeind en draaide zich naar Amber. Ze leek dolgelukkig en daar werd de zwartharige zelf ook vrolijk van. “Dank je wel voor je hulp, ranger. Zonder jou was het me vast niet gelukt.” Amber waardeerde het bedankje. “Geen dank, hoor. Het is mijn werk.” Ze deed nonchalant, maar in haar ogen was te zien dat ze er toch wel blij mee was. “Is er nog iets dat ik voor je kan doen?” Een bedenkelijke uitdrukking ontstond op Felicia’s gezicht.

Amber knipperde een paar keer verdwaasd met haar ogen. Dat… was niet het soort verzoek wat ze had verwacht. Desalniettemin was het niet een verzoek wat ze zomaar zou afslaan. Niet om op te scheppen of iets dergelijks, maar ze had al redelijk wat ervaring met zowel heren als dames uitvragen en zelfs een enkele keer iemand die er tussenin viel. Haar uitdrukking verzachtte dan ook snel en ze vormde een glimlach op haar lippen. “Ik denk dat ik daar wel mee kan helpen,” liet ze weten. Ze zag Felicia oplichten. “Had je al iets in gedachten?” vroeg ze vervolgens. “Nou… eigenlijk…”

De stroom woorden die volgde had de zwartharige absoluut niet verwacht. Er kwamen misschien wel tachtig ideeën voorbij die allemaal even speciaal en extra waren. Felicia had duidelijk nog geen vast idee, maar wel een gevoel waar ze voor wilde gaan. Overweldiging. Deze persoon moest weten hoe ontzettend groot het gevoel van Felicia voor hen was – haar, trouwens, want Felicia gebruikte zelf ook vrouwelijke voornaamwoorden. Amber luisterde geboeid en pikte er wat dingen uit die ze zelf interessant en haalbaar vond. Het verhaal eindigde met een rant over wat een leuk meisje ze het nou eigenlijk voor deed en ze viel uiteindelijk blozend stil. Amber herkende zichzelf er wel in. Sommige mensen wilde je gewoon de wereld geven.

“Je hebt al erg leuke ideeën. Het is jammer dat we ze niet allemaal uit kunnen voeren,” begon Amber, in haar hoofd de puzzelstukjes samen aan het voegen. “We kunnen wel meerdere dingen achter elkaar doen, als dat je leuk lijkt? Dan kunnen we op een paar van haar interesses inspelen.” Felicia’s ogen lichtten weer op. “Ja!” reageerde ze enthousiast. “Kan je wat dingen noemen die ze leuk vind?” vroeg Amber. Mentaal pakte ze er een notitieblok bij. “Ze houdt sowieso van cliché romantiek. Je weet wel, rozenblaadjes, liefdesbrieven, rode hartjes en chocola… Ze besteed veel tijd aan haar uiterlijk en dan vooral haar accessoires – het liefst zou ze bij een juwelier werken. Oh, en ze is dol op Pidove, volgens mij zitten die ook wel eens hier in de omgeving. Zou dat helpen?” Amber knikte vrijwel meteen. Dit waren erg waardevolle hints. “Woon je in de buurt? Dat klinkt waarschijnlijk als een rare vraag. Misschien bedoel ik meer: ben je in staat om je om te kleden?” Felicia keek Amber nog steeds raar aan. De ranger zag dit als een uitnodiging om haar plan uit te leggen. “Wat denk je er van om het in drie stappen te doen? Ik zag het zelf zo voor me…”

Het had een paar uur gekost, maar alles stond dan toch eindelijk klaar. Amber zou van ‘achter de schermen’ oftewel van achter de bomen, toezicht houden op wat er gebeurde en alles de goede kant op sturen. Fase één was heel simpel. Het begon met het terugvinden van de groep jongeren waar Felicia mee bevriend was. Gelukkig waren ze niet ver van hun oorspronkelijke plaats verwijderd. Waarschijnlijk waren ze in de buurt gebleven om te wachten tot Felicia terug kwam. Nou, kregen zij even een verrassing. Het was niet Felicia, maar een Pidove die als eerste de groep benaderde. Eén meisje liet meteen haar waardering voor het vogeltje weten. “Wat een poepje!” riep ze, een stap zettend in de richting van het vogeltje, welke om haar hoofd heen begon te cirkelen. “Zeg dat maar niet te hard,” grapte één van haar vrienden. “Straks inspireer je hem.” Gelach klonk. Amber schudde met haar hoofd. De jeugd van tegenwoordig ook.

Pidove landde op haar schouder en gaf haar de kans om even te kroelen. Daarna vloog hij weer op en koerde hij een paar keer luid. Het meisje keek hem even verwonderd aan. “Volgens mij… wil hij dat ik hem volg?” constateerde ze voorzichtig. “Sinds wanneer kan jij Pokémon taal dan?” vroeg één van haar vrienden plagend. Geen gelach deze keer. De rest had door dat het een serieuze situatie was. Het meisje liet zich door de Pidove mee lokken en uit bescherming besloot de rest te volgen. Nee! Dat was niet het plan! Ze moest alleen zijn! Als ze een Pokémon met Sing had gehad had ze die nu gebruikt. Helaas moest ze een andere oplossing zoeken. Welke Pokémon zaten er ook alweer in de buurt? “Daeva, volg ze voor mij. Ik ga versterking regelen.” Ze wachtte tot Daeva de achtervolging inzette en rende toen zelf zo snel mogelijk een andere richting op.

Het gekwetter van vogels leidde haar af. Ze stopte haar vaart, wetend dat als er Pokémon in de buurt waren er op zijn minst een kans was om iets bruikbaars te vinden. Een aantal Taillow vlogen op, en tussen de takken kon Amber nog net zien dat er een andere soort Pokémon was blijven zitten. Hij leek nog geen aandacht aan de Ranger te schenken. Amber wist niet of het haar tijd waard was om hem te lokken, maar met hoe weinig tijd ze had besloot ze dat ze het maar moest doen met deze Pokémon. Ze activeerde haar styler, waarop de Pokémon zijn kop liet zien en Amber hem herkende als een Chatot. Chatot! Die konden veel met hun stem! Ongelofelijk, ze had de jackpot te pakken. Ze vuurde de styler af en begon cirkels te maken om de tak en de Chatot heen. De vogel schrok van het plotselinge licht, geluid en vele bewegingen en vloog uit de cirkel verder omhoog. Als ze nog veel hoger ging kon Amber er niet meer bij.

Met een geconcentreerde frons op haar gezicht vuurde ze de Styler een tweede keer af. Het kostte twee rondjes voor de Chatot weer een houding aannam die aangaf dat ze hoger ging vliegen. Amber besefte dat er niks anders op zat. Ze sprong naar de meest laaghangende tak, nog steeds rondjes proberend te maken terwijl ze zichzelf overeind hees. Haar actie leek zelfs een indruk achter te laten op de Chatot. Helaas niet genoeg om haar niet verder omhoog te laten gaan zitten. Terwijl zij een tak hoger ging zitten, klom ook Amber verder omhoog. Wat had ze een geluk dat de takken op de juiste posities zaten om het niet al te moeilijk te maken om met één hand te klimmen. Ze was ook oh zo dankbaar dat de Styler snel zijn werk deed en de Chatot niet meer van haar vluchtte. Ze merkte pas hoe fysiek zwaar dit grapje was geweest toen het witte licht de Chatot omhulde en de capture geslaagd was. Helaas kon ze niet langer dan twee seconden uithijgen voor ze haar focus weer legde op het doel. “Volg me!” droeg ze de Chatot op. Ze leek het nog niet helemaal te snappen, maar de opdracht was duidelijk genoeg om uitgevoerd te worden.

Wat was Amber blij dat ze een atleet was. Ze had het groepje in een mum van tijd gevonden. Als eerste vond ze Daeva, wie een stukje verder van ze af stond en een bezorgde blik in haar ogen had. Toen Daeva Amber zag draaide ze haar kop naar het groepje en door haar blik te volgen kon Amber hen ook in het zicht krijgen. Meteen toen ze ze in het zicht kreeg verminderde ze vaart. Zo te zien waren ze al wel bij het tweede deel aangekomen. Cerberus en Lyssa leken een beetje onzeker over wat ze moesten doen. Ze hadden maar één persoon verwacht. “Chatot, gebruik Sing om de mensen in slaap te krijgen! Behalve die blondine, die hebben we nodig.” Chatot vloog over Amber’s hoofd langs, de wind aan haar haren trekkend. De Sing werd uitgevoerd terwijl ze vloog. Verschillende kleuren en vormen muzieknootjes verschenen en klapten stuk tegen de hoofden van de tieners aan. Eén voor één vielen ze in slaap. Behalve de blondine, natuurlijk. Dat was het meisje die Felicia leuk vond.

Als laatst overgebleven leek ze zich wel een beetje ongemakkelijk te voelen, maar Cerberus en Lyssa stonden al klaar om te helpen. Laatstgenoemde puppy liet een paar blafjes klinken waarmee haar aandacht werd getrokken. Cerberus hield nu de bloemenkroon en armbandjes voor zich die Amber met Felicia samen had gemaakt. “Oh! Wat lief!” De toon van het meisje leek oprecht ontroerd. Hopelijk vergat ze door het gebaar dat al haar vrienden spontaan in slaap waren gevallen. Ze hurkte neer bij Cerberus, waardoor hij de bloemenkroon op het hoofd van het meisje kon plaatsen. De kleuren pasten perfect bij haar outfit. Amber glimlachte breed. Ze voelde zich enorm opgelucht nu alles weer volgens plan ging.

De Pidove was kort op een tak gaan zitten om te rusten, maar spreidde nu zijn vleugels weer om het meisje mee te lokken. Ze wierp nog een blik op haar vrienden voor ze toch besloot dat ze liever zag wat de Pidove haar te tonen had. Wat Amber verbaasde was dat ze Lyssa en Cerberus aansprak. “Willen jullie bij mijn vrienden wachten? Ik ben zo terug, dat beloof ik.” Ze wachtte niet op antwoord en sprintte er meteen vandoor. Amber vond het eigenlijk geen slecht idee om wat toezicht over de jongeren te houden en kwam daarom kort uit haar schuilplaats. “Doe maar wat ze gevraagd heeft, guys. Daeva, jij ook. Ik volg haar naar het einde.” Daeva leek het beste verantwoordelijkheidsgevoel te hebben. Cerberus en Lyssa kon ze niet met hun tweeën bij een groep slapende mensen vertrouwen zonder een andere vorm van toezicht.

Een klein stuk strand was waar het laatste deel plaatsvond. Het was open en maakte het moeilijk voor Amber om zich verborgen te houden. Haar enige andere optie was zo veel afstand houden dat ze niet verdacht over kwam.

Pidove leidde de blondine het strand op en landde op de schouder van Felicia. Ze had zich omgekleed in een zalmroze jurkje waarvan ze wist dat het andere meisje vond dat hij Felicia geweldig stond. Een rode blos stond op haar wangen, maar ze glimlachte en deed duidelijk haar best om relaxed over te komen. Het werkte niet, maar dat vond het andere meisje vast niet erg. Amber kon vanaf een afstandje al zien dat ze dezelfde blik in haar ogen had als Felicia. Het enige wat niet perfect was aan het scenario was de donkere kleur van de wolken in de lucht. Hm.

Ze zag monden bewegen. Felicia had een kort stukje voorbereid. De tekst van een lied, had ze verteld. ‘So I would choose to be with you, As if the choice were mine to make. But you can make decisions too, And you can have this heart to break.’ Ze kon de woorden herkennen aan de bewegingen van Felicia’s mond. Nauwelijks kreeg het meisje de tijd om haar woorden af te maken, want de blondine sprong vol enthousiasme tegen haar aan en wierp haar armen om haar heen. Aan Felicia’s glimlach te zien was het allemaal goed verlopen. Amber wilde zich al omdraaien toen de blondine Felicia bij de wang pakte en hun lippen vol op elkaar duwde. Een grinnik verliet Amber’s mond. Jonge liefde was zo mooi.

Ze besloot de twee maar even hun alone time op het strand te geven. Misschien dat het groepje vrienden al wakker aan het worden was. Amber snelde terug, een tevreden glimlach op haar gezicht die ze er gewoon niet van af kón vegen. Eén van de jongens was al half wakker en leek zich te beseffen dat hij in slaap was gevallen. Amber greep meteen in. “Yo! Hey, sorry voor het plotselinge dutje, ik had een opdracht te vervullen. Ben je oké?” Ze hurkte bij de jongen neer, welke haar met een wazige blik aankeek. “Ja… denk ik? Waar zijn Felies en Bella?” Wat fijn om een groep jongeren te zien die zo betrokken waren met elkaar. Zulke vriendschappen zag je tegenwoordig niet vaak meer. “Die zijn oké, geen zorgen. Ze hebben elkaar.” Ze wierp de jongen een alwetende grijns toe, maar hij leek hem niet te snappen. Een ander meisje die nu net wakker werd, echter, snakte meteen naar adem. “Is het eindelijk gebeurd?!” vroeg ze. Ze kroop dichter naar Amber, wie haar een frons en een glimlach toewierp. “Ik wil graag ‘ja’ zeggen, maar ik besef me dat ik niet zeker genoeg weet of ‘het’ is wat ik denk dat het is.”

“Zijn ze een koppel?!” Wauw, dit meisje had pit. “Wie zijn een koppel?” vroeg een andere jongen die nu wakker werd. Amber wilde er nog wel tussen komen, maar er waren ineens veel energieën en eigenlijk had ze zo het idee dat deze groep het prima zelf kon redden. Het meisje leidde uiteindelijk de hele groep richting het strand. Amber overwoog om er achteraan te gaan om te zien of ze het jonge stel niet al te veel lastig zouden vallen, maar opnieuw trok ze de conclusie dat wat er ook gebeurde, deze vrienden het zelf wel konden oplossen. Terwijl ze Lyssa en Cerberus terug in de Pokéballs deed, merkte ze de eerste regendruppels op. Ondanks dat dat Daeva in gevaar bracht, besloot ze die nog heel even aan haar zijde te houden.

De verlengde aanwezigheid van Daeva bleek een goede keuze te zijn. Een jong meisje trok Amber’s aandacht met haar stem. Instinctief hurkte de ranger neer bij het meisje om naar haar te luisteren. Met haar hand instrueerde ze Daeva om wat dichterbij te komen. “Helpt het als ik je naar Petalburg City breng?” De kalmte in haar stem moest er voor zorgen dat ook het meisje wat meer tot rust kwam. Na de woordenstroom van net, kon ze nu alleen nog maar bevestigend knikken. Haar armen legde ze over elkaar dicht tegen haar lichaam aan. Kippenvel en geril ontgingen Amber niet. “Mijn partner Daeva hier is lekker warm, als je dicht bij haar blijft vat je geen kou.” Ze liet de bodywarmer die deel was van het warmere ranger uniform van haar schouders glijden en hield hem in de richting van het meisje. “Hier. Hij zal je wat te wijd zitten, maar het is beter dan niks.” Meteen voelde ze de consequenties van haar keuze. Nu was zij degene die kippenvel had. Toch stond ze achter haar keuze. Het meisje nam het kledingstuk aan en stak haar armen door de daarvoor bestemde gaten. Daarna legde ze haar hand tegen Daeva’s vacht. “Warm…” viel over haar lippen. Amber kon een grinnik niet onderdrukken.

Terwijl ze overeind kwam reikte ze een hand uit voor het meisje om vast te houden. Dankbaar nam ze hem aan, haar korte vingers sluitend tussen de veel langere van Amber. Meer en meer druppels daalden uit de hemel neer. Amber zag het als een teken om vaart te maken. Ze leidde het meisje, er op lettend dat ze niet te snel ging. Haar geschiedenis als atlete bleek hierin een nadeel: de neiging om snelheid te blijven maken was groot. Door haar blik op het meisje gevestigd te houden wist ze de impuls tegen te werken. Aan de gefocuste frons op diens voorhoofd te zien rende ze al op haar volle snelheid.
Het zachte gedruppel van de regen leek in een luid gekletter te veranderen. Amber vreesde voor het ergste. Een wolkbreuk zat hen op de hielen. Een andere keuze dan het meisje optillen en de rest van de weg in haar armen te dragen had ze niet. Ze schepte haar zo op van de grond, haar Flareon met een verontwaardigd geluidje achterlaten. “Sorry, zo zijn we sneller.” Meteen nam haar snelheid in drievoud toe. Door de manier waarop het meisje zich tegen Amber aan drukte concludeerde ze dat ze het niet erg vond om gedragen te worden. Zo konden ze ook elkaars lichaamswarmte delen, besefte ze nu. Beschermend legde ze haar armen zo dat er zo min mogelijk kou bij het meisje kon komen.

Amber betrad het eerste en beste openbare gebouw wat ze tegenkwam. Regenwater druppelde letterlijk uit haar haren. Vlug zette ze het meisje op de grond, wetend dat als ze haar vast zou blijven houden ze niet alleen vermoeide armen zou krijgen, maar ze ook koud regenwater op haar gevoelige huid zou laten vallen. Met beide handen veegde ze haar haren uit haar gezicht. “Gaat ‘ie?” Net als voorheen hurkte ze neer bij het meisje, wie stond te rillen van de kou. Amber fronste zorgelijk. Ze keek om, haar blik zoekend naar de Flareon die met hen mee was gerend. Daeva was ook kletsnat. Haar gezicht vertrok. In een poging het meeste water te lozen schudde ze haar lichaam uitgebreid. De omstanders die ook voor de regen aan het schuilen waren, waren hier niet heel blij mee. Amber wist echter dat het positief uit zou pakken. Ze zag het overige water al van Daeva’s vacht verdampen.

De graduate ranger kwam overeind om het kleine groepje mensen toe te spreken. “Heeft iemand enig idee hoe lang de wolkbreuk gaat duren?” Een puberjongen wierp een blik op zijn Holocaster. “Tien minuten,” antwoordde hij loom. “Dank je wel. Als jullie willen, mijn Flareon Daeva is zo opgedroogd. Jullie kunnen aan haar je handen warmen. Ze is net een warm kacheltje.” Op haar hielen draaide ze zich weer om, terug naar het meisje wie haar om hulp had gevraagd. “Over tien minuten is de ergste regen voorbij. We kunnen denk ik het beste even wachten. Als we je huis hebben bereikt leg ik het aan je moeder uit, die zal het vast wel begrijpen.” Ze knipperde een paar keer met haar ogen voor ze begonnen te glimmen. Haar mondhoeken daalden. “Maar…” Uh oh. “Maar ik wil naar huis…” Instinctief sloeg Amber haar armen om het meisje heen, haar natte kleding vergetend. Ze voelde hoe haar gezicht tegen haar schouder aan gedrukt werd. Haar hand verplaatste zich als vanzelf naar het achterhoofd van het meisje terwijl ze zachtjes sussend heen en weer wiegde, zoals haar moeder ook bij haar had gedaan als ze van streek was. Het schudden van haar schouders hield even aan en zwakte daarna langzaam af. Teder haalde Amber haar vingers over haar haren. Zodra ze het idee had dat het weer beter ging hield ze haar wat losser vast, zodat ze ademruimte kreeg en zodat Amber haar kon aankijken.

“We gaan naar huis, maak je maar geen zorgen.” Haar stem was zo zachtaardig als ze hem maar kon krijgen. Mentaal maakte ze een notitie om Daeva Sunny Day te leren zodat ze de volgende keer de regen tijdelijk kon uitstellen. Het frustreerde haar enorm dat wachten het enige was wat ze nu kon doen. Voor een moment overwoog ze om het meisje weer op te tillen en te dragen, maar ze betwijfelde of ze duidelijke instructies kon geven nu ze nog van streek was. Het was beter om haar zachtjes over haar rug te wrijven tot ze niet meer snikte.

“De regen zal zo minder worden,” stelde Amber haar ondertussen gerust. “Als de wolkbreuk over is, dan wil ik wel de regen door rennen. Wil je dat ik je draag? Dan kan je goed om je heen kijken en instructies geven.” Het meisje keek haar niet aan, maar knikte wel. De goedkeuring was genoeg voor Amber om achterom te kijken om te zien of het nog regende. Eén van de andere mensen stapte toevallig net bij de deur weg. “Waarschijnlijk klaart het zo wat op,” kondigde ze aan. De wolkbreuk zou tien minuten duren. Amber geloofde wel dat dat nu bijna voorbij was. “Ben je er klaar voor?” vroeg ze aan het meisje. Ze knikte weer. Wanneer Amber in beweging kwam om op te staan, voelde ze de grip van het meisje op haar kleding versterken. Nadat ze zichzelf er van had verzekerd dat ze goed stevig in haar armen lag liep ze naar de deur. Er was nog één ding wat ze vergat. Om de Pokéball van Daeva te pakken moest ze kort één arm vrij maken. Opnieuw voelde ze de grip van het meisje verstevigen. “Ik heb je,” beloofde Amber haar. Daeva verdween haar Pokéball in en de ranger kon het meisje weer met beide armen vasthouden.

Het zachte gedruppel voelde aangenaam in vergelijking met de grote druppels van eerder. Nog steeds was het koud en hoopte Amber dat het meisje niet aan de andere kant van de stad woonde. Joggend baande ze zich een weg door de straten. Een paar zorgelijke blikken werden haar kant op geworpen. Omstanders hadden natuurlijk geen flauw idee wat er gebeurd was. Zij dachten misschien dat het meisje gewond was en Amber daarom zo’n vaart maakte. Het regende nog steeds toen het meisje aangaf dat haar huis dichtbij was. Voor de oprit zette Amber haar op de grond. Ze was onderweg naar de deur toen ze achter het raam werd gespot door een vrouw wie meteen naar de deur snelde.

“Daar ben je!” riep ze uit zodra ze de deur opende. Ze hurkte neer en spreidde haar armen. Het meisje vloog er meteen in. “Ik was heel erg ongerust, weet je dat?” Amber weerstond de neiging om te fronsen. “Zodra het begon te regenen heeft ze zich bij mij gemeld, mevrouw.” Ze had haar serieuze ranger stem opgezet. “Helaas was de wolkbreuk ons voor en hebben we even moeten schuilen. Behalve dat beloof ik dat er niks met haar is gebeurd onderweg.” Moederlief had een uitstraling die Amber liet denken dat wat ze ook zei, het nooit helemaal goed zou zijn.