Dat klopt niet

Verwachtingsvol keek hij naar de vrouw die op hem af stapte. Op een bepaalde manier vond hij haar het grootste mysterie van vandaag. Haar houding, haar acties, haar redenaties, haar prioriteiten.. en.. het was schijnbaar een vraag waarmee ze kwam. Twee zelfs. Zou hij nu flauw gaan doen en alleen antwoord geven op de tweede vraag? Nee, ze was vandaag onmisbaar geweest en dat verdiende de volledige honderd procent aan respect. "Ik wist het niet. Ze liet me het antwoord zien toen ze weer kalm werd." Hij had het inderdaad pas door toen de Wailord rustig werd. En zelfs toen moest hij nog terugdenken aan de uitspraak van de blondine eerder vandaag. En of hij een detective was. Hij kreeg een glimlachje. Alsof hij zichzelf een beetje aan het uitlachen was in zichzelf. "Dat vraag ik mezelf soms ook wel eens af. Eigenlijk vinden de mysteries mij in plaats van andersom." Hij was vaak simpelweg gewoon op de goede plaats op het goede moment. En dan wordt het woord 'goed' heel breed gebruikt. "Ik wil jou en je kompaan," hij keek even naar Sivar en toen weer terug. "bedanken voor jullie hulp." Hij had zijn zin eigenlijk al afgekapt, maar ongemakkelijk hapte hij nog eens naar woorden om zijn zin langer te maken. "Willen jullie me vaker helpen?" Hij had het schijnbaar dus wel nodig. Want geloof het of niet, maar vandaag ging het nog vrij makkelijk. Buiten het daadwerkelijk maken van de keuze. Die was moeilijk. Maar aan de andere kant was onze lieve Wailord schijnbaar prika in staat haar eigen keuzes te maken.

Er gebeurde veel en er werd veel gezegd. Ze kende nog wel een paar. Hij was niet de enige? Dat was al heel geruststellend. En op de een of andere manier zorgde dat antwoord er voor dat hij een beetje beter begreep waarom nou juist dit individu zo belangrijk was geweest vandaag. Ze was gewoon in het algemeen belangrijk voor dit soort maffe dingen schijnbaar. Dit was dus ook zijn te zien in zijn gezichtsuitdrukking nu. En vervolgens werd hij bedankt voor het redden van haar leven.. misschien wel meerdere malen. Daar stond hij eigenlijk nooit bij stil. En nu hij er wel bij stil stond.. hij had wel heel veel mensen gered tot nu toe. Maar geen enkel individu meerdere malen. Was deze blondine dan zó belangrijk? Wat was het universum hem aan het toe fluisteren? Het antwoord was ja. Zowel van het universum als van de blondine. Waarschijnlijk om dezelfde reden. Ze legde haar arm over zijn schouder. Mix legde meteen zijn hand op die van haar. Even voelen. Hero draaide zijn hoofd en keek haar aan. "Hoe heet je eigenlijk?"