On stranger tides

<sub>Vakantie deed Floyd goed. Meer kon hij er niet over zeggen buiten dat hij het veel vaker moest doen. Hij was al verschillende plaatsen in Hoenn gaan bezoeken en steeds kwam er water aan te pas. Normaal gezien hield hij niet zo van zwemmen, maar in Hoenn was dat veranderd. Mede doordat het een verlossend gevoel gaf aan zijn knie. Ook al zag je niet altijd dat hij er last van had, was dat wel het geval. Bij lange wandelingen of als hij lang op dezelfde plek moest stilstaan, begon het pijn te doen. Een stekende en zagende pijn die erger werd met de minuut. De koude had er ook effect op, maar gelukkig dat Hoenn altijd beschikte over een tropisch klimaat. Het werd er alleen natter, maar nooit veel kouder. Water had echter een goed effect op zijn been omdat er dan veel minder druk op kwam. Floyd had nog niet echt gezwommen, maar dat zou vast ook wel meevallen. Het was in elk geval beter als een lange bergwandeling. Dat zat er voor hem niet snel meer in. Hij had er al over nagedacht om een pokémon te zoeken wat hij als vervoer kon gebruiken, maar verder dan een rapidash was hij nog niet geraakt. Een pokémon die hij naar zijn gevoel verder niet zou kunnen gebruiken en daarbij paste het niet bij hem. Het had niet de uitstraling die bij hem pasten.
Voor heel lange afstanden had hij gelukkig wel Waglington. De pokémon kon vliegen en diende als zijn vervoer. De eerste keer had hij het niet volledig vertrouwd, maar na de eerste keer was het vertrouwen gekomen. Floyd was toen helemaal van Kalos naar Hoenn gereisd op de rug van een grote draak. Een draak die er niet zo trouw uitzag als een Charizard of Dragonite. Hij leefde echter nog en was nog geen maaltijd geworden of ter pletter gevallen. Klagen kon de man dus zeker niet. Er was niets om over te klagen. Behalve één ding dan toch.

Floyd had die dag besloten om te gaan duiken omdat het blijkbaar prachtig moest zijn. Dat was wat de brochures zeiden. Het was een ervaring die je meegemaakt moest hebben en blablabla. Als hij niet op vakantie was, had hij het misschien nooit gedaan, maar hij wilde alles gedaan hebben. Duiken hoorde daar dus ook bij en daarom stond hij aan te schuiven aan een lange wachtrij. Allemaal zodat hij een aqua suit kon kopen, anders zou het nogal moeilijk worden om te duiken. Maar het wachten duurde veel te lang naar zijn zin. Hij kreeg het op zijn zenuwen. In een rij staan wachten gewoon voor een aqua suit, was niet één van zijn lievelings bezigheden. Zijn gele ogen gleden naar één van zijn pokéballen die aan de riem rond zijn broek hing. Het had al eens effect gehad. Mensen waren al eens eerder verschoten dus kon hij het een tweede keer proberen. Veel had hij toch niet te verliezen. Als ze hem eruit gooide mochten ze er zeker van zijn dat hij buiten ging met zijn aqua suit. Het was niet omdat hij eerst een lief beestje eruit ging laten, dat ze allemaal zo onschuldig en onschadelijk waren.
De pokébal van de enige baby pokémon zijn zijn team sprong open en de Mimikyu landen op de grond. Hij keek nieuwsgierig om zich heen om te zien waar dat hij zich precies bevond. Het was een plek met geuren en vormen die hij nog nooit gezien had. De geluiden kwamen hem wel bekend voor. Een meisje was op hem af gekomen omdat ze dacht dat het een gewone Pikachu was. Toen dat ze echter de pokémon omdraaide en enkel de doek zag met het getekend gezicht liet ze een gil uit. Een moeder kwam gelijk op haar kind afgelopen, zei tegen Floyd dat hij zijn monster bij moest houden en liep weg. Iemand anders ging achter haar aan en al snel was het één chaos. Andere mensen kregen ook schrik van de pokémon of waren juist nieuwsgierig. Floyd besloot het gewoon zo te laten en baande zich een weg naar de voorkant van de rij. Terwijl dat iedereen bezig was met het bekijken van de pokémon zou hij zijn aqua suit kopen. Dan kon hij weg uit de winkel en eindelijk aan de volgende reis beginnen. Eenmaal dat hij van voor stond ging het allemaal heel snel. Hij kreeg zonder problemen de aqua suit en betaalde hiervoor. Normaal zou hij het stelen maar een andere keuze had hij helaas niet. Floyd bedankte de kassierster niet en met een grote zak liep hij weer naar de uitgang van de winkel om vervolgens zijn pokémon nog terug te laten keren. De pokémon was handig en hij wilde die niet verliezen door een bende achterlijke mensen. Nu hij even keek naar de groep, kreeg hij nogal vieze blikken van iedere individu. Wat maakte het uit dat ze hem allemaal vies bekeken? Waarschijnlijk waren ze slecht gezind omdat hij was voorgestoken en omdat ze zelf niet op het idee konden komen. Pech voor hun. Een hoop van die mensen moesten waarschijnlijk ook nog wachten op hun boot en hoopte dat ze die niet zouden missen. Het kon goed zijn dat Floyd ervoor gezorgd had dat ze die gingen missen. Wat jammer toch. Gelukkig voor hem had hij daar zelf geen last van. Het luchtverkeer was meestal niet zo druk.

De vlucht naar het eiland waar hij moest zijn verliep goed, de landing voor hem ook maar voor iemand anders misschien wat minder. Het was niet zo dat Waglington echt letten op waar hij zijn poten neerzetten tijdens een lading. Floyd hield er echter ook geen rekening mee. Een hoop zand vloog op toen de Hydreigon met een zware plof neer kwam op het zand en dat vlak in de buurt van een meisje. Als Floyd beter zou opletten zou hij merken dat ze een bekende was. De man kennende deed hij dat dus niet. Hij liet zich enkel voorzichtig van zijn Hydreigon zakken tot hij op het zand terecht stond en zijn pokémon enkele klopjes gaf. ‘Strek je vleugels nog maar wat en kom terug als ik terug ben,’ sprak hij tegen zijn pokémon. Voor zijn eigen veiligheid zetten hij wel een paar stappen naar achter om ruimte te creëren. Nadat hij dat had gedaan keek hij nog even toe hoe Waglington weer op steeg. Even moest hij zijn hoofd wel wegdraaien en hield hij zijn arm voor zijn ogen zodat er geen zand in kwam.
Nadat zijn pokémon dan uiteindelijk was vertrokken, kon hij zich eindelijk gaan klaarmaken. Floyd haalde de aqua suit uit de grote plastiek zak en keek er even bestuderend naar. Hoe zat zo een ding in elkaar? Hij had het nog nooit aangedaan dus wist hij veel. Misschien moest hij maar beginnen met zijn kleren al eens uit te doen. Dat ging hem vast helpen. Dus trok Floyd zijn normale kleding uit, daaronder droeg hij toch al zijn zwemshort. De andere persoon moest zich daar geen zorgen om maken. De man had nog wel iets van manieren. Nadien bekeek hij de aqua suit nog eens goed, maar hij werd er absoluut niet wijzer van. Dadelijk ging het duiken niets worden.</sub>

<sub>Floyd vertrouwde genoeg op zijn pokémon om hem vrij te laten rondvliegen. Hij geloofde erin dat de pokémon gewoon terug kwam wanneer het nodig was. Al had hij niet echt iets te vrezen want alle vorige keren was het ook gewoon goed gegaan en was de pokémon terug gekeerd wanneer dat het van hem verwacht werd. Floyd had ook niet echt schrik dat er iets zou gebeuren met zijn pokémon of dat iemand het in zijn hoofd zou halen om het aan te vallen. Iedereen die dat zou proberen was gek in zijn hoofd, want wie wilde er nu vrijwillig een groot monster aanvallen? Daar schoot je niets mee op behalve een pijnlijke ervaring. Waglington was niet gelijk een woest beest, maar als het zich bedreigd voelde of iemand viel hem aan zou hij niet weglopen. Dan ging hij de confrontatie aan en zou hij zich absoluut niet inhouden. Dat was wat Floyd zo mooi en goed vond aan de pokémon. Hij zou geen problemen veroorzaken als het niet nodig was en de zwartharige was nu eenmaal iemand die dat er niet van hield als hij omgeven werd door problemen. Die problemen had hij in het verleden al genoeg gehad en hij was blij er even vanaf te zijn. Voor even dan toch. Het was altijd de vraag hoe lang dat het nog zou blijven duren.

Maar het was geen moment om te denken aan zijn problemen. Hij was op vakantie en dat was juist zo dat hij alles van zich af kon zetten en het lukte hem aardig goed. Op de rug van Waglington was hij naar één of ander eiland gegaan waar hij kon gaan duiken. Wanneer de pokémon lande vloog er een hele stofwolk op en dat gebeurde ook toen de pokémon weer op steeg. Misschien had hij Waglington moeten laten wachten omwille van de andere mensen die aanwezig waren op het strand, maar daar hield hij geen rekening mee. Het gebeurde raar tot zelde dat Floyd rekening hield met zijn omstanders. Mensen die hem goed kende wisten dat en zelfs mensen die hem amper kende konden snel tot die conclusie komen.
Het pak dat hij gekocht had was niet zo vanzelfsprekend als je zou denken. Het was één grote war hoop en Floyd had geen idee hoe dat hij eraan moest beginnen. Er waren gewoon zoveel kabeltjes en dan had je niet die flessen die je op de één of andere manier moest weten te bevestigen. Floyd was nog nooit eerder gaan duiken en hij had er ook geen ervaring mee. Hij was ervan uitgegaan dat het allemaal vanzelfsprekend was, maar blijkbaar niet. Als hij had geweten dat het zo ingewikkeld was, dan had hij iets van instructies gevraagd. Waarschijnlijk eerder iets van boekje dan dat hij het echt zou vragen. Floyd wilde vooral alles zelf doen en daarom had hij ook nog geen hulp gevraagd aan het meisje. Eerlijk was eerlijk, hij schonk haar nog niet veel aandacht. Maar dat kwam vooral door zijn asociale karakter en het feit dat hij in eerste instantie van plan was alleen te gaan duiken.

Het was hem ook totaal niet opgevallen dat het meisje ineens vlak bij hem stond en de spullen overnam. Zonder wat te zeggen keek hij haar stomverbaasd aan. Wat dacht ze dat ze aan het doen was? Hij wilde er wel tegenin gaan, maar die kans kreeg hij niet van haar. Net zoals dat ze hem niet de kans gaf om echt in te gaan op haar aanbod. Als je hem lang genoeg liet dan, dan was het hem zelf ook wel gelukt om het ding te installeren. Alleen had het dan meer tijd in beslag genomen, maar mensen kwamen dan niet in zijn persoonlijke ruimte en dat was altijd fijn. Het enige wat Floyd even kon doen was humeurig toekijken. Hij nam de hulp aan, maar zou haar niet bedanken. De enige reden dat ze mocht helpen was omdat hij er niet naar had gevraagd. Zo verloor hij niets van zijn eigenwaarde.
Floyd trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van de vraag van het meisje. Toen pas bekeek hij haar echt even en kwam hij erachter dat hij haar kende. ‘Ho jij bent het,’ zei hij zonder een naam te vermelden. Dat was omdat hij haar naam weer was vergeten. Dat deed hij goed. Arian of zo iets in die stijl. Veel verder kwam hij niet, maar dat was ook niet nodig. ‘Je moet alles gezien hebben.’ Zijn antwoorden waren nooit bijzonder uitgebreid, of dat waren ze meestal toch niet. Zolang ze niet uitgebreid waren zat het eigenlijk goed. De enige momenten dat Floyd uitgebreid reageerde, was wanneer hij een slecht moment had. Het meisje mocht dus blij zijn dat hij rustig en kort reageerde. Dat was voor beide partijen aangenamer.
Toen het meisje eenmaal begonnen was met alles uit te leggen en alles in elkaar te steken hield hij haar ook niet tegen. Met een half oor was hij aan het luisteren en een half oog was hij aan het volgen. Hij vond het belangrijker om ondertussen zijn haar bij elkaar te doen in een staart. Zo zou het niet in zijn gezicht komen te hangen wanneer hij eenmaal in het water dook. Ondertussen was het meisje al bijna klaar en zei ze tegen hem dat hij in het pak mocht stappen. De flessen zouden achteraf wel komen. Zonder te klagen deed Floyd wat er van hem werd verwacht. Hij stak zijn beide benen in de daarvoor voorziene gaten. Even viel zijn blik daarbij op zijn rechterknie die onder de littekens stond. Veel aandacht schonk hij er verder niet aan en hij deed het pak verder aan. ‘Dus die flessen,’ begon Floyd en hij nam ze vast met twee handen zodat hij ze voor Arian kon houden. ‘Dat ze in het water maar wat lichter zijn,’ mompelde hij, maar het was vooral tegen zichzelf bedoeld. Hij wilde gaan duiken, maar het liefst wilde hij terug komen zonder een hernia. Gelukkig dat water altijd een goed effect had op zwaardere gewichten, ze leken altijd veel lichter te zijn in het water. Al bleef een steen nog steeds zinken en zou het nooit blijven drijven. Veel begreep Floyd er ook niet van, maar daardoor dat hij ook geen scientist was. Dat zou een ramp worden en dan ging de man waarschijnlijk nog minder doen.</sub>