Ook al was het al meer dan 3 jaar geleden dat Mindfang gevangen was door Quenixy's ouders en uit de Chargestone Cave was weggehaald, merkte Quen steeds vaker op dat de Joltik last leek te hebben van heimwee. Niet dat de Joltik ziek werd van haar trainer, integendeel, Quen en Mind hadden best een sterke band samen, maar toch leek de minuscule Pokémon de grotten waarin deze was geboren te missen. Dus zodra Quen had gelezen over de Glittering Cave, een grot met fascinerende stenen die oplichtten in het donker, besloot ze vrijwel meteen dat ze daarheen moesten gaan.
Mind was ook helemaal in haar element zodra ze de grot waren binnengewandeld. Met een kleine glimlach op haar gezicht liep Quen achter de Joltik aan, handen in haar zakken gestoken. Iets verderop zag ze een gestalte staan, met Mind recht op hem afrennend. Quenixy fronste. “Uh, jij daar! Blijf even staan!” riep ze naar de vreemdeling voordat ze op hem afsnelde en de Joltik van de grond oppakte. Mindfang piepte protesterend maar probeerde niet uit haar handen te springen. Ze keek op naar de groenharige jongen, die een kleine Zorua op z'n pet had zitten, viel haar nu pas op. “Sorry, mensen zijn al meerdere keren bijna op d'r gaan staan, ze kunnen d'r niet echt zien in dit donker. En haar grootte helpt ook niet echt mee.” mompelde ze zachtjes. Ze hield niet echt van sorry zeggen, maar goed,

Quenixy trok een wenkbrauw op, maar zei niets. Ze vond het maar moeilijk te geloven dat iemand zo'n goed zicht in het donker kon hebben, maar het interesseerde haar niet genoeg om ernaar te vragen, dus het zij maar zo.
Zodra Mindfang doorkreeg dat de vreemdeling wist waar ze was, zag ze dat als het teken dat ze weer rond mocht lopen, dus sprong ze uit de handen van haar Trainer, recht op een van de lichtgevende stenen. Quen keek even naar de Joltik, voordat een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. “Die Joltik komt uit Chargestone Cave. Die plek heeft wat weg van deze grot.” mompelde ze binnensmonds, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen.