There's a black flag hanging over this town, get down.

Mossdeep, de stad waar ze zich op dit moment in bevond. Nog steeds werd deze stad geterroriseerd door Team Rocket en nog steeds stond zij te laag in rang om er ook maar iets tegen te kunnen beginnen. Hoelang was ze al een student? Mensen die later op de academie waren gekomen stonden nu al hoger in rang dan zij, maar toegeven moest ze, want dit alles was haar eigen, domme schuld geweest. Waarom had ze dan ook voor zo lang een 'pauze' genomen? Niks schoot vooruit en het was uitermate frustrerend. Een zucht ontglipte dan ook haar lippen toen ze zich alweer wat later dan toegestaan op de straat bevond. Ze had allang weg moeten zijn geweest, maar nee hoor. Hier stond ze dan, in haar uppie. Nu was het enkel nog een kwestie van afwachten totdat iemand van Team Rocket haar zou opmerken. Great.

+ Arianna Redwyne

Het was een donkere nacht met een halfvolle maan die samen met de straatlantaarns het enige aanwezige licht waren. De paarsharige vrouw wandelde rustig door de straatjes heen, was ze op een korte vakantie in Hoenn, kon ze alsnog patrouilles gaan lopen. Daarbij kwam ook nog eens dat ze opgeroepen was om een of ander klusje uit te voeren in een lab, blijkbaar was er informatie die Team Rocket wilde hebben, dus dat kwam er ook nog eens bij. Er bleef weinig over van haar vakantie. Maar in elk geval liep ze nu op straat. Haar aandacht werd echter getrokken door haar Rockruff. Het kleine wolfje was namelijk bezig geweest om een beetje te stoeien met haar Vulpix, je kon wel merken dat hij het spel af en toe een beetje te serieus nam en dan moest de vrouw hem op z'n donder geven. Maar nu begon hij plotseling te groeien, werd groter en voordat ze het wist had ze een totaal andere pokémon voor haar neus. “Dat was onverwachts..” mompelde ze zachtjes terwijl ze haar schouder ophaalde.
Ze was net bezig met het bestuderen van haar nieuwe pokémon toen deze opeens met zijn felle blik naar iets anders keek, of eerder gezegd iemand anders. Het beest huilde een keer, wat door de straten heen leek te galmen. Rustig richtte de jonge vrouw zich tot de persoon verderop in de straat. Gotcha.

Haar gedachtes van zonet leken al snel werkelijkheid te worden, want nog geen paar minuten later galmde er een harde huil door de straten. Zo te horen was het vlakbij. Tenminste, als ze niks aan haar gehoor mankeerde. En ja hoor, één simpele draai van 180 graden was genoeg om het beest in de verte te zien staan. Het was zo te zien een Pokémon... Eentje die ze nog nooit gezien had. Zoals gewoonlijk werd haar nieuwsgierigheid gewekt, want mevrouw had in de eerste instantie gedacht dat ze van iedere Pokémon het bestaan wist. Blijkbaar had ze het dus gigantisch mis gehad, want daar stond het levende bewijs. "Yo!" riep ze. Geen angst, helemaal niks. "Wat is dat voor een Pokémon?" vervolgde ze nieuwsgierig om gewoon al dichterbij te komen. Ja, ze wilde weten wat het was en waar het vandaan kwam.

Arianna had haar ijzige blik gericht op de andere persoon die in de straat aanwezig was. Ze zag er dan misschien wel uit als een tuttig meisje.. dat zou alles behalve de goede benaming zijn voor haar innerlijk. Een kind met roze haar stond daar, en het kwam zelfs naar haar toegelopen. Wat.. wat was dit nu weer? Was Team Rocket er zo slecht aan toe in Hoenn dat de kinderen met roze haar gewoon na de avondklok over de straat heen hobbelden om Team Rocket lastig te vallen? Was ze in een parallel universum beland? De jonge vrouw hield haar arm op zodat de wittige Vulpix in haar armen kon springen, die vervolgens ging liggen en het onbekende kind aanstaarde met haar paarse ogen. De Lycanroc naast haar keek het kind dreigend aan, stond zowat op en neer te springen. Je zou kunnen denken enthousiasme.. maar Arianna wist dat dat bedrog was. "Het is een Lycanroc, maar ik denk niet dat hij erg vrolijk is bij het zien van een suikerspin zoals jij bent." Nee, Frodo was niet blij.

Zonder enige angst of schaamte naderde Fae de paarsharige en haar Pokémon. Ze had nog nooit zo'n beest gezien, maar het leek erop dat het een nogal blije puppy was. Het dier stond op en neer te stuiteren uit enthousiasme, hoe lief. Nieuwsgierig keek Fae dan ook van de hond naar het vosje dat in het meisje haar handen gesprongen was. Was dat nou een... Vulpix? Sinds wanneer waren die wit? Een shiny kon het ook niet zijn, die waren geel, dus wat was dit nou weer voor een bijzonder geval? "Is dat een Vuplix?" bleef ze doorvragen om een wenkbrauw op te trekken bij de uitgesproken woorden van het meisje. Wat... Ze noemde haar een suikerspin. In de eerste instantie had ze het willen opvatten als compliment, maar al snel werd duidelijk dat het niet zo bedoeld was. "Ik zou ook niet blij zijn met zo'n trut als trainer." Ha!

Arianna had zojuist besloten dat het fout was geweest om in te gaan op de vraag van de suikerspin. Ze had haar mond moeten houden over de Lycanroc, het kind in het duister moeten laten grissen. De paarsharige besloot dan ook om geen antwoord te geven op haar tweede vraag. “Ik zou op je woorden passen als ik jou was,” zei ze ijzig kalmpjes terwijl ze de ander recht aankeek met haar goudkleurige ogen. “Wat doe je zo laat nog op straat?” vroeg ze de ander vervolgens, het gesprek totaal haar eigen kant op sturend. Want ze ging zich nu niet in laten beledigen door een.. door een zeventienjarig kind? Ondertussen stond Frodo nog altijd als een imbeciel naast haar te springen, zijn blik strak gericht op het kind. Arceus, het leek net alsof hij een adrenalinespuit had gehad.

Haar vraag over de Vulpix van het meisje werd genegeerd, fijn dit. Een frons speelde haar wenkbrauwen toen de meid voor haar begon te dreigen dat 'ze op haar woorden zou moeten passen'. Wow.... Wat was ze geïntimideerd zeg, not. "Zal wel. Zou je nu mijn vraag kunnen beantwoorden?" zaagde Fae koppig door om van het meisje weer terug naar de hond te kijken. Ze wilde ook zo'n rode, hyperactieve pupper hebben. "Wat ik hier nog doe..." begon ze, haar niet eens aankijkend bij deze woorden. "Ronddwalen in de hoop dat iemand van Team Rocket mij voor de zoveelste keer op de feiten drukt." Sarcasme. Altijd leuk. Oké.... Ergens was het waar, maar goed. Het was niet dat ze hier voor de lol was hoor.

De suikerspin wilde haar antwoord hebben, maar Arianna schudde kalmpjes met haar hoofd. “Zijn niet jouw zaken, suikerspin.” Nee, ze ging het kind niet haar zin geven door te vertellen over haar witte vosje. Ze moest haar van de straat af krijgen, want het was al te laat voor normale mensen om hier nog rond te lopen. De paarsharige hief haar wenkbrauw een beetje op bij het horen van het sarcasme. Zeg, wat een zelfverzekerdheid. “Ik denk dat mijn collega’s dan geen goede indruk hebben achtergelaten, als dit al de zoveelste keer is.” Arianna was niet van het liefjes vragen of iemand terug naar binnen wilde gaan. Wanneer iemand niet wilde luisteren, moest het maar met de harde aanpak. “Wie mag jij wel niet zijn, dat je zo durft te spreken?” vroeg ze vervolgens op een zoete toon, maar met een arrogante blik in haar ogen terwijl ze het kind aankeek. Ondertussen huilde de rood met witte wolf zacht, het leek erop dat hij zich bijna niet meer in kon houden. Niet inhouden om haar gezicht vol te geven met likjes, nee. Om zijn tanden in haar been te zetten.

Na haar doorgezaagde vraag schudde het meisje koppig haar hoofd. Oh. Het leek erop dat ze niet wilde uitleggen waarom haar Vulpix wit was. Pfft... Dan niet. "Ik was er toch niet nieuwsgierig naar," loog ze om haar handen vastberaden over elkaar heen te slaan. Waarom noemde het wijf haar nou een suikerspin terwijl zijzelf van dat lelijke paarse haar had? Unfair. "Denk het ook niet," stemde ze ermee in. Haar collega's hadden inderdaad geen goede indruk achtergelaten... Eentje in het bijzonder. Die avond was uitgepakt tot een regelrechte ramp die ze liever vergat. "Dat zijn jou zaken niet," deed ze de paarsharige na op een kuttoon om vervolgens naar de pupper te kijken. Lief hondje?

Een voldane glimlach verscheen op haar gezicht toen ze duidelijk kon zien dat de ander het niet leuk vond dat ze de informatie kreeg. “Nee, dat merkte ik,” kaatste ze zo sarcastisch als wat terug naar de ander. De suikerspin vond ook dat haar collega’s geen goede indruk hadden achtergelaten. En daarna wilde ze haar naam ook nog eens niet geven. Arianna rolde eventjes met haar ogen, waarna haar blik kort naar de stuiterende Lycanroc keek. “Je weet dat ik alleen maar met mijn vingers moet knippen, en hij pakt je,” zei ze kalmpjes. Arianna kantelde haar hoofd nog een keer. “Laten we het opnieuw proberen, wie ben je?” Nog één kans, anders zou ze haar rood met witte wolf loslaten. En ze wist dat hij niet vriendelijk zou zijn, hij was nooit vriendelijk en stond altijd te springen voor een gevecht.

Zij was de eerste die sarcastisch begonnen was, maar toen ze zo zelfverzekerd mogelijk beweerde dat ze het toch niet wilde weten was het de beurt aan de paarsharige. Ze had haar door, Muk. Een onschuldige glimlach sierde haar lippen, maar die glimlach verdween al snel. Nee, hier was geen tijd voor. Ze moest serieus blijven en ervoor zorgen dat ze niet gepakt werd door de Pupper. Het beest had er in de eerste instantie zo lief en blij uitgezien, maar dat alles bleek enkel bedrog te zijn geweest. Jammer zeg. Alsof de boze Pupper al niet genoeg was, beweerde de paarsharige ook nog dat het beest haar wilde aanvallen. Shit. "Fae," mompelde ze met tegenzin om sneaky haar hand richting haar broekzak te laten glijden. "En jij bent?" vroeg ze verder zonder het oogcontact te verbreken. Subtiel Fae, subtiel.

De naam van de suikerspin was dus Fae.. suikerspin was een betere benaming. Arianna hield haar blik strak op het kind gericht, en merkte dan ook echt wel dat haar hand subtiel naar haar broekzak ging. Aha. “Opnieuw, niet jouw zaken.” Nee, ze hoefde haar naam niet te geven aan dit kind omdat zij hier degene was die de baas was, zij was Team Rocket. En Team Rocket was de baas hier in Mossdeep City. “Pak d’r.” Haar stem klonk enorm rustig terwijl ze deze woorden uitsprak, en op dat moment schoot de Lycanroc ook naar voren met een luide grom. Oh, eindelijk mocht hij gaan. Je kon wel zeggen dat het beest.. een lichte obsessie had met pijn?

Weeral bleef de paarsharige volhouden dat het 'niet haar zaken' waren. Wat nou?! Zij had haar naam gezegd, dus nu was de beurt aan die stomme tust. "Hé!" bracht ze dan ook redelijk pissig uit om het kind aan te blijven kijken. "Ik heb ook mijn naam ge-" Verder met haar zin kwam ze niet echt, want de trut beval haar Lycanrock om haar te pakken. Nee... Shit. "Lief hondje?!" probeerde ze nog, maar tevergeefs. De hond kwam haar richting opgerend, duidelijk van plan zijn haar aan stukken te scheuren. Niet leuk... Niet cool. Met een gil zette Fae het dan ook op rennen, haar Pokéball compleet vergeten zijn. Haar instinct nam het over en die vertelde haar te rennen totdat ze erbij neerviel.

Arianna vond het niet nodig om haar naam te geven aan de suikerspin, dus dat deed ze dan ook niet. Het kind leek er tegenin te willen gaan, maar Arianna had de hand die wat af zakte naar haar broekzak al gezien en besloot niet te wachten. Als dat eigenwijze kind haar hoofd niet gebruikte, zou ze het voelen ook. De Lycanroc sprong luid grauwend naar voren en het kind zette het op een rennen. Ze had een kleine voorsprong, maar het zou niet lang duren voordat Frodo haar in had gehaald en zou proberen haar te bijten. Ondertussen wandelde Arianna rustig hun kant op, geen haast hier. De Lycanroc grauwde een keer luid en haalde uit naar de hielen van het meisje toen hij dichtbij genoeg was.

in de eerste instantie had ze gedacht dat het een lieve Pupper was, maar schijn bleek bedrog. De Pupper was helemaal niet lief, hij was gemeen. En nu... Nu wilde het beest haar dood hebben. Haar instinct had het dan ook van haar 'gezond' verstand overgenomen, vandaar dat ze nu aan het rennen voord der leven was. Zelf wist zelf ook wel dat de Pupper veel, maar dan ook veel sneller was dan zijzelf, maar goed. Het was het proberen waar, right? Fout antwoord. Het was het proberen helemaal niet waard. Het duurde ook niet erg lang, of de Pupper had naar haar hielen gegrepen. Met een gil flikkerde Fae op haar muil om vervolgens nog een stukje buik te schuiven. Verdomme... Met een pijnlijke kreun greep ze naar haar zakken om haar enigste Pokéball eruit te vissen. "Fire Fang." Uit de Pokéball verscheen een Charmeleon die kwaad op de Pupper sprong en niet veel later zijn vlammende tanden in de nek ervan boorde. Stom beest, dit zal m leren.

Gesponsorde inhoud

» Beneath the black flag
» You're like a black cat with a black back pack full of fireworks +Larlaith
» {Open} The Hanging Tree
» My Boy My Town
» We could paint the town red