Collide

Marshall keek een beetje geschrokken op toen Caroline het erover had dat ze Jason misschien nog een keer nodig zou hebben. De larvitar vond het wel erg dat zijn trainer dacht dat hij nog een keer zou weglopen! De pokemon begon daarom ook weer tegen haar been te kleven om te laten zien dat hij prima op zijn plekje kon blijven. "Doe dat vooral, ik zal er zo snel mogelijk zijn." Een glimlach verscheen op haar gezicht, maar die haalde ze er snel weer af. Hij mocht nog steeds niet weten dat zijn gezelschap haar wel plezier deed!
Maar goed, die glimlach keerde al snel weer terug in een grijns toen ze het over de weddenschap hadden die ze duidelijk had gewonnen. Ze vond het geen goed genoeg excuus dat hij ranger was geworden om d straf te ontkomen. "De verliezer die niet als eerste de twee badges binnen haalde moest in ijskoud water op de rug van een wailmer klimmen..." Als een onschuldig kind liet ze haar hoofd wat scheef hangen en begon met haar haar te spelen. "Dus dat betekent dat jij.." ging ze langzaam verder, alsof ze nog niet alle puzzelstukjes bij elkaar had gevonden. Oh wat vond ze dit nou fijn. "richting Dewford moet, hm?" grinnikte ze vervolgens weer, veels te vrolijk.
"Stap maar op." Terwijl ze had gesproken had ze de pokeball van haar tropius gepakt en nu verscheen de plant pokemon. Zijn bladervleugels wierpen een schaduw op de twee en de pokemon boog zijn lange nek om de jongen wat beter te kunnen bekijken. "Claudio brengt je wel even naar een wailmerrijke plek." knipoogde ze naar hem, al zou ze zelfs Jason nooit in zo'n koud seizoen het water in laten gaan. Ze koud was ze ook weer niet. Zeker niet naar hem, stiekem.

Je zou bijna kunnen zeggen dat Jason's gezicht wit wegtrok toen ze haar lieve glimlach inwisselde voor een wat gemenere. Ja natuurlijk had ze hier ontzettend veel plezier in. De gedachte alleen al aan een rillende Jason (in alleen zijn zwembroek) vond ze al geweldig, laat staan dat hij op een wailmer probeert te klimmen. Dus nee, die mondhoeken van haar bleven ook omhoog gekruld. Zeker toen ze haar vliegende pokemon tevoorschijn haalde kon ze echt grinniken op zijn paniekerige reactie. "Dat is niet eerlijk!" Claudio vond dat drukke gedrag wel leuk en zwiepte vrolijk met zijn staart. "Je maakt hem wel enthousiast hoor, wil je hem echt van een vlucht beroven?" vroeg ze met getuite lipjes.
"Please laat me niet in dit weer met de Wailmers zwemmen..." vervolgde de jongen zijn smeekbede helaas en Caroline deed even alsof ze echt lang moest nadenken over dit besluit. Alsof ze alle opties tegen elkaar afwoog, maar uiteindelijk liet ze de tropius terugkeren in zijn pokeball en legde ze haar handen op haar heupen en keek Jason met niet gemeende minachting aan. "Goed dan, maar dan moet je wel iets voor me doen!" zei ze, alsof ze zojuist een heel belangrijk iets voor hem had ingeleverd. "En dat is.." ging ze verder, elk woord uitrekkende zodat de arme jongen in afwachting verbleef. "warme chocolademelk met me gaan drinken." Stiekem had ze het ondertussen best wel koud gekregen, dus dit was een welkome oplossing, vond ze.

De jongen zou zich vast ongemakkelijk voelen nu, met zo'n grote pokemon voor zijn neus en het feit dat hij straks misschien in een ijskoude zee zou worden gegooid. Des te meer redenen voor Caroline om ervan te genieten. Toch wilde ze hem niet zo heel lang met die angst laten, want dat vond ze ergens toch ook weer wat zielig. Nee, ze liet hem maar gaan, in ruil voor een ander iets. Om haar eigen kou tegen te gaan smachtte ze redelijk naar een kopje warme chocolademelk met ontzettend veel slagroom. (Zoveel dat t over de rand van het kopje zou druipen) "Daar had je me goed te pakken, ik had echt de meest erge straf verwacht." Caroline liet haar wat minder prettige grijns gaan en glimlachte echt naar de jongen. Dit vond ze wel heel gezellig. Zeker met dit gezelschap. "Ik trakteer." Zonder dat ze het doorhad kleurden haar wangetjes een licht roze tint door deze lieve woorden en ze sloeg haar arm rond te zijne. "Cool!" antwoordde ze, redelijk vrolijk voor haar doen.
Ze draaide zich half om en liet de larvitar weer veilig terugkeren in zijn pokeball, want de weg terug door die drukke mensenmassa was misschien wat te tricky. Hem nog een keer kwijtraken wilde ze liever niet riskeren. "Weet jij een leuk plekje dan?" Hopelijk wel en hopelijk snel, want het begon echt best wel koud te worden.

Het gemene grijnsje van het meisje veranderde naar een echte glimlach. Dat paste haar beter. Echt veel beter. In het verleden had ze deze glimlach niet te vaak aan hem laten zien, maar toendertijd was er dan ook wel een redelijke spanning tussen hen in. Hij wist niet wat deze spanning opeens liet verdwijnen, maar het was goed zo. Dat wist hij wel. Toen hij zei dat hij ging trakteren werden haar wangen ietsjes roze. Aw... Ze sloeg haar arm rond de zijne, waardoor Jason glimlachte naar haar. "Cool!" antwoordde ze dan ook redelijk vrolijk. Ze draaide zich iets om, om haar Larvitar terug te laten keren. Jason liet Leon ook terug keren. Leek hem wel zo eerlijk eigenlijk. Ook Pitch ging terug in zijn pokéball. Pitch was niet het beste gezelschap namelijk en Leon kon nog wel eens afgeleid zijn als hij niets te doen had... Dus... Ja. Het was niet het beste idee om Leon dan buiten zijn pokébal te laten. "Weet jij een leuk plekje dan?" vroeg ze even aan hem, waarop hij even moest nadenken en vervolgens even knikte. "Ja, ik weet wel een leuk cafeetje hier in de buurt." sprak hij rustig met een glimlachje tegen het meisje, waarna hij rustig begon te lopen. "Ik weet alleen niet hoe goed de Chocolademelk daar is, maar ik ga ervan uit dat het wel goed zal zijn." sprak hij met een lichte grinnik.

"Ja, ik weet wel een leuk cafeetje hier in de buurt." Zonder pokemon die ze op welke manier dan ook zouden kunnen kwijtraken begonnen ze richting het wat meer bewoonde gedeelte van Verdanturf te lopen, waar ze ergens zouden kunnen gaan zitten. Jason had blijkbaar al een locatie in zijn hoofd, dus Caroline was wel opgelucht dat ze daar niet ook nog naar hoefden te zoeken. "Klinkt goed!" merkte ze spontaan op.
"Ik weet alleen niet hoe goed de Chocolademelk daar is, maar ik ga ervan uit dat het wel goed zal zijn." Ze stopte met lopen en snoof extreem melodramatisch, maar ze kon haar glimlach niet al te lang in bedwang houden. Toch speelde ze door. "Geen warme chocola is geen gezellige ik!" zei ze, als een verwend kindje, maar al snel knipoogde ze naar de jongen en begon ze zachtjes te gniffelen. "Nee hoor, het is winter, dat hebben ze vast overal, en anders dan heb ik wel iets heets naast me zitten." ze waagde het, om zo'n opmerking te maken, maar omdat ze toch al aan het lachen was zag ze er het erge niet van in.

Ze leek blij te zijn dat hij al een locatie in zijn hoofd had. Naja, op z'n minst opgelucht. "Klinkt goed!" klonk er dan ook spontaan van de roodharige af, waarop Jason even glimlachte. Hij vond het niet erg om met haar ergens heen te gaan, totaal niet. Toen hij zei dat hij niet wist hoe goed de chocolademelk zou zijn stopte ze met lopen en snoof ze even dramatisch. "Geen warme chocola is geen gezellige ik!" klonk er als een verwend kind, waardoor Jason even begon te lachen toen ze hem een knipoogje gaf. Nou dan moest hij maar hopen dat ze goede chocolademelk hadden hm? "Nee hoor, het is winter, dat hebben ze vast overal, en anders dan heb ik wel iets heets naast me zitten." klonk er van haar af, waardoor Jason even een wenkbrauw omhoog liet gaan. "Leon haal ik niet uit zijn pokébal hoor." sprak hij even met een knipoog tegen haar, waarna hij grinnikte en naar haar keek. Ah, hij had haar wel gemist hoor. Meer dan hij zou toegeven.

Pas toen haar lacherige bui wat gedempt was, kwam er in haar op welke woorden haar mond zojuist hadden verlaten. Oh nee toch.. "Leon haal ik niet uit zijn pokébal hoor." Oke gelukkig geen reactie die haar zo rood als een tomaat zou maken, daar was ze ontzettend blij mee. Dus ging ze er ook gelijk mee in. "Ahw, maar hij is zo schattig." sprak ze met een beteuterde uitdrukking op haar gezicht. Wat jammer nou.
"Zouden ze ook slagroom hebben?" Want zonder dat was het drankje natuurlijk niet compleet! "Jij houdt toch ook van warme chocolademelk, toch?" Dit was een ontzettend belangrijke vraag, waar Jason een ontzettend belangrijk antwoord op moest gaan geven!

Ze leek te beseffen wat voor woorden ze had gezegd, maar Jason had haar gered. Als een prins op het witte paard. Daarom maakte hij ook de opmerking dat Leon er niet uit zou komen, wat was hij nou weer lief hm? "Ahw, maar hij is zo schattig." klonk er met een beteuterd gezicht van het meisje af, waardoor Jason even grinnikte. "Hey, ik ben ook leuk!" sprak hij dramatisch tegen haar, terwijl hij even een hand tegen zijn voorhoofd legde. Zo dramatisch. "Zouden ze ook slagroom hebben?" klonk er van haar af, waardoor Jason even na dacht. Hm, dat was wel belangrijk natuurlijk. Slagroom op warme chocolademelk... Ja, dat was een must have. Anders zou hij boos worden hoor! Niet dat Jason echt boos kon worden op iets... maar oke. "Jij houdt toch ook van warme chocolademelk, toch?" klonk er van de ander af, waardoor Jason even naar haar keek met een blik alsof hij net beledigd was. Wow. "Dat je dat moet vragen!" sprak hij met een hand op zijn borstkas alsof hij zeer geschokt was om de vraag van het meisje. "Natuurlijk!" sprak hij vervolgens met een glimlach tegen haar.

"Hey, ik ben ook leuk!" Caroline snoof, in hetzelfde dramatische genre als Jason zelf had gedaan. "Kijk," begon ze, met een toon dat ze hem in de komende paar seconden de les zou gaan lessen. Want oh ja, dat zou ze inderdaad gaan doen! "het is heel lief als een meisje zegt dat je leuk bent, maar als je het over jezelf zegt--" ze schudde met haar hoofd, verontwaardigd. "-dat is echt een no-go." besloot ze al glimlachend en deed een heel klein stapje dichterbij en ging vervolgens op haar tenen staan. "Maar je bent wel een beetje leuk, oké?" fluisterde ze zachtjes in zijn oor om met een onschuldige glimlach hem weer aan te kijken.
De volgende vraag die ze hem had gesteld was ontzettend belangrijk, het was de beslissende vraag om te kijken of hun vriendschap überhaupt iets waard was! "Natuurlijk!" Opgelucht blies ze haar ingehouden adem uit in een lange zucht. "Ik was even bang dat ik je toch tussen de wailmers moest gooien, maar dit is een goed antwoord!" Vervolgens trok ze de jongen het café binnen en draaide ze zich eenmaal binnen naar hem om. "Aan jou de eer om een leuk plekje te kiezen."

Caroline snoof net zo dramatisch als zijn prachtige toneelstuk. "Kijk," klonk er even van de roodharige af, alsof ze hem de les zou gaan lezen. "het is heel lief als een meisje zegt dat je leuk bent, maar als je het over jezelf zegt--" klonk er even van haar af, waardoor ze haar hoofd begon te schudden. Wat nou hm? "-dat is echt een no-go." klonk er van haar af, waardoor Jason even naar haar keek met een bedenkelijk gezicht... hm... Toen ze echter een stapje dichterbij deed en op haar tenen stond zodat ze bij zijn oor kwam knipperde hij even. Wat? "Maar je bent wel een beetje leuk, oké?" klonk er fluisterend, waardoor Jason even knipperde en hij het bloed naar zijn hoofd voelde stijgen. Waah. Die onschuldige glimlach maakte het ook wel echt af hoor...
Opgelucht blies ze haar ingehouden adem uit toen hij zijn antwoord gaf dat hij natuurlijk van warme chocolademelk hield. Aw... Cute. "Ik was even bang dat ik je toch tussen de wailmers moest gooien, maar dit is een goed antwoord!" Wah! Hij keek haar even over dramatisch geschokt aan. Nee! Niet de wailmers! Alles behalve de Wailmers! Hij werd mee in een café getrokken, waarna Caro naar hem om draaide toen ze binnen waren. "Aan jou de eer om een leuk plekje te kiezen." klonk er van haar af, waardoor Jason even bedenkelijk rond keek en uiteindelijk naar een plekje bij het raam wees. "Is dat een mooi plekje mevrouw?" sprak hij even met een charmante glimlach tegen het meisje.

Door haar woorden zag ze toch echt dat zijn wangetjes dit keer degene waren die een ander kleurtje kregen. Haar onschuldige glimlachje werd toch wel iets breder daardoor en zachtjes begon ze te gniffelen. Om hem wat tijd te geven om zijn gezicht weer een effen kleur te laten worden trok ze hem het cafeetje binnen, wat er wel cozy uit zag, moest ze toegeven. Gezellig blauw van de buitenkant, maar warme donkere tinten vanbinnen. Aan Jason dan ook de eer om het perfecte plekje uit te zoeken voor hun drankje. Hij was hier namelijk de bekende, dus hij moest er kennis van hebben. Als ze in Rustboro waren geweest, dan had zij die taak wel op zich genomen! Maar daar hadden ze om elk hoekje wel chocolademelk, in de winter vooral, dan dreef je gewoon op die geur af.
"Is dat een mooi plekje mevrouw?" Ze volgde zijn vinger met haar blik en zag een heel leuk plekje bij een van de ramen. "Ja!" zei ze definitief en trok de jongen aan zijn arm mee naar het tafeltje dat hij had uitgekozen. Ze plofte neer op de zachte kussens en nam een keer diep adem. Eindelijk zitten. "Ben je hier al eens eerder geweest?" Zo ja, was hun warme choco goed?

Het was een erg gezellig cafeetje, hij moest zeggen dat het meisje goed had gekozen. Dat moest hij zeker wel toegeven hoor hm. Ze volgde zijn vinger naar een tafels, waarna ze wel een keuze gemaakt leek te hebben. "Ja!" klonk er dan ook definitief van haar af, waarna hij weer werd mee gesleurd. Hey, hij was sterk en een man. Hij kon best zelf lopen!! Hmpf. Ze plofte neer op de kussens, waarna Jason ook even rustig ging zitten. Zo... beter. Hij moest zelf ook toegeven dat hij blij was dat hij eindelijk weer zat. "Ben je hier al eens eerder geweest?" klonk er van haar af, waardoor Jason even mysterieus glimlachte. "Tja... Dat is een vraag waarop ik het antwoord weet." beetje mysterieus zijn he.

Caroine ging wat rustiger zitten op het bankje en plaatste haar ellebogen op het tafeltje om er vervolgens haar kind op te plaatsen. Met een benieuwde blik keek ze naar de jongen tegenover haar en begon meteen te fronzen met het vage antwoord wat ze van hem kreeg. "Ja uh, dat weet ik, daarom vraag ik het." kaatste ze terug, totaal niet met een mysterieuze stem.
Ondertussen was er een medewerker van het café naar hun tafeltje toegelopen. Deze vroeg natuurlijk wat hun bestelling mocht zijn. "Oeh, ik wilde graag een warme chocolademelk met slagroom!" antwoordde ze blij en zodra de serveerder zich half omdraaide richting Jason, trok ze haar mond open. "Oh en hij wilde een glaasje water. Dat was het."