We're just animals still learning how to crawl

Hij deed nog een stap dichterbij en het meisje stond nu met haar rug tegen de muur aan. "Ik heb gehoord dat jij iemand kent die één van die nieuwe starters op zak heeft?" Het meisje, een kind nog, schudde haar hoofd en drukte de Pichu dicht tegen zich aan. Lucian's gezicht verstrakte een beetje, stomme kinderen ook altijd. Het enige wat ze hem hoefde te zeggen was waar hij zo'n ding kon vinden en ze zou nooit meer last van hem hebben. Ja, hij was simpelweg geobsedeerd met pokémon die hij nog niet kende. Hetzelfde had hij met fossils, dat waren ook pokémon die zeldzaam waren. En op dit moment waren er een aantal pokémon aanwezig in Kalos waarvan hij graag zou willen weten hoe ze in elkaar staken. Zijn inner professor kwam op dit soort momenten weer naar boven, hij wilde dan ook niet voor niets de scientist tak in. Chagrijnig pakte hij het kind bij haar schouder en schudde het nog eens door elkaar heen. Ondertussen stond zijn Ninetales erbij te grommen, hapte naar het been van het kind. Judith, zijn Tyranitar, stond verveeld met haar rug tegen de muur van het steegje aangeleund.

{Claudia}

Het stomme kind was niet van plan om iets te gaan zeggen, maar hij wist zeker dat ze iemand kende met één van die nieuwe pokémon. Lucian gromde een keer kort en liet haar los, waarna het kind huilend het steegje uitrende. "Arceus urg," zei hij gefrustreerd terwijl hij een boze blik naar Judith wierp, die enkel haar schouders ophaalde en het kind nakeek. Lucian mompelde iets onverstaanbaars en begon te lopen, alsof er zojuist niets was gebeurd hier. Maar in werkelijkheid volgde hij het kind, want hij was er zeker van dat deze hem vanzelf naar de persoon in kwestie zou brengen. En anders zou hij andere middelen gaan gebruiken om aan de informatie te komen. Want Arceus, hij was erg gedreven in dingen zoals dit. Hij had Judith terug laten keren om niet teveel aandacht te trekken, Khaleesi volgde hem zoals gewoonlijk op de voet.